ควีนขัดดอก

คำเตือน

เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นมา เนื้อหาผิดศีลธรรมและมีการใช้ความรุนแรงทางเพศ ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการเสพ

ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗

ไม่อนุญาตให้สแกน ลอกเลียน ถ่ายภาพหน้าจอ หนังสือเล่มนี้ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์แล้วเท่านั้น

ซาชิกิวาราชิ

ควีนขัดดอก

ประพันธ์โดย : ซาชิกิวาราชิ

พิสูจน์อักษร :ซาชิกิวาราชิ

จัดทำในรูปแบบอีบุ๊ก : มกราคม 2566

อีเมล : rachneewan.rdrd@gmail.com

INTRO

"ไม่ต้องมีธุระผมก็ลากคุณกลับมาได้ควีน คุณเป็นของของผม และผมก็ไม่ชอบเห็นของของผมไปยุ่งกับคนอื่น"

"เหอะ ของของคุณสินะ ใช่สิ"

"น้ำเสียงแบบนั้นคืออะไร ไม่พอใจอะไร"

คนตัวใหญ่กว่าเดินเข้ามาหาเธอทั้งยังเกยคางอีกฝ่ายขึ้นมามองหน้า ดวงหน้าของเธองดงามหากแต่ทว่าดวงตาฉายแววไปด้วยความเศร้ากับน้ำตาที่มันแทบจะเอ่อออกมา

"ควีนเป็นอะไรสำหรับบอสคะ"

คนสวยกลั้นใจถามเขา ไม่ใช่เพราะอยากให้เขาพูดอะไรที่มันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นหรอก แต่อาจเพื่อให้เขาพูดเพื่อตอกย้ำความจริงลงไปต่างหาก

"คุณก็น่าจะรู้ตัวดีอยู่แล้วนี่ ผู้หญิงขัดดอกของลูเซียโน่ แกมบิโอ้ ไง"

"นั่นสินะ"

ความจริงตอกอัดเข้าไปที่หน้าแม่เล้าคนสวยอย่างเลี่ยงไม่ได้ ขนาดว่าทำใจไว้แล้วแต่ก็ยังอดเจ็บใจไม่ได้ แววตาถือดีที่เคยมองเห็นกลับฉายแววเศร้าขึ้นมาแว๊บหนึ่งก่อนจะเอ่ยคำที่คนฟังแล้วไม่พอใจนัก

"งั้นบอสไม่เห็นต้องซีเรียสเลยนี่คะ ถ้าควีนจะเอาอกเอาใจแขกนิดๆ หน่อยๆ เผื่อเขาจะติดใจแล้วพาควีนขึ้นห้องถึงเวลานั้นควีนสัญญาว่าจะคิดค่าตัวแพงๆ และเอาเงินมาใช้หนี้บอสให้เร็วที่สุด"

"ควีน!!!!"

คนตัวใหญ่กระแทกเสียงดุดันอย่างลืมตัว ปกติเขาไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับแม่นกน้อยของเขาแต่คำพูดของเธอเมื่อครู่ทำเอาเจ้าพ่อมาเฟียอดตวาดออกมาไม่ได้

"ทำไมคะ เป็นโสเภณีก็มีหน้าที่รับแขกไม่ถูกเหรอ"

"..."

"ปล่อย!! ควีนไม่ใช่ตุ๊กตาที่คุณนึกจะทำอะไรก็ได้แบบนี้นะ!"

ราชินีประจำเลาจ์ดิ้นขลุกขลักไปมาเมื่อคนตัวโตยังคงลากเธอมาด้วยไม่หยุด ข้อมือเล็กในตอนนี้แดงก่ำไปหมดแล้ว ทว่านั่นไม่ได้ทำให้เธอเจ็บไปกว่าความรู้สึกในใจเลยสักนิด

ในที่สุดลูเซียโน่ก็จัดให้ตามคำขอ ถึงแม้ว่าจะปล่อยกึ่งผลักให้สาวน้อยล้มไปนอนแผ่หลาบนเตียงก็ตาม นัยน์ตาสวยขอควีนมองตรงไปยังมาเฟียตาน้ำข้าวที่ยืนจังก้าถกทึ้งผ้าผ่อนของตนไม่วางตา รังสีอำมหิตพวยพุ่งมาจนสัมผัสได้เองตามสัญชาตญาณ กายเล็กเด้งตัวถอยหนีเขาทันทีแต่ดูเหมือนจะช้าเกินไปสำหรับคนว่องไวอย่างลูเซียโน่ มือแข็งแกร่งลากข้อเท้าเธอเข้าหาตัวทันที พร้อมกับกระโดดครอบทับกับสาวน้อยจอมพยศอีก

"อย่าทำแบบนี้ อย่าทำรอย ควีนเจ็บ! ปล่อยเดียวนี้นะ!"

สาวน้อยร้องออกมาเมื่อหัวหน้ามาเฟียซุกไซร้และพรมจูบรุนแรงไปตามลำคอขาวจนเกิดรอยแดงเต็มไปหมด

"รอยพวกนี้จะเป็นเครื่องเตือนให้ทั้งคุณและไอ้ผู้ชายคนอื่นรู้ว่าคุณเป็นใคร! ของของผมถ้ายังไม่เบื่อใครก็ห้ามยุ่ง!"

สาวน้อยกัดริมฝีปากบางแน่นเมื่อได้ยินคำนั้นที่พูดราวกับเธอเป็นของเล่น

"เออ อยากดูดก็ดูดไปเลย คิดเหรอว่าแค่รอยจะล่ามควีนไม่ให้เอากับคนอื่นได้น่ะ!"

"ควีน!!!"

เสียงกดต่ำของคนเดือดดาลถูกส่งไปยังคนที่มองเขาอย่างกรุ่นโกรธ มือหนาบีบคางมนแน่นจนมันแทบแหลกคามือก็ว่าได้

"อย่ามายั่วผมน่ะ ถ้ายังมาหยามกันแบบนี้อีก ระวังไอ้หมอนั้นมันจะได้กินลูกปืนแทนข้าว"