คลั่งรักนายนักฆ่า(Mpreg)

/ดาร์บี้เป้าหมายปรากฏตัวแล้วรีบจบงานแล้วรีบออกมาซะ/

เสียงของหูฟังบลูทูธแบบจิ๋วดังขึ้นแจ้งให้ร่างโปร่งที่กำลังซุ่มอยู่ในที่ลับตาคนได้รับรู้ถึงการปรากฏตัวของเป้าหมายที่เขากำลังตามอยู่

"โอเคเห็นเป้าหมายแล้ว ว่าแต่จบงานเราไปกินชาบูกันมั้ยคาร์ลเดี๋ยวเลี้ยงเอง"

ฟิ้ว!ฟิ้ว!ฟิ้ว!

ร่างโปร่งเอ่ยถามเพื่อนชายที่กำลังติดต่อพูดคุยกันผ่านหูฟังบลูทูธพร้อมกับลั่นไกปืนที่ใส่ที่เก็บเสียงสองสามนัดใส่เป้าหมาย และทุกนัดที่ยิงไปนั้นคือจุดตายร่างโปร่งซุ่มมองดูสถานการณ์สักพักเพื่อความมั่นใจว่างานของตนนั้นเรียบร้อยจริงมั้ย

และแน่นอนถ้าดาร์บี้นักฆ่าอันดับต้นๆลงมือไม่มีคำว่าพลาด

/ขอร้องละดาร์บี้อย่ามาชวนกูกินชาบูทั้งๆที่มึงกำลังฆ่าคนได้มั้ย ทำอย่างกับงานที่ตัวเองกำลังทำคืองานพนักงานบริษัททั่วไปพอเสร็จงานแล้วชวนกันแดกชาบู แล้วก็รีบออกมาได้แล้วยืนยิ้มภูมิใจกับผลงานอยู่นั้น/

คาร์ลเอ่ยพูดกับเพื่อนร่วมงานอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมกับเอ่ยย้ำให้ร่างโปร่งออกมาจากตรงนั้นได้แล้วเพราะลูกน้องของฝั่งตรงข้ามเริ่มจะรู้ตัวแล้ว

"คาร์ลอย่าเล็งสไนเปอร์ใส่กูไอ้สัตว์"

ดาร์บี้หรือชื่อเล่นจริงๆคือเซทท์เอ่ยพูดขึ้นเสียงนิ่งๆพร้อมกับหันไปมองยังตึกสูงที่เพื่อนตัวสูงของตัวเองซุ่มเล็งสไนเปอร์อยู่

/ฮ่าๆโทษที กูไม่ได้ตั้งใจจะเล็งใส่มึงกูแค่จะดูว่ามึงออกมาจากตรงนั้นหรือยัง/

คาร์ลหรือองศาเอ่ยหัวเราะขึ้นพลางอธิบายให้เพื่อนสนิทฟังเพราะตัวเขานั้นก็ไม่ได้ตั้งใจจะเล็งปืนใส่เพื่อนจริงๆ ก่อนที่จะรีบบอกให้เซทท์นั้นรีบถอยออกมาจากตรงนั้นอีกครั้งเพราะตอนนี้พวกฝ่ายตรงข้ามกำลังแห่กันออกมาแล้ว

/ถอยด่วนเลยดาร์บี้ ฝั่งนั้นแห่กันออกมาแล้ว เจอกันที่สถานที่นัดไว้นะกูก็ต้องถอยแล้วเหมือนกัน/

"เคๆเจอกัน"

เอ่ยจบพิร์ภูณกรก็รีบถอนตัวออกจากมุมลับทันที ร่างโปร่งรีบวิ่งออกไปด้านนอกเพื่อแฝงตัวกับคนปกติก่อนที่จะมองหาห้องน้ำสาธารณะแถวนั้นเพื่อเปลี่ยนชุดและจัดการแยกชิ้นส่วนของปืนและอุปกรณ์เครื่องมือสื่อสารต่างๆ

พิร์ภูณกรในรูปโฉมใหม่ที่มีแว่นตาหน้าเตอะอยู่บนใบหน้าเดินสะพายกระเป๋าใบใหญ่ออกมาจากห้องน้ำ ร่างโปร่งที่อยู่ในชุดเสื้อฮู้ดแขนยาวสีขาวกางเกงยีนขาเดฟสีซีดกับรองเท้าผ้าใบสีดำเดินตามท้องถนนเหมือนคนปกติทั่วไปไม่หลงเหลือคาบนักฆ่าอีกต่อไป

ร่างบางเดินตรงไปยังร้านคาเฟ่ที่อยู่ไม่ไกลนักก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปสั่งเมนูโปรดของตัวเองโดยไม่ได้สังเกตคนตัวสูงที่ยืนอยู่ก่อนหน้า

"ลาเต้ปั่นหวานน้อยแก้วหนึ่งครับ"

"ลาเต้ปั่นหวานน้อยนะคะ รับอะไรเพิ่มมั้ยคะ"

"ไม่ครับ"

"75บาทค่ะ"

เซทท์ยืนแบ่งแดงให้กลับพนักงานพอรับเงินทอนเสร็จก็เดินถอยหลังเล็กน้อยไปยืนรอเครื่องดื่มของตัวเองที่ข้างหลังลูกค้าชายอีกคน ร่างโปร่งยังคงมัวก้มหน้าแชทคุยกับเพื่อนสนิทถึงเรื่องงานที่พึ่งไปทำมา โดยไม่ได้สนใจหรือสังเกตเห็นสายตาที่จับจ้องของคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเลย

"อเมริกาโน่เย็นได้แล้วค่ะ"

"ลาเต้ปั่นหวานน้อยได้แล้วค่ะ"

"ขอบคุณครับ"ร่างโปร่งที่ได้เครื่องดื่มของตัวเองก็เดินออกมาจากร้านก่อนที่จะตรงไปขึ้นซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของเพื่อนที่จอดรออยู่ด้านนอก

ชายร่างสูงนั่งไข่วห้างอยู่ด้านหลังรถยุโรปคันหรู สายตาคมมองดูมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่ที่เจ้าของลาเต้ปั่นหวานน้อยพึ่งจะขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายเคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็วสูงจนลับสายตา

นัยต์ตาคมมองแก้วกาแฟในมือพลางกระตุกยิ้มขึ้นอย่างพอใจก่อนที่จะเอื้อนเอ่ยพร้อมออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"หึ! ไม่ได้รู้สึกถูกใจใครแบบนี้มานานแล้ว ไปจับตัวมาให้ฉัน จะลากมาหรือยังไงก็ได้ แต่อย่าให้ได้รับบาดเจ็บ"