บทที่ 5 ขี้เมา

- สามสิบวินาทีก่อนหน้า –

"สุขสันต์วันเกิดครับนาย" แพนเตอร์มือขวาคนสนิทของไทเลอเดินมาเจอกับผู้เป็นนายระหว่างทางไปห้องน้ำ

"อือ"

"กล่องของขวัญให้เอาไว้ที่ไหนครับนาย" ธามไทมือซ้ายคนสนิทเดินถือกล่องของขวัญที่สาวๆ และลูกน้องคนอื่นๆ ต่างมามอบให้กับไทเลอผ่านเขากับแพนเตอร์ ธามไทมองผู้เป็นนายอย่างงงๆ เมื่อเห็นว่าไทเลอกำลังหลับตาเดินและเซซ้ายเซขวา

"อือ"

"นายครับ นั่นห้องน้ำผู้หญิงนะครับ"

แพนเตอร์รีบเดินมาจับที่แขนแกร่งของไทเลอแต่กลับถูกผู้เป็นนายสะบัดแขนออกแล้วตวัดสายตามองเขาอย่างดุดันจนคนเป็นลูกน้องไม่กล้าแม้แต่จะแอะเสียงออกมา

"ไอธาม มึงไปห้ามนายดิ"

"กูยังอยากใช้ชีวิตกับสาวๆ มึงแหละไป"

"ใครจะไป ไม่พอใจขึ้นมาโดนปืนจ่อหน้าผากเหมือนไอ้เฟลมก็เยี่ยวราดดิ มึงก็รู้นายเอาแต่ใจขนาดไหน"

- ปัจจุบัน –

"นิ้ง!"

คะนิ้งหันหลังปิดตายืนดิ้นเร่าๆ อยู่ในห้องน้ำคับแคบ ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าไทเลอเข้ามาได้ยังไงด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่มีเพียงน้อยนิดในร่างกายมันทำให้เขาเดินเข้าห้องน้ำหญิง และไม่ใช่ไม่มีใครเห็นสาวๆ ที่อยู่ในห้องน้ำต่างก็เห็นแต่ด้วยความที่เป็นคลับทุกคนจึงไม่ค่อยสนใจเพราะหลายๆ คนก็มักพาคู่ของตัวเองเข้ามาในห้องน้ำทั้งนั้นแต่ยกเว้นกับ T.Club ที่เป็นของไทเลอแต่เพียงผู้เดียวที่มีกฎห้ามชายหญิงเข้าห้องน้ำด้วยกันเพราะต้องการยกระดับของคลับให้สูงขึ้น

คะนิ้งตัวจริงรึเปล่าวะแล้วเมื่อกี๊เขาเพิ่งอวดความใหญ่โตน่ากลัวดุดันให้เธอเห็น โอ่วววว จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนว่ะเนี่ย ถ้ามีลูกด้วยกันจะเล่าให้ลูกฟังยังไง อ๋อดี๊เอาจูโม่ออกมาให้มัมดูเลยได้มัมมาเป็นเมียอย่างนี้เหรอ บ้าบอจริง!

ไทเลอยืนมองเด็กสาวที่ดิ้นเร่าๆ อยู่อย่างทำตัวไม่ถูกเขาไม่แน่ใจว่านี่เป็นความจริงหรือเป็นภาพมโนเพราะความเมาของเขาที่เขามักจะจินตนาการถึงเธอทุกครั้งไทเลอสะบัดหน้าสองสามครั้งถึงได้สติและรู้แล้วว่าภาพตรงหน้านี้คือของจริง

ในจังหวะที่คะนิ้งกำลังเปิดประตูห้องน้ำหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วเธอปลดล็อคกลอนประตูแต่แล้วอยู่ๆ ประตูห้องน้ำห้องที่เธอเข้าอยู่ก็ถูกดันเข้ามาพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่ม เขาล็อคประตูแล้วยืนหลับตางัดเอาความใหญ่โตออกมาปลดปล่อยอย่างสบายใจโดยไม่ได้สนใจคนที่อยู่ในห้องน้ำด้วยเลยสักนิด

"อี๊ พี่ไทค์หน้าเกลียด จับหนอนแล้วยังมาปิดปากนิ้งอีกแหวะจะอ้วก"

หะ!

น่าเกลียด!

หนอน!

จะอ้วก!

มันจะมากเกินไปแล้วนะคะนิ้ง!

ไทเลอยืนขบฟันกรามแน่นไม่พอใจที่คะนิ้งพูดออกมาราวกับรังเกียจเขาทั้งๆ ที่เขามีความรู้สึกดีๆ กับเธอมากมายขนาดนี้ ถ้าเธอยังพูดดูถูกความยิ่งใหญ่ของเขาอีกเขาจะจับมันยัดปากเธอเลยคอยดู!

"นิ้งว่าไงนะ"

"พี่ไทค์ ทุเรศ น่าเกลียด จับหนอนแล้วยังเอามาปิดปากนิ้งอีก จะอ้วก อ่ะ!"

หมั่บ!

ไทเลอดึงร่างบางกระชากเข้าหาตัว ก่อนจะจับพลิกตัวเธอแล้วดันแผ่นหลังบางไปติดกำแพง คะนิ้งทำหน้าเลิ่กลั่กเงยหน้ามองมาเฟียหนุ่มที่ตอนนี้หน้าแดง หูแดง ลามไปจนถึงลำคอ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ติดมากับลมหายใจของเขามันทำให้เธอทำตัวไม่ถูก

"ยะ ... อย่ามองหน้านิ้งแบบนี้นะพี่ไทค์"

"จะมอง"

"นี่เมาใช่ไหมเนี่ย นี่มันห้องน้ำผู้หญิงนะ"

"ไม่เมา พี่มีสติ รับรู้ทุกอย่าง"

หึ! รับรู้ทุกอย่างงั้นเหรอ ถ้ารับรู้จริงตัวคงไม่เหม็นเหล้าหึ่งขนาดนี้หรอก อีกอย่างถ้ารับรู้จริงๆ มีสติจริงๆ ก็คงไม่เดินมาเข้าห้องน้ำหญิงแบบนี้!

"เหอะ! ถ้ารับรู้จริงก็ช่วยเอามือออกจากนมนิ้งด้วย ไอ้คนลามก นิ้งมองพี่ไทค์ผิดไปจริงๆ คิดว่าจะเป็นผู้ชายเงียบๆ เรียบร้อยน่ารักที่ไหนได้เป็นตาแก่ตัณหากลับ"

"อย่าด่าพี่" จริงอยู่ที่ตอนแรกเขาคล้ายว่าจะเมา แต่หลังจากที่เจอเธอเขามั่นใจดีว่าเขามีสติรับรู้จริงๆ คนอย่างเขาไม่ได้เมาง่ายๆ นักหรอกเต็มที่ก็แค่มึนๆ

"ก็เอามือออกจากนมนิ้งสักทีสิ"

ไทเลอบิดยิ้มร้าย แม้ดวงตาจะหยาดเยิ้มแต่หัวสมองกลับประมวลผลอย่างรวดเร็วด้วยการโน้มใบหน้าเข้าใกล้เธออีกนิดจงใจพ่นลมหายใจอุ่นที่เจือด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ออกมาให้เธอได้สัมผัส

"นิ้งก็เอามือออกจากท้องพี่สิ"

"ทำเป็นหวง ชิ~"

คะนิ้งที่เผลอดันหน้าท้องแกร่งของไทเลอเมื่อสักครู่เธอยังไม่ได้เอามือออกเพราะเมื่อมือสัมผัสกับมัดกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขามันก็ทำให้เธออยากสัมผัสต่ออีกนิดด้วยการทำเนียนด่าทอเขา

"นี่ใช่นิ้งจริงๆ ใช่ไหม"

ไทเลอเอามือออกจากหน้าอกกลมขนาดพอดีมือของเธอก่อนจะใช้ดวงตาคมไล่มองเรือนร่างเซ็กซี่เย้ายวนของเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

"ก็นิ้งสิ พี่ไทค์เห็นเป็นหมาวัดเหรอ"

"เมารึเปล่า"

ที่ถามเพราะเขารู้สึกว่าคะนิ้งกล้าพูดกับเขามากกว่าปกติที่ไม่ค่อยพูดและพูดเพราะกว่านี้ อ่อ แถมไม่ต่อปากต่อคำด่าทอเขาแบบนี้ด้วยเมื่อเขาสังเกตดูดีๆ เธอเองก็หน้าแดง หูแดง คอแดง ตาหวานเยิ้ม ตัวรุมๆ นิดหน่อย เขาคิดว่าเธอนั่นแหละที่เมาไม่ใช่เขา

"เปล่าค่ะ"

"แล้วทำไมมาที่แบบนี้"

"เจสซี่ชวนมางานวัดเกิดพี่ไทค์ค่ะ"

ไทเลอที่ได้ฟังก็ยืนนิ่งเขาแอบยืนอมยิ้มก่อนที่จะรั้งเอวบางของคะนิ้งเข้าหาตัวโดยที่คนตัวเล็กเองไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้เธอถลาไปตามแรงดึงได้อย่างง่ายดาย

"มาวันเกิดพี่ แล้วไหนละครับของขวัญ"

"ยะ ... อยู่ที่บ้านค่ะ ลืมเอามา"

ไทเลอขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจตอนนี้เขาเหมือนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่รอขย้ำกระต่ายน้อยขนปุกปุยที่อยู่ตรงหน้า

"งั้น ..."

"ดะ ... เดี๋ยวนิ้งเอามาให้วันอื่นได้ไหมคะ"

"แต่วันอื่นไม่ใช่วันเกิดพี่นี่สิ"

"พะ ... พี่ไทค์ช่วยปล่อยนิ้งก่อนได้ไหมคะ"

ไทเลอตอนนี้ดูน่ากลัว เขาเหมือนจ้องจะกิน จะหม่ำเธออยู่แทบจะตลอดเวลาอาจจะเป็นเพราะเขาเมาด้วยแหละ เพราะถ้าหากไม่เมาไทเลอก็คงไม่กล้าทำอะไรกับเธอแบบนี้

"พี่ ... พี่ไม่อยากปล่อยนิ้งไปเลย"

คะนิ้งนิ่งเงียบและฟังเขาอยู่นิ่งๆ ในขณะที่ไทเลอโน้มใบหน้าลงมาแล้วกดจูบหน้าผากมนของเธออย่างถือวิสาสะจนคนที่โดนกระทำตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

"พี่ไทค์!"

"ชู่ว์~"

ไทเลอยืนมองหน้าคะนิ้งอยู่อย่างนั้นมือหนาข้างหนึ่งประคองเอวบางของเธอเอาไว้ ส่วนสองมือเรียวของหญิงสาวก็วางทาบไปที่แผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของเขา หากมันไม่มากไปกว่านี้เธอจะลองอยู่นิ่งๆ ดูสักพักก็ได้

ไทเลอก้มหน้าลงมองใบหน้าของคะนิ้งชัดๆ อีกครั้งหากเขาจะใช้ความเมาเป็นโอกาสคงจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม

"หวังว่าพี่จะจำได้นะ ว่าวันนี้ทำอะไรกับนิ้งไว้บ้าง"

ไทเลอจ้องเด็กสาวนิ่งก่อนจะทำใจกล้าโน้มใบหน้าแนบริมฝีปากอุ่นร้อนไปที่ลำคอระหงของเธอตรงแอ่งชีพจรจนได้ยินเสียงหัวใจดวงน้อยของคนตัวเล็กเต้นระรัวก่อนจะบิดยิ้มแล้วจูบซับที่มุมปากของเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยนพลางคิดในใจ

เธอนั่นแหละจำให้ได้แล้วกันยัยเด็กขี้เมา