19 ข้าวใหม่ปลามัน NC

หญิงสาวครางเบา ๆ ในลำคอ อดไม่ได้ที่จะเข้าไปจุมพิตสามีของเธออย่างรักใคร่

เมื่ออาบน้ำเสร็จ ก้องเกียรติอุ้มร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวมาวางไว้บนเตียงอย่างนุ่มนวล เตียงใหญ่ถูกโปรยไว้ด้วยดอกไม้นานาพันธุ์

“เจนเมียพี่สวยเหลือเกิน” ชายหนุ่มสำรวจไปทั่วร่างของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

“ถ้าเจนท้องพี่ยังจะรักเจนอยู่มั้ยคะ?”

“รักสิ..เราจะสร้างครอบครัวไปด้วยกันนะ”

“เจนยอมมีลูกกับพี่ภาคย์ค่ะ”

“จริงนะที่รัก”

“จริงสิคะ”

“ปากหวานจังเลย งั้นพี่ไม่เกรงใจแล้วนะ”

“พี่ภาคย์เอาแรงมาจากไหนนักหนาคะ?”

ความเป็นชายของเขาผงาดขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าคมเข้มซบไปที่ทรวงอกงามของหญิงสาวผู้เป็นที่รัก เขาชมเชยสองเต้านั้นอย่างดูดดื่ม ปลายลิ้นร้อนตวัดปาดเลียยอดปทุมถันที่งดงามอย่างถนุถนอม เสียงร้องครางอย่างกระเส่าของหญิงสาวตรงหน้ายิ่งเพิ่มอารมณ์ให้กับชายหนุ่ม ใบหน้าคมเข้าเลื่อนไปจนถึงเป้าหมายด้านล่าง

กายสาวกระตุกเมื่อเขาลากลิ้นร้อนผ่านกลีบกุหลาบงามคู่นั้น

“อ๊ะ...พี่ภาคย์ขา....อื้ม....ซี๊ดด..”

“อื้ม..เมียของพี่..ตรงนี้หวานเหลือเกินครับ”

เขาเอ่ยชมความอร่อยที่กำลังกินอยู่อย่างกับคนอดอยากมาแรมปี

สะโพกผายร่อนขึ้นตามแรงลิ้นของสามีผู้ชำนาญ หัวใจเธอแทบจะขาดเป็นเสี่ยง ๆ

หญิงสาวทนรับความสุขที่เขามอบให้ไม่ไหวจึงรั้งเขาขึ้นมา ประกบเรียวปากอิ่มของเธอลงไป ทั้งคู่แลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม

ความเป็นชายที่ใหญ่เกินมาตรฐานบัดนี้เธอโตพอจะรับมือกับมันได้แล้ว ท่อนเอ็นร้อนของสามีถูกผลักเข้าในกายของผู้เป็นภรรยาหมาดๆ กายสาวสะดุ้งเฮือก มือบางบีบลำแขนเอาไว้แน่น เพื่อส่งสัญญาณหากเธอไม่ไหว ปากเธอไม่ว่างเว้นจากการจูบของเขาเลย เอวสอบกระแทกเข้าหาสะโพกผายในจังหวะที่เร่าร้อนสอดเสียบกับผนังอันอ่อนนุ่มของเธออย่างช่ำชอง ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนาน ราวกับว่าเวลาที่เขารอคอยมาทั้งหมดจะชดใช้เพียงคืนนี้คืนเดียว

“พี่ภาคย์อยากได้ลูกชายหรือลูกสาวค่ะ”

“ลูกชายหรือลูกสาวก็ได้จ้ะ..พี่จะรักและพร้อมเลี้ยงดูเขาหมดหัวใจ” ก้องเกียรติยิ้มพรายไปทั้งใบหน้า ยกแขนขึ้นโอบไหล่ภรรยา ก่อนจะหอมแก้มขาวนวลของเธอเบาๆ

“ไหน ๆ เราก็แต่งงานกันแล้ว พี่ภาคย์จะรับได้ไหมถ้าเจนต้องขึ้นเวร ดึก ๆ แล้วนอนคนเดียว”

“พี่ก็จะไปรอรับเจนกลับเหมือนเช่น ทุก ๆ วันไง”

“พี่จะทำได้ตลอดไปโดยไม่เบื่อเหรอคะ อาชีพพยาบาลอย่างเจน มีเวรเช้า เวรบ่าย เวรดึก ถ้าเวรดึกก็ออกแปดโมงเช้า เจนไม่อยากให้พี่ภาคย์เสียสุขภาพนะคะ”

“ก็ได้ถ้าวันไหนเจนขึ้นเวรดึกพี่ก็ไปรับเจนตอนเช้าเลยไง”

“เจนว่าจะทำงานนี้ไปอีกสักพัก จนกว่าเราจะมีลูก ถึงคราวนั้น เจนคงต้องอยู่บ้านเฉย ๆ ให้พี่ภาคย์เลี้ยง”

“พี่ยินดีมากเลยเจน เจนจะลาออกวันนี้พรุ่งนี้เลยก็ยังได้”

“ยังหรอกค่ะ เกรงใจป้าหมอ แกอุตส่าห์ส่งเจนเรียน”

“อืมห์..งั้นพี่ก็แล้วแต่เจนนะ”

“แล้วจะเจนจะมีวันหยุดยาวอีกเมื่อไหร่จ๊ะ เราแต่งงานกันมายังไม่ได้ฮันนีมูนเลยนะที่รัก”

“เดือนหน้าค่ะ เดือนหน้าเจนจะแลกวันหยุด พอจะมีเวลาว่างสักสี่ห้าวัน พอมั้ยคะ”

“ก็พอจ้ะ พี่เฉลยเลยละกันเจนจะได้เตรียมพร้อมเราจะไปฮันนีมูนกันที่สวิตเซอร์แลนด์”

“ว้าว!.. ตื่นเต้นจังเลยนะคะพี่ภาคย์”

“สงสัยเจนต้องไปหาชุดสวย ๆ ใส่ไปซะแล้ว”

“ที่ซูริค อุณหภูมิ ต่ำสุดอยู่ที่ 2-4 องศาเอง พี่บอกเลยหนาวแน่ ๆ”

“ให้พี่พาไปซื้อนะเจน เสาร์อาทิตย์นี้ก็ได้”

“เจนมีวีซ่าอยู่แล้วใช่มั้ย”

“มีแล้วค่ะ”

“ค่ะ งั้นเดี๋ยวเสาร์อาทิตย์นี้เราไปเตรียมตัวกันนะคะ แต่ตอนนี้เจนง่วงแล้วนะคะ”

“อีกรอบได้มั้ย..ที่รัก”

“เจนไม่ไหวแล้วค่ะพี่ภาคย์ เอาไว้เจนชดเชยให้วันหลังนะคะ”

“ก็ได้จ้ะ” หลังจากนั้นทั้งสองก็หลับไปพร้อมกัน

เช้าวันนี้ที่โรงพยาบาล

เจนจิราก้าวห่างออกมาจากบริเวณเคาน์เตอร์แผนกวอร์ดอายุรกรรม ในใจก็คิดสาระวนอยู่หลายเรื่อง ความรู้สึกบางอย่างแวบเข้ามาในใจ ร้อนวูบและหนาวเหน็บสลับกันอย่างที่หญิงสาวก็นึกประหลาดใจ

“โอ๊ะ !!!...” เมื่อก้าวเดินอย่างไม่ระวัง เจนจิราก็ชนโครมเข้ากับชายหนุ่มร่างใหญ่เข้าอย่างจัง จนตัวเองอุทานออกมาเมื่อร่างบางเซถลาไปอีกทาง หญิงสาวเงยหน้ามองร่างหนาหนักนั้นช้า ๆ

“ขอโทษครับ คุณ...เป็นอะไรมากหรือเปล่า” หนุ่มเบื้องหน้าส่งยิ้มให้เจนจิรา ใบหน้าหล่อนั้นอวดลักยิ้มข้างแก้มให้เจนจิราต้องอึ้งไปครู่หนึ่งเช่นกัน...อือ! หล่อกระชากใจ นี่มันเป็นเพราะเธอซุ่มซ่ามหรือเขาตั้งใจอ่อยกันแน่...

เจนจิรามองโลกในแง่ดี คิดในใจอย่างซน ๆ ในแบบของตัวเอง ทันใดหนุ่มเบื้องหน้าก็ส่งมือมาให้เจนจิรา เพื่อที่จะดึงตัวหญิงสาวให้ลุกขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันซุ่มซ่ามเองเดินไม่ระวังเลยชนคุณเข้า ขอโทษนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ มาผมช่วยนะ ส่งมือมาเถอะครับ” เขายังคงยืนยัน เธอจึงไม่ปฏิเสธความช่วยเหลืออย่างเต็มใจนั้น เขาก้มลงอีกครั้งเก็บของที่หล่นอยู่บนพื้นส่งให้เจนจิรา

“ขอบคุณค่ะ เอ่อ...คุณ...”

“ผมบันฑูรครับ หรือเรียกสั้น ๆ ว่าทูนก็ได้ แล้วคุณล่ะ...”

“เจนจิราค่ะ”

“เจนจิรา ชื่อเพราะดีนะครับ ไทย ๆ ดี” เขาทวนชื่อหญิงสาว แล้วเบิกนัยน์ตาโตแล้วอมยิ้มนิด ๆ

“แล้วคุณมีชื่อเล่นมั้ยครับ”

“เจนค่ะ เรียกฉันว่าเจนก็ได้” หนุ่มเบื้องหน้าท่าทางไม่ถือตัว เจนจิราจึงส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะขอตัวเดินเลี่ยงออกไปจากบริเวณนั้นโดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามอย่างเสียดายที่ไม่ได้ทักทายกันมากกว่านี้

ไม่นานนักก็เดินมาถึงรถที่เธอจอด วันนี้เธอสั่งให้ภาคินัยไม่ต้องมารับเธอเพราะว่า สามีของเธอมีประชุมแต่เช้า เธอกลัวเขาจะเสียเวลา กลับไปเธอก็คงนอนหลับ

ติ่ง ติ่ง เสียงแอพไลน์ ดึงขึ้น

ยัยพร : ว่าไงจ๊ะเพื่อน จะไปฮันนีมูนกับพี่ภาคย์สุดหล่อวันไหน

เจนเจ้าค่ะ : อีกสองอาทิตย์ ยังไงเราแลกเวรกันนะเพื่อน

ยัยพร : ได้อยู่แล้ว แต่ว่ากลับมาต้องมีของมาเซ่นนะจ้ะ

เจนเจ้าค่ะ : แน่นอนอยู่แล้ว แค่นี้ก่อนนะเพื่อนเพิ่งลงเวรดึกมา ง่วงมาก

ยัยพร : จริงอะเปล่า ไม่ใช่ว่าสามีสุดหล่อชวนทำกิจกรรมนะ

เจนเจ้าค่ะ : อยู่ที่ไหนกันละ ไปประชุมแต่เช้า