คนสวนคนนั้นที่หนูแอบชอบ

ตอนที่ 1

แอบมองเธอ

เสียงกรรไกรตัดแต่งกิ่งไม้ดังกรอบแกรบสลับกับเสียงใบหญ้าที่เสียดสีกันเป็นระยะ เป็นดนตรีชั้นดีที่คอยปลุกให้ใครบางคนต้องลุกจากเตียงนุ่ม ๆ ในยามเช้า และเดินตรงไปที่หน้าต่างห้องนอนชั้นสองของบ้านใหญ่ พลางชะโงกหน้าลงไปมองอย่างอดใจไม่ไหว

“เขามาแล้ว…”

เสียงหวานพึมพำอย่างตื่นเต้น ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับเหมือนเด็กสาวที่ได้เห็นของเล่นชิ้นโปรดที่เฝ้ารอคอยมาเนิ่นนาน ‘เขา’ ที่เธอหมายถึงก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น พี่ภัทร คนสวนของบ้านนี้นี่เอง ชายหนุ่มผู้มีเหงื่อไหลซึมตามร่องกล้ามเนื้อ ทำให้เธอไม่อาจละสายตาจากเขาได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

ทุกเช้า เขาจะมาที่สวนหน้าบ้านด้วยเสื้อยืดสีเทาเข้มที่ซักจนเนื้อผ้าบางเบาจนมองเห็นแนวอกแน่นและกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งได้อย่างชัดเจน ผิวสีเข้มเพราะต้องตากแดดตากลมอยู่เสมอ ตัดกับกล้ามแขนที่ขึ้นรูปอย่างชัดเจนซึ่งเป็นเสน่ห์ดึงดูดใจจนทำให้ สาว ๆ หลายคนต้องกลืนน้ำลาย หมวกแก๊ปสีดำที่สวมไว้บดบังดวงตาคู่คมจนดูน่าค้นหาและลึกลับ

เขาไม่เคยมองเธอเกินสามวินาที แต่เธอ... แอบมองเขามาเกือบสามเดือนเต็ม!

“พี่ภัทร... วันนี้เสื้อแนบตัวกว่าวันก่อนอีก”

หนูพิมยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ขณะที่มือเรียวขาววาดภาพในจินตนาการถึงกล้ามเนื้อที่แน่นตึงอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ กลิ่นเหงื่อที่เจือปนกับกลิ่นดินและกลิ่นหญ้า และสายลมอ่อน ๆ ที่พัดชายเสื้อของเขาให้สะบัด... โอ้... ความรู้สึกนี้มันทำให้ร่างกายของเธอร้อนรุ่มยิ่งกว่าลมร้อนในสวนทั้งหมดรวมกันเสียอีก วันนี้... เธอไม่อยากแค่มองอีกต่อไปแล้ว

“แม่คะ พิมจะลงไปเดินเล่นในสวนหน่อยนะคะ”

เธอส่งเสียงตะโกนลงไปจากชั้นบน รอจนกระทั่งได้ยินเสียงแม่ตะโกนตอบกลับมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปหยิบ... ชุดนอนผ้าซาตินสีครีมที่บางเบาจนเห็นเงาร่างกายอย่างชัดเจน และแนบเนื้อจนน่าละลาย

“อยู่บ้านก็ต้องสบาย ๆ สิคะ”

เธอพูดกับตัวเองในกระจก ก่อนจะเม้มริมฝีปากบางอย่างยั่วยวน พลางสำรวจความเรียบร้อยของชุดอีกครั้ง ก่อนจะก้าวขาออกจากห้องนอนไปอย่างแผ่วเบา

พื้นหญ้าที่เย็นชื้นใต้ฝ่าเท้าทำให้เธอรู้สึกสดชื่น แสงแดดยามสายอ่อน ๆ ส่องกระทบผิวขาวอมชมพูจนดูเหมือนนางฟ้าที่กำลังเดินอยู่ท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้นานาชนิด และทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมา...

สายตาของพี่ภัทรสบเข้ากับเธอเพียงชั่ววินาที ก่อนที่เขาจะรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วราวกับกลัวอะไรบางอย่าง หรืออาจจะกลัวว่าดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นจะหลงใหลเธอเกินควร...

หนูพิมเดินช้า ๆ เข้าไปใกล้เรือนกล้วยไม้ มือเรียวค่อย ๆ แตะไปตามราวไม้ทีละนิด เพื่อให้การเคลื่อนไหวของเธอดูเย้ายวนและเชื่องช้าที่สุด ก่อนจะหยุดยืนห่างจากเขาไม่ถึงสองก้าว

“อากาศวันนี้ร้อนเนอะคะพี่ภัทร...”

เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีหัวข้ออะไรเลย นอกจากจะหาเรื่องเพื่อให้ได้ยินเสียงเขาเท่านั้น

“ครับ... ร้อนมากครับคุณหนู”

เขาตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเธอเลยแม้แต่น้อย แต่เหงื่อที่ผุดพรายตามหน้าผากและลำคอของเขากลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงยิ่งกว่าเสียงใด ๆ ที่เคยได้ยินมา

“ถ้าร้อนมาก... พี่ภัทรไม่อยากถอดเสื้อเหรอคะ?”

หญิงสาวถามพลางโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เผยให้เห็นเนินอกอิ่มที่แนบแน่นกับเนื้อผ้าบางเบาจนแทบจะมองทะลุเข้าไปได้ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาคู่คมที่เธออยากจะเห็นมันมองมาที่เธออย่างจัง ๆ เงยขึ้นมามองเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีไปในทันที

“ผม... ทำงานอยู่ครับคุณพิม”

‘คุณพิม’... ไม่ใช่ ‘คุณหนู’ แล้วในน้ำเสียงของเขา

คำสั้น ๆ ที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหยักนั้นมันทำให้หัวใจของเธอสั่นสะท้าน และยิ่งรู้สึกท้าทายมากขึ้นไปอีก

“หนูมีของจะให้ค่ะ”

เธอหยิบขวดน้ำเย็นเจี๊ยบจากกระเป๋าผ้าสะพายข้าง แล้วยื่นไปเบื้องหน้าเขาอย่างช้า ๆ เมื่อปลายนิ้วสัมผัสกันเบา ๆ... แค่เพียงขวดน้ำธรรมดา แต่หัวใจของเธอกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ขอบคุณครับ”

เสียงห้าว ๆ สั้น ๆ นั้นแหบพร่าเล็กน้อยราวกับพยายามฝืนความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ภายใน แต่หนูพิมรู้ดี... รู้ว่าเขากำลังรู้สึกอะไร และรู้ว่าเขาพยายามที่จะเก็บซ่อนมันไว้แค่ไหน

เธอเดินจากมาอย่างช้า ๆ เพื่อให้สะโพกขาวภายใต้ผ้าบาง ๆ นั้นสะบัดอย่างยั่วยวนในทุกย่างก้าว กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากกายของเธอคลุ้งลอยตามลมกลับไปหาคนสวนหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ พอแอบเหลียวกลับไปมองจากซุ้มไม้หลังต้นพุดซ้อน...

เขายกขวดน้ำแนบกับริมฝีปาก... แล้วกลืนน้ำอย่างกระหาย ไม่ใช่น้ำหรอก... แต่เป็นเธอต่างหาก!

หนูพิมยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะกระซิบเบา ๆ กับตัวเองว่า...

“พรุ่งนี้... หนูจะทำให้พี่เผลอตัวมากกว่านี้อีก”