ตอนที่ 4 คำดูถูก

“ยาย…” เทียนหอมเรียกชื่อยายด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เมื่อเธอเห็นยายกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง

“คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่ไหมคะ?” เสียงของพยาบาลที่ใส่ชุดสีขาวสะอาดตาเดินเข้ามาถาม

“ใช่ค่ะ” เทียนหอมพยักหน้าตอบพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา

“ทางเรากำลังรอญาติอยู่พอดี เชิญด้านนี้เลยค่ะ”

พยาบาลผายมือไปอีกทางพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร เพราะถึงยังไงโรงพยาบาลเอกชนก็ต้องดูแลดีกว่าโรงพยาบาลรัฐอยู่แล้ว

“ญาติของคุณยายนวลจันทร์มาแล้วค่ะ” พยาบาลพาเทียนหอมไปพบคุณหมอที่อยู่ภายในห้อง ซึ่งเป็นพื้นที่เอาไว้สำหรับแจ้งอาการคนไข้ให้ญาติได้ทราบ

“คุณเป็นอะไรกับคนไข้คะ พอดีคุณหมออยากให้คุณยายนอนดูอาการที่โรงพยาบาลอีกสักสองสามคืนก่อนจะได้ตรวจให้ละเอียดมากกว่านี้ค่ะ” คุณหมอที่นั่งรออยู่ภายในห้องบอกกับญาติคนป่วยทันที

“ฉันเป็นหลานค่ะ ฉันต้องการย้ายยายไปโรงพยาบาลรัฐตามสิทธิ์รักษาของยาย ฉันไม่มีเงินพอที่จะรักษายายที่นี่นานได้ค่ะ” เทียนหอมถอนหายใจลึกๆ ก่อนจะพูดเสียงสั่น

“ค่ะ งั้นรบกวนไปติดต่อเจ้าหน้าที่หน้าห้องนะคะ” คุณหมอพอที่จะเข้าใจทุกอย่าง จากประสบการณ์ที่ผ่านมาหากไม่มีเงินก็คงต้องไปรักษาที่โรงพยาบาลรัฐตามสิทธิ์

“ค่ะ” เทียนหอมพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินหน้าเศร้าออกไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน

“ติดต่อเรื่องอะไรคะ?” เจ้าหน้าที่ที่อยู่ด้านหน้าเอ่ยถามทันที

“พอดีฉันอยากจะย้ายยายไปรักษาที่โรงพยาบาลรัฐตามสิทธิ์ค่ะ”

เทียนหอมบอกจุดประสงค์ที่ต้องการด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ หากเธอเลือกได้เธอก็อยากจะรักษายายที่นี่มากกว่า แต่เธอก็ไม่มีเงินมากพอที่จะจ่ายค่ารักษาของยายได้

“เราสามารถจัดการย้ายผู้ป่วยไปโรงพยาบาลรัฐได้ แต่จะมีค่าใช้จ่ายสำหรับรถพยาบาลที่มารับและต้องส่งต่อไปโรงพยาบาลรัฐ ซึ่งคุณต้องชำระก่อนค่ะ” เจ้าหน้าที่พยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะอธิบายไปตามขั้นตอน

เทียนหอมขมวดคิ้วเป็นปม ความกดดันเริ่มครอบงำเพิ่มมากขึ้น เธอเปิดกระเป๋าสตางค์ดูเงินเก็บที่มีอยู่ แต่เงินจำนวนนั้นก็ไม่ได้เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่าย

“พี่คะ ฉันมีเงินอยู่แค่นี้จริงๆ ถ้าไม่พอ ฉันจะหาเพิ่มให้ แต่ตอนนี้ช่วยยายก่อนได้ไหมคะ?” เทียนหอมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าหน้าที่พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอ

“ฉันเข้าใจสถานการณ์ค่ะ งั้นเราจะช่วยจัดการให้ แต่คุณต้องรีบหาเงินมาชำระภายหลังนะคะ” เจ้าหน้าที่ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ขอบคุณค่ะ ฉันจะรีบหาเงินมาจ่ายส่วนที่เหลือให้เร็วที่สุด ขอบคุณมากๆ นะคะ”

เทียนหอมยกมือไหว้เจ้าหน้าที่ด้วยความขอบคุณ น้ำตาไหลออกมาเมื่อรู้ว่าเธอสามารถช่วยยายนวลจันทร์ได้แล้ว เธอรีบเซ็นเอกสารและรอจนรถของทางโรงพยาบาลมาย้ายยายนวลจันทร์ไปยังโรงพยาบาลรัฐตามสิทธิ์รักษา

ระหว่างการเดินทางเทียนหอมมองดูยายที่หลับสนิทบนเตียงพยาบาล เธอจับมือยายเบาๆ และพูดกับยายเสียงเบา

“ยายไม่ต้องกังวลนะคะ หนูจะดูแลยายให้ดีที่สุด หนูสัญญา”

หลังจากย้ายยายนวลจันทร์มาที่โรงพยาบาลรัฐ เทียนหอมก็นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยทั้งคืน แม้ความเหนื่อยล้าเกาะกุมไปทั้งร่างกายและหัวใจ แต่เธอก็ไม่อาจละสายตาจากยายได้

เทียนหอมจับมือหยาบกร้านของยายนวลจันทร์ที่เคยเป็นแรงสำคัญในชีวิตเอาไว้แน่น น้ำตาเริ่มคลอทุกครั้งที่มองใบหน้าซูบผอมของยาย

ความเหนื่อยล้าทำให้เทียนหอมเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว…

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ