บทที่7 เกิดเป็นหมอ ใจต้องนิ่ง(แค่ไหนวะ)

ตอนนี้ทำไปทำมา กลายเป็นเขาที่กระดกน้ำเมาเหมือนอกหักรักคุดซะเอง

“ถามอารายหน่อยสิ” พิชชาเอามือข้างหนึ่งท้าวศีรษะ จ้องมองไปที่ชายหนุ่มตาหวานเยิ้ม

“เดี๋ยว หยุด ก่อนจะถาม ฉันต้องบอกเรื่องนึงให้เธอรู้ก่อน” แม้ว่าเขาจะขึ้นชื่อเรื่องคอแข็ง แต่ฤทธิ์ของเตกีล่านับสิบแก้วก็ส่งผลให้สติสัมปชัญญะของเขาลดน้อยลง จนนึกอยากพูดเรื่องที่ไม่เคยพูดมาก่อน

“บอกอาราย” หญิงสาวปรือตาขึ้นมามอง รอฟังด้วยความตั้งใจ ในขณะที่จังหวะเพลงหนัก ๆ เร้าอารมณ์ในช่วงแรกเปลี่ยนเป็นจังหวะฟังสบาย ๆ แทน

“ความจริงพี่อยากให้เธอเรียกอีกชื่อมากกว่า”

“ชื่อราย?”

“เจียเอ๋อร์ หวัง…เจียเอ๋อร์” เขาพูดช้า ๆ ชัด ๆ หมายให้เธอได้ยินเต็มสองหู

ถ้าไม่ใช่เพราะพิชชาเริ่มเมาบ้างแล้ว และพรุ่งนี้เช้าคาดว่าตื่นขึ้นมาเธอก็คงจะลืมเลือนไปจนหมด ก็ไม่มีทางที่เขาจะพูดหรอก

ไม่กี่คนที่จะรู้ว่าเขามีเชื้อสายจีนเพราะเขาไม่ได้บอกให้ใครรู้

เจียเอ๋อร์ เป็นชื่อที่บิดาของเขาตั้งให้ตั้งแต่กำเกิด

ส่วน หวัง ก็คือ แซ่ที่บิดาของเขาใช้

เขาคงจะยินดี ภาคภูมิใจและใช้ชื่อนี้ในสังคม หากว่าบิดาของเขาไม่ด่วนเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน

“ชื่ออะไรเรียกยากจัง แต่ทำไมฟินน์รู้สึกคุ้น ๆ อ่ะ เหมือนเคยได้ยินที่หนายน้า” หญิงสาวทำท่านึกอยู่ครู่หนึ่ง

“ทำไมชื่อพี่ธนาเหมือนชื่อแจ็คสัน หวังเลย” พิชชาชี้นิ้วมือไปที่เขาด้วยสายตาจับผิด

แจ็คสัน หวัง เป็นนักร้องที่เธอชื่นชอบและคลั่งไคล้ หน้าเหมือนปลาดุกชนเขื่อนอย่างเขา ควรไปเปลี่ยนชื่อบัดเดี๋ยวนี้

“จะไปรู้เหรอ” เขาชื่นชมหน้าตาและความสามารถของนักร้องคนนี้ก็จริง แต่ที่มาของชื่อก็ไม่เกี่ยวข้องกับโรคบ้าดาราของเธออย่างแน่นอน

“อย่าให้รู้แล้วกัน ว่าที่อยากใช้ชื่อนี้เพราะรู้ว่าฟินน์ชอบพี่แจ็ค”

“เลอะเทอะ กลับได้แล้ว พรุ่งนี้เธอยังต้องไปฝึกงาน” สายตาของเขายามนี้ไม่ต่างจากบิดาบังเกิดเกล้าสักเท่าไหร่นัก

“ชิ! กลับก็ได้” พอร่างเล็กลุกห่างออกไปไม่ถึงคืบ ก็ล้มลงไปที่หน้าขาของชายหนุ่ม เตกีล่ากระฉอกหกรดชุดสวยที่เธอสวมและอกเสื้อของเขา ใบหน้าหญิงสาวซุกลงที่ข้างลำคอแข็งแรงเมื่อรู้ว่าตัวเองทรงกายไม่ไหว

“โทษที เมื่อกี้ฟินน์สะดุดขาเก้าอี้อ่ะ” เสียงอู้อี้ดังขึ้นที่ซอกคอของชายหนุ่ม

ริมฝีปากที่เจือไปด้วยรสร้อนแรงของเหล้าขบลงที่ผิวเนื้อข้างลำคอของเขา มือเล็กวางทาบที่กล้ามอกนูนแน่น ก่อนจะแทรกสอดเข้าไปข้างในแล้วลูบขึ้นลูบลง

ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อเหมือนเป็นอัมพาตไปครึ่งตัว มือกำแก้วคริสตัลแน่นเข้า ไม่กล้าขยับเขยื้อนหรือแม้แต่หายใจออกมา กลัวว่าจะถูกยัยขี้เมาลวนลามไปมากกว่านี้

ทว่าท่อนเนื้ออวบใหญ่ขรุขระไปด้วยเส้นเอ็นที่หว่างขาของเขามันกำลังมีปฏิกิริยาตอบโต้ อยากดุนดันออกมาจากเนื้อผ้าเต็มแก่

เม็ดเหงื่อจำนวนมหาศาลผุดขึ้นที่หน้าผาก กระทั่งปลายหูทั้งสองของคุณหมอก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพู

"อยู่นิ่ง ๆ หน่อยได้ไหม" เขาส่งเสียงดุออกมา ลำคอแห้งผาก จ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโต

ถ้อยคำของเขาเหมือนกำลังไม่พอใจเธอเป็นอย่างมาก หากแต่ข้างในกายกลับร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ

"นิ่งอาราย ฟินน์ไม่ได้ทำอารายสักหน่อยย" พิชชาสวนทันควัน สองแก้มเนียนใสเห่อร้อนด้วยพิษของแอลกอฮอล์

ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าอาการ 'เมาแล้วเลื้อย' ของตัวเองกำลังทำให้ใครบางคนทุกข์ทรมานอย่างหนัก

“ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังขาดทุน” ธนาถูกความรู้สึกหงุดหงิดเข้าจู่โจม

ลองเป็นผู้หญิงคนอื่นนั่งอยู่บนตักของเขาแบบนี้ แถมมือไม้ยังอยู่ไม่เป็นสุข คงมีการคิดค่าเสียหายไปแล้ว

แต่พอเจ้าของเนื้อตัวนุ่มนิ่มเป็นพิชชา เขาก็ต้องหักห้ามใจ ไม่คิดฉวยโอกาสกับน้องสาวของเพื่อน

“ขาดทุนอะไร” เจ้าของร่างบางที่ยังนั่งอยู่บนหน้าขาแน่นหนั่นไปด้วยกล้ามเนื้อส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ

หากแต่เขาไม่ได้คิดจะตอบคำถาม มองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าสมควรที่เขาจะต้องพาเธอกลับจึงจัดการเช็กบิล

“ช่างเถอะ กลับได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปฝึกงานไม่ใช่เหรอ”

“อือ แต่ตอนนี้ฟินน์เดินไม่ไหวอ่ะ” แม้ว่าเธอแทบจะไม่ได้ขยับตัว แต่เรียวปากอิ่มชุ่มชื้นก็อยู่ห่างจากริมฝีปากของเขาเพียงลมหายใจกั้นตรงกลาง

ดังนั้นตอนที่ชายหนุ่มจะอ้าปากพูดในแต่ละครั้ง จึงต้องใช้ความระมัดระวังอย่างสูง

เกิดพลาดพลั้งปากชนกันเข้า ได้มองหน้ากันไม่ติดพอดี

ชายหนุ่มถอนหายใจพรืดหนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าค่อนไปทางรำคาญ

“แล้วจะกลับยังไง”

“ก็ อุ้มฟินน์ปายที่รถสิ” เธอกระซิบชิดริมหู สองแขนกลมกลึงโอบล้อมรอบคอชายหนุ่ม ทั้งที่รู้ล่วงหน้า ไม่พ้นที่พิชชาจะทำตัวเป็นภาระ แต่ข้างในกลับรู้สึกร้อน ๆ อย่างบอกไม่ถูก

“ทำมาย อย่าบอกนะว่าพี่ธนาอุ้มฟินน์ม่ายหวาย” เสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อศัลยแพทย์หนุ่มถูกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งดูแคลนร่างกายที่กำยำของตนเอง จึงจับคนปากดีขึ้นพาดบ่าด้วยแขนเพียงข้างเดียว

จะได้รู้ว่าเขาแข็งแรงมากแค่ไหน โดยเฉพาะร่างกายส่วนนั้น มันทั้งแข็งทั้งแกร่งอย่างที่เธอคงคาดไม่ถึง