บทนำ หวนคืนสู่อดีต

บทนำ

หวนคืนสู่อดีต

ในคืนหนึ่งของปลายเหมันต์ฤดู ร่างเล็กของเด็กหญิงวัยสิบสามกำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนบางบนเตียงแข็งๆ ฟูกที่ใช้ปูนอนก็บางเบาไม่ต่างอะไรกับผ้าห่มที่ห่มอยู่ ดีหน่อยที่อย่างน้อยเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ยังมีตัวที่หนาอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นจ้าวเมิ่งเหยียนก็ไม่รู้เช่นกันว่าตนเองจะรอดพ้นค่ำคืนอันแสนเหน็บหนาวนี้ไปได้อย่างไร

ใช่...นางคือจ้าวเมิ่งเหยียน ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของนักธุรกิจอสังหาฯขนาดใหญ่ในโลกปัจจุบัน แต่ไม่รู้เพราะปาฏิหาริย์หรือเวรกรรมอะไรที่ทำให้เธอข้ามผ่านกาลเวลาย้อนกลับมาอยู่ในโลกยุคโบราณแห่งนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ดวงวิญญาณของเธอยังมาอยู่ในร่างของซ่งชิงเยียนองค์หญิงแปดผู้อาภัพแห่งแคว้นซิ่งอีก

และทั้งๆ ที่มีฐานะเป็นถึงองค์หญิงแปดแห่งแว่นแคว้นที่ยิ่งใหญ่ แต่ชีวิตความเป็นอยู่กับเลวร้ายเสียยิ่งกว่านางกำนัลชั้นต่ำหรือแม้แต่คนงานในโรงเตี๊ยมนอกวัง บางครั้งจ้าวเมิ่งเหยียนก็แอบคิดว่านี่อาจจะเป็นผลกรรมที่เธอจะต้องแบกรับหลังจากที่เธอได้ฟังเรื่องราวในอดีตของซ่งชิงเยียน

อันที่จริงเธอควรจะฉุกคิดได้ตั้งนานแล้วว่าเรื่องราวของราชวงศ์ที่ไม่เคยถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์นั้นมักจะซุกซ่อนบางสิ่งบางอย่างที่เลวร้ายเกินจะคาดคิดได้อยู่เสมอ

เพราะทุกๆ ประวัติศาสตร์ย่อมมีสิ่งที่เรียกว่าความลี้ลับหรืออาถรรพ์บางอย่างซุกซ่อนอยู่เสมอ

พอคิดอย่างนี้ได้จ้าวเมิ่งเหยียนก็รู้สึกปลง เป็นนางเองที่ของให้อีกฝ่ายเล่าเรื่องในอดีตของตัวเองให้ฟัง เป็นตัวเองที่หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ แล้วแบบนี้นางจะโทษใครได้?

“คอยดูเถอะ! คนพวกนี้จะต้องได้เห็นซ่งชิงเยียนในเวอร์ชั่นใหม่ พวกคนใจร้ายทั้งหลายจะไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุขอีกต่อไป เพราะซ่งชิงเยียนคนนี้จะไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบและบังคับหรือบงการชีวิตอีกต่อไปแล้ว!”

และคนที่จ้าวเมิ่งเหยียนจะจัดการก่อนเป็นคนแรกนั่นก็คือหัวหน้าขันทีตัวดีประจำตำหนักคนนั้น

“คอยดูเถอะ แม่จะเฉือนทิ้งให้ไม่เหลือตอเอาไว้ต่อตอนตายเลย!” จ้าวเมิ่งเหยียนกล่าวอย่างเคียดแค้น

เพราะคนที่ยักยอกทรัพย์และริบเอาเงินเบี้ยหวัดประจำตำแหน่งของซ่งชิงเยียนไปหมดในทุกๆ เดือนก็คือคนผู้นี้