ก็เมาแหละ แต่มีสติดี?

“ทำไมต้องคิดถึงแต่มัน!”

น้ำเสียงทุ้มมีแววกรุ่นโกรธ เมื่อโดนคนที่ตัวเองชอบเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผู้ชายที่เธอรัก

พราวนภาชอบน้องชายตัวเอง ทำไมเขาจะดูไม่ออก เขาเห็นอยู่ตลอด ว่ายัยพี่พราวชอบหน้าแดงเวลาคุยกับไอ้วิน แม้จะพูดคุยปกติ แต่ท่าทีมันออกเว้ย ยิ่งตอนที่รู้ว่ามันมีแฟน ยัยพี่พราวยิ่งหงอย ดูออกง่ายจะตาย จนไอ้วินมันอึดอัดใจที่ต้องอยู่ด้วยกันตามลำพัง เพราะแบบนั้นมันจึงชวนเขามานอนด้วยทุกครั้ง ที่ต้องกลับมาอยู่เป็นเพื่อนพี่สาว ในช่วงที่พ่อกับแม่มันไม่อยู่บ้าน

“เปล่าสักหน่อย”

ริมฝีปากรูปกระจับเบ้ขึ้น เพราะคำพูดคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง เสียงกับใบหน้านี้ต้องเป็นคิริวแน่ๆ แต่ทำไมถึงใจเต้นแปลกๆ กับผู้ชายที่เธอคิดมาตลอดว่าเป็นคู่เกย์ของวิน

“เหอะ!”

“ริว! เมื่อกี้ริวแอบจูบพี่ใช่ไหม”

พราวนภาถามเสร็จก็หน้าแดง สัมผัสอุ่นร้อนยังติดอยู่ที่ริมฝีปากเธออยู่เลย บ่อยครั้งที่เธอแอบหลับและรู้สึกแบบนี้ อย่าบอกนะว่าไอ้เด็กนี่แอบทำแบบนี้กับเธอมาตลอด ไอ้เด็กเวร!

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”

คนที่สูงมากกว่าโน้มตัวลงไปใกล้ ให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน จ้องหน้าคนเมาตาเขม็ง

ทำไม? ถ้ารู้ว่าเขาแอบจูบแล้วจะทำอะไรเขา?

“ห่วยแตก”

พราวนภารู้สึกแบบนั้นจริงๆ เธอไม่ใช่จะไม่เคยมีแฟนเลย เคยจูบแล้วด้วย แต่ยังไม่เคยทอดกายให้ใครเชยชม จะว่าถูกสลัดรักตั้งแต่จูบเสร็จก็ว่าได้ ผู้ชายที่เธอคบด้วย ขอเลิกกับเธอทันทีที่จูบเสร็จ เพียงเพราะเธอจูบเก่งเกินไป มันดูเหมือนผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมาเยอะ เขาว่ามางั้นอะ!

และสิ่งที่คิริวทำนั้นห่วยแตกที่สุดเท่าที่เคยจูบมา

“อะไรนะพราว?”

“จูบได้ห่วยแตกมาก!”

พราวนภาย้ำด้วยใบหน้ามั่นใจกับคำตอบของตัวเอง ต่างจากคนฟังที่รู้สึกโกรธนิดๆกับคำพูดและท่าทางของเธอ

“ยังไม่ได้ลองของจริงเถอะ”

“เหรอ? ลองดูไหม พี่ก็อยากรู้ว่าริวจะเก่งแค่ไหน”

คนฟังถึงกับชะงัก เธอเรียกเขาว่าริวสองครั้งแล้วนะ เธอไม่ได้เห็นเขาเป็นวิน ซ้ำยังชวนเขาทำเรื่องน่าหวาดเสียวอีกด้วย

“ล้อเล่น?”

ใบหน้าแดงก่ำที่จ้องมอง ทำให้เขาตัดสินใจถามออกไป พี่พราวแม่งเมาแหละ ถึงได้พูดแบบนี้ออกมา ปกติเห็นหน้าเขาแทบจะพุ่งกัดหัว ไม่มีทางที่เธอจะอยากเอาปากนุ่มๆ มาสัมผัสกับปากผู้ชาย ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยด่าว่าปากเน่าอย่างเขาแน่

“ริวคิดว่าพี่ล้อเล่นไหมคะ”

ล้อเล่นชัวร์! มีอะไรให้เขามั่นใจ ใบหน้าแดงก่ำ ตาฉ่ำเยิ้มขนาดนั้น เมาหนักแน่ๆ คำพูดคนเมามันเชื่อได้ที่ไหนวะ

“นี่! ไม่ทำเหรอ?”

ริวถอนหายใจ มองคนที่ลุกขึ้นนั่งจ้องเขาตาหวานหยด พลางระงับอารมณ์อยากที่พวยพุ่ง

เขากลัวนะเว้ย กลัวว่าจูบแล้วมันจะหยุดแค่จูบไม่ได้นะสิ พี่พราวน่ากินน้อยซะเมื่อไหร่ หน้าอกอวบอิ่มแทบจะทะลุชุดออกมาอยู่แล้ว ขาอ่อนนี่ไม่ต้องพูดถึง เขาเห็นมันอยู่ในสายตาตลอด เพราะชุดเธอมันสั้นมาก จนแทบจะเห็นกางเกงชั้นใน ทุกอย่างที่เป็นพี่พราวในตอนนี้ โคตรน่า…เลย

“ไม่เล่นแล้วพราว”

ริวหมุนตัวหันหลังให้ร่างเย้ายวน เป็นการปฎิเสธไปในตัว เขาไม่กล้าก้าวข้ามเส้นนั้นไป กลัวตัวเองจะห้ามใจไว้ไม่ได้อีก กลัวว่าถ้าก้าวไปตรงนั้น จะไม่สามารถกลับมาเป็นแบบเดิมได้ ไม่รู้ว่าสร่างเมาแล้วพราวนภาจะว่ายังไง ที่แน่ๆคือเขากลัวเธอจำเรื่องในตอนนี้ไม่ได้

“ก็บอกว่าไม่เล่นไง”

พราวนภาดึงมือคนที่หันหลังแรงๆ ให้เขาหันกลับมา เธอไม่ได้ล้อเล่นนะเว้ย! คนเขาอุตส่าห์ทำใจกล้าชวนจูบ ก็น่าจะรับๆไปเหอะ ไอ้เด็กบ้า!

ร่างเพียวระหงใช้ร่างสูงในการพยุงตัวยืน เมื่อใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันก็ยกมือโอบรอบลำคอแกร่งไว้ ดึงรั้งไว้แน่นเพราะสภาพตัวเองไม่เอื้ออำนวย เดี๋ยวร่วงไปกองอยู่บนเตียง

เมาแหละ! แต่แม่งเสือกมีสติ และรู้สึกเพียงแค่อยากทำตามใจตัวเองเท่านั้น