คุณขา...ตีญ่ารักคุณ (ซีรีส์ นุ่ม ยั่ว หวาน)

เด็กหญิงกฤติยาวัยห้าขวบสวมชุดกระโปรงฟูฟ่องสีขาวราวกับเจ้าหญิงตัวน้อย เธอจูงมือมารดาวัยยี่สิบสามปีเดินไปตามพรมสีแดง เด็กหญิงเหลือบตามองนฤดีในชุดเจ้าสาวสีขาว สวมผ้าคลุมผมสีขาวบอบบาง แม่ของเธอถูกตบแต่งใบหน้าด้วยเครื่องสำอางราคาแพงริมฝีปากสีชมพูอ่อนหวานส่งยิ้มมาให้บุตรสาวอย่างรักใคร่ ก่อนที่กฤติยาจะส่งมือแม่ให้กับเจ้าบ่าวในวันนี้

คุณพ่อ... ของเธอเอง

กฤตภาคก้มลงจูบหน้าผากบุตรสาว เขาลูบผมหยักศกแสนนุ่มด้วยแววตาทั้งรักและภูมิใจที่วันนี้ลูกสาวของเขาทำหน้าที่ผู้ส่งมอบเจ้าสาวได้อย่างดีเยี่ยม

“ขอบคุณครับ ลูกรักของพ่อ”

เมื่อชายหนุ่มรับมือเจ้าสาวของเขาไปแล้ว กฤติยาก็เดินมานั่งที่ม้านั่งด้านหน้าสุดข้างๆ เด็กชายสถิตคุณ เขาเป็นบุตรชายของลุงปีเตอร์กับน้าแสนดา อายุห้าขวบเท่ากัน เรียกได้ว่าตั้งแต่จำความได้ กฤติยาก็มีสถิตคุณเป็นเพื่อนเล่นคนแรกในชีวิตเลย

“วันนี้แม่สวยจัง” เด็กหญิงหันไปกระซิบอย่างเพ้อฝัน “ตอนที่ตีญ่าอายุสักสิบแปดปี ตีญ่าอยากแต่งตัวสวยๆ แบบแม่ แต่งงานกับใครสักคนแบบนี้บ้าง”

สถิตคุณหันไปมองอย่างขุ่นใจ

“ไม่เอาอะ” เด็กชายกระซิบตอบ “ถ้าตีญ่าแต่งงานไป ใครจะเล่นกับคุณล่ะ คุณไม่อยากเล่นคนเดียว”

กฤติยาหันไปมองสถิตคุณ ก่อนจะทำตาโตน่ารัก

“ตีญ่าเป็นผู้หญิง คุณเป็นผู้ชาย คุณก็แต่งงานกับตีญ่าสิ เราจะได้เล่นด้วยกันตลอดไปเลยไง”

“จริงด้วย” สถิตคุณหัวเราะเสียงใส “ถ้าอย่างนั้นสัญญาก่อนว่าตีญ่าจะแต่งงานกับคุณ แล้วคุณจะสัญญาเหมือนกัน ว่าจะเล่นกับตีญ่าคนเดียวตลอดไปเลย”

มือเล็กป้อมยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้า กฤติยาจึงเกี่ยวนิ้วก้อยไปแทนคำสัญญา พอดีกับที่บาทหลวงประกาศหน้าแท่นพิธี

“เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้”

เด็กหญิงชายหันไปมองหน้าแท่นพิธี เห็นกฤตภาคเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว เขามองนฤดีราวกับจะกลืนกิน ก่อนก้มลงบดเบียดริมฝีปากกับริมฝีปากอวบนุ่ม จนเจ้าสาวใจสั่น ลมหายใจหอบสั่น จูบตอบเขาอย่างปรารถนาต้องการ กระทั่งเขาละริมฝีปากไป

“คืนนี้อย่าเพิ่งถอดชุดเจ้าสาวนะเนื้อนุ่ม...” เจ้าบ่าวกระซิบ “พ่ออยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง...”

“อะแฮ่ม”

เสียงกระแอมของบาทหลวงทำให้กฤตภาคต้องขยับตัวยืนตรงอย่างไม่เต็มใจนัก นฤดีแก้มแดงซ่าน ก้มหน้างุดด้วยความเขินอายที่เผลอจูบตอบเขาอย่างวาบหวามต่อหน้าแขกเหรื่อ แล้วไหนจะบาทหลวงได้ยินเขานัดแนะเรื่องคืนนี้อีก

พ่อเลี้ยงของเธอบ้า... หน้าไม่อาย! คนบ้า!

พิธีการดำเนินต่อไป ท่ามกลางความเอียงอายของเจ้าสาว ความหน้าด้านหน้ามึนของเจ้าบ่าว และความงุนงงของเด็กหญิงกฤติยากับเด็กชายสถิตคุณ

ทำไมการแต่งงานต้องดูดปากกันด้วยล่ะ

เด็กทั้งสองคิดอย่างไม่เข้าใจ...

สิบสามปีต่อมา

“ข้อนี้ผิดนะตีญ่า ต้องแทนค่า x ตรงนี้ต่างหาก”

สถิตคุณในชุดเสื้อเชิ้ตติดตราโรงเรียนรัฐชื่อดังกับกางเกงนักเรียนสีดำใช้ปากกาชี้สมุดการบ้านของกฤติยาราวกับคุณครูเจ้าระเบียบ สาวน้อยเงยหน้ามองชายหนุ่มที่สวมแว่นกรอบเหลี่ยม ผู้เรียนเก่งเลิศเลอและเป็นประธานนักเรียน เธอย่นจมูกใส่เขาอย่างขัดใจ

“ใครจะไปเก่งเหมือนคุณล่ะ” กฤติยาซบหน้าลงกับสมุดการบ้าน

เธอนั่งทำการบ้านกับเขาที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวนี้มากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว ทั้งเมื่อยขา ทั้งใช้ความคิดจนปวดหัว แถมยังขี้เกียจเป็นบ้า!

“ไม่เอาแล้ว คุณทำให้ตีญ่าหน่อยสิ ตีญ่าเหนื่อย”

“ไม่ได้” สถิตคุณพูดเสียงเข้ม “ตั้งใจหน่อยสิ ถ้าเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ คุณลุงคุณป้าจะเสียใจเอานะ”

สาวน้อยอยู่ในชุดเสื้อแขนตุ๊กตาสวมทับด้วยกระโปรงพลีทและเข็มขัดจนเห็นเอวคอดกิ่วชัดเจน เป็นเครื่องแบบโรงเรียนเดียวกับสถิตคุณ ต่างแค่เขาอยู่ห้องคิง เธออยู่ห้องบ๊วย

เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มทั้งๆ ยังกดศีรษะตัวเองลงกับโต๊ะตรงหน้า วันนี้กฤติยาถักเปียไปโรงเรียน และยังไม่ได้แกะออก ผมหน้าม้ายิ่งทำให้เธอดูเป็นเด็กสาววัยใส ดวงตากลมโตเหมือนแม่ จมูกโด่งจัดเหมือนพ่อ ริมฝีปากอวบอิ่มชมพูระเรื่อราวกับผลเชอร์รี่สุกใหม่ๆ

“คุณจ๋า” กฤติยากะพริบตาอ้อน “ทำการบ้านให้ตีญ่าหน่อยนะ นะ นะ นะ น้าาา”

สถิตคุณถอดแว่นสายตาออก โอ... เมื่อไม่มีแว่นบ้าๆ นั่นบดบังใบหน้า เขาก็ยิ่งหล่อสะดุดตาจนกฤติยาเคยประกาศว่าห้ามเขาถอดแว่นต่อหน้าใครนอกจากเธอเด็ดขาด เพราะเธอหวง!

“ถ้าวันนี้ตีญ่าทำการบ้านเสร็จก่อนหกโมง” เขาเงยหน้ามองนาฬิกาติดผนังในห้องนอนสีชมพูของหญิงสาว ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นพอดี “คุณจะให้... รางวัล”

ชายหนุ่มแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากล่างของตัวเอง เขาแลบลิ้นเลียปลายนิ้วอย่างเซ็กซี่ชวนให้ใจสั่น นั่นเองที่ทำให้กฤติยาลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันควัน!

“เสร็จทันแน่นอน!”

สถิตคุณหัวเราะในคอเบาๆ เขาสวมแว่นสายตาและทำการบ้านของตัวเองต่อ ในขณะที่กฤติยาขมีขมันจัดการการบ้านเลขตรงหน้าอย่างมุ่งมั่น นาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ สถิตคุณเก็บสมุดหนังสือเข้ากระเป๋าเป้แล้ว เขาเดินลงไปในครัวตอนห้าโมงครึ่ง เจอคนรับใช้ของบ้านนี้กำลังเตรียมอาหารเย็นพอดี

“ป้าดา” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกอย่างสนิทสนม “วันนี้ตั้งโต๊ะทุ่มนึงเหมือนเดิมใช่ไหมครับ ลุงภาคกับป้านุ่มกลับมาหรือยัง”

ลดา สาวใช้วัยกลางคนหันมาก้มศีรษะให้สถิตคุณอย่างนอบน้อม หล่อนทำงานให้บ้านนี้มาเกือบยี่สิบปีแล้ว เคยได้ยินมาว่าตายายของสถิตคุณเคยเป็นคนใช้บ้านนี้เหมือนกัน แต่สองคนนั้นสบายแล้วเพราะลูกสาวได้เสียเป็นเมียผัวกับปีเตอร์ หนุ่มหล่อล่ำลูกครึ่งไทยฝรั่ง เห็นว่าทุกวันนี้ก็ยังหล่ออยู่เลย!

แต่กระนั้นลดาก็ให้ความเคารพสถิตคุณและครอบครัวเสมือนเพื่อนเจ้านายเสมอ ไม่เคยคิดว่ารุ่นแม่และตายายของเขาเคยเป็นคนใช้เหมือนหล่อน แล้วจะตีเสมอได้

“คุณภาคกับคุณนุ่มไม่รับมื้อเย็นค่ะวันนี้ ท่านมีกินเลี้ยงกับลูกค้าที่หัวหินกะทันหัน ท่านฝากดิฉันเรียนคุณหนูอยู่เหมือนกัน แต่ดิฉันยังไม่เจอคุณหนูเลย คุณคุณกับคุณหนูจะให้ตั้งโต๊ะกี่โมงดีคะ”

“อ้าว เหรอ” สถิตคุณทำท่าครุ่นคิด “ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องตั้งโต๊ะหรอก เดี๋ยวผมพาตีญ่าไปกินอะไรนอกบ้านดีกว่า วันนี้เขาขยันทำการบ้าน ผมว่าจะให้รางวัลหน่อย”

สถิตคุณบอกพลางรินน้ำส้มคั้นจากเหยือกใส่แก้วสองใบไปพลาง ก่อนหันไปมองลดาอีกครั้ง

“ป้าดากับลุงยนต์หาอะไรกินแล้วพักผ่อนได้เลยนะ ไม่ต้องรอ เดี๋ยวตีญ่าทำการบ้านเสร็จผมจะพาออกไปข้างนอก เดี๋ยวผมโทรขออนุญาตลุงภาคเอง”

“ค่ะคุณคุณ”

สถิตคุณวางแก้วน้ำส้มลงกับถาดรอง แล้วล้วงเอาโทรศัพท์มือถือมาโทรออกหากฤตภาค ความที่เป็นเด็กเรียนเก่ง มีความรับผิดชอบ เข้าตามตรอกออกตามประตู ไม่เคยมีประวัติด่างพร้อย

มิหนำซ้ำยังเป็นคนคอยดึงคอยสอนการเรียนให้ลูกสาวด้วย เมื่อเขาขออนุญาตพากฤติยาไปกินข้าวเย็นนอกบ้าน เป็นรางวัลที่เธอทำการบ้านเรียบร้อยดี ไม่งอแงเหมือนทุกวัน แล้วจะพากลับมาส่งไม่เกินสองทุ่ม กฤตภาคจึงอนุญาต

สถิตคุณกดวางสายแล้วเข้าไปในห้องนอนของแฟนสาว เห็นกฤติยากำลังขมักเขม้นทำการบ้านข้อสุดท้ายพอดี ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดู ก่อนปิดประตูเงียบๆ แล้วเดินเข้าไปหาทางด้านหลัง