นึกให้ออก!

วันรุ่งขึ้น

10:45 น.

พราวนภาขยับตัวอย่างยากลำบาก ขยับนิดเดียวเสียวไปทั้งตัว ทั้งจุกทั้งเจ็บ ระบบไปหมด ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างยากลำบาก นี่เธอเมายังไง ให้ตัวเองมีสภาพเหมือนถูกรถสิบล้อชน

“อื้อ!”

“ตื่นแล้วเหรอ”

คนที่ตื่นก่อนตั้งแต่เช้า ยืนมองคนที่ตัวเองโมเมไปแล้วว่าเป็นคนรัก อยู่ริมหน้าต่าง ด้วยการพิงหลังเข้ากับกรอบหน้าต่างไว้เบาๆ ก็เผื่อพี่พราวโวยวาย จะได้โดดลงตรงนี้?

“ริว?? มาทำอะไรที่นี่”

คิ้วเรียวขมวดมุ่น เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนสนิทน้องชายยืนพิงหน้าต่างอยู่ ผมที่เคยจัดเซ็ตอย่างดี วันนี้ถูกเจ้าตัวปล่อยปละละเลย ผมหน้าแทบจะทิ่มลูกตาแล้ว จนเจ้าตัวต้องปัดเสยขึ้นไปอย่างหงุดหงิด แต่ทำไมมันทำเหมือนหงุดหงิดเธอมากกว่าหงุดหงิดผม?

“กูว่าละ ตั้งสติแล้วนึกดีๆสิพราว ว่าทำไมนี่ต้องมาติดแหง็กอยู่ในนี้”

คิริวบ่นเบาๆ ก่อนจะบอกให้คนที่นั่งเอ๋อๆอยู่บนเตียงทบทวนเรื่องที่ทำร่วมกันกับเขาทั้งคืน จนเขาไม่ได้ไปเรียนพร้อมกับไอ้วิน เพราะหมดสภาพ!

“ลืมกุญแจ? แต่เห้ย มันออกได้นะริว!”

คิริวถอนหายใจอีกครั้ง พี่พราวเวลาปกติเป็นงี้จริงๆ เอ๋อๆ แต่เวลาโมโหขึ้นมาแล้วเตรียมหูชาได้เลย พี่แกเหมือนผีเข้าผีออก ตอนนี้น่าจะผีออก ดูไม่มีสติสตังเอาซะเลย

“ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นไหมพราว คิดดูดีๆ ว่าเมื่อคืนทำอะไรบ้าง อย่าให้ต้องพูดซ้ำดิ พูดมาจะเอายังไง”

ทำไมเขาต้องมารอทวงถามความรับผิดชอบเหมือนผู้หญิงแบบนี้วะ แล้วดูคนที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรดิ นั่งเอ๋ออีกแล้วอะ

ดวงตาอ่อนล้าก้มลงสำรวจตัวเองตามที่เด็กนั่นพูด ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นสภาพตัวเอง ดึงรั้งผ้าห่มขึ้นมาคลุมแทบไม่ทัน การกระทำนั้นทำให้คนตัวโตพ่นเสียง หึ! ในลำคอ อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้ น้องมันมองนมเธออยู่ตลอด

หมับ!

คิริวคว้าหมอนที่ลอยละลิ่วมาใกล้ไว้ได้ทัน ไม่งั้นมันฟาดหน้าเขาแน่ มองคนที่เริ่มมีอาการคลายผีเข้าด้วยสายตาดุๆ จนคนที่นั่งกุมผ้าห่มมุ่ยหน้าใส่

“ริวทำอะไรพี่!”

“พูดดีๆนะพราว ใครทำใคร!”

คิริวพูดอย่างหัวเสีย แม่ง! เขาโดนเอาทั้งคืนเหอะ ไม่ได้เป็นฝ่ายกระทำเลยสักนิด น้ำแรกมันก็ใช่ ไม่เถียง แต่น้ำสอง สาม สี่ ห้า …. พี่พราวทำเองทั้งนั้น ทำจนเขาไม่สามารถป้องกันได้ และแตกในแม่งทุกรอบ เขาถึงต้องอยู่ตรงนี้ และถามนี่ไง ว่าจะเอายังไงต่อ จะปล่อยให้ตัวเองมีโอกาสท้อง หรือจะไปซื้อยาคุมกิน

“พี่ทำ?”

“ก็เออนะสิ แล้วนี่แตกในไปตั้งกี่รอบ พูดมาสิจะเอาไง จะปล่อยให้ท้อง หรือจะไปซื้อยาคุมด้วยกัน!”

สำหรับเขาไม่มีปัญหาหรอก ยินดีด้วยซ้ำถ้าพี่พราวท้อง เขามีปัญญาเลี้ยงทั้งแม่ทั้งลูก แม้จะเรียนมหาลัยอยู่ แต่เขามีงานทำ เงินเก็บก็มี พ่อแม่ก็ไม่ใช่ไร้ฐานะ เข้าขั้นรวยด้วย

แต่เธออาจจะไม่ได้คิดแบบนั้น บางทีเธอคงไม่อยากท้องกับเขา

“ริวทำแบบนี้กับพี่ได้ไง ทำไมไม่ป้องกัน”

ใบหน้าสวยเศร้าลง แค่มีอะไรกันกับคนที่ด่ากันมาตลอดก็รู้สึกแย่แล้วอะ เขาไม่ป้องกันเลยยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่

หมับ!

“กูบอกให้นึกดีๆไงพราว!”

มือหนาคว้าหมับเข้าที่ใบหน้า บังคับให้แหงนเงยขึ้นสบดวงตาวาวโรจน์ของตัวเอง นี่ต้องให้พูดให้ฟังเป็นฉากๆเลยใช่ไหมถึงจะนึกได้อะ แล้วเมื่อคืนแม่งทำเหมือนไม่เมา ทำไมตื่นมาถึงจำห่าอะไรไม่ได้เลยสักอย่างว่ะ

“เจ็บนะ ไอ้เด็กเปรต!”

ความอดทนขาดผึ่ง เมื่อโดนขึ้นเสียงและพ่นคำหยาบใส่ แค่เรียกชื่อห้วนๆยังพอทนนะเว้ย แต่นี่ขึ้นกูใส่เลยงั้นเหรอ นี่อายุมากกว่าตั้งสี่ปีเลยนะเว้ย

“นึกให้ออกดิ ว่าเมื่อคืนพูดอะไรทำอะไรกับกูบ้าง บอกให้กูรับผิดชอบ แล้วดูตัวเองดิ รับผิดชอบคำพูดตัวเองบ้างไหม แค่นึกให้ออกยังทำไม่ได้เลย!”

นิ้วเรียวยาวอีกข้าง จิ้มจึกๆลงบนหน้าผากสวยไปหลายที ไม่สนใจมือที่ยกขึ้นมาจิกเลยสักนิด เจ็บแหละ แต่โมโหไง

เมื่อคืนมันผิดที่เขางั้นเหรอ เขาถึงต้องมานั่งรับผิดคนเดียวแบบนี้ ถ้าจะผิดมันก็ผิดทั้งคู่ไหมวะ เมาแล้วไม่เจียม! อยากพูด อยากทำอะไรก็ทำ!