สิทธิ์อะไร?

เที่ยงของวันต่อมาไอร้อนกระทบผิวกายของเขาทำให้ร่างสูงที่นอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่น มือหนายกขึ้นวัดอุณหภูมิของหญิงสาวข้างกาย

“เชี้ยเอ๊ย !!” ภูผายันตัวลุกจากเตียงที่สภาพเหมือนไม่ใช่เตียงนอนเท่าไหร่นัก เขาเดินไปหยิบมือถือในกางเกงยีนราคาแพงตัวเมื่อวานกดโทรหาลูกน้องของตัวเอง

“ไอ้อาร์ม ไปซื้อข้าวกับยา”

“เฮีย วันนี้ผมติดธุระตอนนี้ยังไม่ได้เข้าร้านนะครับ”

“อ้าว!!แล้วทำไมมึงไม่โทรบอกกู”

“ผมโทรหาเฮียร้อยสายได้แล้วมั้งครับ”

“เออ ๆ แค่นี้” ภูผายีผมดกดำของตัวเองอย่างหัวเสีย ตอนนี้คงต้องเป็นเขาที่ออกไปซื้อยาให้เธอที่นอนป่วยอยู่บนเตียงเพราะฝีมือของเขา เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างสูงจึงรีบเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายตัวเองทันที

“รับอะไรดีคะ”

“เออ ยาลดไข้ครับ” ภูผาขับรถออกจากผับตรงไปร้านขายยาที่อยู่ไม่ไกลนัก เป็นอันต้องชะงักเมื่อเจอคำถามของเภสัชประจำร้านขายยา เพราะต้องแต่เกิดมาเขาก็ไม่เคยดูแลใครเวลาป่วยสักเท่าไหร่นัก

“มีอาการอย่างอื่นรวมด้วยไหมคะ”

“เออ คือ”

“งั้นสาเหตุเกิดมาจากอะไรคะ ดิฉันจะได้จัดยาให้ถูก แค่บอกว่าเป็นไข้ ไข้มีหลายชนิดซึ่งดิฉันไม่ทราบสาเหตุ อาจจะจัดยาผิดให้คุณได้นะคะ”

คำถามของเภสัชทำให้ภูผากลืนน้ำลายลงคอหลายอึก เขาไม่กล้าบอกสามารถที่เธอป่วยให้กับเภสัชวัยกลางคนฟังได้

“สรุปยังไงคะ”

“เออ คือ มีเพศสัมพันธ์กันมาครับ ขอยาคุมฉุกเฉินให้ด้วยครับ” คำตอบของภูผาทำให้เภสัชวัยกลางคนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินไปจัดยาให้กับภูผาที่ยืนเกาท้ายทอยแก้เขินอยู่

“นี่ค่ะ ยาลดไข้ ยาแก้อักเสบ ยาฆ่าเชื้อและนี่ก็ยาคุมฉุกเฉิน วิธีทานดิฉันเขียนกำกับเอาไว้ให้แล้วนะคะ”

“ขอบคุณครับ” เภสัชวัยกลางคนมองลอดแว่นสายตามองภูผา เธอส่ายหัวเบา ๆ ด้วยใบหน้าเอือมระอา

“ทีหน้าทีหลังก็เบา ๆ กันไว้บ้างนะคะ สงสารผู้หญิงที่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้”

“ครับ ขอตัว” ภูผารีบเดินออกจากร้านขายยาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อหันไปมองป้ายร้านและบอกกับตัวเองในใจว่าเขาจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเด็ดขาด ก่อนจะรีบขึ้นรถขับกลับไปที่ผับด้วยความเร็วสูงแต่ก็ไม่ลืมแวะซื้ออาหารให้กับคนที่นอนป่วยบนเตียง

“ทำอะไร” เมื่อภูผากลับมาถึงห้องพัก เขาเห็นคนตัวเล็กใบหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ เธอสวมเสื้อเชิ๊ตของเขาทับร่างกายบอบช้ำเอาไว้ ข้างกายของเธอมีกระเป๋าสะพายอยู่เหมือนว่าเธอกำลังจะออกไปจากที่นี่

“ถามให้ตอบ!!”

“กลับสิ อยู่ให้โง่ทำไม”

“พูดให้มันดี ๆ หน่อย”

“ฉันควรจะพูดดีกับไอ้คนที่ข่มขืนฉันงั้นเหรอ” แววตาเรียบเฉยน้ำเสียงเยือกเย็นของมีนา ไม่สามารถทำให้คนตัวโตกว่ากลัวได้แม้แต่น้อย แต่เขาแค่อ่านความคิดของเธอไม่ออกเท่านั้น

“หึ!! โทษที พอดีฉันโดนวางยา”

“ไอ้ชั่ว”

“เธอจะเอาเท่าไหร่ว่ามา”

“ฉันไม่ได้ขายตัว” มีนากำลังจะเดินผ่านหน้าภูผาที่ยืนมองเธออยู่ ขาเรียวสวยเดินออกไปทางประตูของห้อง หอบร่างกายอันบอบช้ำของตัวเองออกจากที่นี่ด้วยความคับแค้นใจ

“ถ้าเธอเดินออกไปจากห้องนี้ เธอไม่มีสิทธิ์มาถามหาความรับผิดชอบจากฉันอีกนะ”

“เสร่อ!!” ร่างบางหันมาตอบกลับใบหน้าหล่ออย่างไร้เยื่อใย ก่อนที่มือบางจะเปิดประตูและปิดลงอย่างแรง

“หึ!!อวดเก่ง” ตาคมมองตามแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เดินออกจากห้องพักไปด้วยท่าทางทุลักทุเล ภูผาเดินมานั่งที่โซฟากลางห้องอย่างหัวเสีย ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าเมินเฉยต่อเขาแบบนี้

ถ้าเกิดว่าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงคลานเข่ามาบอกให้เขารับผิดชอบ แค่คิดอารมณ์หงุดหงิดก็ปะทุขึ้นภายในใจ แค่คิดว่าเธอต้องเดินทางกลับในสภาพแบบนั้นยิ่งทำให้คนตัวโตร้อนรน จึงต้องรีบเดินออกจากห้องพักเดินออกไปดูเธออีกครั้ง

ภูผาขับรถออกจากผับ สายตาทอดมองคนที่พึ่งเดินออกจากห้องพักของเขาและก็สะดุดเข้ากับผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งอยู่ป้ายรถเมล์

“ขึ้นรถจะไปส่ง”

“ไม่”

“จะขึ้นดี ๆ หรือต้องให้อุ้มขึ้นรถ” เสียงเข้มขู่คนตัวเล็กเสียงดัง มีนามองไปรอบ ๆ บริเวณป้ายรถเมล์พบว่าไม่ได้มีเธอนั่งอยู่แค่คนเดียว ตอนนี้สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เธอและผู้ชายคนนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ทำให้มีนาตัดสินใจเดินไปขึ้นรถของภูผาที่จอดติดเครื่องยนต์อยู่ ก่อนจะปิดประตูเสียงดังลั่น หวังว่าเจ้าของรถจะหัวเสียบ้าง เพราะผู้ชายส่วนใหญ่มักจะหวงและรักรถมาก แต่กลับไม่ใช่ผู้ชายอย่างภูผา เพราะเขาไม่ได้แสดงสีหน้าไม่พอใจแต่อย่างใด

“บอกทาง”

“ฉันกลับเองได้”

“ถ้าไม่บอกฉันจะขับรถกลับคอนโดแล้วนะ เพราะฉันถือว่าเธออยากกลับคอนโดกับฉัน”

“ทุเรศ” เพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับผู้ชายอย่างภูผา มีนาจึงบอกทางกลับหอพักของเธอให้กับเขา

“นี่ห้องพักของเธองั้นเหรอ”

“กลับไปได้แล้ว”

“ฉันปวดฉี่ขอขึ้นไปข้างบนหน่อย”

“ปั๊มมีห้องน้ำเยอะแยะ” ปัง!!เสียงปิดประตูรถเสียงดังของมีนา เธอเดินเข้ามาในห้องพักของตัวเองโดยไม่ทราบว่ามีบุคคลที่เธอไม่อยากเข้าใกล้เดินตามมาด้วยจนถึงหน้าห้อง

“เอะ!!นี่นายยังไม่กลับอีกเหรอ”

“ทำไมหอพักเล็กจังวะ อยู่ไปได้ยังไง”

“ฉันไม่ได้รวยแบบคุณ จบนะ เชิญกลับไปได้แล้ว ฉันอยากพักผ่อน” ตอนนี้เธออยากพักผ่อนเต็มที่แล้ว ร่างกายที่ถูกพิษไข้เล่นงาน ใจกลางความสาวที่ระบมจนแทบไม่อยากเดิน ทำให้เธออยากล้มตัวนอนบนเตียงนิ่ง ๆ

“ไม่กลับ ง่วง ขี้เกียจขับรถ ฉันจะนอนนี่” ไม่พูดเปล่าคนตัวโต้ทิ้งร่างลงบนเตียงขนาดห้าฟุตทำให้เจ้าของห้องถึงกับโมโห เพราะเตียงของเธอไม่เคยมีผู้ชายคนไหนได้นอนมาก่อน

“นายมีสิทธิ์อะไรมานอนบนเตียงฉัน เอาตัวสกปรกของนายลุกจากเตียงของฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” ภูผานอนหนุนแขนตัวเองมองมายังคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ปลายเตียง เขาไม่ได้ลุกตามคำสั่งของเธอแต่อย่างใด

“แน่ใจว่าไม่มีสิทธิ์หรือจะให้ทบทวนความจำ”