บทที่ 6 : ฉีฉีมองเห็นบ้างไหม

เมื่อรู้ว่ามีภัยอันตรายเข้ามาใกล้ พวกเขารีบเก็บของ พากันคลำทางในความมืดไปจากตรงนี้ เพราะเป็นคืนเดือนมืดทุกคนจึงต้องจับมือเดินตามหลังกันไป

“ข้ามองไม่เห็นทางแล้วท่านพ่อท่านแม่ หากก้าวพลาดอาจได้รับบาดเจ็บได้” หวงจื้อเป็นคนนำทางเขาเกิดกลัวขึ้นมา

“เจ้าใหญ่เงียบ ๆ หน่อย ข้าได้ยินเสียงคนตามหลังพวกเรามาแล้ว พวกมันจุดคบเพลิงด้วย รีบไป ๆ” หวงจงเร่งบุตรชาย หลังจากเห็นแสงไฟอยู่ไม่ไกลเท่าใดนัก

ทว่าหวงจื้อกลับไม่กล้าเดินต่อ พวกเขาไม่มีคบเพลิงและข้างหน้าก็ล้วนแต่เป็นป่าเขา

“ท่านพ่อสามีข้ามองไม่เห็นทาง ให้คนอื่นมานำทางเถอะ” จ้าวซื่อรีบดึงแขนสามีมาหลบอยู่ด้านหลังนางเจียง

“เอ๊ะพวกเจ้านี่” นางเจียงไม่พอใจ แต่ไม่กล้าด่าทอบ้านใหญ่ออกมา

หลินลู่ฉีเห็นท่าไม่ดี พวกคนด้านหลังฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ นางกระซิบที่หูของหวงชาง “ท่านลุงข้ามองเห็นทาง”

“หือ ฉีฉีเจ้ามองเห็นรึ”

“อื้ม ข้ามองเห็นเจ้าค่ะ” นางมองเห็นจริง ๆ ไม่ได้โกหก และไม่เข้าใจว่าทำไมจึงมองเห็นทางในความมืดเช่นนี้ได้ ตอนอยู่ในยุคปัจจุบันนางไม่มีความสามารถนี้เลย หรือเพราะยุคปัจจุบันมีไฟฟ้าใช้งานแล้ว

หวงชางลูบศีรษะนางเบา ๆ “ฉีฉีเด็กดีเจ้านำทางได้ให้ทุกคนได้หรือไม่”

“ได้เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นพวกเราไปอยู่ด้านหน้ากันเถอะ ไปกันทุกคนนี่แหละ” หวงชางรีบจูงมือภรรยากับลูกทั้งสองคน คลำทางไปหามารดาด้านหน้า บอกว่าหลินลู่ฉียังเด็กดวงตาดีมาก สามารถนำทางได้

ยามนี้แม้ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ มีคนเสนอตัวรับเคราะห์ด้านหน้าแทน มีหรือพวกเขาจะไม่ยินยอม ลำดับแถวการเดินทางในความมืด จึงเปลี่ยนลำดับกันใหม่ บ้านสามนำหน้า ตามด้วยสองผู้อาวุโสของบ้าน บ้านใหญ่และบ้านรองเป็นลำดับสุดท้าย ทุกคนยังคงจับมือกันท่ามกลางความมืด

“ตรงโน้น ๆ ! พวกมันไปได้ไม่ไกลหรอก !”

เสียงของเหล่าคนแปลกหน้าดังอยู่ใกล้ ๆ ทำเอาทุกคนตัวสั่นพรั่นพรึงกันหมด

“ฉีฉีเด็กดี” หวงชางรีบตบตัวคนบนหลังเบา ๆ

“ท่านลุงเดินตรงไปเลยเจ้าค่ะ !” หลินลู่ฉีรีบบอกทางในทันที

“เลี้ยวซ้ายข้างหน้า”

“ตรงไป...เลี้ยวขวา...”

เสียงของนางดังบอกทางอยู่เป็นระยะ ในตอนแรกคนอื่น ๆ ก็กลัวว่านางจะไม่รู้เรื่อง อาจเอ่ยไปตามประสาเด็กน้อย ทว่าเดินตามที่นางชี้บอกทางนั้น กลับไม่พบอันตรายใด

“ตรงนี้มีก้อนหินเอามือคลำ ๆ แล้วอ้อมไปด้านขวาเล็กน้อย” กระทั่งจุดไหนมีสิ่งกีดขวาง นางก็ยังบอกพวกเขาให้หลบพ้นได้

หวงจงกับนางเจียงไม่กล้าหยุดเดินแม้แต่ก้าวเดียว พวกเขาต้องการให้หวงชางเดินนำหน้าไปจนกระทั่งเช้า ทว่าหลินลู่ฉียังเด็กน้อย นางบอกทางไปได้สักพักใหญ่ ๆ ก็หลับคาหลังของหวงชาง

“ท่านพ่อท่านแม่ข้าว่าพวกเราพักกันก่อนเถอะ ไม่ได้ยินเสียงของคนพวกนั้นแล้ว คงตามมาไม่ทันหรอก ฉีฉีก็เหนื่อยจนหลับไปแล้ว เกรงว่าเด็ก ๆ ของเราก็คงเหนื่อยเหมือนกัน” หวงชางเป็นห่วงลูก ๆ ของตัวเองด้วย

“นั่นสิท่านแม่หนิงเอ๋อร์เองก็เดินไม่ไหวแล้ว” หลินซื่อถูกบุตรสาวคนเล็กกระตุกข้อมืออยู่บ่อยครั้ง เมื่อได้โอกาสนางจึงรีบเอ่ยสนับสนุนคำพูดของน้องสามี

“เอาเถอะ ๆ พวกเราเดินกันมาเกือบสองชั่วยามแล้ว พักหน่อยก็ดี” นางเจียงเองก็อยากพักแล้ว นางจึงอนุญาตให้ทุกคนหามุมนั่งพักกันได้

“เจ้าสามเจ้าพาเด็กนั่นไปดูต้นทางให้พวกเราที หากได้ยินเสียงพวกมันรีบมาบอกล่ะ”

“ท่านแม่ฉีฉีหลับไปแล้ว”

“หลับก็ปลุกสิ อุตส่าห์ช่วยนางเอาไว้ทำคุณตอบแทนแค่นี้จะเป็นไรไป”

“ขอรับ” หวงชางหันไปเอ่ยกับภรรยาสองสามคำ แล้วเดินกลับไปทางเดิมที่เพิ่งผ่านมา เขารู้ว่าต้องปีนขึ้นต้นไม้เพื่อดูว่า มีคบเพลิงอยู่ในระยะใกล้หรือไม่ แต่เขามองไม่เห็น

“ฉีฉี” จำใจต้องปลุกเด็กน้อยบนหลัง

“ท่านลุง” หลินลู่ฉีหลับไปครู่หนึ่งก็ลืมตาตื่นขึ้นมา ร่างเด็กน้อยไม่ไหวแล้วจริง ๆ แต่พอได้หลับไปอึดใจหนึ่ง นางก็มีแรงลืมตาขึ้นได้

“เจ้าบอกลุงทีว่ามีต้นไม้ต้นไหน สามารถให้ลุงปีนขึ้นไปดูต้นทางได้ ตอนนี้บ้านเรานั่งพักเหนื่อยกันอยู่ตรงโน้น ลุงต้องมาดูต้นทางให้พวกเขา”

“อ้อ” หลินลู่ฉีเข้าใจแล้ว นางมองหาต้นไม้ที่ใหญ่และมีกิ่งก้านพอให้คนปีนขึ้นไปยืนได้ “ต้นทางขวามือเจ้าค่ะ เดินไปสามก้าวก็เจอ” นางอธิบายว่าตรงไหนสามารถจับกิ่งไม้ปีนขึ้นไปได้ ค่อย ๆ บอกเขาด้วยความระมัดระวัง

เมื่อหวงชางปีนขึ้นไปได้มั่นคงแล้ว เขาก็กวาดสายตามองหาคบเพลิงรอบ ๆ “ฉีฉีมองเห็นบ้างไหม”

“ไม่เห็นเจ้าค่ะ คนพวกนั้นคงเลิกตามแล้ว คงนอนหลับกันหมดแล้วล่ะ” นางคิดตามความจริง หากตามไม่เจอหรือหาทางตามต่อไม่ได้ ก็คงหาที่หลับนอนเอาแรงไว้ก่อน

“จริงของเจ้า แต่อย่างไรก็ต้องป้องกันไว้ก่อน เจ้าหลับบนหลังลุงได้เลย”

“อืม” นางงัวเงียแล้วหลับไปจริง ๆ ดีที่ผ้าที่ผูกไว้กับหลังของหวงชางนั้น หนาแน่นพอสมควร ไม่ทำให้เกิดอันตรายแต่อย่างใด

กระนั้นหวงชางก็คอยจับปมอยู่ตลอดเวลา เกรงว่าหากปมผูกคลายตัวออก นางอาจหล่นลงพื้นได้รับอันตรายได้ การกระทำนี้หลินลู่ฉีรู้สึกได้ตลอดการเดินทาง นางรู้สึกขอบคุณชายผู้นี้เป็นอย่างมาก

แม้บอกว่าเป็นการนั่งพักระหว่างทาง แต่คนตระกูลหวงกลับหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า มีเพียงหวงชางที่ไม่สามารถข่มตาหลับได้ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ป่าอยู่ตลอดเวลา กระทั่งแสงแรกของวันใหม่ข้ามขอบภูเขามา จึงได้ปีนลงจากต้นไม้เพื่อกลับไปหาครอบครัวของตัวเอง

เมื่อทุกคนตื่นกันหมดแล้ว ได้นำอาหารแห้งออกมาแบ่งปันกันกิน ยามนี้ถึงได้มองเห็นบริเวณรอบ ๆ ว่าเป็นเนินหินบนภูเขาลูกหนึ่ง ดูแล้วค่อนข้างห่างไกล จากถนนเส้นหลักที่อยู่ด้านล่างภูเขา

“พวกเราขึ้นมาตรงนี้ได้ โดยไม่ตกเหวไปได้อย่างไรกัน” หวงจื้อเห็นแล้วยังประหลาดใจ

“ดูสิตาเฒ่าตรงนั้นเป็นหุบเหวทั้งนั้น” นางเจียงรีบชี้จุดที่พวกเขาเดินผ่านมาเมื่อคืนนี้

“นังเด็กนอกคอกนั่น ไม่ใช่หลอกให้พวกเรา เดินมาตกเหวตายกันหมดหรอกนะ”

จ้าวซื่อมีท่าทางไม่พอใจขึ้นมา ไหนเลยจะนึกถึงบุญคุณ ที่หลินลู่ฉีนำทางมาตลอดทั้งคืน

“พี่สะใภ้ใหญ่ท่านเอ่ยอันใดออกมา ฉีฉีของพวกข้ามองเห็นในความมืดได้ นางนำทางพวกเราจนปลอดภัยมาทั้งคืน ท่านลืมไปแล้วรึ”

หวงชางไม่พอใจพี่สะใภ้ใหญ่ผู้นี้ เขารู้ว่าหลินลู่ฉีเหนื่อยเพียงใด ในการเพ่งมองทางในความมืด เด็กตัวน้อยเท่านั้นยังรู้ความ เหตุใดผู้ใหญ่อย่างจ้าวซื่อ ถึงกล้ามาว่าร้ายนางได้

จ้าวซื่อลอบเบ้ปากใส่ “ใครจะไปรู้ เด็กนั่นอาจจะพูดไปเรื่อยเปื่อย”

“นางชื่อฉีฉี” หวงจื่อถงเอ่ยแทรกเบา ๆ

“ดู ๆ ถงเอ๋อร์ได้น้องสาวคนใหม่ ไม่เห็นหัวป้าสะใภ้ใหญ่อย่างข้าแล้ว”

“พอเถอะพี่สะใภ้ใหญ่ ท่านไม่สู้เก็บแรงเอาไว้เดินทางต่อเถอะ จะมามัวทะเลาะกับเด็กทำไม” ฉินซื่อเหนื่อยจะฟังวาจาไร้สาระของนางแล้ว

“ฉินซื่อเจ้า !”

“สะใภ้ใหญ่เจ้าพอได้แล้ว”

นางเจียงรีบปราม แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยคำใด ก็มีเสียงร้องโอดครวญของผู้คน วิ่งมาทางพวกเขา

ทั้งหมดรีบเข้าไปรวมกลุ่มกันอยู่ พวกเขาอยู่ที่สูงหลบอยู่หลังโขดหิน ส่วนผู้ที่วิ่งมานั้นอยู่ด้านล่าง หวงชางส่งสัญญาณให้ทุกคนหลบอยู่เงียบ ๆ

เขาชวนพี่ชายทั้งสองคนไปแอบดูคนเหล่านั้น พบว่าเป็นผู้ลี้ภัยที่สภาพเนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบเลือด บ่นพร่ำว่าเสบียงที่เอามาถูกปล้นไปหมดแล้วเมื่อคืนนี้ แต่ละคนมีสภาพน่าเวทนายิ่งนัก

“ว่าอย่างไรเจ้าใหญ่”

หวงจงที่อยู่กับเหล่าสตรีและเด็กรีบถาม เมื่อเห็นพวกเขาเดินกลับมาแล้ว

หวงจื้อ “ท่านพ่อพวกเขาถูกปล้นเสบียงเมื่อคืนนี้ เกรงว่าหากพวกเราหนีไม่ทัน ก็คงมีสภาพเหมือนพวกเขาเหมือนกัน”

ทันใดนั้นเสียงสูดลมหายใจของทุกคนก็ดังขึ้น หากหนีไม่ทันก็ไม่รู้ว่าจะมีชะตากรรมเช่นไร เสบียงอันน้อยนิดหากถูกแย่งชิงไปอีก คงต้องอดตายอยู่กลางทางเป็นแน่

“เมื่อคืนนี้หากฉีฉีไม่บอกว่าได้ยินเสียงคน ข้าเองก็คงไม่รู้เหมือนกัน ว่ามีคนกำลังมาตรงที่พวกเรานอนอยู่” ฉินซื่อเอ่ยเบา ๆ กับสามี

“เจ้าใหญ่เมื่อคืนนี้ เจ้าเฝ้ายามไม่ใช่รึ” นางเจียงหันไปทางบุตรชายคนโต

“ท่านแม่ข้าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เด็กนั่นอายุยังน้อยหูอาจจะดีกว่าผู้ใหญ่ก็เป็นได้”

หวงจื้อไม่กล้าบอกว่าตัวเองหลับแน่นอน และคิดว่าน้องชายสามของเขา ก็คงไม่เปิดโปงเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ระหว่างเอ่ยนั้น เขาไม่กล้าสู้สายตาคนอื่นในครอบครัว เพียงเท่านี้ทุกคนก็รู้แล้วว่า เขาคงไม่ได้เฝ้ายามตลอดเวลาจริง ๆ