ตอนที่4​ ตบมาตบกลับไม่โกง​... เพราะกูมันโรคจิต​

ตอนที่4.ขายตัว​ 20​ ?

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

เสียงผู้หญิงร้องเรียกด่าฉัน​ ว่าฉันไปแย่งลูกค้าของมัน​ อ้าวอีนี่งงเลยค่ะ​ ที่จริงแล้ว​ ฉันไม่ได้เสนอหน้าไปแย่งลูกค้าของมันมาหลอกนะคะ​ แต่เขาเข้ามาหาฉันเอง​ คนแบบฉันไม่วิ่งไปแย่งลูกค้าใครแน่นอน​ นี้กูมาแค่2วัน​เองนะถ้ากูอยู่นานกว่านี้​ กูว่าพวกมันคงจะอกแตกตายแน่ๆ​

“ ไงคะ​ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า​”​ พวกมันมองหน้าฉัน​ ​ขณะ​ ที่ฉันหันหน้ากลับไป​ สู้หน้าของพวกมัน

“ ยังมีหน้ามาถามอีกหรอ ว่าพวกกูมีปัญหาอะไร มึงแย่งลูกค้าพวกกูไป มึงรู้ไหมว่าลูกค้าคนนั้นเขาเป็นลูกค้าประจำตัวกู”​ ฉันยิ้มให้กับพวกมัน แบบหน้าตากวนๆ

“ จริงหรอ!! แอ๊ะ... ไม่บอกฉันไม่รู้เลยนะเนี่ย ว้าแย่จังเลยนะ ทำไมฉันเป็นคนแบบนี้นะ แต่ว่า... ฉันไม่ได้เป็นคนวิ่งไปหาเขา เขาเป็นคนวิ่งเข้ามาหาฉันเองนิ​ ถ้าเธอจะว่าฉันแย่งก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะลูกค้าจะเลือกฉัน​ ไม่ได้เลือกพวกแก พนักงานในร้านนี้รวมถึงทุกคนก็ไม่มีสิทธิ์ ที่จะปฏิเสธลูกค้าที่เข้ามาหาตัวเอง​ เสียใจด้วยนะ ลูกค้าเขาชอบในลีลา​ และท่าทาง​ของฉัน​ ไม่ใช่แก​55555”​ ฉันหัวเราะขึ้นเสียงดังๆ​ ก่อนที่จะหันหลังกลับ​ แต่อีผู้หญิงคนนั้น​ มันวิ่งมาดักตรงหน้าของฉัน​ แล้วก็ใช้ฝ่ามือของมัน ตบเข้ามาที่หน้าฉันเต็มๆ

(เพลี๊ยะ)​

ฉันมองหน้ามัน แล้วก็ยิ้มให้มันเหมือนคนโรคจิต ฉันไม่รอช้า ใช้ฝามือของฉันตบเข้าไปที่หน้าของมันทันที เหมือนกับที่มันตบฉัน มีหรอที่ฉันจะยอมให้มันตบฉัน แค่ฝ่ายเดียว​ ไม่มีทางหรอก คนแบบฉันไม่มีทางยอมให้ใครตบฉัน​ โดยที่ฉันไม่โต้ตอบอะไรเลยแน่นอน

“ นี้มึงกล้าตบหน้ากูหรอ”​ ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะว่าฉันตบหน้ามันหรอ ฉันคงหยอกล้อเล่นกับมันมั้ง

“ ใช่... กูตบหน้ามึงไง มีปัญหาอะไรหรอ ทีมึงยังตบหน้ากูได้เลย ถ้ามึงไม่อยากมีปัญหา ก็อยู่ใครอยู่มัน เพราะกูไม่เคยยุ่งกับใครก่อน แล้วกูก็ไม่เคยยอมใครด้วย... จำใส่หัวมึงเอาไว้​ ”

“ อ๊ายยยยยย​ กรี๊ดดดด​ กูจะฟ้องเจ๊ให้เจ๊​ ไล่มึงออก”​

“ เชิญเลย แต่ถ้ามึงทำสำเร็จ ระวังศพมึงไม่สวยนะ กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่ๆ มองหน้ากูคนอย่างกูฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ อย่าคิดว่าตัวมึงแน่ ถ้ามึงคิดจะเล่นวิธีสกปรกสกปรก กูฆ่ามึงตายแน่นอน​ พอดีว่ากูเป็นพวกโรคจิต​ ซะด้วยสิ​ 55555​ ”

ฉันเดินชนไหล่ของมันอย่างแรง จนมันกระเด็นหลบตัวฉันไป คนอย่างฉันเห็นหน้าเงียบๆ ไม่ใช่ว่าจะยอมให้ใครทำร้ายได้อย่างง่ายๆนะ เพราะคนแบบฉันฆ่าได้แต่หยามไม่ได้​ ศักดิ์ศรีฉันก็มีความเท่าเทียมของแต่ละคนมันก็เท่าๆกันนั้นแหละ​

ฉันเดินทำหน้าเซ็งๆ มานั่งลงที่โซฟา ก่อนที่จะมีผู้ชายคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาฉัน อีกแล้วหรอเนี่ยถ้าฉันปฏิเสธไป มันก็คงจะน่าเกลียดน่าดู เอาวะอีกคนจะเป็นอะไรไป เจ็บแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ชินเดี๋ยวก็หาย แค่นี้ไม่ตายหรอกเอาเงินไว้ก่อนดีกว่า

“ สวัสดีครับ​”​ โห... ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีมาก ฉันแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยนะเนี่ย

“ สวัสดีค่ะ”​ ฉันส่งยิ้มให้กับเขา​

“ ผมชื่อยะนะครับ เป็นเจ้าของร้านที่นี่ คุณเป็นพนักงานใหม่หรอ”​ ห๊ะ... เจ้าของร้าน โอ้มายก๊อด เขาหล่อมากดูดีแล้วก็เท่ห์มากด้วย ใจฉันสั่น​ ตึก​ ตึก​ ตึก​ เลยแหละ

“ อ๋อค่ะ​ ฉันกับเพื่อนอีก 3 คน เพิ่งมาทำงานที่นี่ได้ 2 วันค่ะ มาทำงานขายบริการค่ะ”​

“ อ๋อ... ครับ​ ทำงานที่นี่อยู่สบายๆเลยนะครับ เราทำงานด้วยกันเหมือนครอบครัว ไม่ต้องกลัวหรือว่าไม่ต้องคิดมากนะครับ เพราะถ้าไม่มีพนักงาน ร้านนี้ก็คงไปไม่รอด”​

“ ค่ะ​ คุณยะใจดีจังเลยนะคะ​ ”​ คุณยะหล่อแล้วยังใจดีอีกนะเนี่ย

“ ขอบคุณครับ​ งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ ผมแค่เข้ามาทักทาย”​

“ ค่ะ​ สวัสดีค่ะ”​

เฮ้ย ฉันมีวาสนาได้เจอเจ้าของร้านด้วย พวกนั้นเป็นไงกันบ้างนะ ป่านนี้สงสัยจะได้แขกเยอะ วันๆแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย พอเข้ามานั่งที่โซฟา ก็มีแขกมาอ๊อฟออกไปทีละคนทีละคน มีแขกเยอะก็ดี จะได้มีเงินเยอะๆ จะได้มีคอนโดเป็นของตัวเอง จะได้ไม่ต้องพึ่งพาอาศัยคนอื่น แล้วก็จะได้ไม่ต้องเครียดด้วย ไม่เครียดหน้าตาก็จะสวย หน้าตาก็จะดูมีความสุข ใครต่อใครเห็นก็จะรักก็จะหลง เฮ้ยเกิดมาสวยนี่โคตรลำบากใจเลย​ ฮ่าๆๆๆๆ​

ฉันนั่งลงส่องกระจก​ ผู้หญิงที่อยู่ในกระจก​ ทำไมมันน่าตาดีขนาดนี้ว่ะ​

“กูกับมึง​ มันใช่คนเดียวกันไหม”​ กระจกที่สะท้อน​เหงาของฉัน​ มันทำให้ฉันสัมผัส​ได้ถึงผู้หญิง​ อีกคนในอีกด้านของฉัน​ ฉันนั่งยิ้มแห้งๆ​ รอยยิ้มที่แฝง​ไปด้วยความน่ากลัวของฉัน​

Talk​เสือ​

สวัสดีครับ​ทุกๆคน​ ผมชื่อเสือ​ เป็นเพื่อนไอ้ยะ​ ไอ้กาย​ แล้วไอ้ช้าง​ ไอ้เซน​ ไอ้คิม ถ้าใครหลายๆคน ติดตามเรื่องราวของไอ้ยะ ไอ้คิม แล้วก็ไอ้กาย ทุกคนก็จะรู้จักผมเป็นอย่างดี ผมเป็นเพื่อนของพวกมัน ทำงานอยู่ที่เดียวกัน สถานะตอนนี้ผมมีแฟนอยู่แล้วชื่อว่าหมวย​ ผมกับแฟนเราสองคนนักกันมาก​ และอีกไม่นานผมกับเขา​ ก็จะแต่งงานกันด้วย​ วันนี้เป็นวันเกิดของหมวย​ หมวยบอกกับผมว่า​ หมวยอยากให้ผมพาไปเลี้ยง​ ฉลองวันเกิดที่เกาหลี​ แต่ผมดันงานยุง​ ไม่ว่าง​ หมวยก็เลยต้องเดินทางไปคนเดียว​ ผมรู้ว่าเธอคงโกรธผมมาก​ ผมก็รู้สึกผิดนะ พี่หาเวลาว่างอยู่กับแฟนตัวเองไม่ได้ ทั้งๆที่เป็นวันเกิดของแฟนตัวเองแท้ๆ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจเลย ที่จริงแล้ว ผมก็อยากจะไป แต่ผม ก็ไม่ได้ไปด้วยเหตุผลที่ว่างานเยอะ ฟังดูแล้วมันเหมือนข้ออ้างเลยนะ เหมือนผมไม่แมนเลย เหมือนผมหาแต่ข้ออ้างเรื่อยเปื่อย ไม่แน่นะ สักวันหนึ่งเธอคงจะเบื่อผม แล้วเธอก็คงจะทิ้งผมไปแน่นอน

“ ไงวะมึงทำไมนั่งหน้าตาเครียดๆ”​ เสียงของไอ้คิมเอยปากเรียกถามผม​

“ วันนี้เป็นวันเกิดของหมวย กูเป็นแฟนที่แย่มากเลย กูปล่อยให้แฟนกูไปเที่ยวคนเดียว ทั้งๆที่เขาชวนกูไปด้วย แต่กูก็เอาเรื่องงานมาอ้าง คุณรู้สึกแย่ว่ะ”​

“ มึงทำงานมาก็นานนะ มึงน่าจะหาเวลาหยุดพาแฟนมึงไปเที่ยวบ้าง มึงน่าจะหยุดวันนี้แล้วก็ตามเขาไปที่เกาหลี แล้วมึงก็ไปขอโทษเขาซะ งานที่นี่เดี๋ยวกูเคลียร์ให้เอง”​

“ จะดีหรอว่ะ​ กูเกรงใจมึงจัง​”​

“ จะเกรงใจทำไม​ เพื่อนกันมึงไปเถอะ”​

“ขอบคุณมากๆนะ งั้นกูฝากด้วยแล้วกัน กูจะไปเก็บของกูจะไปหาหมวยที่เกาหลี ป่านนี้คงนั่งร้องไห้แล้วมั้ง”​

“ ไม่แน่นะ​ ผู้หญิง​ยิ่งน้อยใจเป็นอยู่ด้วย​ มึงเห็นแฟนกูป่ะ​ ชิลลี่แม่งขี้งอล​ น้อยใจเก่ง​มาก​กูต้องตามง้อตลอด”​

“ อื้ม​ แฟนมึงมันก็เกินไป”​

“ ไม่เกินไปหรอก เขาบอกว่าผู้หญิงงอนแปลว่าผู้หญิงรัก”​

“หรอ​ ว่ะ”​

“ จริงๆสิ​ กูจะโกหกมึงเพื่ออะไร​ว่ะ​ ”​

ผมยิ้มให้มัน ผมไม่ได้เอ่ยปากตอบกลับมัน ผมรีบออกจากบริษัททันที เพื่อที่จะกลับบ้าน มาเก็บของ แล้วก็ตามหมวยไปที่เกาหลี ผมจะไปง้อเธ​อ ผมต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ ผมกับเธอจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันบ่อยๆ เพราะว่าผมไม่อยากมีปัญหา ผมอยากให้ชีวิตคู่ของผม ให้ราบรื่นแล้วก็มีความสุข แต่ผมไม่รู้ว่าความสุขมันจะอยู่กับผมได้นานแค่ไหน แต่ถึงยังไงซะ ผม ก็จะรักษามันไว้ให้ได้ แล้วก็จะรักษามันไว้ให้นานที่สุดด้วยรอก่อนนะหมวยผมกำลัง​ จะไปง้อคุณแล้ว....