ตอนที่ 4 ป้อนอาหารเช้า

หลังจากองครักษ์หญิงออกไปไม่นานนัก บุรุษในชุดสีดำก็กระโดดลงมาจากหลังคา หญิงสาวจำได้ทันทีว่าเป็นเขา

"มานี่!" น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความโกรธ

เฉิงคุนเดินเข้ามาหานางอย่างเชื่อฟัง หญิงสาวกระชากหน้ากากของเขาออกอย่างแรง "ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าไป ดังนั้นเจ้าจะไปไหนไม่ได้เด็ดขาด!"

ชายหนุ่มคุกเข่าลงประสานฝ่ามือด้านหน้า พูดกับนางด้วยท่าทางเจียมตัว "ข้าน้อยผิดไปแล้วขอคุณหนูโปรดลงโทษ"

เจียชีสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อระงับความโกรธเอาไว้ "ช่างเถอะ!…พาข้าไปอาบน้ำที"

เฉิงคุนลุกขึ้นอุ้มหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมแขน ชายหนุ่มพานางเข้าไปที่ห้องอาบน้ำด้านใน เจียชีพิงศีรษะแนบกับอกของชายหนุ่ม ยามที่ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขานางรู้สึกสบายใจยิ่งนัก...

เฉิงคุนปล่อยนางจากอ้อมแขนให้ยืนบนพื้นอย่างระมัดระวัง เจียชีเชิดคางขึ้นแล้วกางแขนออก เป็นการส่งสัญญาณให้เขาถอดเสื้อผ้าให้ ชายหนุ่มตกตะลึงในคราแรก จากนั้นมือหนาก็ค่อยๆ ยื่นออกไปเปลื้องผ้าของสตรีตรงหน้า แต่ชุดที่นางสวมอยู่นั้นค่อนข้างซับซ้อน เขาไม่รู้วิธีถอดและยิ่งดึงสายรัดเอวของนางออกมามากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งพันกันแน่นเป็นปม

เมื่อเห็นนิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มที่ดึงเชือกรัดเอวของนางด้วยความยากลำบาก เจียชีก็เม้มริมฝีปากพยายามกลั้นหัวเราะ "เจ้าคนงี่เง่า"

เฉิงคุนไม่ได้สนใจนาง เขาพยายามปลดสายรัดเอวอย่างระมัดระวัง หญิงสาวมองไปที่ใบหน้าของเขา องครักษ์ผู้นี้ช่างหน้าตาดียิ่งนัก ท่านแม่ของนางช่างคัดเลือกเขามาได้ถูกใจนางเหลือเกิน

เจียชีเอื้อมมือไปแตะคิ้วของชายหนุ่ม ในคราแรกเขาจะหลบเลี่ยง แต่ท้ายที่สุดก็หยุดตัวเองเอาไว้ ปล่อยให้หญิงสาวลูบคลำหยอกล้อใบหน้าของตนเองต่อไป

หลังจากพยายามอยู่เป็นเวลานาน ท้ายที่สุดชายหนุ่มก็ปลดเสื้อผ้าของนางออกได้ เมื่อร่างกายของนางเปลือยเปล่า ชายหนุ่มก็รีบก้มหน้าลง ถอยไปยืนอยู่ด้านนอกรอรับคำสั่งของนาง

เจียชีก้าวเข้าไปในอ่างอาบน้ำ เมื่อร่างกายได้สัมผัสน้ำอุ่น หญิงสาวก็รู้สึกผ่อนคลายไปทั่วทั้งร่าง นางถอนหายใจออกมาอย่างผ่อนคลาย เพียงไม่นานนางก็ผล็อยหลับไป

เฉิงคุนรออย่างเงียบ ๆ หลังจากรอเป็นเวลานาน หญิงสาวในห้องไม่ได้ส่งเสียงเรียกเขา ชายหนุ่มจึงเดินไปหานางด้วยฝีเท้าอันแผ่วเบา...

หญิงสาวหลับสนิทไปแล้ว ร่างกายเปลือยเปล่าของนางงดงามเหมือนหยกสลัก ผมสีดำขลับแผ่สยายอยู่ด้านหลัง ใบหน้าของนางแดงก่ำเพราะอุณหภูมิของน้ำร้อน นางช่างยั่วยวนผู้คนแม้ในยามที่นอนหลับใหล

เฉิงคุนหรี่ตา ใช้ผ้าห่อตัวค่อยๆ อุ้มนางขึ้นมาจากน้ำ เมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขา นางช่างดูตัวเล็กมากเหลือเกิน เขาอุ้มนางกลับไปที่ห้องด้วยใบหน้าเรียบเฉย ชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าให้กับนาง เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขาก็ไปซ่อนตัวอยู่ในความมืดทำหน้าที่องครักษ์เงาคอยปกป้องนางต่อไป

เจียชีหลับสบายตลอดคืน เมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกทีก็เลยเวลาอาหารเช้าไปแล้ว หลังจากล้างหน้า หญิงสาวก็มานั่งหวีผมที่หน้ากระจก

“ออกมา” หญิงสาวเอ่ยเรียกเขา พร้อมกับหวีผมของนางเบาๆ

บุรุษในชุดสีดำโผล่ออกมาจากมุมมืดด้านหลังของนาง

“เจ้ากินอะไรแล้วหรือยัง” นางเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนน่าฟัง

เฉิงคุนกระซิบเสียงค่อย "ยังขอรับ"

หญิงสาวคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ตอนทำงานก็คงกินอะไรไม่ได้สินะ"

"ขอรับ"

"ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็หิวมากแล้วสิ" เจียชีวางหวีลงในกล่อง หญิงสาวก็ลุกขึ้นด้วยท่าทางอารมณ์ดี "ถ้าเช่นนั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะ"

หลังออกมาจากหอบรรพชน เมื่อกลับมาถึงเรือนของนาง เจียชีก็สั่งให้สาวใช้นำอาหารมาให้

นางพาเฉิงคุนไปนั่งที่โต๊ะ นิ้วเรียวเลื่อนจานอาหารหลายอย่างไปตรงหน้าของเขา หญิงสาวนั่งเท้าคางมองชายหนุ่มที่กำลังเคี้ยวข้าวอย่างเพลิดเพลินด้วยสายตาเอ็นดู “รสชาติเป็นอย่างไร”

"ก็พอใช้ได้ขอรับ"

ชายหนุ่มค่อยๆ เคี้ยวอาหารอย่างใจเย็นพยายามไม่สนใจสายตาของนางที่จ้องมองเขาอยู่

เจียชีหยิบส้มขึ้นมา "ข้าจะปอกส้มให้เจ้ากิน” ปลายนิ้วเรียวค่อยๆ ปอกเปลือกส้ม แล้วใช้ตะเกียบเขี่ยเมล็ดของมันออก จากนั้นนางก็นำไปป้อนให้กับเขา

เมื่อเห็นว่านางยื่นส้มมาให้ เฉิงคุนก็อ้าปากกินส้มลงไปอย่างเชื่อฟัง หญิงสาวถามอย่างกระตือรือร้น "หวานหรือไม่"

"หวานมากขอรับ"

เจียชีรู้สึกพึงพอใจกับท่าทางเชื่อฟังของชายหนุ่ม นางหยิบขนมถั่วแดงที่นางชอบขึ้นมา หญิงสาวเลือกกินแต่แป้งข้างนอก เหลือแต่ส่วนที่เป็นไส้ถั่วแดงเอาไว้ให้เขา “ไส้ของขนมถั่วแดงรสชาติดีที่สุด"

เฉิงคุนปฏิเสธไม่ได้ เมื่อเห็นดวงตาของนางเป็นประกายเฝ้ารอคอยที่จะให้เขาได้กินขนมชิ้นนั้น ชายหนุ่มก้มหน้าลงไปกินขนมจากมือของนาง

แน่นอนว่ารสชาติมันทั้งหวานและเหนียวติดฟัน มันเป็นรสชาติที่เขาไม่ชอบเอาเสียเลย

"เป็นอย่างไรบ้าง...รสชาติดีอย่างเช่นที่ข้าพูดหรือไม่" นางถามเมื่อเห็นว่าเขาไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมาหลังจากที่กลืนขนมลงไปแล้ว

"มันหวานเกินไปขอรับ"

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ชอบรสหวานนางจึงตั้งใจหันไปปอกส้มให้กับเขาต่อ หญิงสาวคิดว่ามันลำบากที่จะใช้ตะเกียบเอาเมล็ดส้มออก ดังนั้นนางจึงหยิบมันออกด้วยเล็บ คราบน้ำส้มจึงเปื้อนเต็มนิ้วมือของนาง

จนกระทั่งนางป้อนส้มชิ้นสุดท้ายให้แก่เขา และเอานิ้วที่เปื้อนน้ำส้มสอดเข้าไปในปากของชายหนุ่ม ซึ่งครั้งนี้เขาไม่ได้แสดงอาการขัดขืนใดๆ ทั้งยังดูดนิ้วของนางเบาๆ อีกด้วย

หญิงสาวลากนิ้วไปมาบนลิ้นของเขา นางมองเขาด้วยสายตาเอ็นดู เมื่อเขาไม่เชื่อฟังนางก็โกรธเขา แต่เมื่อเขาทำตัวเป็นคนว่านอนสอนง่าย นางก็อยากจะรังแกเขามากขึ้นไปอีก...