4 ลิลลี่น้องพี่นนท์

ตอนที่4 ลิลลี่น้องพี่นนท์

สามวันต่อมา

ตืดด ตืดด

เสียงสมาร์ทโฟนในกระเป๋าดังขึ้นทำให้ลลิลที่เพิ่งจอดรถต้องรื้อหามันออกมา

แม่

“คิดถึงลูกสาวเหรอคะ”

“แม่ติดต่อพี่ชายเราไม่ได้ แม่เห็นคลิปนั่นแล้วแต่ตอนนี้แม่อยู่อินเดีย”

“เขาไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ”

“ถ้าแม่อยู่ไทยนะจะบิดหูให้หลุดเลย”

“กลับมาบิดก็ได้นี่คะ”ลลิลพูดถึงพี่ชายเสียงเบาหวิว เธอยังโกรธเขาอยู่ ตั้งแต่วันนั้นก็สามวันมาแล้วที่เธอหลบหน้าพี่ชาย เรียกว่าหลบได้หรือเปล่าไม่รู้เพราะบางทีเขาอาจจะไม่ได้แคร์เธอเลยด้วยซ้ำ

“ลิลลี่บอกให้พี่เขาโทรกลับมาหาแม่หน่อยสิ”

“ถ้าเจอจะบอกให้นะคะ”

“ไม่ใช่ถ้าเจอสิ ลิลลี่ต้องไปหาพี่เขาให้แม่เลย แม่จะด่าผ่านมือถือของลิลลี่นี่แหละวันนี้มีเรียนเช้าเหมือนกันมั้ย”

“ลี่คงหาเขาไม่เจอหรอกค่ะ”

“มีอะไร หรือว่าทะเลาะกัน หื้อ?”หญิงสาวกลั้นหายใจไปชั่วขณะ เธอไม่อยากทำให้คนแสวงบุญไม่สบายใจเพราะท่านเคยขอแล้วว่าเธอกับพี่ชายห้ามทะเลาะกันเด็ดขาด

“เปล่าค่ะไม่ได้ทะเลาะกัน”

“งั้นไปหาพี่นนท์ให้แม่หน่อย”

“ลี่วางก่อนนะคะถ้าเจอแล้วจะโทรกลับ”

ลลิลคว้ากระเป๋าสะพายของเธอลงจากรถด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง ก่อนจะมุ่งหน้าเดินไปที่ตึกวิศวะอย่างจำใจ

ใต้ตึกเรียนนี้เต็มไปด้วยผู้ชายสารพัดรูปลักษณ์ คนที่หล่อก็หล่อเสียจนนึกว่าไอดอลเกาหลี แต่ก็มีบางพวกที่ดูน่ากลัวอยู่ไม่น้อย พวกเขารู้จักเธอดีในฐานะลิลลี่เน็ตไอดอลคนดัง เสียงเอ่ยแซวดังขึ้นจากทิศทางไหนก็ไม่รู้เพราะว่าเธอรีบเดินไปให้ถึงชายกลุ่มหนึ่งที่น่าจะเป็นกลุ่มของพี่ชายเธอ ‘แต่ไม่ใช่’

“น้องมาหาใคร?”

“ลี่มาหาพี่ชายค่ะ แต่ไม่เจอ”เธอรีบตอบชายที่ยืนพิงเสาร์อยู่ มองไกล ๆ หาว่าเป็นพี่ชายตัวเองเสียได้ ‘แว่นสายตาต้องเข้าแล้ว’

“พี่ชายชื่ออะไร”

“ไม่เป็นไรค่ะ ลี่จะกลับแล้ว”

“ลิลลี่!”เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เธออุ่นใจขึ้นมาเป็นกอง แต่ยังมีทิฐิอยู่ทำให้เธอไม่หันไปหาพี่ชายแต่กดโทรหามารดาแทน

“น้องพี่นนท์เหรอ”

“เออ จำหน้าไว้เลยนี่น้องกู”ลลิลลอบเบะปากระหว่างที่รอมารดารับสาย ก่อนจะยื่นมือถือของเธอให้เขา

“อะไร”

“แม่จะคุยด้วย”นนท์นภัทรอ้าปากค้างไม่คิดว่าน้องสาวจะมาหาเขาด้วยเหตุผลนี้ เขาดันมือน้องสาวออกห่างจากตัวก่อนเสียงมารดาที่เล็ดรอดออกมาจะทำให้เขารีบรับมือถือของลลิลมา

“ถ้านนท์ไม่รับแม่จะลงรูปนนท์กับช้างน้อย”

“แม่!” ชายหนุ่มรีบปิดลำโพงแล้วเดินไปให้ห่างจากผู้คนกลัวแม่จะพูดเรื่องน่าอายออกมาอีก

ลลิลที่ไม่ยอมมองหน้าพี่ชายเงยหน้าขึ้นเมื่อคิดว่าตรงนี้ไม่มีใครแล้วแต่กลับมีคนยืนอยู่ตรงหน้าและเขาก็มองเธออยู่ ‘คนที่เธอเคยโคตรปลื้มเขาจากรอยสัก แต่ปากเสียไปหน่อย’

“คิดยังไงเดินมาที่นี่คนเดียว”

“ตึกวิศวะเด็กนิเทศเดินมาไม่ได้เหรอคะ”

“...”คริสไม่พูดอะไรออกมาอีกแต่มองน้องสาวของเพื่อนราวกับจะกลืนกินเธอ ส่วนคนถูกมองหาได้รู้ว่าสายตาแบบนี้ของเขามันคืออะไร

“ไอ้คริส มึงมาคุยอะไรกับลิลลี่วะ” คริสไม่ตอบแต่เดินผ่านหน้าสองพี่น้องไปเสียเฉย ๆ

“เป็นไร งอนเหรอ”

“เปล่า มือถือลี่ล่ะ”คนพี่เอามือถือคืนให้คนหน้าบูดที่ไม่ยอมมองหน้าเขาแม้แต่นิดเดียว เขาจึงประคองแก้มทั้งสองข้างขอลลิลบังคับให้เธอมองหน้าเขา

“ขอโทษ”

“เรื่อง?”

“วันนั้นที่พูดไม่ดีใส่”

“...”ลลิลเม้มปากแน่นกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลทั้งที่มันคลอเม็ดใหญ่เต็มทีแล้ว และเมื่อพี่ชายใช้นิ้วแตะที่ใต้ตาเธอก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น

“ฮืออออ”

“ขอโทษ ๆ ทีหลังจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว”นนท์นภัทรปลอบใจหลังจากดึงน้องสาวเข้ามากอด

“ฮือออ แต่พี่นนท์พูดออกมาแล้ว ลี่เสียใจไปแล้ว”

“เดี๋ยวเย็นนี้พาไปดูหนัง”

“ไม่ ไม่ต้องมาสนใจลี่หรอก”น้องสาวผละออกจากวงแขนของพี่ชายแล้วเดินหนีไปทันที โชคดีที่ตรงนี้เป็นพื้นที่ของเด็กวิศวะจึงไม่ค่อยมีพวกนิสัยถ่ายทุกสิ่งอย่างลงโซเชียล

.....

“นี่ชุดที่น้องลี่ต้องใส่ถ่ายรูปลงให้พี่นะจ้ะ”จีรณารื้อเสื้อผ้าออกมาจากถุงกระดาษให้ลลิล และเธอก็อึ้งกับสิ่งที่อยู่ในมือของรุ่นพี่สาวอยู่ไม่น้อย

“น้องลี่โอเคมั้ยจ้ะ”

“อะ..โอเคค่ะ

“หรือกลัวพี่ชายไม่โอเคอีกหรือเปล่าเอ่ย“จีรณาถามด้วยความลำบากใจ เพาะทุกครั้งที่จ้างไม่เคยให้ชุดที่โชว์ขนาดนี้กับลลิลเลย แต่นี่ก็เป็นคอลเล็กชั่นล่าสุดของแบรนด์เธอที่อยากให้หญิงสาวโปรโมตให้

“เขาไม่มีสิทธิ์ไม่โอเคหรอกค่ะ”

“โอเคจ้ะ ขอบคุณมากนะคะน้องลี่”หญิงสาวรุ่นพี่เดินจากไปหลังจากที่ส่งชุดให้ถึงมือลลิลเรียบร้อย จ้างเธอโปรโมตอะไรก็เพิ่มยอดให้ขายดีได้หมด ‘อยากเป็นที่รู้จักก็ต้องจ้างคนดัง’

“โป๊อยู่นะ เราว่าลี่ไม่ต้องรับงานนี้หรอก”

“ไม่เท่าไรนะ คนอื่น ๆ เขาใส่กันมานานแล้วนะแว่น”

“...”

“อีกอย่างนะ พี่จีจ้างงานเราตั้งแต่เรามีคนฟอลแค่หลักหมื่นเอง เราไม่อยากทิ้งพี่จีอะ”กวินได้แต่พยักหน้ารับ เมื่อเพื่อนมีจุดมุ่งหมายแน่วแน่เขาก็ทำได้แค่อยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆแหละ