คนที่ฉันนอน...เป็นคุณอาสาม

บทที่ 1 คุณถามว่าฉันเป็นใคร

ณ ริมทางเดินของโรงแรมจีนเซ่ง ชั้นที่11 เซิ่งหวั่นซิงจับราวไว้และเดินส่ายไปมา สีแดงๆบนแก้มหน้าเธอ ไม่รู้ว่าดื่มไปแล้วเท่าไหร่

เมาจัง หัวมึนไปหมด

“มามา มาดื่มต่อ...”

ปากพูดพึมพำ เซิ่งหวั่นซิงจับราวเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าใครที่ผลักหล่อนจากข้างหลังอย่างเต็มแรง วินาทีนั้นทำให้สติของเธอหลุดไป!

“อ้าก!” เซิ่งหวั่นซิงพุ่งตัวไปและผลักโดนประตูของห้องชุดเพรสซิเดนเชียล สวีท และล้มลงไปนั่งกับพื้น

เธอร้องตะโกนออกมาเพราะอาการเจ็บ ลืมตาอย่างสะลึมสะลือ สังเกตเห็นว่าที่นี่ไม่เหมือนห้องคาราโอเกะ แต่เหมือนห้องนอนในโรงแรมซะมากกว่า...

เธอกำลังร้องเพลงในห้องคาราโอะกับเพื่อนร่วมงานอยู่ไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้หล่ะ?

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ตามด้วยเงาของร่างคนสูงๆก้าวเดินออกมา

“ออกไปซะ!” ผู้ชายพูดเสียงเย็น

“หันเฉิน นี่เป็นเซอร์ไพส์ที่นายเตรียมไว้ให้ฉันใช่ไหม?” เซิ่งหวั่นซิงลุกขึ้นมาพร้อมกับหัวที่มึนๆอึนๆ ตอนนั้นเธอแทบจะไม่สามารถแยกแยะเสียงได้ว่าใครเป็นใคร

มือของเธอที่จับไปยังหน้าอกที่เนื้อแน่นของผู้ชายคนหนึ่ง หัวร้องเสียงดัง: “ว๊าว! ไม่คิดเลยว่าหุ่นในใต้ร่มผ้าของนายนั้นจะดีขนาดนี้ ให้ฉันจับอีกหน่อยนะ...”

ลู่ซื่นสิงคิ้วขมวดมองดูผู้หญิงที่เมาจนไร้สติและกำลังพิงเขาอยู่ เมากำลังได้ที่เลย!

เขากระชากแขนของเธอและดึงเธอออกมาจากอ้อมอกของเขา

“หันเฉิน……” เซิ่งหวั่นซิงเอามือไปคว้าเอวของเขาไว้ เงยหน้า ใบหน้าของเธอที่แต่งหน้าไว้ สีบรัชออนที่แดงผิดปกติ น้ำเสียงคนเมาที่เย้ายวน “ยังไงเราก็กำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว มีอะไรกับฉันหน่อยได้ไหม?”

เห็นใบหน้าอย่างนั้นของเธอ ลู่ซื่นสิงสีหน้าอึ้ง: “เซิ่งหวั่นซิง?”

“น่ารำคาญ ปกติคุณก็เรียกฉันว่าซิงซิงไม่ใช่หรอ!” เซิ่งหวั่นซิงบ่นพึมพำ เธอร้อนจนทนไม่ไหวแล้ว เธอเขย่งเท้า มือทั้งสองข้างไขว้อยู่ตรงคอของผู้ชาย ริมฝีปากที่แดงและจูบเข้าไป

ทักษะการจูบของเธอดูไม่ราบรื่น เธอกอดเขาไว้ทั้งจูบทั้งกัดไปเรื่อย จนน้ำลายไหลยืดลงมาถึงคางของเขา

ผู้ชายยืนนิ่งไม่ขยับ เซิ่งหวั่นซิงเริ่มโมโห และต้องอายเพราะสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ “หันเฉิน คุณจะให้ฉันเป็นฝ่ายรุกอย่างเดียวไม่ได้? ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง จะต้องรักนวลสงวนตัว”

หันเฉิน?

ลู่ซื่นสิงดึงสติกลับมา สีหน้าบูดบึ้งจ้องไปที่เซิ่งหวั่นซิง

เจอกันอีกครั้งหลัง5ปีผ่านไป เธอกลับคิดว่าเขาเป็นลู่หันเฉิน?

ความโกรธอัดอั้นอยู่เต็มอก เขาออกแรงสลัดเซิ่งหวั่นซิงลงไปนอนบนเตียง

เซิ่งหวั่นซิงล้มลงจนเจ็บ คิดในใจว่าทำไมหันเฉินถึงได้ป่าเถื่อนอย่างนี้ เห็นผู้ชายถอดผ้าเช็ดตัวออก สายตาก็รีบเลื่อนไปมองด้านล่าง พร้อมกับความตะลึงและตาโต

นี่นี่นี่ นี่มันน่าตกใจเกินไปหรือเปล่า?

เพื่อไม่ให้เซิ่งหวั่นซิงมีโอกาสหนีรอดไปได้ ผู้ชายก็รีบกระโดดเข้าใส่ ร่างกายอันเร่าร้อนได้ประคบกับร่างกายของเซิ่งหวั่นซิง โดยเฉพาะจุดกดทับที่บริเวณช่วงท้องน้อยของเธอ...

“หันเฉิน คุณ คุณเบาๆหน่อย” เซิ่งหวั่นซิงขยับหัวไปมา พยายามจะดูหน้าของแฟนหนุ่มตัวเองให้ชัดๆ แต่ภาพในตากลับเบลอๆ จึงพูดขอร้องออกไปตรงๆว่า “ฉันกลัวเจ็บ...”

สีหน้าของลู่ซื่นสิงยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น ไม่รอให้เธอพูดจบ เขาจับเอวเธอให้แน่นแล้วพุ่งเข้าใส่

เขาหยุดชะงักไปเพราะสถานการณ์บางอย่าง เธอจับมือของเขาไว้แน่น เจ็บมากจนคิ้วขมวดจนเห็นรอยย่น ในใจของเขารู้สึกผิดขึ้นมาทันที แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกมีความสุข

เขาจูบหน้าผากของเธอเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ขอโทษ”

“ก็บอกแล้วไงว่าให้คุณเบาๆหน่อย?” เซิ่งหวั่นซิงน้ำตาคลอทั้งสองข้าง เบ้ปากแล้วบ่นพึมพำไม่หยุด: “นี่คุณกินอะไรโตมาเนี่ย? ไอ้นั่นถึงได้ใหญ่...โอ้ยๆๆ เจ็บ!”

สถานการณ์อย่างนี้ แต่เธอกลับคิดถึงเรื่องแบบนั้น...

ลู่ซื่นสิงหลุดขำออกมา และเพื่อให้เธอไม่เจ็บไปมากกว่านี้ เขาจึงใช้มือไปหยอกล้อเธอ แล้วจูบเข้าไปที่ปากของเธอ

เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่รู้ว่าผู้ชายเปลี่ยนท่าทำไปแล้วกี่ท่า ตอนเริ่มทำเซิ่งหวั่นซิงยังฟินและมีความสุข แต่หลังๆเริ่มหมดเรี่ยวแรง ปวดเมื่อยจนแม้แต่นิ้วมือก็ยกไม่ขึ้น

ความคิดตอนเสี้ยววินาทีก่อนที่เธอจะสลบไป หนังพวกยุโรปที่เคยดูมา ผู้ชายที่มีแรงทำนานมากนั้นไม่ใช่เรื่องขี้โม้เลย เพราะตอนนี้เธอได้สัมผัสกับบทเรียนนั้นแล้ว

“กริ้ง กริ้ง กริ้ง...”

เสียงสายเรียกเข้าที่แสบแก้วหูจนทำให้สมองของเซิ่งหวั่นซิงแทบระเบิด เธอปัดหน้าจอรับสายโทรศัพท์ทั้งที่ยังหลับตาอยู่ด้วยความหงุดหงิด

“หวั่นซิง คุณอยู่ไหน?” น้ำเสียงที่นุ่มนวลของผู้ชายในสาย

นี่คือเสียงของลู่หันเฉิน

เซิ่งหวั่นซิงฟังไปอย่างมึนๆอึนๆ ในใจคิดว่าลู่หันเฉินไม่ใช่นอนอยู่ข้างๆของเธอหรือไง ทำไมยังโทรมาให้เธออีก เธอยื่นมือออกไป สัมผัสถึงข้างๆที่ว่างเปล่า รีบตื่นมาด้วยความตกใจ

เปิดผ้าห่มแล้วรีบสแกนดู ร่างกายที่นอนเปลือย ตามแขนยังมีรอยจากการจูบ ช่วงร่างที่ปวดเมื่อยทำให้เธอรู้ว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นไม่ใช่ความฝัน