ข้าเกิดใหม่ในโลกปีศาจ

[ตอนที่ 1 ฉันเป็นแวมไพร์]

ความตายเป็นสิ่งที่สามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ฉันเข้าใจแต่ก็ต้องการปฏิเสธมัน ไม่มีใครยอมรับความตายแต่โดยดีหลังจากพยายามทำงานหนักมาทั้งชีวิตหรอก แต่ฉันก็ไม่อาจฝืนความตายได้

ฉันหลับตาลงอย่างอ่อนแรงและจำใจยอมรับว่าตัวเองจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ฉันคิดว่าการหลับตาครั้งนี้ของฉันจะเป็นการหลับตาตลอดกาลของตัวเอง แต่ฉันกลับลืมตาตื่นขึ้นมาได้อีกครั้งในห้องที่ไม่คุ้นเคย

ห้องถูกตกแต่งอย่างหรูหราแต่กลับไม่มีสิ่งที่ให้แสงสว่างในห้อง นั่งจึงทำให้ห้องนี้ดูมืดมนและเปล่าเปลี่ยว

เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้น ฉันตายแล้ว...? ใช่ไหม? ฉันแน่ใจนะว่าใช่

ตายไปแล้วจริงๆ ฉันจำได้ว่าจะเพิ่งโดนฆ่า! ในความทรงจำฉันจำได้ว่าตัวเองเพิ่งจะตายไปเมื่อไม่กี่นาทีนี้เองนะ! แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันตอนนี้มันคืออะไร? ฉันเหม่อมองเพดานห้องหรูหราที่ไม่คุ้นเคยอย่างสับสนและในตอนนั้นเองก็มีใครบางคนเดินเข้ามาในห้องและชะโงกหน้ามองฉันที่นอนอยู่บนเตียง คนคนนั้นเป็นหนึ่งสาวในชุดเมดและ…คนคอสเพล์หูแมวเหรอ?

“นายท่าน นายหญิง คุณหนูตื่นแล้วเจ้าค่ะ” สาวหูแมวดูตื่นตกเหมือนเห็นฉันตื่น เธอวิ่งออกจากห้องไปก่อนจะกลับมาพร้อมกับชายหญิงคู่หนึ่ง

“โอ้ ลูกน้อยของแม่ ในที่สุดเจ้าก็ตื่น! เจ้าทำแม่ใจหายรู้หรือไม่หลังจากเกิดมาเจ้าก็ไม่ตื่นเสียที!” ฉันมองผู้หญิงสุดสวยคนหนึ่งที่ถลาเข้ามาอุ้มตัวฉัน

ฉันกระพริบตาปริบๆ มองผู้หญิงผมทองดวงตาสีแดงสลับกับผู้ชายผมขาวดวงตาแดงที่กำลังเดินมาหา เมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้เรียกตัวเองว่าแม่สินะ พูดกับฉันอยู่รึเปล่า? ว่าแต่ฉันโดนอุ้มได้ไง! ฉันอายุ 30 เต็มแล้วนะ! ตัวก็ไม่ได้เล็ก....

ก้มมองตัวเอง…..

“แง๊งงงงงงง!!”

และในที่สุดฉันก็ร้องลั้นบ้าน ฉัน กลาย เป็น เด็ก ทารก!!

2 วันผ่านไปข้าตั้งสติและยอมรับชีวิตใหม่ ปรับตัวได้อย่างรวดเร็วคำแทนตัวก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

ถ้าเข้าใจไม่ผิด ข้าเหมือนจะเกิดใหม่แล้วแต่ที่สิ่งที่น่าตกใจกว่าการได้เกิดใหม่ก็คือโลกที่ข้าได้มาเกิดใหม่นั้นมันเป็นโลกปีศาจ คนรับใช้ที่เข้ามาดูแลข้าเป็นพวกครึ่งคนครึ่งสัตว์กันทั้งนั้น และสิ่งที่น่าตกใจอย่างที่สองคือข้าเป็นแวมไพร์!

สองวันกับการเป็นทารกข้าไม่ได้กินนมอย่างที่ทารกแรกเกิดควรได้กิน พวกเขายัดขวดนมที่บรรจุน้ำสีแดงเข้ามาในปากข้า ซึ่งขอบอกเลยว่ามันอร่อยมาก....แต่ข้าก็ยังได้กลิ่นและรับรสได้ว่ามันคือเลือด! เลือดแท้ๆ เลยล่ะ อยากคายทิ้งอยู่หรอกนะ แต่ปากมันดูดไม่หยุดเลยน่ะสิ!

และพ่อแม่ของข้าแน่นอนว่าพวกเขาต้องเป็นแวมไพร์ คุณแม่สุดสวยคนใหม่ของข้าน่าจะชื่อว่า เอริน่า ซีมัวร์ เห็นคุณพ่อหัวขาวเรียกแบบนั้น ส่วนคุณพ่อหัวขาวชื่อว่า ครูส (ไม้กางเขน) ซีมัวร์

เดี๋ยว ท่านปู่ท่านย่า คุณพ่อของดิข้าเป็นแวมไพร์นะ ไหงถึงเอาชื่อศัตรูของเผ่าพันธุ์มาตั้งให้คุณพ่ออย่างนี้? หรือบางทีโลกนี้อาจจะไม่มีพระเยซู?

อ่า ช่างเรื่องนั้นก่อนดีกว่า มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ตัวข้ามีชื่อใหม่ว่า ฟีโอล่า ซีมัวร์ เป็นลูกสาวคนแรกของที่นี่ เกิดมาก็หลับเป็นตายไปเป็นเดือน ตื่นมาอีกทีก็กรีดร้องราวกับโลกจะแตก... อือ… ช่างเรื่องนั้นเถอะ สรุปคือข้าได้เกิดใหม่ในโลกแฟนตาซี แถมยังเกิดเป็นแวมไพร์ด้วย ชีวิตหลังจากนี้คงสนุกน่าดู แต่ยังไงในใจลึกๆ ข้าก็ยังต้องทำใจให้ชินเพราะต้องกินเลือดเป็นอาหารให้ได้ ชาติก่อนข้าเป็นมนุนษ์ธรรมดาเองนะ ไม่เคยกินเลือดสดๆ! ว่าแต่ข้าจะต้องเรียนกัดคอคนรึเปล่า?

แต่เขี้ยวแหลมๆ ของข้าก็ยังไม่งอกออกมาซะด้วยสิ คงต้องรออีกนานล่ะมั้ง..

“แอ้” เสียงของข้าทำไมมันเหมือนตุ๊กแกจังเลยนะ ข้าพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยตัวเอง แต่กลับลุกไม่ไว้ข้าจึงกลิ้งหลุนๆ ไปที่ขอบเตียงที่มีราวกั้นอยู่ ข้าใช้มันเป็นตัวช่วยให้ลุกขึ้นนั่ง พอนั่งได้แล้วก็ทำเอาข้ารู้สึกเหนื่อย

ข้ามองเห็นกระจกที่ตั้งห่างจากเตียงของตนเองไม่ไกล นั่นทำให้ข้ารู้ว่าตังเองหน้าตาเป็นยังไง

ข้ามีหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเหมือนๆ เด็กทารกทั่วไปและมีผมสีทองสีอ่อนกว่าคุณแม่และมีดวงตาสีแดงเหมือนแวมไพร์คนอื่นๆ และข้าเพิ่งเห็น! ข้ามีปีกเล็กๆ อยู่กลางหลังด้วยซึ่งมันเล็กเท่าฝ่ามือของข้าในตอนนี้ ดูยังไงมันก็ไม่สามารถช่วยทำให้บินได้แน่นอน ว่าแต่เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแวมไพร์มีปีกตั้งแต่เกิดอย่างนี้

ว่าแล้วก็ลองขยับมันดู

โอ้ มันดูน่ารัก ชักอยากบินได้แล้วสิ!

ข้าเริ่มสนุกกับการได้เกิดใหม่เป็นแวมไพร์ แต่ข้าชักรู้สึกคอแห้งซะแล้วสิ เพราะเป็นเด็กแรกเกิดรึไม่ก็ไม่ทราบมันทำให้ข้าหิวตลอดเวลาอยู่ห่างเลือดไม่ได้เลย พวกเหล่าพี่เลี้ยงของข้าก็เหมือนรู้หน้าที่ดีจึงมักเอาเลือดพวกนี้มาไว้ข้างๆ ข้าตลอด

ข้ากินๆ นอนๆ ให้สมกับเป็นทารกไปอีกหลายเดือน จนปีกของข้าเริ่มใหญ่แล้วแต่ตัวก็ยังค่อยๆ เติบโตไม่รวดเร็วเท่าปีก แต่อย่างไรก็ตามข้ายังก็ไม่สามารถบินได้อยู่ดี

ว่าแต่…

ข้าหิวอีกแล้ว....

และวันนี้เป็นอีกคืนที่ข้าตื่นขึ้นมาตอนกลางดึกเพราะความหิว แต่วันนี้ข้าตื่นขึ้นมากลับไม่เจอสาวใช้หูแมวอย่างเคยและวันนี้ข้างนอนดูจะเสียงดังกว่าปกติ อาจจะเพราะพลังของข้ายังไม่ตื่นเต็มที่เลยได้ยินเสียงข้างนอกไม่ชัด แต่ข้าแน่ใจว่ามันวุ่นวายน่าดู ข้างนอกนั่นน่ะ

“ปกป้องห้องคุณหนูเร็ว” ข้าได้ยินเสียงพูดคุยกันด้านนอกห้อง ถึงพวกนั้นจะไม่ได้ตะโกนแต่ก็ได้ยินครบประโยค

ข้าว่าเกิดเรื่องแล้วแน่ๆ........แต่ถึงจะเกิดอะไรขึ้นก็ช่าง! เอาเลือดมาให้ข้าก่อนเถอะ!

“อิวอ่ะ…”

พรึ่บ!

ข้าสะดุ้งเบาๆ เมื่อมีบางอย่างกระโดดเข้ามาให้ห้องทางหน้าต่าง โจรแน่ๆ เลย! ว่าแต่โจรที่ไหนกันถึงกล้าเข้ามาขโมยของในคฤหาสน์แวมไพร์กัน?

ข้าเงยหน้ามองคนที่เข้ามาในห้องทางหน้าต่างตาปริบๆ ข้าได้กลิ่นเลือดหอมหวานจากตัวเขา อ่า...น้ำลายไหล

“หืม?” คนที่เพิ่งเข้ามาสังเกตเห็นข้าที่อยู่บนเตียง ข้าพยายามเบียงความสนใจของตัวเองไปที่หน้าของเขา

โอ้...เขาหล่อมากในระดับหนึ่ง เส้นผมสีสีเขียวแก่และดวงตาเรียวสีเหลืองขีดเหมือนกับงู เขามีเขาด้วย ปีกก็มี แต่ปีกเขาไม่เหมือนปีกค้างคาวของข้า มันมีเกล็ดด้วย ให้เดาเขาคงเป็นมังกร อายุของเขาก็น่าจะประมาณ 12 - 13 โอ้ ยังไม่โตเต็มวัยเลยไม่ใช่รึไง แต่ทำไมหล่อขนาดนี้!

สำรวจเด็กหน้าตาดีแล้วก็หันไปสนใจกลิ่นเลือดอันหอมหวานต่อ

“เจ้าคงเป็นคุณหนูค้างคาวของบ้านนี้”

ค้างคาวอะไรยะ! แวมไพร์ต่างหาก!

ข้าแยกเขี้ยวขู่ แต่มันคงดูไม่น่ากลัวเลยเพราะมังกรตรงหน้าหัวเราะหึในลำคอแค่นั้น

ชิ ยังไงก็ตาม ข้าหิว! เอาเลือดของนายมาให้ข้าซะ!

โดยไม่รู้ตัวดวงตาสีแดงของข้าได้เรืองแสงขึ้น ข้าพยายามปีนออกจากเตียง ปีกเล็กๆ ของข้าพยายามกระพือเพื่อพยุงตัวบินไปหาอาหารตรงหน้า

“คงจะจริงสิที่แวมไพร์ในช่วงอายุแรกเกิดจนถึง 5 ปีจะควบคุมการกินตัวเองไม่ได้” เด็กหนุ่มมังกรยื่นมือมาดึงแก้มของข้าและก้มหน้าลงเพื่อมองหน้ากระหายเลือดของข้าให้ชัดๆ

งั้นเหรอ ข้าเพิ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ย แสดงความคิดเห็นแล้วก็งับมือที่ยื่นมาหา แต่ข้างับไม่เข้า! ฟันยังไม่งอกดีเลย

“หึหึหึ”

อย่าหัวเราะนะ!

ข้าผละปากออกจากมือของเขาแล้วกลับเข้าเตียงพร้อมหันหลังให้เขา งอนแล้ว! ข้ารู้สึกว่าตัวเองควมคุมความรู้สึกไม่ค่อยได้เลยแฮะ

“เด็กตะกละข้าจะให้เลือดของข้ากับเจ้าก็ได้ แต่เจ้าต้องเอาเลือดของเจ้ามาให้ข้า” เขาเดินเข้ามาและอุ้มข้าด้วยมือเดียว ข้าเอียงคออย่างสงสัยว่าเขาจะเอาเลือดของข้าไปทำไม? เอาไปทำพีธีรึไง “ว่าไง เลือดของมังกร แวมไพร์อย่างพวกเจ้าไม่ได้มีโอกาสดื่มง่ายๆ หรอกนะ”

ว่าแล้วก็กรีดข้อมือของตัวเองแล้วเอามาข้อมือโชกเลือดมาจอหน้าข้า แน่นอนเพราะข้าเป็นแวมไพร์เด็กที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ก็เลยอ้าปากงับไปเต็มปาก แต่เพราะปากมันเล็กข้าก็เลยงับแผลบนข้อมือของเขาไปได้แค่นิดหนึ่ง ข้าแอบรู้สึกเสียดายเลือดที่ไหลออกจากแผลบริเวณที่ปากของข้างับไม่ได้ ข้าก็เลยแลบลิ้นเลียจนเกลี้ยง

ข้าได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กหนุ่มมังกรหัวเขียวขณะเดียวกันข้าก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่แขน

ผ่านไปสักพักข้าก็ดื่มเลือดหวานๆ นั่นจนอิ่มจึงยอมผละปากออกจากข้อมือของเขา ส่วนมังกรหัวเขียวนั่นก็ได้เลือดข้าไปหลอดหนึ่งเช่นกัน

“เอ้า เอ้าปายทำมายย” เสียงทำไมเพี้ยนเช่นนี้...

“ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูดหรอกนะ” เขาว่าแล้วก็โยนข้ากลับเตียง เขาเก็บขวดที่บรรจุเลือดของข้าและบินหนีออกไปทางหน้าต่างบานเดิม ปีกสีดำเหลือบเขียวสะท้อนกับแสงจันทร์ มันดูงดงามอย่างแปลกประหลาด อาจจะเพราะข้าเพิ่งเห็นคนในโลกนี้ใช้ปีกบินเป็นครั้งแรกก็เลยรู้สึกประทับใจและชอบมันเป็นพิเศษ....

หลังจากนั้นข้าก็กลับมาใช้ชีวิตสงบสุขเช่นเดิม ข้าอายุครบ 1 ปีแล้ว ช่วงนี้คุณพ่อและคุณแม่มีโอกาสได้แวะมาใช้เวลาอยู่กับข้ามากกว่าแต่ก่อน ข้าได้ยินมาว่าคุณพ่อได้หยุดงานระยะยาวเป็นกรณีพิเศษเพราะทำงานหนึ่งสำเร็จ ซึ่งข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่อย่างไรก็ตามคุณพ่อคุณแม่เหมือนจะไม่มีงานยุ่งแล้ว

และอยู่มาวันหนึ่งคุณแม่ก็เดินมาบอกข่าวอย่างหนึ่งกับข้า

“ฟีโอล่า แม่มีข่าวดีจะบอก” คุณแม่เอริน่าสุดสวยก็เดินเข้ามาหาข้าที่กำลังนั่งจ้องกับตุ๊กตาเล่ยอยู่ในห้องของตัวเอง

“อะไรเหรอคะ?” ข้าถาม ข้าพูดชัดขึ้นหลังจากอายุได้ครึ่งปี ไม่มีใครแปลกใจที่ข้าเรียนรู้ที่จะพูดได้เร็ว นั่นก็เพราะข้าคือปีศาจ เพราะงั้นข้าเลยไม่จำเป็นต้องแอ๊บเด็กมากมาย

“คือแม่จะบอกว่า...” คุณแม่เว้นช่วงและแอบเหลือบมองคุณพ่อที่ยืนยิ้มจางๆ อยู่หน้าประตู “ฟีโอล่ากำลังจะได้น้องแล้วนะ!” คุณแม่บอก ข้าร้องโอ้ทีหนึ่ง...แล้วไงต่อดี? ข้าควรแสดงอะไรมากกว่านี้รึเปล่าหวา? ชาติที่แล้วข้าก็เคยมีน้องชายนะ เลยไม่รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ

“ดะ ดีใจจังค่ะ! หนูมีน้องแล้ว!” ข้าทำหน้าดีใจและกระโดดอย่างดีใจทีหนึ่ง คุณพ่อคุณแม่ยิ้มและหัวเราะแล้วเราก็อยู่พร้อมหน้าครอบครัวแวมไพร์

ว่าแต่คุณแม่คะ หนูชักหิวแล้วสิ....