Ep.1 คุณหมอขาหนูแค่มาเก็บค่าเช่า

ก๊อกๆ ก๊อกๆ...

ประตูบ้านถูกเปิดออกมาพร้อมกับผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ หุ่นดีราวกับนายแบบเดินออกมา ในมือของเขายังมีผ้าขนหนูสีขาวเช็ดผมที่กำลังเปียกอยู่เลย และ...แม่เจ้า ซิกแพ็กมาเต็ม ผิวสีแทนมาดแมนสุดๆ แถมยังหล่อระเบิดเถิดเทิง งานนี้เริงใจขอทุ่มสุดตัว เพราะแอบได้ยินมาว่า ‘เขาโสด’ เพิ่งเรียนจบมาจากไต้หวันมาหมาดๆ และกำลังเปิดคลีนิกของตนเองอยู่ในเมือง

ดวงตาคู่สวยมองบนเสร็จก็มองล่างต่อ

เธอรู้สึกอิจฉาผ้าขนหนูสีทองที่พันหมิ่นเหม่อยู่ที่ขอบเอวหนาของเขาเหลือเกิน ที่ได้แนบชิดพื้นผิวหนั่นแน่นของเขา

จู่ๆเริงใจก็นึกอยากจะเป็นผ้าขนหนูผืนนั้นขึ้นมาจริงๆ

สาวสวยที่แอบหื่น ที่ถูกกล่าวหาว่าเป็น ‘คาสโนวาสาวประจำหมู่บ้าน’ มองเป้าตุงๆของหมอหนุ่มแล้วคิดไปไกล

“คุณจะมองเป้าของผมอีกนานไหมครับ”

เขาถามด้วยนัยน์ตาเป็นประกายขี้เล่น คนอารมณ์แบบนี้และที่เธอชอบ

“อู้ย เปล่ามองเป้านะคะ หวานกำลังมองผ้าขนหนูค่ะ มันขาด”

“ขาด!?”

เขาย้ำคำของเธอไปพลาง แล้วก็ก้มมองผ้าขนหนูของตนเองว่ามันขาดตรงไหน

หญิงสาวมองตามสายตาของชายหนุ่มยิ้มๆ เขาไม่มีทางหาเจอหรอก ว่ามันขาดตรงไหน คนที่เหมือนกำชัยชนะไว้ในมืออมยิ้มแก้มตุ่ย ทว่าพอเขาเงยหน้าขึ้นมา เธอก็รีบปรับสีหน้าเป็นปกติ

“ก็ไม่เห็นจะขาดตรงไหนนี่ครับ”

ชายหนุ่มบอกตามที่เขาเห็น

“ก็หวานเห็นอยู่ว่ามันขาดนี่คะ”

“ขาดตรงไหน ชี้ให้ผมดูหน่อยสิครับ”

“อู้ย จะดีหรือคะ”

“ก็ดีสิครับ ผมจะได้รู้ไง”

“ก็ขาดตรงนั้นค่ะ” เธอชี้ไปที่เป้าของเขา แล้วทำท่าอายๆ แต่ก็อมยิ้มน้อยๆเมื่อเขาหลงกลเธอ แล้วก้มมองดูที่เป้าของตนเอง

“ก็ไม่ได้ขาดนี่ มันก็แค่เปื้อนสี”

เขาพูดพลางตวัดสายตาคมๆ มองเธอด้วยเครื่องหมายคำถาม ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เธออีกนิด

“ผมอนุญาตให้คุณจับผ้าขนหนูของผมก็ได้ แล้วบอกว่ามันขาดตรงไหน ในเมื่อผมเห็นอยู่ ว่ามันไม่ได้ขาด”

ร่างบางแต่อวบอึ๋มบิดไปมาแล้วเฉลยให้

“ก็ ขาดคนดูแลยังไงล่ะคะ”

คนได้ฟังคำตอบถึงขนาดสตั้นไปสามวินาที

ก่อนจะโคลงศีรษะไปมา แล้วมองเธออย่างระอา ออกจะตำหนิที่เธอแกล้งอำเขา

แต่เห็นว่าสวยน่ารักดีหรอก ถึงอภัยให้

“สรุปว่าคุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”

“หวานมีชื่อเล่นเต็มๆว่าไข่หวานค่ะ จะเรียกหวานเฉยๆก็ได้ค่ะ หวานแค่จะมาเก็บค่าเช่าให้แทนแม่ค่ะ แม่บอกให้มาเก็บค่าเช่า”

ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ ที่แท้เธอก็เป็นลูกสาวของเจ้าของบ้านเช่านี่เอง

“ชื่อไข่หวาน ชื่อน่ารักดีนะครับ แล้วทำไมไม่แนะนำตัวแล้วบอกจุดประสงค์ตั้งแต่แรกล่ะครับ ผมจะได้เดินไปหยิบเงินมาให้” พูดจบเจ้าของร่างสูงกำยำ ก็เดินเข้าไปในห้องนอน

เริงใจถือวิสาสะเดินเข้าไปนั่งที่โซฟารับแขก แล้วกวาดสายตามองไปทั่วบ้านด้วยแววตาภาคภูมิใจ เพราะบ้านหลังนี้เธอออกแบบเอง เธอไม่ใช่สถาปนิกที่ไหนหรอก แต่เธอเป็น...

“นี่ครับค่าเช่า” เขายื่นแบงค์พันมาให้เธอหกใบ รวมกับค่าน้ำค่าไฟด้วย

“ทอนสองร้อย แป๊บนะคะ” เธอรับเงินไปแล้วล้วงหาตังทอนในกระเป๋ากางเกงยีนสั้นจู๋ของเธอ แต่ก็หาไม่เจอ

“สงสัยแบงค์ร้อยจะหล่นแถวนี้ค่ะ เดี๋ยวหวานขอหาใต้โซฟานี่หน่อยนะคะ มันอาจจะตกแล้วโดนพัดลมพัดค่ะ”

หมอหนุ่มมองคนตัวเล็กก้มๆเงยๆหาแบงค์ร้อยที่เธอทำหล่นนานเป็นนาทีสองนาทีก็แล้ว จนเขาเกือบจะต้องก้มไปมองใต้โซฟาเพื่อช่วยหา แต่ก็เห็นเธอยื่นแขนเข้าใต้โซฟา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ถึง

“เจอแล้วค่ะคุณหมอ แบงค์ร้อยสองใบมันปลิวไปอยู่ในนี้ค่ะ”

เธอบอกพลางก้มยื่นมือไปสุดแขน แล้วควานเอาแบงค์ร้อยที่อยู่ในซอกผนังอย่างยากลำบาก จนคุณหมอหนุ่มต้องส่ายหน้าแล้วบอกให้เธอขยับตัวออก

“ถอยห่างนิดนะครับ ผมจะขยับโซฟา”

“ได้ค่ะคุณหมอขา แต่ว่า หวานต้อง...ถอยห่าง ขนาดไหนคะ คุณหมอถึงจะเข้าได้” เธอถามชายหนุ่มนัยน์ตาเป็นมัน จ้องเขายิ้มๆ อย่างรอคอยคำตอบ

“ก็ ถอยห่างมาตรงนี้ ผมจะได้แทรกตัวเข้าไปเก็บเงินที่มันอยู่ลึกได้ง่ายๆ”