รีดไถ

“กว่าจะมาได้ ฉันใจหายใจคว่ำหมด” ณิชายืนรอมีนาอยู่ใต้อาคารที่มีเหล่านักเรียนจากหลายโรงเรียนทั่วทุกสาระทิศมารายงานตัวเข้าเรียนกันวันนี้

“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยแต่ฉันก็มาทันนะ เราไปรายงานตัวกันเถอะ”

หลังจากที่มีนาและณิชารายงานตัวเสร็จเรียบร้อย พวกเธอก็พากันเดินไปรอบ ๆ มหาลัยที่กว้างขวางและร่มรื่นอาคารที่สูงตระหง่านเพื่อสำรวจก่อนวันเข้าเรียนจริงตามคำแนะนำจากรุ่นพี่ เพราะอีกไม่กี่เดือนพวกเธอจะได้เป็นเฟรชชีของมหาลัยแห่งนี้แล้ว

“เธอ เธอสองคน พวกเธอนั่นแหละ” มีนาและณิชาหันไปมองโดยรอบ เสียงเรียกจากผู้ชายและผู้หญิงฝั่งตรงข้ามตะโกนเรียกเธอทั้งสองคน มีนาชี้ตัวเองและเอ่ยถามผู้ชายฝั่งตรงข้ามว่าเรียกเธอใช่รึไหม?และคำตอบที่ได้คือเขาพยักหน้าและกำลังจะเดินข้ามมาฝั่งเธอและณิชา

“ฮอตตลอดเลยน๊า”

“แน่นอนคนมันสวยแต่แกก็ใช่ย่อยนะณิชา”

“อันนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว” มีนาและณิชาหัวเราะกันสองคนจนชายหนุ่มตรงหน้าและหญิงสาวหน้าตาน่ารักเดินข้ามถนนมาถึงฝั่งที่พวกเธอยืนอยู่

“ชะนีกว่าจะรู้ตัวนะยะ ฉันเรียกจนแสบคอหมดแล้ว”

“ห๊ะ/เชี้ย”

“อะไรของพวกเธอ ว่าแต่เรียนคณะอะไรกัน” ใบหน้าของมีนาและณิชายืนอึ้งอยู่สักพัก พวกเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า หุ่นสูงโปร่ง ผิวขาวเนียนละเอียดจะเป็นผู้ชายในร่างหญิง อยากจะบ้าตายจริง ๆ ที่พวกเธอกำลังขิงกันเรื่องมีเกย์เข้ามาจีบงั้นเหรอ?

“เรียนบริหารธุรกิจ”

“อ้าวจริงเหรอ พวกเราก็เรียนบริหารธุรกิจ งั้นก็มาเป็นเพื่อนกันเถอะ”

“เอาดิ!!แต่ถ้าตอแหลมีตบนะบอกเลย”

“ฉันให้พวกแกถอนฟันหมดปากเลย”

“ฉันมีนา ยัยนี่ณิชา แล้วพวกแก”

“ฉันตั้งโอ๋ ส่วนยัยนี่ชื่อจันทร์เจ้า”

“ตกลงเราเป็นเพื่อนกัน” ทั้งสี่คนจับมือร่วมมิตรภาพกัน ก่อนจะแลกช่องทางติดต่อเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ ซึ่งมีนาต้องไปทำงานที่ร้านกาแฟต่อ

“พี่ฝนสวัสดีค่ะ”

“มาแล้วเหรอ สาวน้อยเฟรชชี่”

“มาแล้วค่ะ” เสียงใสตอบกลับเจ้าของร้าน เธอเดินเข้าไปหลังร้านเพื่อเปลี่ยนเป็นยูนิฟอร์มประจำร้านและกลับมาประจำหน้าเคาน์เตอร์เช่นทุกวัน

ร้านกาแฟเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงจะมีพนักงานเปลี่ยนเวรกันเข้างานและวันนี้เป็นเวรของมีนาที่เข้าเวรช่วงเย็นของวัน ร้านกาแฟที่มีเด็กนักเรียนและนักศึกษาแวะเวียนกันมาใช้บริการเพื่ออ่านหนังสือหรือนั่งทำงานอยู่ตลอดแต่วันนี้ดูเหมือนว่าร้านกาแฟจะเงียบเหงาเป็นพิเศษก็ว่าได้

“อ้าว มีนา”

“เชน เข้าเวรวันนี้เหมือนกันเหรอ”

“ใช่อะดิ งั้นขอตัวไปนับสต๊อกหลังร้านก่อนนะ” เชนชายหนุ่มรุ่นเดียวกับมีนา เขามาทำงานพร้อมกันกับมีนาซึ่งเธอเองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเชนต้องมาทำงานพิเศษด้วย ในเมื่อบ้านของเขาก็ออกจะมีฐานะอยู่แล้ว

กลางดึกของวันเสียงกระดิ่งหน้าร้านแจ้งเตือนว่ามีลูกค้าเดินเข้ามาภายในร้าน ทำให้มีนาที่กำลังนั่งเคลียร์ออเดอร์ของร้านรีบดีดตัวลุกขึ้นมาต้อนรับลูกค้าเป็นอันต้องชะงักเมื่อเห็นลูกค้าที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน น้ำลายเหนียวกลืนลงคออย่างยากลำบาก กลุ่มชายวัยทำงานเดินเข้ามาภายในร้านและหนึ่งในนั้นคือคู่กรณีของเธอเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา

ร่างบางกำลังจะเดินไปหลบด้านหลังของร้านและขอให้เชนมารับออเดอร์แทนตัวเอง เธอกำลังจะก้าวเดินไปข้างหลังร้านเป็นอันต้องชะงัก เพราะเสียงเข้มของชายคนนั้นอุทานขึ้นมาก่อน

“เธอ!!”

“คะ คุณลูกค้ามีอะไรรึเปล่าคะ” มีนาจำใจหันหน้ามาทางต้นเสียง เธอพยายามเก็บอาการให้ได้มากที่สุดถึงแม้ว่าเธอนั่นจะเริ่มเกร็งในน้ำเสียงของเขาก็ตาม

“หึ!!เด็กเปรต จำกันไม่ได้หรือไง”

“คุณจำคนผิดรึเปล่าคะ”

“อย่ามาทำเนียน มานี่ดิ” ภูผาใช้นิ้วชี้กระดิกเรียกคนตัวเล็ก ตาคมจ้องมองร่างเล็กตาไม่กะพริบสายตาเชือดเฉือนที่สามารถหันตัวเธอออกเป็นชั้น ๆ ได้ทุกเมื่อ

ร่างบางเดินคอตกออกจากเคาน์เตอร์ เธอเดินมาหยุดตรงหน้าของภูผา ใบหน้าสวยก้มมองเท้าของตัวเองเพราะตอนนี้เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้เหมือนเช่นช่วงเช้า

“คือ คือ หนูขอโทษค่ะ” มือบางยกมือขึ้นไหว้ภูผา เธอยอมยกมือไหว้เขาเพราะอยากจบเรื่องนี้สักที เพราะไม่อยากให้เขาอาฆาตพยาบาทเธอไปถึงชาติหน้า

“ชดใช้ค่าเสียหายของเธอมา”

“ค่าเสียหายอะไรคะ หนูไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย”

“เด็กเปรต” ใบหน้าสวยตอบกลับด้วยใบหน้าใสซื่อ เธอต้องชดใช้อะไรผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าทั้งที่เขาเองก็ไม่ได้รับความเสียหายอะไรทั้งนั้น นอกจากกล้าหน้าท้องลอนสวยที่มีรอยแดงก็แค่นั้น (แค่คิดถึงกล้ามหน้าท้องลอนสวยใบหน้าของมีนาแดงเหมือนลูกตำลึง)

“เฮ้ย ไอ้ภูผาใจเย็นกับน้องเขาหน่อยดิวะ” เสือที่ยืนดูเหตุการณ์เริ่มสงสารเด็กผู้หญิงตรงหน้ายืนก้มหน้ารับผิด

“ชดใช้ค่าเสียหายมา”

“เท่าไหร่คะ” เพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่อีกอย่างกลัวจะรบกวนลูกค้าคนอื่นด้วย ทำให้มีนาจำใจต้องรับผิดชอบแต่โดยดี

“สามหมื่น”

“ห๊ะ!!สามหมื่น ค่าเสียหายอะไรคะ หน้าท้องคุณก็ไม่ได้เสียหายสักหน่อย”

“เสื้อฉันต่างหาก ยัยโง่”

“เสื้อเคลือบทองรึไง แพงอะไรขนาดนั้น”

“เสื้อแบนด์ดัง จ่ายมาอย่ามัวแต่พูดมาก”

“แต่หนูไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอกค่ะ”

“งั้นไปเจอกันที่โรงพัก ฉันได้ภาพจากกล้องวงจรปิดเรียบร้อยแล้ว” คำขู่ของภูผาทำให้มีนาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความจำนน

“ลดเหลือสองหมื่นได้ไหมคะ”

“นี่เธอ!!”

“คุณอย่าขูดเลือดกับปูเลยนะคะ หนูจนและจนมาก” น้ำตาคลอเบ้าของคนตรงหน้า เธอพยายามบีบน้ำตาของตัวเองโดยการหยิบขาตัวเองเพื่อให้คนตัวโตเห็นใจ ทำให้ภูผาถอนหายใจเหนื่อยหน่ายก่อนจะตกลงยอมให้เธอจ่ายตามจำนวนที่เสนอมา

มือบางของมีนาจับมือถือเครื่องเก่าของตัวเองขึ้นมาเข้าแอปธนาคารโอนเงินให้กับชายตรงหน้าที่ไถเงินเธอ หลังจากที่เธอโอนเงินให้กับชายโหดตรงหน้า ตาจ้องยอดเงินธนาคารของตัวเองถอนหายใจเฮือกใหญ่ กว่าเธอจะหาเงินสองหมื่นได้เหนื่อยสายตัวแทบขาด

“แค่นี้ก็จบเรื่อง”

“ค่ะ” น้ำเสียงกระแทกของคนตัวเล็กตอบกลับชายหนุ่มที่ยืนอารมณ์ดีหลังจากได้เงินจากเธอ สายตาอาฆาตของชายหนุ่มก่อนหน้านี้กลับมาเป็นทางฝ่ายของมีนาแทน

“คอยดูนะสักวันฉันจะเอาเงินคืนจากนายสิบเท่า” มีนากัดฟันข่มอารมณ์ของตัวเองสาปแช่งแผ่นหลังแกร่งที่กำลังเดินออกจากร้าน