บทที่ 2 คำเตือนจากหลานสาว

บทที่ 2

คำเตือนจากหลานสาว

เจียงเม่ยเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมซึ่งเป็นกิจการของตระกูลเหอ ตระกูลฝั่งมารดาของนางนั่นเอง ในนิยายคนตระกูลเหอล้วนดีกับนางทุกคน โดยเฉพาะท่านตากับท่านยายที่รักใคร่หลานสาวที่ต้องสูญเสียมารดาไปตั้งแต่ยังเด็ก ทว่าเพราะถูกฮูหยินใหญ่ข่มขู่และหวาดกลัวตระกูลหลี่ ทำให้ไม่กล้าแพร่งพรายความทุกข์ระทมที่อยู่ในจวนตระกูลเจียงเลย กว่าตระกูลเหอจะล่วงรู้ชะตาชีวิตอันน่าสงสารของเจียงเม่ยก็เป็นช่วงท้ายเรื่องแล้ว

"เชิญขอรับ มิทราบว่าต้องการเป็นห้องรับรองส่วนตัวหรือไม่ขอรับ"

ผู้ดูแลร้านรีบเข้ามาต้อนรับเจียงเม่ยด้วยท่าทางนอบน้อม

"ช่วยไปเรียนท่านลุงว่าข้าเจียงเม่ยต้องการพบหน้าท่านลุงสักครา"

หลงจู๊พลันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ด้วยนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับคุณหนูใหญ่เจียง ที่มีชื่อเสียงว่าเป็นสตรีร้ายกาจ ชอบรังแกบ่าวไพร่ในเรือน และเป็นสตรีที่เกียจคร้านการเล่าเรียน แม้แต่สำนักศึกษาก็ยังไม่ไป น้อยคนนักที่จะเคยได้พบนาง

"ขออภัยขอรับ ข้าน้อยต้องไปเรียนนายท่านเสียก่อน มิรู้ว่านายท่านจะว่างมาพบคุณหนูใหญ่เจียงหรือไม่นะขอรับ"

สายตาที่หลงจู๊ใช้มองเจียงเม่ยมีความกังขา ไม่รู้ว่าการมาของเจียงเม่ยนั้นเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันแน่

"ข้าจะรอที่ห้องรับรอง หากท่านลุงไม่ว่างข้าก็จะนั่งทานอาหารที่นี่"

"ขะ เข้าใจแล้วขอรับ เช่นนั้นเชิญคุณหนูด้านนี้เลยขอรับ"

หลงจู๊รีบนำทางเจียงเม่ยไปยังห้องรับรองชั้นสอง จากนั้นรีบปลีกตัวไปเรียนให้นายท่านใหญ่ทราบทันที

เจียงเม่ยนั่งจิบชารอไม่นานนัก ประตูของห้องรับรองพลันเปิดออกกว้าง พร้อมการปรากฏกายของบุรุษวัยกลางคนที่นางเรียกขานว่าท่านลุง ใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยพลันคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่นใจดี ร่างกายที่สูงใหญ่ทว่ามีพุงยื่นออกมาทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามเจียงเม่ย ดวงตากลมโตที่แจ่มใสกวาดตามองหลานสาวที่ไม่ได้พบกันมานานถึงหนึ่งปีกว่าอย่างสำรวจ

"ข้าไม่คิดว่าเม่ยเอ๋อร์จะมาพบลุงเช่นข้าที่นี่ เหตุใดเจ้าถึงไม่ไปเยี่ยมท่านตากับท่านยายเลยเล่า หรือเป็นเพราะร่างกายของเจ้ายังไม่หายดีนัก"

'เหอต้าเจิง' นายท่านใหญ่ผู้ควบคุมกิจการของตระกูลเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน แม้น้ำเสียงจะมีความเอื้อเอ็นดูในตัวหลานสาว แต่เพราะนางหายหน้าไปนานจึงทำให้เขาอดจะรู้สึกคลางแคลงใจไม่ได้ และเพราะที่ผ่านมาล้วนมีแต่ข่าวลือที่ไม่ดีกับนาง กอปรกับการที่นางหายหน้าหายตาไปเลย จึงทำให้เขารู้สึกไม่ดีต่อหลานสาว ด้วยคิดว่านางที่เกิดในตระกูลขุนนางใหญ่ พยายามปลีกตัวห่างจากคนตระกูลเหอเพราะเป็นเพียงตระกูลของคหบดี

"ข้า... ข้าไปไม่ได้เจ้าค่ะ ที่ข้าแอบมาพบท่านลุงเวลานี้ก็ถือว่าเสี่ยงมากแล้วเจ้าค่ะ"

เจียงเม่ยลอบหยิกแขนของตนเพื่อให้น้ำตาไหลออกมา นางพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะทำให้ตนเองดูน่าสงสารที่สุด ต้องขอบคุณที่เจ้าของร่างนี้มีใบหน้าเรียบร้อยอ่อนหวาน เวลาที่ขมวดคิ้วน้อย ๆ พลางเบะปากและสะอื้นจึงทำให้ดูน่าสงสารจับใจ

เหอต้าเจิงได้ยินเช่นนั้นพลันขมวดคิ้วมุ่น เขารีบไต่ถามหลานสาวเป็นการใหญ่

"เกิดอะไรขึ้น เหตุใดเจ้าถึงบอกว่าไปไม่ได้เล่า"

ดวงตาคู่สวยกะพริบหนึ่งคราพลันปรากฏหยาดน้ำตาสีใสไหลลงมาทันที "ฮะ ฮูหยินใหญ่ไม่ยอมให้ข้ามาพบคนตระกูลเหอเจ้าค่ะ หากข้าขัดคำสั่งพวกเขาจะลงโทษข้า ด้วยเหตุนี้ข้าจึงมิอาจไปเยี่ยมเยือนท่านตาท่านยายที่จวนตระกูลเหอเจ้าค่ะ"

ปัง!!

"สตรีแซ่หลี่น่ะหรือที่สั่งห้ามเจ้า ช่างน่าตายนัก! ถือสิทธิ์อะไรมาห้ามมิให้เจ้ามาคารวะผู้อาวุโสของตระกูลฝั่งมารดากัน"

เหอต้าเจิงขบกรามแน่นอย่างเหลืออด ภายในใจที่เคยคลางแคลงหลานสาวพลันอ่อนยวบลงในบัดดล ไม่มีแล้วความกังขาในตัวหลานสาว มีแต่ความสงสารและโกรธเคืองหลี่หลินถง และตัวเขาเองที่ไม่นึกสงสัยสิ่งใดเลย

"ข้าเองก็คิดเช่นนั้นเจ้าค่ะ คราแรกข้าจึงต่อต้านและไปบอกท่านพ่อ ทะ ทว่า... ท่านพ่อบอกว่าท่านแม่สิ้นใจไปแล้ว คนตระกูลเหอก็เป็นเพียงตระกูลพ่อค้า พวกเราตระกูลเจียงมิสมควรไปข้องแวะด้วย เพราะจะถือว่าลดตัวไปข้องเกี่ยวกับพวกพ่อค้าที่หามีเกียรติอันใดไม่เจ้าค่ะ"

เจียงเม่ยยังคงใส่ไฟไม่หยุด แม้ว่าความจริงพวกเขาจะไม่ได้พูดรุนแรงถึงขั้นนี้ ทว่าการกระทำที่สั่งห้ามนางไปเยือนจวนตระกูลเหอนั้นล้วนเป็นความจริง

หลี่หลินถงเป่าหูบิดาของนางว่าคนตระกูลเหอหยาบคายไร้การศึกษา เกรงว่านางจะติดนิสัยเช่นนั้นจึงไม่ให้นางไปเยือนตระกูลเหออีก ส่วนจุดประสงค์ที่แท้จริงของหลี่หลินถงคือต้องการมิให้เจียงเม่ยมีคนหนุนหลังนั่นเอง

"ดี! ดีเหลือเกินเจ้าคนแซ่เจียง ถือสิทธิ์ว่าตนเองมีหน้าที่การงานใหญ่โตจึงได้ดูหมิ่นพวกข้าถึงเพียงนี้ คงลืมไปแล้วกระมังว่าเงินที่ใช้สอยในการสอบจอหงวนครั้งนั้นนั้นได้มาจากผู้ใด"

"ท่านลุง ยะ อย่าโกรธไปเลยนะเจ้าคะ ที่ข้ามาที่นี่เพราะยังมีเรื่องสำคัญอยากจะมาเตือนท่านลุงเจ้าค่ะ"

เหอต้าเจิงที่โกรธจนหน้าแดงก่ำหันกลับมามองหลานสาวทันที ดวงหน้าหวานที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตากัดริมฝีปากแน่น ดวงตาของนางที่เคยหม่นแสงพลันฉายแววจริงจังขึ้นมา

"เรื่องอันใดหรือ"

"ข้าได้ยินมาว่าแป้งทาหน้าขาวจากพวกชาวทะเลที่ท่านลุงตั้งใจจะลงทุนนั้นมีสารตะกั่วเจ้าค่ะ หากเหล่าสตรีใช้ไปนาน ๆ จะเกิดอาการเบื่ออาหาร ท้องไส้ปั่นป่วน มึนงง มือเท้าชา หรือตาบอด และอาจถึงขั้นเป็นอันตรายถึงชีวิตเลยเจ้าค่ะ"

ในนิยายกล่าวว่าตระกูลเหอขาดทุน และเสียชื่อเสียงเรื่องแป้งทาหน้าขาวนี้เป็นอย่างมาก กว่าจะฟื้นตัวและเรียกความไว้วางใจกลับคืนมาได้ก็ตอนที่เจียงเม่ยได้กลายเป็นฮองเฮาไปแล้ว ซึ่งจะเกิดขึ้นในอีกสิบปีข้างหน้า

"เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไรเม่ยเอ๋อร์" เหอต้าเจิงขมวดคิ้วแน่นด้วยความสงสัย

"ข้าเคยอ่านหนังสือที่ได้มาจากพวกชาวทะเลเจ้าค่ะ ในนั้นบอกถึงกรรมวิธีการผลิตแป้งทาหน้าขาวที่ผสมสารตะกั่วลงไปด้วย แม้ว่าจะได้เนื้อแป้งที่ขาวเนียนละเอียด ทว่าก็ต้องแลกมาด้วยความตายเลยนะเจ้าคะ หากท่านลุงไม่เชื่อลองพิสูจน์โดยนำแป้งทาหน้าขาวไปละลายในน้ำแล้วรดน้ำต้นไม้ดูสิเจ้าคะ ถ้าต้นไม้ไม่โต ใบเหี่ยวเฉาลงแสดงว่าแป้งทาหน้าขาวนี้มีสารตะกั่วจริง ๆ เจ้าค่ะ"

เหอต้าเจิงได้ยินเช่นนั้นพลันร่างกายเย็นเฉียบขึ้นมาในบัดดล หากนี่เป็นความจริงตามที่เจียงเม่ยเอ่ยออกมา ก็แสดงว่าเขากำลังจะทำให้ตระกูลพบกับความเสียหายแล้ว

"ที่เจ้าพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือ"

"ข้าไม่กล้าโป้ปดท่านลุงหรอกเจ้าค่ะ ที่ข้าเสี่ยงถูกจับได้แล้วมาเตือนท่านลุงเช่นนี้ก็เพราะเป็นห่วงตระกูลเหอ แค่ข้าไม่ไปคารวะท่านตาท่านยายก็นับว่าอกตัญญูมากพอแล้วเจ้าค่ะ" เจียงเม่ยช้อนตามองเหอต้าเจิงด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

"ข้าจะลองทำตามที่เจ้าบอก หากนี่เป็นความจริงนับว่าเจ้าถือเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลเหอ ตัวข้ารู้สึกละอายต่อใจนักที่เคยคิดไม่ดีต่อเจ้า"

เจียงเม่ยได้ยินเช่นนั้นพลันคลี่ยิ้มเบาบาง นางลุกขึ้นยืนแล้วคารวะเหอต้าเจิงอย่างเต็มพิธีการ

"ข้าอกตัญญูทำได้เพียงช่วยเหลือท่านลุงเล็กน้อยเท่านั้น ที่มาวันนี้เพราะมิอาจทนกักเก็บความอยุติธรรมที่ท่านพ่อและฮูหยินใหญ่กระทำต่อตนเองและคนตระกูลเหอได้ ข้าหวังว่าตระกูลเหอจะเป็นไม้ใหญ่ให้ข้าได้พึ่งพิงนะเจ้าคะ"

เหอต้าเจิงหัวเราะดังลั่นด้วยความถูกใจ ไม่พบกันแค่หนึ่งปีกว่าหลานสาวของเขารู้ความมากนัก ทั้งยังใจกล้ามิน้อยเลย

"ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าเหอต้าเจิงคนนี้จะเป็นคนหนุนหลังให้เจ้าเอง! แม้ว่าข้าจะมิใช่ขุนนางใหญ่ ทว่าตระกูลเหอของเราก็มีเงินมีทองมากมายนัก ไม่ว่าเจ้าปรารถนาสิ่งใด ตระกูลเหอของเราย่อมต้องช่วยทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริงอย่างแน่นอน"

เจียงเม่ยได้ยินเช่นนั้นพลันรู้สึกตื้นตันใจนัก นางแค่ช่วยเขาเล็กน้อยแต่กลับได้รับประโยชน์กลับมามากมายนัก ไม่เสียแรงที่นางเริ่มเข้าหาท่านลุงก่อน เพราะท่านลุงคือผู้กุมสายบังเหียนของการค้าตระกูลเหอทั้งหมด ในภายหน้าจะต้องสร้างประโยชน์ให้กับนางอย่างมากมาย

"ขอบคุณท่านลุงเจ้าค่ะ"