รักลวง1/2

เขมมิกาถูกหามส่งโรงพยาบาล ในขณะที่สามีของเธอกำลังนั่งประชุมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ซึ่งปรเมศเป็นอาจารย์สอนในระดับมหาวิทยาลัย อีกทั้งยังมีธุรกิจอีกหลายอย่าง ถือว่าร่ำรวยระดับมหาเศรษฐีเลยก็ว่าได้

“เขมเป็นไงบ้าง” 

“ไม่รู้เหมือนกันคะ” 

“ผมไม่เข้าใจ ทำไมเขมต้องทนอยู่กับผู้ชายแบบนั้น” มาลิคกำมือแน่นด้วยความโกรธ เขาไม่คิดว่าปรเมศจะใจร้ายกับเขมมิกาได้มากถึงเพียงนี้

“เพราะรักมั้งคะ” 

“รักเหรอ... รักแบบไหนถึงทำร้ายจิตใจกันแบบนี้” 

“ผมไม่อยากเห็นเขมตกอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ เธอไม่เคยทำร้ายใคร แล้วทำไมเขาถึงทำร้ายเธอทางอ้อมแบบนี้” เพราะเขมมิกามีไข้สูง บวกกับความเครียดสะสมและพักผ่อนไม่เพียงพอ จึงทำให้หญิงสาวเป็นลมหมดสติไป

หลังเลิกงานปรเมศแวะไปรับประทานอาหารเลี้ยงต้อนรับอาจารย์คนใหม่ ซึ่งไปกันเป็นหมู่คณะ เขาแอบมองเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอ ก่อนจะปัดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

“อาจารย์ลองชิมนี่ดูค่ะ ทอดมันปลากรายอร่อยมาก” 

“ขอบคุณครับ” เขากล่าวคำขอบคุณออกไปตามมารยาท พลางนึกถึงใบหน้าของภรรยา ครั้งหนึ่งเขาและเธอเคยนั่งรับประทานทอดมันปลากรายด้วยกัน เพราะมันคือเมนูโปรดของเขมมิกา

“อาจารย์สอนอยู่ที่นี่นานแล้วเหรอคะ” ญานินพยายามหาเรื่องคุย เพราะปรเมศหน้าตาดีดูภูมิฐาน

“ครับ” ดูเหมือนเขาอยากกลับบ้านเต็มที แต่ต้องอยู่ต่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

Rrrr เสียงสมาร์ตโฟนดังขึ้น ซึ่งคราวนี้ปรเมศยอมกดรับสาย

“ว่าไงครับป้า” ป้าพิกุลซึ่งเป็นแม่บ้าน ทำงานให้กับปรเมศมาหลายสิบปี บวกกับเป็นแม่นมของชายหนุ่ม เขาเคารพและเกรงใจนางอยู่ไม่น้อย ป้าพิกุลเห็นว่าเจ้านายไม่กลับบ้านสักทีจึงโทรหา 

“คุณปรเมศทราบข่าวคุณผู้หญิงหรือยังคะ” 

“เธอเป็นอะไร” เขาเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นว่าแววตาของเขาได้แฝงความห่วงใยเอาไว้มิใช่น้อย

“คุณเขมเป็นลมหมดสติไปตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้วค่ะ” 

“ตอนนี้เธอดีขึ้นหรือยัง” 

“ป้าเองก็ไม่ทราบค่ะ พอดีว่าคุณเนเน่กับเพื่อนอีกคนพากันหามคุณเขมส่งโรงบาลค่ะ” 

“เธอคงไม่ตายหรอกครับป้า แค่นี้นะครับ” 

“คุณปรเมศค่ะ....” ป้าพิกุลยังไม่ทันได้พูดต่อ เขาก็ตัดสายไปก่อน ความจริงปรเมศไม่ใช่คนร้ายกาจ แต่มารดาของเขาต้องมาตายอย่างอนาถ จึงทำให้ชายหนุ่มผูกใจเจ็บ คิดเอาคืนครอบครัวเขมมิการวมทั้งตัวเธอด้วย 

“ผมมีธุระด่วนต้องขอตัวก่อน อาหารมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง” 

“ขอบคุณครับอาจารย์” 

“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะอาจารย์” ทุกคนต่างหันมาขอบคุณเขา ญานินที่รีบวิ่งตามปรเมศออกมาจากร้านอาหาร

“อาจารย์ค่ะ ฉันขอติดรถไปลงป้ายรถเมล์ได้ไหมคะ” 

“ผมไม่สะดวก เดี๋ยวเรียกแท็กซี่ให้นะครับ” 

ญานินถึงกับแสดงสีหน้าเหวอ เมื่อปรเมศโทรเรียกแท็กซี่ ทั้งที่หล่อนอ่อยเขาเบอร์นั้น แต่อาจารย์หนุ่มกลับเมินเฉย