ตอนที่ 6 จูบ

ตอนที่ 6 จูบ

“ว่ายังไงล่ะ พูดไม่เป็นเลยหรือไง” เขายังคงสาวเท้าก้าวเข้ามาเรื่อยๆ

“พี่ภูมินิสัยไม่ดี ชอบแอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์”

“คนอื่น...” เขาขยับคิ้วเข้าหากันแน่น คล้ายกับไม่ค่อยพอใจกับประโยคเมื่อสักครู่นี้ของฉันสักเท่าไหร่

“คือ...เจ้าขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ” สายตาของเขาเริ่มเบาลง แผ่นหลังของฉันชนเข้ากับผนังห้องพอดี แขนทั้งสองข้างของเขายกขึ้นยันผนังห้องล็อคตัวฉันเอาไว้...อย่างกับฉากรักในซีรีส์ที่ฉันชอบดูแน่ะ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวปนตื่นเต้นไปหมด ไม่เห็นเหมือนอารมณ์ตอนที่ดูซีรีส์เลยสักนิด

“ไม่เก่งจริงนี่ ดูสิตัวสั่นอย่างกับลูกนกตกน้ำ” มือใหญ่ยกขึ้นกอบกุมหน้าอกของฉันโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ด้วยความตกใจฉันจึงปัดมือของเขาออกไปเต็มแรงในแบบไม่ได้ตั้งใจ...ก็คนมันตกใจนี่!

“หวงตัวขนาดนี้แล้วจะมายั่วพี่ทำไม!” น้ำเสียงของเขาฟังยังไงก็เหมือนคนไม่พอใจ

“เจ้าขาแค่ตกใจ” ฉันกำลังจะอธิบาย แต่!! พี่ภูมิเดินออกจากห้องไปแล้วปิดประตูเสียงดังปัง!

“เป็นบ้าอะไรเนี่ย...” ฉันไม่ได้หวงตัวแต่ฉันแค่กลัว...

ฉันไม่รู้ว่าเขาออกไปไหน สักพักใหญ่ๆเขาก็กลับเข้ามา ตอนนี้ฉันเปลี่ยนชุดนอนเป็นกางเกงขาสั้นลายการ์ตูนสีชมพูที่ฉันชอบใส่อยู่เป็นประจำ ชุดนั้นฉันก็แค่ลองสวมดูเฉยๆ

“พี่ภูมิโกรธเจ้าขาหรือเปล่าคะ เจ้าขาไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่เป็นไร” เขามองมาที่ชุดใหม่ของฉันแล้วเหมือนจะถอนหายใจออกมานิดหน่อย ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ

“ขอโทษนะคะ” ฉันเข้าไปสวมกอดเขา แต่พี่ภูมิไม่ได้กอดตอบ พอฉันนึกขึ้นมาได้จึงปล่อยกอดออกให้เขา พี่ภูมิจับข้อมือพาฉันนั่งลงบนที่นอน ในห้องนี้ไม่มีเตียงแต่มีที่นอนขนาดหกฟุตถูกวางอยู่บนพื้นห้อง

“ลืมแฟนเก่าได้หรือยัง” เขาถามฉันถึงเรื่องนี้ทำไม หรือว่าเขาจะคิดว่าฉันยังลืมแฟนเก่าไม่ได้...ลืมไม่ได้แล้วยังไง เราแต่งงานกันแล้วนะ!

“...........” ใช่ค่ะการแต่งงานของฉันในครั้งนี้มันเกิดขึ้นเพราะฉันประชด แต่ในเมื่อฉันตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตคู่กับพี่ภูมิแล้ว แฟนเก่าก็เป็นแค่คนอื่น ฉันยอมรับว่าฉันยังรู้สึกอยู่ รู้สึกเกลียดขี้หน้ามันค่ะ!

ฉันยังไม่ทันได้ตอบคำถาม พี่ภูมิก็ฉกฉวยริมฝีปากของฉันเอาไปจูบ เขากดริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากของฉันในแบบแนบแน่น ฉันยกมือขึ้นกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่น แต่แล้วเขาก็ปล่อยจูบออกให้ฉันแล้วพูดว่า...

“ถ้ายังไม่พร้อมก็อย่าคิดยั่วพี่อีก” อย่าบอกนะว่าพี่ภูมิคิดว่าฉันยังลืมแฟนเก่าไม่ได้จริงๆ เขาลุกขึ้นไปปิดไฟ แล้วเดินมาล้มตัวนอนลงบนที่นอน

“..........” ใช่ฉันสั่น ตัวก็สั่น มือก็สั่น ใจก็สั่น แต่ฉันแค่ตื่นเต้น ไม่ได้ไม่พร้อมสักหน่อย ขนาดแค่นอนใกล้กันหัวใจฉันก็ยังเต้นแรงไม่ยอมหยุด ไม่นานพี่ภูมิก็หลับไป ทำไมเป็นคนหลับง่ายอย่างนี้นะ

ชีวิตของฉันเจอแต่ผู้ชายที่จ้องแต่จะหวังเรือนร่างอวบอึ๋มของฉันมาทั้งชีวิต ผิดกับผู้ชายคนนี้...ฉันไม่ได้อ้วนค่ะ แต่แม่แค่ให้หน้าอกมาเยอะ มันล้นจนใส่ชุดอะไรก็ดูอวบอึ๋มไปหมด ฉันหน้าตาดี หุ่นก็ดี ใครๆก็บอกแบบนี้ จึงไม่แปลกที่จะมีผู้ชายเข้ามาในชีวิตเยอะ แต่ละคนที่เข้ามาก็เหมือนๆกันหมด เจ้าชู้อยากจะได้แค่ตัวของฉันกันทั้งนั้น

ฉันนอนตะแคงมองเขาหลับทั้งๆที่ห้องก็มืด ในหัวคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้เต็มไปหมด กว่าจะหลับได้ก็ดึก รู้ตัวอีกทีได้ยินเสียงคนคุยกันเสียงดัง

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นพี่ภูมินอนอยู่ข้างๆแล้ว ฉันลุกขึ้นปิดแอร์แล้วเปิดหน้าต่างออกเพื่อให้แสงสว่างเข้ามาในห้อง จึงได้รู้ว่าเสียงคนพูดคุยกันดังอยู่ข้างบ้าน ฉันจึงออกไปดู

ฉันโผล่หน้าออกไปพี่ภูมิก็รีบเดินเร็วๆเข้ามาหา เขากำลังขายองุ่น มีรถจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลายคัน

“ไปแต่งตัวใหม่แล้วค่อยออกมา!” เขาเดินเข้ามาขยับคิ้วเข้าหากันแน่น พูดกับฉันเหมือนกับฉันไปทำอะไรผิดมา พอก้มมองดูตัวเอง ชุดนอน...แต่ก็เรียบร้อยนะ ฉันก็เลยหมุนตัวกลับเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่แล้วกลับออกไปใหม่ ตอนนี้รถที่ขับเข้ามาจอดเยอะขึ้นกว่าเดิมอีก

“พี่ฉัตร คนพวกนี้เขามาทำอะไรกันคะ”

“พ่อค้ามารับซื้อองุ่นในสวนค่ะ”

“โอ้โหเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ”

“มีทุกวันนะคะ ช่วงเช้าๆ” ฉันเดินเข้าไปหาพี่ภูมิที่ดูเหมือนกำลังยุ่งอยู่แถวๆกิโลเครื่องชั่ง ส่วนลูกน้องก็คอยช่วยยกองุ่นขึ้นรถพ่อค้าแม่ค้า ไม่หันมาสนใจฉันเลยสักนิด

“ลูกสาวบ้านไหนเนี่ยไม่เคยเห็นหน้า มีแฟนหรือยังครับ” เสียงใครก็ไม่รู้เอ่ยทักทายฉัน พี่ภูมิจึงหันมามอง

“เมียผมครับพี่...จีบเมียผมต่อหน้าผมแบบนี้ งวดหน้าองุ่นราคาขึ้นนะครับ”

“อ้าวนี่เมียภูมิเหรอ...ได้ยินข่าวว่าแต่งงานแล้ว ไม่คิดว่าเจ้าสาวจะดูเด็กขนาดนี้”

“ครับนี่แหละเมียผม เจ้าขามาหาพี่มา” ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูก แต่ก็ยอมเดินเข้าไปหาตามที่เขาเรียก

“นั่งลงตรงนี้ เฝ้าเงินกับบิลให้พี่หน่อย” ข้างบ้านมีโต๊ะไม้หินอ่อนตัวยาว พี่ภูมิให้ฉันนั่งลงตรงนี้ บนโต๊ะมีบิลเยอะแยะเต็มไปหมด ถัดออกไปนอกหลังคาตรงที่ฉันนั่งอยู่เขาก็กำลังชั่งองุ่นกันอยู่นั่นแหละ

ฉันนั่งเฉยๆไม่รู้จะทำอะไร รู้สึกตัวเองไร้ค่ายังไงก็ไม่รู้ ในขณะที่คนอื่นๆกำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้นแต่ฉันกลับทำได้แค่นั่งดูเฉยๆ รอพี่ภูมิเดินเอาบิลกับเงินมาให้ ฉันก็เรียงๆไปอย่างนั้น ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อกับบิลและเงินพวกนี้ดี

“ภูมิใครน่ะเสมียนเหรอ มาทุกทีไม่เคยเห็น”

“เมียผมครับเฮีย...” คงไม่มีใครไม่รู้ว่าพี่ภูมิแต่งงานแล้ว เพราะงานแต่งค่อนข้างใหญ่โต แต่คนในงานเชิญแค่ญาติๆก็เยอะมากแล้ว จึงไม่ได้เชิญคนอื่นเลย พี่ภูมิตอบคำถามพ่อค้าคนนั้นเสร็จก็หันกลับไปดูตราชั่งต่อ

“มีเมียสวยมานั่งให้กำลังใจแบบนี้คงมีกำลังใจทำงานทั้งวันแน่เลย”

“อย่าแซวครับเฮีย เดี๋ยวเมียผมเขิน” พ่อค้าคนเก่าไป คนใหม่ก็ขับรถเข้ามาอย่างต่อเนื่อง จนเวลาประมาณสายๆหน่อย พ่อค้าเริ่มหมด ลูกน้องก็ทยอยหายกันไป คงไปหาข้าวหาปลากินกัน ฉันได้ยินเขาคุยกัน

“เจ้าขา...ไปกินข้าวกับพี่ป่ะ” พี่ฉัตรเดินมาชวนฉันไปกินข้าว

“แล้วเขาล่ะ” ฉันหันไปมองคนที่กำลังสนใจแต่ตัวเลขตรงหน้าและเงินเป็นปึกๆที่วางอยู่ตรงนั้น

“พี่ภูมิเมียรอกินข้าว...” พี่ฉัตรเอ่ยแซวพี่ภูมิในแบบเป็นกันเอง

“หาข้าวเลยเดี๋ยวพี่ตามไป” เขายังคงก้มหน้ากดเครื่องคิดเลขอยู่อย่างนั้น สักพักเขาก็เดินตามมานั่งลงกินข้าวเช้าด้วยกัน