ตอนที่ 8 ระบายความในใจ

หลังจากที่เดินออกจากห้องทะเบียนเทียนหอมก็ถือรายงานไปส่งอาจารย์ที่ห้อง ระหว่างทางก็เดินด้วยใจที่ล่องลอยในหัวก็คิดไปไกลว่าจะทำยังไงดีถึงจะหาเงินมาจ่ายค่าเทอมได้ จนทำให้เธอเดินชนกับใครบางคนเข้าเต็มๆ

ตุบ! โอ๊ย!

“ขอโทษค่ะ” เทียนหอมรีบก้มหน้าขอโทษด้วยความรู้สึกผิด โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าใครผิดหรือถูก รายงานที่เธอถือก็ร่วงลงพื้นจนหมด

“เดินยังไงเนี่ย!” หญิงสาวหน้าตาสวยถามด้วยท่าทางหงุดหงิด ก่อนจะก้มลงเก็บกระเป๋าแบรนด์เนมที่ตกพื้นขึ้นมาปัดทำความสะอาด

“ขอโทษนะคะ” เทียนหอมยกมือไหว้ขอโทษ

“เทียนหอม!” หญิงสาวตรงหน้าที่ได้สติก็รีบทักขึ้นเมื่อเจอน้องรหัส

“พี่เมล! เทียนขอโทษนะคะที่เดินไม่ระวัง” เทียนหอมยิ้มบางๆ พร้อมกับคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ไม่เป็นไรหรอก” พี่รหัสรีบตอบพร้อมรอยยิ้ม ถ้าเป็นคนอื่นเดินชนเธอคงจะตบคว่ำไปแล้ว แต่นี่เป็นน้องรหัสเธอจึงไม่อยากเอาเรื่อง

“รีบไปกันเถอะ” เพื่อนที่ยืนรออยู่รีบบอกเมื่อเห็นว่าเสียเวลามากเกินไป

“พวกแกไปรอที่รถก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป ขอคุยอะไรกับน้องรหัสก่อน” เมลมองเพื่อนในกลุ่มและพูดเบาๆ

“โอเค แต่รีบๆ หน่อยนะ เราต้องไปเจออาจารย์ก่อนหกโมงเย็น ไม่งั้นงานเข้าแน่ๆ”

“รู้แล้วน่า ไม่นานหรอก เดี๋ยวตามไปยังไงก็ทันแน่นอน” เมลพยักหน้าพร้อมส่งยิ้มให้เพื่อนๆ ในกลุ่ม

เมื่อเพื่อนเดินห่างออกไป พี่รหัสก็หันกลับมามองเทียนหอมที่กำลังเก็บเอกสารที่ร่วงลงที่พื้น สีหน้าเธอดูเหนื่อยล้าจนพี่รหัสสังเกตเห็นและรับรู้ได้ทันที

“เทียนหอมเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? ดูท่าทางเหมือนจะไม่ได้นอนมาหลายวันเลยนะ” เมลรีบถามด้วยความสงสัยและเป็นห่วงน้องรหัสในเวลาเดียวกัน

เทียนหอมรู้จักกับเมลมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เพราะเมลเป็นพี่รหัสของเธอ ซึ่งเมลก็รักและช่วยเหลือเธอมาตลอด แต่เธอก็เกรงใจไม่อยากจะรบกวนพี่รหัสอยู่บ่อยๆ

“ไม่มีอะไรค่ะพี่เมล ช่วงนี้เทียนแค่ทำงานหนักไปหน่อยก็เลยดูโทรมไปนิด” เทียนหอมยิ้มบางๆ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเศร้า

“อย่ามาบอกว่าไม่มีอะไรเลย ดูจากหน้าเทียนสิ พี่ว่าไม่ใช่แค่ทำงานหนักแน่ๆ เกิดอะไรขึ้น? บอกพี่ได้ไหม เผื่อพี่ช่วยอะไรได้” พี่รหัสขมวดคิ้วถามด้วยความเป็นห่วง

“ช่วงนี้มีหลายเรื่องเลยค่ะพี่เมล ทั้งเรื่องค่าเทอม แล้วก็เรื่องยายที่ต้องรักษาตัว เทียนพยายามทำทุกอย่างเพื่อหาเงิน แต่บางทีก็รู้สึกเหมือนมันจะไม่ไหวแล้ว” เทียนหอมถอนหายใจเบาๆ

“เทียนหอมเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแบกไว้คนเดียวนะ ถ้าเทียนมีปัญหาอะไรก็บอกพี่ได้ พี่ไม่สัญญาว่าจะแก้ปัญหาได้ทุกเรื่องแต่พี่จะช่วยเท่าที่ช่วยได้” พี่รหัสทำสีหน้าจริงจังมากขึ้น

“ขอบคุณค่ะพี่เมลมากๆ นะคะ แต่เทียนไม่อยากรบกวนใครเลย เทียนรู้ว่าพี่เมลก็ต้องมีเรื่องของตัวเองให้จัดการ” เทียนหอมเงยหน้ามองพี่รหัสน้ำตาก็เริ่มคลอ

“น้องรหัสของพี่เป็นคนเก่งเสมอ แต่คนเก่งก็ต้องมีคนคอยช่วยเหลือบ้างเหมือนกันนะ พี่ขอร้องละ อย่าคิดว่าตัวเองต้องผ่านทุกอย่างคนเดียวเลย ลองเปิดใจพูดกับพี่สิ เผื่อจะมองเห็นทางออกที่ดีขึ้น” พี่รหัสยิ้มอย่างอ่อนโยน

“….” เทียนหอมนั่งลงที่พื้นราวกับคนหมดแรง มือบางปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอจะแก้ปัญหาและผ่านเรื่องนี้ไปได้ยังไง

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ