Ep.2 คนที่ฉันเลือก (2)

สองมือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงเอี๊ยมขาสั้น แล้วมองไปยังสระบัวด้านหน้า แล้วเดินไปรอบๆระเบียงเพื่อมองความสวยงามของดอกบัวหลวงที่กำลังเบ่งบานทั่วทั้งสระ

เขาบอกให้เธอ(ลูกค้า) มารอตรงนี้หากว่าเขายังไม่กลับมา ตอนนี้ยังไม่ถือว่ารอ เพราะเพิ่งเดินเข้ามาในศาลากลางน้ำได้ไม่ถึงนาที

กำลังจะนึกถึงอดีตสมัยยังเป็นสาวน้อยที่ฮอร์โมนกำลังพลุกพล่าน ก็ได้ยินเสียงรถยนต์ขับมาจอดในบริเวณบ้านเสียก่อน เมื่อหันไปมอง ก็เห็นเจ้าของรถเปิดประตูรถลงมาพอดี แต่ว่าเขายังไม่ได้มองมาทางเธอหรอก

แล้วคนอวบระยะสุดท้ายก็หลบวูบเข้ามุมฝาผนัง เอาหลังพิงฝาแล้วบอกให้ใจตนเองสงบ และหายใจให้เป็นปกติ

‘จะตื่นเต้นอะไรมากมายญาลิน เธอไม่ใช่สาวน้อยม.ปลายอีกแล้วนะ เธอมีผัวแล้ว และยังไม่ได้เลิกกัน ท่องไว้ เธอไม่ได้โสด’ แม้ว่านึกอยากจะขึ้นสถานะว่า ‘โสด’ มานานแล้วก็ตาม

เมื่อบอกตนเองแล้ว สองเท้าที่สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวก็ก้าวออกมาเผชิญหน้ากับอดีตคนที่เคยคบกันมาก่อน

ทว่าเมื่อค่อยๆมองหน้าเขาเต็มตา ยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรออกมา เขาก็มองเธอด้วยสายตาหยามหยัน ยกยิ้มมุมปากนิดเป็นเชิงยิ้มเย้ยเสียมากกว่า

“จะมาให้ผมสอนขับให้ ได้บอกสามีของคุณหรือยัง”

‘คุณ! เขาไม่เคยเรียกเธอแบบนี้มาก่อนเลย’

“ยังค่ะ”

“กลับไปซะ”

หัวใจที่ฟูๆแต่แรก นาทีนี้เหมือนลูกโป่งลูกใหญ่ๆ ที่กำลังถูกปล่อยลมให้แฟบลงในทันที อย่างตั้งตัวไม่ทัน

“ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ที่มารบกวน เพราะไม่คิดว่าครูสอนขับรถ เขาจะสนใจเรื่องส่วนตัวของลูกค้าทุกคนด้วย”

พูดจบก็รีบหันหลังกลับแล้วเดินหนี ก่อนที่น้ำตาเจ้ากรรมจะร่วงหล่นลงมาอาบแก้มให้อับอายขายหน้า ให้เขามองเธออย่างสมเพชมากไปกว่านั้น

มันน่าอายแค่ไหนที่เธอบากหน้ามาหาเขาถึงที่นี่ ซึ่งมันบ่งบอกว่าเธอยังคิดถึงเขาอยู่ เธอยังลืมไม่ได้

มันน่าอายที่สุด ที่เขาไม่ได้รู้สึกดีๆกับเธออีกต่อไปแล้ว

แต่ก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ ที่เธอต้องเจอเขาปฏิเสธแบบนี้ เพราะอดีตที่ผ่านมา ‘เขาถูกเธอปฏิเสธ’ และ ‘เธอก็เป็นฝ่ายผิด’

ญาลินเดินมาพิงหลังต้นไม้ใหญ่ แอบยกหลังมือป้ายน้ำตาทิ้งไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่ควรอ่อนแอแบบนี้ เธอก็แค่เครียดสะสมมานานเป็นปีๆ เท่านั้น

แต่การรู้ว่าเธอไม่เป็นที่ต้องการของใคร มันช่างโหดร้ายและทรมานใจยิ่งนัก เธอลืมไปว่า เธอกลัวคำปฏิเสธมากแค่ไหน แต่กลับไม่ได้เตรียมใจมา เมื่อจะมาพบเขา

โอเค...ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว แต่ว่าจะกลับบ้านยังไงล่ะ รถรับจ้างแถวนี้มีหรือเปล่าก็รู้

วินมอเตอร์ไซค์ล่ะ จะมีสักคนไหม เพราะบ้านของเขา ก็อยู่ท่ามกลางไร่นาแบบนี้ เธอจะเดินไปเรียกรถรับจ้างได้ที่ไหน

ญาลินสูดขี้มูกเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินไปตามถนนลูกรัง บนทางเปลี่ยวๆ

แต่ทว่าก้าวที่สองที่กำลังจะก้าวเดินไป เธอกลับถูกกระชากข้อมือเล็กจนร่างลอยหวือ แล้วก็เสียหลักล้มลงก้นกระแทกกับพื้นถนน

เธอรีบยันตัวเองลุกยืนขึ้น แล้วฝืนยิ้มเฝื่อนๆไปให้เขา ก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ แต่คราวนี้เธอถูกคว้าเอาไว้ทั้งตัว เมื่อเขาจับต้นแขนเธอ แล้วดึงเธอหันมาเผชิญหน้า

น้ำตาเจ้ากรรมแทบจะไหลริน แต่ไม่!..มันไม่มีทางไหลออกมาต่อหน้าเขาเด็ดขาด!

“แล้วจะกลับยังไง รถก็ไม่มี ทำไมไม่รออยู่ที่นี่ แล้วโทรให้คนที่บ้านมารับ” เขาบอกเธอเสียงห้วน ในประโยคดูเหมือนว่าจะห่วงใย แต่ทว่าสายตาที่เขามองมา เธอรู้ว่ามันไม่ใช่ เขาไม่ได้รู้สึกดีๆกับเธออีกแล้ว

“ปล่อยค่ะ ฉันเดินกลับเองได้”

“จะบ้าเหรอ ที่นี่กับบ้านของคุณห่วงกันกิโล จะเดินกลับได้ยังไง”

“ได้ไม่ได้ มันก็เรื่องของฉันสิ คุณจะสนใจทำไม”

เธอแกะมือกร้านที่จับต้นแขนเธอแน่นออกทีละข้าง จนเป็นอิสระ แล้วก็รีบเดินจากไปอีกครั้ง โดยไม่หันหลังกลับมามองอีก

ญาลินมองมือข้างที่มีผ้าก๊อซพันแผล แล้วก็รู้สึกเจ็บร้าวลงไปที่หัวใจ เพราะเธอโดนเศษแก้วบาดตอนที่เธอหกล้มก้นจ้ำเบ้าที่ถนนเมื่อวานนี้เอง