บทที่7

เฮือก

หญิงสาวดิ้นรนสุดแรงเกิด ผวาลุกขึ้นนั่ง… ดวงตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำใสหยาดหยดจากปลายหางตา ร่างอรชรโทรมเหงื่อ

คล้ายกับความฝัน ทว่าใต้จิตสำนึกรับรู้โดยอัตโนมัติว่าทั้งหมดคือ 'ความจริง'

มือเรียวสวยได้รูปกุมศีรษะ ก่อนจะยื่นมาตรงหน้าเพื่อหารอยเลือดจากการโดนทำร้าย

น่าแปลก ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งองคาพยพล้วนหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงแค่อาการปวดหัวจากการพักผ่อนน้อยอย่างที่เคยเป็นบ่อยๆ เมื่อสมัยเรียน

ขนิษฐากวาดตามองสถานที่โดยรอบเฟอร์นิเจอร์มีเพียงโต๊ะเครื่องแป้งเล็กๆ เตียงนอน ตู้เสื้อผ้าขนาดย่อม ประตูห้องน้ำทาสีเขียวหลุดลอก

คล้ายจะคุ้นเคย และคล้ายจะไม่คุ้นเคย

หอพักนักศึกษา?

ใช่ที่นี่คือหอพักสมัยที่หล่อนเรียนมหาวิทยาลัย..

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หล่อนจำได้ว่าก่อนอนุสติสุดท้ายหลุดออกไป..หล่อนกำลังโดนไฮโซสาวทำร้ายร่างกายถึงแก่ชีวิต และโดนครอบครัวจอมปลอมทำลายทุกอย่างที่หล่อนมี

ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ แทนที่จะเป็นโรงพยาบาล?

คำถามผุดขึ้นมาในสมองไม่ได้หยุด ก่อนจะพุ่งตัวไปยังกระจกโต๊ะเครื่องแป้งด้วยความรู้สึกสับสนงงงวย

ภาพสะท้อนตรงหน้าคือหญิงสาวหน้าตาประณีต ปากคอคิ้วคางล้วนรับกันหมดจด และที่เด่นสุดไม่พ้นดวงตายาวรีเมื่อยิ้มรูปตาเป็นสระอิ

'เฮียชอบตอนน้องยิ้ม'

คำพูดอ่อนโยนของชายคนรักพาให้ใจวาบหวาม จนหล่อนคิดว่าเขา 'จริงจัง'

ขนิษฐาถึงกับหัวเราะทั้งน้ำตา ทว่าครั้งนี้หาใช่ความหมองเศร้าสมเพชตนเองอย่างในอดีต

นี่..หล่อนกำลังย้อนเวลามาใช่ไหม?

สวรรค์ให้ ‘โอกาส’ หล่อนอีกครั้งใช่หรือเปล่า?

“ฮึก..ชาตินี้..ฉันจะไม่ยอมผิดพลาดเหมือนชาติที่แล้ว” คนหน้าสวยส่งสายตามุ่งมั่นไปยังภาพสะท้อนตรงหน้า มือเรียวสวยกุมปลายผมย้อมสีแดงสวยขึ้นมาดู

สีผมที่หล่อนย้อมเพื่อให้แตกต่างจากบรรดาเด็กเสี่ยคนอื่นๆ และเพื่อดึงดูดให้เขาหันมาสนใจ

รอยยิ้มเย้ยหยันถูกแต่งแต้มบนริมฝีปาก

แล้วไงล่ะ? ไม่ว่าหล่อนจะพยายามทำตัวดีแค่ไหน..ทุ่มเททั้งชีวิต จิตวิญญาณให้ไป..เขาก็ใช่จะเห็นใจ

ครอบครัวที่หล่อนรักก็ใช่จะเห็นคุณค่า

ทว่าตอนนี้กลับมีเพียงความรู้สึกร้าวระบมตรงส่วนล่างราวกับประจานผู้หญิงหน้าโง่..ผู้ติดกับดักความกตัญญู

เสียดาย..หล่อนดันย้อนมาหลังจากที่ตนขายตัวให้ไฮโซหนุ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือราคาถูก ส่งผลให้ขนิษฐาสะดุ้งโหยง มือเรียวหยิบมันขึ้นมาดูสั่นเทา

‘แม่สาลี่’

ดวงตาคู่สวยเย็นชายิ่งนึกถึงภาพตอนที่ตนโดนอีสารเลวทุบตีจนเสียชีวิต แล้วมีนังแม่จอมปลอมยืนมองหน้าตาเฉยหล่อนก็แทบอยากขว้างมือถือทิ้ง

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ‘สติ’ เท่านั้นที่จะทำให้หล่อนหลุดจากสถานการณ์เฮงซวยตอนนี้

เสียงโทรศัพท์เงียบไป ก่อนจะดังขึ้นอีกครั้ง ขนิษฐาจึงรับสาย

“นังน้อง..ทำไมแกรับสายช้าขนาดนี้ ห๊ะ” เสียงหงุดหงิดจากปลายสาย มีผลให้มือเล็กกำโทรศัพท์แน่นขึ้น ทว่าน้ำเสียงที่ใช้ตอกกลับมารดาจอมปลอมยังคงสุภาพอ่อนหวานไม่ต่างจากในอดีต มีเพียงสายตาเย็นชาที่ผิดแผก

“ขอโทษทีค่ะ น้องพึ่งอาบน้ำเสร็จ”

“อืมๆ แม่มีเรื่องด่วนจะคุยกับน้องนะ” คนเป็นแม่ตัวปลอมเองก็พยายามปรับน้ำเสียงให้ดีขึ้น ด้วยตนโทรมาเพื่อ ‘ขอ’

“วันนี้ น้องอย่าลืมโอนเงินมาให้แม่นะลูก”

“….”

“น้องอย่าลืมนะ พรุ่งนี้แม่ต้องจ่ายค่าเทอมให้ยัยนุช” สาลี่อธิบายเพิ่มเมื่อเห็นปลายสายเงียบ ขนิษฐาบิดยิ้มรังเกียจ

ถ้าในโลกนี้มีการประกวด ‘คนหน้าด้าน’ มารดาจอมปลอมของหล่อนคงเข้ารอบด้วยไม่ยาก

ทั้งที่รู้แต่แรกแล้วว่าหล่อนหาใช่ลูกแท้ๆ ยังมีหน้ามาไถเงิน

ทั้งที่ขโมยทุกอย่างของหล่อนไป ยังแสร้งทำเป็น ‘ผู้มีพระคุณ’

อุบาทว์ชาติชั่วฉิบหาย…