ตอนที่2 รับผิดชอบ

“แกเห็นน้องฉันเป็นอะไร! คิดจะทำยังไงกับน้องฉันก็ได้เหรอ!” เสียงเข้มของชายหนุ่มร่างสูงยืนขึ้นตะคอกใส่อคิณอย่างดุดันหลังจากน้องสาวเขาได้พาอคิณผู้ชายที่ทำน้องสาวเขาท้องมาที่บ้านเพื่อพูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้น

และนั่นก็ทำให้อคิณได้บอกความตั้งใจของเขาออกไป ความตั้งใจที่เขาคิดว่าต้องการให้ผู้หญิงข้าง ๆ เอาเด็กออก

“ผมคิดว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุด ตอนนี้ทั้งผมและรดายังเรียนไม่จบ ที่สำคัญกว่านั้นคือเราไม่ได้รักกัน” อคิณอธิบายเหตุผลให้คนตรงหน้าได้ฟัง แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้สนใจจะฟังหรือยอมรับมันเลยสักนิด

“ถ้ามึงรู้ว่าเรียนยังไม่จบ แล้วมึงใช้ชีวิตให้ประมาทจนพลาดแบบนี้ทำไมวะ!” ร่างสูงของพี่ชายคนโตของบ้านเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้าวเข้าไปเพื่อสั่งสอนผู้ชายตรงหน้าที่ไร้ความรับผิดชอบและไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลยสักนิด

“พี่พีอย่า!” รดาน้องสาวคนเล็กที่รู้ดีว่าพี่ชายของเธอนั้นเป็นคนยังไงรีบลุกขึ้นกอดรั้งพี่ชายของตัวเองไว้ไม่ให้ทำร้ายอคิณ ไม่อย่างนั้นอคิณอาจจะออกไปจากที่นี่ด้วยสภาพที่ไม่น่ามองเป็นแน่

“ใจเย็นก่อนพี่พี” รลินน้องสาวคนรองที่ลุกขึ้นมาช่วยห้ามพี่ชายพูดขึ้น

“จะห้ามพี่ทำไม! มันหยามดาขนาดนี้จะให้พี่ปล่อยมันไว้เหรอ!” รพีพัฒน์หันไปตวาดถามน้องสาวขึ้น

“ทำแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรไม่ใช่เหรอคะ เราคุยกันด้วยเหตุผลเถอะนะคะ” รดาขอร้องพี่ชายออกไปอีกครั้ง เพราะเธอไม่อยากให้อคิณต้องเจ็บตัว

“ยังมีเหตุผลอะไรให้พี่พูดอีก หรือว่าตกลงจะเอาเด็กออก?” รพีพัฒน์ย้อนถามน้องสาวออกไป และแม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นด้วยเท่าไหร่ แต่ถ้าน้องเขาต้องการ และคิดถึงปัจจัยหลาย ๆ อย่าง การเอาเด็กออกก็ถือว่าเป็นทางออกที่ดีที่สุด

เพียงแต่...

“ดาไม่เอาลูกออกค่ะ” แล้วรดาก็ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น นั่นทำให้อคิณที่หวังว่ารดาจะเห็นด้วยกับเขา และคิดว่ารดาจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูดถึงกับเงยมองหน้าเธอด้วยความตกใจกับคำพูดหนักแน่นนั้น

“ดาแน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้” รลินถามน้องสาวคนเล็กออกไปเพื่อความแน่ใจ เพราะถ้าให้พูดตรง ๆ น้องสาวเธอก็ถือว่ายังเด็กเกินไปที่จะรับผิดชอบชีวิตใครสักคน

“รดา การจะเลี้ยงเด็กสักคนมันไม่ง่ายเลยนะ มันไม่ใช่แค่ความพร้อมของเรื่องเงินทอง แต่มันมีความพร้อมด้านอื่น ๆ ด้วย” อคิณรีบเสริมออกไปหลังจากพี่สาวอีกคนของรดาถามน้องสาวออกไปราวกับไม่เห็นด้วย

“น้องกูเป็นผู้หญิงยังกล้ารับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำ มึงที่เป็นผู้ชายคิดจะปัดความรับผิดชอบอย่างเดียวเหรอวะ!” รพีพัฒน์ที่เห็นท่าทางร้อนรนของอคิณก็เอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดใจ เพราะท่าทางนี้ของอคิณมันกำลังแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการรับผิดชอบอะไรน้องสาวเขา

“ดาแน่ใจค่ะ ในเมื่อเขาเป็นลูกของดา ดาก็จะคลอดและเลี้ยงดูเขาเอง” รดาย้ำออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทันที แต่ที่เธอพูดแบบนี้ได้เพราะอย่างแรกคือครอบครัวเธอร่ำรวยมาก การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้สุขสบายเป็นเรื่องเล็กน้อยที่สุด อย่างที่สองก็คือ พ่อแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตั้งแต่เธออายุห้าขวบ ทำให้พี่ชายกับพี่สาวของเธอเป็นคนดูแลเธอแทนพ่อแม่และตามใจเธอทุกอย่าง เธอเชื่อว่าไม่ว่าเธอจะเลือกอะไรพี่ทั้งสองของเธอก็จะยอมรับทางเลือกของเธอ

แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ เธอต้องการผูกมัดอคิณไว้ให้เป็นของเธอ เพราะว่าเธอรักเขา

“รดา...” อคิณไปต่อไม่ถูกทันทีเมื่อได้ยินคำตอบหนักแน่นจากรดาอีกครั้ง คำตอบที่ทำให้ทางสว่างของเขาข้างหน้ามืดมิดอีกครั้ง แต่ตอนนี้เขากลับพูดอะไรออกไปมากไม่ได้ เพราะพี่ชายของเธอจ้องจะจัดการเขาอยู่

และสุดท้าย

“ในเมื่อน้องกูคิดจะเก็บเด็กไว้ มึงก็เตรียมตัวหมั้นกับน้องกูเพื่อรับผิดชอบทุกอย่างได้เลย!”