บทที่ 2

ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีมานี้สองนายบ่าวมาอาศัยที่จวนซือ ความเป็นอยู่นั้นแย่มาก

อวี้เหมยหรูคิดว่าหากเป็นอวี้เหมยหรูคนเดิม ก็อาจจะแย่ แต่นางไม่ใช่ คนอย่างนางหากใครคิดรังแก นางจะสนองคืน อวี้เหมยหรูนางคือแพทย์สาวยุคสองพันปี มีความมั่นใจในตัวเองสูง และไม่ได้อ่อนเหมือนอวี้เหมยหรูในนิยาย

"เสี่ยวหลีชงชาให้ข้าเถอะ" เสี่ยวหลีมองเจ้านาย สีหน้าท่าท่างเปลี่ยนไป แต่เปลี่ยนไปในทางที่ดี ปกติแววตาคุณหนูจะอ่อนแอ แต่ตอนนี้ไม่มีเเล้ว มีแต่เเววตาทรงพลังอย่างเต็มเปี่ยม

"ไปสิ" อวี้เหมยหรูบอกสาวใช้รอบที่สอง สาวใช้รีบสาวเท้าไปทันที

ในเมื่อนางหาทางออกจากนิยายเล่มนี้ไม่ได้ ก็ต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้นางไม่คิดว่ามารดาพระรองจะร้ายรังเกียจแม้กระทั่งหลานตัวเอง ในนิยายไม่ได้บอกสาเหตุว่าทำไมซือ

ฮูหยินถึงได้รังเกียจอวี้เหมยหรู หรือว่านางยังอ่านไม่ถึงตอนนั้น แต่ช่างเถอะ อย่างน้อยในนิยายเรื่องนี้ นางก็พอจะรู้คร่าว ๆ ว่า องค์ชายสามจีเสวียนจะต้องเป็นครองบัลลังก์ ต่อจากองค์รัชทายาทเพราะองค์รัชทายาทจะเสียชีวิต มิน่าเล่าม่อหลันถึงได้อยากแต่งกับองค์ชายสาม นางต้องกลายเป็นมารดาแผ่นดินเเน่ ๆ

ช่างน่าสงสารพระรองเสียจริง นางอยากจะเห็นหน้าพระรองเสียเเล้ว จะหล่อเหมือนในนิยายหรือไม่

"คุณหนูอวี้เหมยหรู" เสียงตะโกนหน้าเรือนดังขึ้น

"เข้ามา" นางตะโกนออกไป

ไม่นานนักสาวใช้เรือนใหญ่ย่างกรายเข้ามา ในใจอวี้เหมยหรูคิดว่าต้องมีเรื่องอะไรเเน่ ๆ เลย

"เรียนคุณหนูอวี้ ฮูหยินผู้เฒ่าซือเชิญท่านไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับคุณชายใหญ่ซือเหยียนตอนเย็นเจ้าค่ะ"

อะไรนะซือเหยียนพระรองผู้อกหักกำลังจะกลับมาอย่างนั้นรึ อวี้เหมยหรูกำลังจะถามสาวใช้นางนั้น พบว่าสาวใช้ได้เดินออกไปไกลเเล้ว

ในที่สุดนางก็จะได้เจอพระรองเสียที สามเดือนก่อนเขาอกหักจากม่อหลันจากที่อยู่เมืองหลวง จึงย้ายไปประจำการที่ชายแดนใต้ คาดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมาเเล้ว ไม่รู้ว่าฝ่าบาทเรียกตัวเขากลับมาทำไม แต่ต้องมีเรื่องแน่

ในค่ำคืนนั้นเรือนรองเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่มีความสุข ซือฮูหยินมองหน้าบุตรชายที่เป็นรักอย่างซือเหยียนกลับมาที่จวนอย่างปลอดภัยหลังไปประจำการที่ชายแดนสามเดือน ราวกับว่ามันเป็นยาวนานนับสามสิบปี นับแต่อดีตท่านแม่ทัพซือจิ้งเสียชีวิตในสนามรบ ซือฮูหยินก็มิอยากให้บุตรชายคนโตรับราชการเป็นแม่ทัพ แต่ฮูหยินผู้เฒ่าซือไม่ยอม ตระกูลซือรับราชการทหารตั้งแต่บรรพบุรุษ จะมิให้บุตรรับราชการได้อย่างไร

"ท่านแม่ ข้ากลับมาเเล้ว ท่านอย่าร้องไห้เลย" ซือเหยียนรักมารดามากมิอาจเห็นน้ำตามารดาได้

"อือ แม่รู้ เหยียนเอ๋อร์ เจ้าถึงวัยออกเรือนเเล้วนะ มีคุณหนูบ้านไหนที่เจ้าสนใจหรือไม่" คนเป็นมารดาถามบุตรชาย

ใบหน้าชายหนุ่มพลันเปลี่ยนสีขึ้นมา ทำให้บรรยากาศภายในห้องโถงพลันอึมครึม ฮูหยินผู้เฒ่าซือมองลูกสะใภ้ด้วยความตำหนิ

ผู้ใดบ้างจะไม่รู้ว่าในเมืองหลวงเมื่อสามเดือนก่อนเกิดอะไรขึ้น คุณหนูม่อหลันมีสัญญาหมั้นหมายกับสกุลซือ แต่ดันไปแต่งเป็นชายาองค์ชายสาม ทำให้ซือเหยียนเจ็บปวดใจแทบตาย

"เจ้าไม่ต้องรีบหาให้เหยียนเอ๋อร์หรอกนะ คนที่เจ้าควรใส่ใจคือ อวี้เหมยหรูต่างหาก นางอายุสิบห้าปีเเล้ว ควรหาคู่ครองให้นางได้เเล้ว"

เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าซือเอ่ยขึ้นทุกสายตาต่างมองมาที่อวี้เหมยหรู สตรีในชุดสีชมพูเรียบง่าย ใบหน้าขาวเนียนงดงาม แต่ทว่าปากอ้ากว้างยิ่งนัก

นางกำลังกินน่องไก่อยู่ นางหิวมาทั้งวัน ฮูหยินผู้เฒ่าซือได้แต่ต่อว่านางในใจ ช่างไร้ความเป็นกุลสตรีสิ้นดี

อวี้เหมยหรูถูกสายตาทุกคนจ้องมองมา นางถึงกับวางน่องไก่ลงที่ชามข้าวแทบไม่ทัน

"ท่านยายว่าอันใดเจ้าคะ" น้ำเสียงใสราวกับสายธารพลันเอ่ยขึ้น

ซือเหยียนมองสตรีนางนี้อย่างถี่ถ้วน นางเคยมาอาศัยอยู่ที่จวนของเขา อย่างไม่มีฐานะ ตอนนี้ท่านย่าถือหางนางเลยอยู่ดีกินดีหน่อย

อวี้เหมยหรูพลันสบตากับดวงตาคู่งามของซือเหยียน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะจริง ๆ พระรองหล่อมาก แต่ว่าเย็นชาไปหน่อย

"ข้าจะให้ซือฮูหยินหาคู่ครองให้เจ้า ภายภาคหน้าเจ้าจะได้สบาย" ฮูหยินผู้เฒ่าซือเอ่ยเยี่ยงนี้ นับว่าเห็นแก่หน้าน้องสาวของนางที่ล่ะโลกไปแล้ว หรือยายของอวี้เหมยหรูนั่นเอง

"ข้ายังไม่อยากแต่งเจ้าค่ะ"

นางไม่อยากแต่งจริง ๆ นางเป็นแพทย์รักษาคนในยุคสองพันมุ่งทำแต่งาน บ้าผู้ชายในซีรีย์และนิยายเป็นชีวิตจิตใจ

"อวี้เหมยหรู หรือเจ้ามีคนที่ชอบอยู่ใจที่บ้านเดิม เลยไม่อยากแต่ง"

บ้านเดิมของอวี้เหมยหรูตายในสงครามหมดเเล้ว จะมีได้อย่างไร

ซือฮูหยินมิน่าจะถามอะไรที่ปัญญาอ่อน

"เรียนฮูหยินใหญ่กับท่านยาย ข้าชอบพี่ซือเหยียน ข้าจะไม่แต่งกับคนอื่นนอกจากพี่ซือเยียนเจ้าค่ะ"

คำพูดของนางทำให้ทุกคนต่างอึ้งงัน วาจาเยี่ยงนี้ไม่ควรที่จะออกมาจากปากสตรี แต่สำหรับสาวยุคใหม่ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ

"เจ้า!!!" ซือฮูหยินเเทบจะเป็นลม

นังเด็กสารเลวกล้าแอบชอบบุตรชายของนาง นางยอมมิได้เป็นอันขาด