3 ทำให้ตายใจ

ตอนที่ 3

ทำให้ตายใจ

เกือบสองเดือนแล้วที่ภูษิตเข้าไปอยู่ในบ้านของใบหยกเขาเข้าออกโรงแรมของหญิงสาวได้อย่างสะดวกแต่ยังไม่กล้าพอที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการบริหาร

“ภูนายแต่งงานกับคุณใบหยกเธอมาจะสองเดือนแล้ว ตกลงรักเธอแล้วใช่ไหมล่ะ”

รัชพลพูดแซวเพื่อนที่เป็นหัวหน้าของเขาด้วย เพราะไม่เห็นชายหนุ่มพูดถึงเรื่องที่ตั้งใจว่าจะเข้าไปทำลายธุรกิจของอีกฝ่ายซึ่งรัชพลก็อยากให้เจ้านายของเขาเลิกคิดแผนไม่ดีเหมือนกัน

“ไม่ได้ไม่คิดแต่ยังคิดไม่ออกและตอนนี้ก็อยากให้ทางนั้นเขาไว้ใจก่อน ฉันแต่งงานแค่สองเดือนเองนะจะให้จู่โจมเข้าไปยุ่งกับโรงแรมเธอ เจ้าสาวฉันเขาคงรู้ตัวเสียก่อน”

รัชพลเดินเข้ามาใกล้เพื่อนใช้มือตบไหล่อย่างสนิทสนมก่อนที่จะพูดอะไรบางอย่างด้วยท่าทีที่จริงจัง

“ถ้านายจะเปลี่ยนในและหันกลับมาตั้งใจบริหารโรงแรมของพ่อนายให้ดี ด้วยวิธีปกติที่ผู้บริหารเขาทำกัน ฉันก็พร้อมจะช่วยนายเสมอนะ”

รัชพลได้แต่หวังว่าความผูกพันระหว่างสามีภรรยาจะทำให้สักวันเพื่อนเขาเปลี่ยนใจและหวังว่าวันนั้นมันคงจะไม่สายเกินไปด้วย

ช่วงนี้อนุสรณ์ไม่อยู่เพราะเขามีนัดไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ที่ประเทศรัสเซีย จึงเข้าทางชายหนุ่ม เขาเริ่มเข้าไปช่วยดูงานในโรงแรมด้วยเหตุผลว่าใบหยกจะเหนื่อยเกินไปและโรงแรมของเขาเองก็มีรัชพลดูแลอยู่

“หยกเมื่อกลางวันนี้พี่เดินสวนกับทัวร์จีนมาจากบริษัทไหนกัน ดูแล้วเกือบห้าสิบคนได้เลย”

ชายหนุ่มเริ่มเข้าเรื่องเพราะตอนนี้เขาต้องการรู้ว่า มีบริษัททัวร์ไหนบ้างที่เป็นลูกค้าของโรงแรมนี้และทางโรงแรมให้ผลประโยชน์อะไรที่แตกต่างของโรงแรมเขาถึงดึงลูกค้ามาได้มากขนาดนี้

“บริษัทของคุณบุปผา พี่ภูรู้จักไหมคะเป็นบริษัทเพิ่งเปิดใหม่ไม่ถึงสองปี แต่มีลูกค้าตลอดปีเลย ”

“ไม่คุ้นชื่อเลย ใบหยกนี่เก่งกว่าพี่อีกรู้จักบริษัททัวร์ ทั่วภาคเหนือแล้วแน่ ๆ พี่เพิ่งมารับช่วงต่อจากคุณพ่อไม่ค่อยรู้จักอะไรกับใครเขาเท่าไหร่”

ชายหนุ่มลุกเดินมากอดภรรยาที่กำลังยืนรื้อเอกสารในชั้นเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง

“หาอะไรให้พี่ช่วยหาไหม”

“หยกหาใบเสร็จจ่ายเงินค่าการแสดงของเดือนที่แล้วทั้งหมดค่ะ พอดีฝ่ายบัญชีบอกว่าทางโรงแรมลืมจ่ายไปหนึ่งรายการหยกเลยจะลองค้นใบเสร็จตัวจริงว่ามีไหม ถ้าพี่ภูจะช่วยชั้นฝั่งซ้ายหยกยังไม่ได้หาเลยค่ะ”

ชายหนุ่มได้โอกาสเพราะห้องนี้คือห้องทำงานของอนุสรณ์ปกติเขาคงไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งแบบนี้ แต่ช่วงสัปดาห์นี้พ่อตาของเขาไม่อยู่ยาว ใบหยกจึงเข้ามาทำงานในห้องนี้แทน เพราะสะดวกในการหาเอกสารต่าง ๆ

ชายหนุ่มเปิดเอกสารแต่ละแฟ้มดูอย่างละเอียดเผื่อจะได้ข้อมูลอะไรที่พอจะทำให้เขาแย่งลูกค้าจากที่นี่ได้ แต่เปิดไปเป็นสิบแฟ้มแล้วก็ยังไม่เจอ ส่วนมากเป็นข้อมูลพนักงานและรายงานการทำงานของปีที่ผ่านมา เท่าที่ภูษิตเห็นก็คือที่นี่จ้างพนักงานไม่มากแต่ให้เงินเดือนและโบนัสที่สูงเอามาก ๆ

แฟ้มที่ภูษิตต้องการในที่สุดเขาก็เจอเป็นแฟ้มที่บอกถึงผลประโยชน์ที่ทางโรงแรมให้กับแต่ละบริษัทที่พาทัวร์มาลง แต่ชายหนุ่มเปิดได้เพียงแค่หน้าแรก หญิงสาวก็เดินมาหาเข้ามาพร้อมกับบอกว่าเจอแล้วแฟ้มที่เธอหา ชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องเก็บแฟ้มเข้าที่เดิมเพราะอีกฝ่ายยืนมองส่งยิ้มให้เขาอยู่

“เจอสักที พี่ก็ถึงว่าหาฝั่งนี้ไม่เจอเลย โรงแรมหยกมี การแสดงหลายอย่างเหรอ ถึงได้แฟ้มใหญ่ขนาดนั้นแค่ปีเดียว”

หญิงสาวเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของบิดาก่อนที่จะหันมาตอบคำถามสามี

“เยอะหลายรายการเลยค่ะ คุณพ่อหาคณะการแสดงมาจากชาวพื้นเมืองเยอะมาก บางคืนมีถึงสามคณะ ลูกค้าฝรั่งจะนั่งดูกันจนจบ คุณพ่อเห็นแล้วเลยยิ่งคิดว่ามาถูกทาง”

ชายหนุ่มเดินอ้อมหลังไปยืนด้านหลังของภรรยาที่กำลังเปิดแฟ้มแต่ละหน้าเพื่อหาใบเสร็จที่เธอต้องการ ภูษิตพยายาจำชื่อในแต่ละใบเสร็จเพื่อไปสืบดูว่าแต่ละชื่อที่รับเงินไปเป็นการแสดงของที่ไหนบ้าง

“พี่ภูคะหยกเจอแล้ว ค่อยสบายใจหน่อย สงสัยทางการเงินลืมถ่ายเอกสารไปเพราะในต้นฉบับมีไม่อย่างนั้นได้จ่ายเงินกันสองรอบแน่ ๆ ถ้าเจอคนดีเขาก็คงจะไม่รับเพราะรู้ว่ารับไปแล้ว แต่ถ้าเป็นคนไม่ดีก็เลยตามเลย ธุรกิจเป็นวงการที่น่ากลัวนะคะ มีแต่การแข่งขัน ใส่หน้ากากเข้าหากัน เพื่อนก็ทรยศเพื่อนได้ บางที่ลูกหักหลังพ่อแม่ก็ยังมีเลยค่ะ”

คำพูดของภรรยาทำเอาสามีที่ไม่จริงใจอย่างภูษิตถึงกับรู้สึกสะอึกเหมือนกำลังโดนหลอกด่าอยู่เลย

“เจอแล้วก็ดี จะได้ไปกินข้าวกัน คืนนี้เรากลับบ้านไปอาบน้ำแล้วกลับมาดูการแสดงที่โรงแรมได้ไหมพี่ฟังใบหยกพูดแล้วอยากเห็นจัง”

“ได้สิคะแต่พี่ภูคงไม่ดูจนจบใช่ไหม”

หญิงสาวลุกยืนและหันตัวมาหาสามีพร้อมกับยื่นปากเล็กมาข้าง ๆ หู

“ใบหยกไม่อยากนอนดึกจะรักษาสุขภาพให้แข็งแรงเพราะอยากมีตัวเล็กไว ๆ”

คนฟังถึงกับอึ้งเพราะเขาไม่ได้คิดจะมีลูกกับเจ้าสาวของเขา เพราะถ้าเกมจบทุกอย่างมันจะจบไม่ได้ถ้าเกิดมีสายเลือดของเขาถือกำเนิดขึ้นมา แต่การคุมกำเนินต้องให้ฝ่ายหญิงจัดการ เพราะถ้าในเมื่อใบหยกตั้งใจจะมีลูกแบบนี้ เธอคงไม่ยอมให้เขาสวมถุงยางแน่ ๆ

คืนนี้ทั้งคู่กินมือค่ำที่โรงแรมพร้อมกับดูการแสดงของ ชาวกะเหรี่ยงคอยาว ที่มาจากคนละดอย ซึ่งแต่ละที่ก็มีการแสดงที่ต่างกันออกไป

อาหารมื้อค่ำและของหวานที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้นักท่องเที่ยวสั่งราคาไม่สูงและมีความเป็นพื้นเมืองมาก วันนี้ภูษิตคิดว่าตัวเองได้ข้อมูลไปพัฒนาโรงแรมได้เยอะเหมือนกัน แต่สิ่งสำคัญที่เขาอยากรู้หรือผลประโยชน์ที่ทางโรงแรมของอนุสรณ์ให้กับบริษัททัวร์ต่าง ๆ เขายังคงไม่ได้ข้อมูล

“กลับกันเถอะค่ะ ใบหยกอยากนอนกอดพี่ภูแล้วตัวน้อยก็คงรอมาเกิดอยู่ หลายเดือนแล้วแต่งงานกันมายังไม่มีวี่แววเลย ไปกันเถอะค่ะคุณพ่อ”

ชายหนุ่มถูกดึงแขนให้ลุกขึ้นและเดินตาไปที่รถ เขาได้แต่ภาวนาขอให้เขาทำทุกอย่างสำเร็จก่อนที่สายเลือดของเขาจะมาเกิดเขาไม่อยากรู้สึกตัวว่าเลวไปกว่านี้ถ้าสุดท้ายต้องเลิกกับ ใบหยกจริง ๆ