ตอนที่6 คำมั่นสัญญา

“ข้าหลี่ชาง ขอสัญญาว่าจะรักเพียงเฮ่อเหลียนและจะมีเพียงเหลียนเอ๋อร์คนเดียวตลอดไป...”

ประโยคนี้ที่หวานล้ำลึกซึ้งเมื่อกาลก่อน เหตุใดวันนี้ถึงคล้ายใบมีดคมร้อนฉ่าที่กรีดเฉือนใจนางจนขาดวิ่นไม่เหลือดี

เฮ่อเหลียนไม่เข้าใจ

ว่าความทรมานรวดร้าวในโพรงอกยามนี้จักพรรณนาเป็นคำพูดว่าอย่างไร

เฮ่อเหลียนไม่เข้าใจ

ว่าจะเดินหน้าต่อไปได้อย่างไร เมื่อหัวใจของนางถูกฉีกทึ้งจนเป็นแผลกว้างยากจะประสานได้ถึงเพียงนี้

เสียงเตียงโยกโยนเกิดขึ้นอีกครั้งในเช้านี้ เสมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา หากแต่หญิงสาวมิได้เพียงแค่ยินเสียง

แต่ภาพของสามีนางกำลังขึ้นคร่อมอยู่บนร่างของสตรีนางนั้น พร้อมจังหวะกลางลำตัวไม่มีสะดุดลงสักครา ผสานกับเสียงครวญครางอย่างสุขสมขาดเป็นห้วงๆ เช่นนี้ ทำเอาสติอันน้อยนิดกับความยั้งคิดเส้นสุดท้ายของเฮ่อเหลียนขาดสะบั้นลงโดยพลัน

“อาชาง...”

หญิงสาวเจ็บปวดเสียจนน้ำเสียงสั่นเครือยามเอ่ยปากเรียกขานนามของสามี

แต่ดูเหมือนว่าเรี่ยวแรงของหญิงสาวจะน้อยจนเกินไป เสียงเรียกของนางจึงไม่อาจดังไปกว่าเสียงหอบครางที่กำลังเกิดขึ้นบนเตียงนอน

ร่างระหงในชุดคลุมสีขาวเตรียมนอนแต่ไม่ยอมนอน จึงเยื้องกรายเข้าใกล้พวกเขาอีกเล็กน้อยอย่างใจกล้าบ้าบิ่น ไม่ยั้งคิดอันใดทั้งสิ้น ก่อนเอ่ยเรียกสามีอีกครา ด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม

“อาชาง”

และมันก็ได้ผล เสียงของเฮ่อเหลียนทำเอาจังหวะรัญจวนใจของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวหยุดชะงักทันที

หลี่ชางเงยหน้าจากซอกคอระหงขึ้นมองภรรยาของตนทันใด ชายหนุ่มอึ้งงันแข็งค้างในบัดดล ดวงตาคู่คมเบิกกว้างอย่างตกใจ ส่วนหญิงสาวอีกคนพลันกรีดร้องดังลั่น ปานฟ้าจะถล่มลงมาเสียให้ได้

“อ๊าย! ท่านพี่”

ฟางเอ๋อร์ร้องร่ำอย่างอับอาย รีบบิดตัวซุกซบแผงอกของหลี่ชางพัลวัน

ชายหนุ่มรีบหยัดร่างขึ้นเพื่อถอนกายแข็งขึงออกจากกายนุ่มนิ่มใต้ร่าง แล้วรีบหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างของหญิงสาวเอาไว้อย่างลนลาน ก่อนกล่าวด้วยเสียงแตกพร่ากับภรรยาอีกคนว่า

“เหลียนเอ๋อร์ เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?”

เมื่อได้ยินดังนั้นผู้ฟังก็ไร้คำพูดใด ทั้งแววตาและท่าทีตระหนกแตกตื่นเช่นนี้ของสามี เฮ่อเหลียนหาได้ยินดีไม่

เพราะนี่คือสัญญาณนอกใจกันอย่างแท้จริง

หญิงสาวถึงกับยืนเงียบงันไม่แม้แต่จะหายใจออกมา นางปราศจากวาจาอยู่เนิ่นนาน ทำได้เพียงยืนมองชายหนุ่มผู้เป็นสามีด้วยดวงตาแดงก่ำ ไม่นานน้ำตาก็ไหลรินเป็นสาย ราวกับทำนบเขื่อนกั้นพังทลาย หากแต่ร่างบางยังคงยืนนิ่งอย่างสงบ แลดูสุขุมเยือกเย็นเช่นปกติ มีเพียงริมฝีปากนางที่สั่นระริก เพราะพยายามกลั้นหายใจ มิให้ตนเองปล่อยโฮออกมา

ทว่าน้ำอุ่นกลับยิ่งไหลกลิ้งจากดวงตาฉ่ำชื้นหยดแล้วหยดเล่าจนชุ่มแก้มเนียน

นางรู้ดีว่าไม่ควรเข้ามา แต่นางก็เข้ามา นางรู้ดีว่าไม่ควรทำเช่นนี้ แต่นางก็ยังทำ

เพียงแต่นางไม่รู้ว่ามันจะทรมานจนเกินไป

หลี่ชางค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอน เพื่อเดินมาใกล้ร่างที่กำลังสะกดอาการสั่นเทิ้มของเฮ่อเหลียน กระทั่งเสื้อผ้าก็ยังลืมใส่ ฝ่ามืออุ่นของเขาค่อยๆ แตะแต้มพวงแก้มเนียนของนางเบาๆ เพื่อไล่น้ำตาออกจากวงหน้างาม

แต่ทว่าเขากลับไม่เอ่ยคำใด

ไม่แม้แต่จะแก้ตัว

มีเพียงแววตาดำลึกที่มองนางยามก้มนิ่ง

เฮ่อเหลียนมองชายผู้เป็นสามีด้วยความรวดร้าวสุดแสน หัวใจว่างเปล่า ไม่มีความรู้สึกอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย

ความรู้สึกของนางเจ็บปวดทรมานเกินทานทน

มือหนาละออกจากใบหน้าของเฮ่อเหลียน เมื่อน้ำตาของนางมีมากจนเกินไป

ไม่ว่าหลี่ชางจะช่วยเช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หมดเสียที

เขามองนางด้วยดวงตาคู่เดิม หากแต่ประกายในนั้นคล้ายเปลี่ยนไป มันเหมือนมีม่านหมอกบางเบาปิดกั้นความรักที่เคยมีในแววตา

บางทีอาจเป็นเพราะว่า นางร้องไห้มากจนตาพร่าเลือน

เฮ่อเหลียนพยายามคิดเช่นนั้น ทว่าประโยคที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของหลี่ชาง ทำความพยายามครั้งสุดท้ายของนางต้องสะบั้นหลุดลอย

“เจ้าออกไปก่อนเถิด เจ้ากำลังทำให้ฟางเอ๋อร์ตกใจ”

เขาเอ่ยด้วยสีหน้าหวั่นวิตก มองแล้วให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมา สมควรเข้าข้างตนเองว่าเขาห่วงความรู้สึกนาง

หากแต่ที่กล่าวเช่นนี้ มิใช่ว่าห่วงความรู้สึกของคนใหม่ว่าจะอับอาย มากกว่าความรู้สึกแตกสลายของคนเก่าหรอกหรือไร?

เฮ่อเหลียนพลันเข้าใจ เห็นได้ชัดว่าการแต่งงานกับอนุผู้นี้ถูกเตรียมการเอาไว้แล้วโดยที่นางไม่รู้

และก็เป็นไปได้ว่าสตรีนามว่าฟางเอ๋อร์ก็ได้พบเจอกับหลี่ชางมาแล้วก่อนแต่งงาน มิเช่นนั้นจักมีแม่สื่อออกหน้าได้อย่างไร

พวกเขาคงมีความรู้สึกบางอย่างต่อกันมาพอควรแล้ว ทั้งยังคงสานสัมพันธ์กันลับหลังนางมาแล้วระยะหนึ่ง

มิเช่นนั้นพวกเขาจะแต่งงานกันภายในวันเดียวหลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกหานางได้อย่างไร

เมื่อคิดได้กระจ่างแจ้งเช่นนั้น เฮ่อเหลียนจึงยกมือปาดน้ำตาด้วยตนเอง แล้วเงยหน้ามองชายผู้เป็นสามีอย่างเต็มตา เห็นเขาก้มหน้ามองนางอย่างละอายแก่ใจอยู่บ้าง

แต่แล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำลงไปแล้ว...

หญิงสาวกลั้นใจถามออกไปอย่างยากลำบาก “ท่านกับนางมิใช่ว่าเคยเจอกันครั้งแรกใช่หรือไม่? อาชาง”

น้ำเสียงเย็นเยียบทำผู้ถูกถามต้องหลบตา ซึ่งนั่นคือคำตอบโดยไม่ต้องเอ่ย ผ่านไปนานทีเดียวกว่าเส้นเสียงแหบพร่าจะตอบกลับมา

“ข้าเฟ้นหาสตรีที่พอจะมีทายาทให้ข้าได้ และคนที่บ้านของฟางเอ๋อร์ก็มีลูกง่ายกันทุกคน”

“อ้อ” เฮ่อเหลียนตอบรับเสียงแหบแห้งสะเทือนอารมณ์

ในน้ำเสียงนั้นนางเย้ยหยันเขาและตนเองไปพร้อมกัน “เช่นนั้นหรือ?”

หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ อย่างเข้าใจ แต่ทว่าดวงตาของนางกลับสะท้อนความขมขื่นเต็มไปหมด ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างเย็นชา

นางไม่อาจไม่เข้าใจ…

หญิงสาวไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะคิดเข้าข้างตัวเองหรือสามีอีกต่อไป ว่าเขายังคงรักและเมตตาปรานีนางมากกว่าผู้อื่น

ใดๆ ล้วนมีเหตุผล การนอกใจก็เช่นกัน

เขาถึงขนาดลอบเฟ้นหาลับหลังนาง

ไม่ปรึกษานางสักคำ

นานเท่าไหร่แล้วกระนั้นหรือ?

ไม่เลย...นางไม่จำเป็นต้องรู้

ในเมื่อหลี่ชางมีสตรีที่ดีพร้อมยิ่งกว่านางแล้วในวันนี้ สตรีที่สามารถทำตามความต้องการของเขาได้เป็นอย่างดี

ทั้งเรื่องทายาท ทั้งเรื่องตอบสนองความใคร่ ทั้งเรื่องลีลาถึงใจบนเตียงนอน ล้วนประจักษ์แจ้งแก่ใจนาง จากการฟังเสียงครางทั้งคืน

หลี่ชางร่วมรักกับฟางเอ๋อร์นับครั้งไม่ถ้วนในคืนเดียว

คนสดใหม่ขาวอวบคับแน่น ย่อมตื่นเต้นเร้าใจมากกว่าคนเก่าที่เขาบอกรักและให้คำมั่นสัญญา

เฮ่อเหลียนล้วนเข้าใจ...

ภายในเรือนหลังน้อยของอนุภรรยานามฟางเอ๋อร์

เฮ่อเหลียนยังไม่ทันมีเรี่ยวแรงก้าวขาออกจากห้องนี้เพื่อกลับไปทำใจในเรือนตน เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นมา

“พี่ชาง ฟางเอ๋อร์อับอายเหลือเกินเจ้าค่ะ ฟางเอ๋อร์ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฟางเอ๋อร์จะกลับบ้าน”

กล่าวจบก็ปิดหน้าสะอื้นไห้ปานจะขาดใจอย่างน่าสงสาร ท่าทางของนางน่าทะนุถนอมมากกว่าผู้ใด

เสียงนั้นทำเอาหลี่ชางต้องขมวดคิ้วมุ่น เขายังคงยืนก้มหน้ามองเฮ่อเหลียนนิ่งงัน ในแววตาเผยคำตำหนิเจือจาง

ถึงแม้จะบางเบาแทบมองไม่เห็น หากแต่เฮ่อเหลียนกลับสัมผัสได้ด้วยหัวใจที่แหว่งเว้า

หญิงสาวจึงหลับตาลงช้าๆ รู้สึกเพียงความเจ็บปวดไปทั่วทั้งใจ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาใหม่ แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเฉยชาสายตาเยียบเย็น “ท่านควรดูแลนางให้ดี อยู่กับนางที่นี่ เพื่อทายาทของท่าน”

ถึงแม้ว่าในแววตาของหลี่ชางมีความรู้สึกสำนึกผิดอยู่ลึกๆ จนเฮ่อเหลียนสัมผัสได้ แต่กระนั้นเขากลับไร้ซึ่งคำพูดโต้แย้ง

เขาคงยินดีที่นางจะคิดการณ์อันใดไปเองทั้งหมดกระมัง หรือไม่เช่นนั้น คงคิดว่านางเป็นสตรีที่ดี ที่มีจิตใจโอบอ้อมอารีและใจกว้างมากพอ

หรือคิดอีกที พวกบุรุษก็มักจะเป็นเช่นนี้

พวกเขาเป็นมนุษย์มากรักตั้งแต่บรรพกาล!