บทที่ 12 ตอน 2

“เพิร์ลก็ส่วนเพิร์ลดิ ปริมก็ส่วนปริม”

ติณณภพงงกว่าเดิมอีกเมื่อได้คำตอบ

“เอ้าไอ้นี่ เพิร์ลไม่เหมือนสาวๆที่มึงเจอตามร้านเหล้านะมึง เขาไม่ได้คิดว่าแค่สนุกกับมึงเฉยๆแน่ๆ น้องเขาเป็นเด็กดี”

ณัฐนันท์หันมามองเพื่อน

“แล้วไงกูก็ไม่ได้หลอกอะไรเขานี่ มันอยู่ในช่วงทำความรู้จักกัน ยังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกันเลย กูไม่ได้ทำผิด ส่วนปริมเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว เขาไม่ได้สนใจว่ากูจะไปมีใครที่ไหน ปริมเขาโอเค”

“ไอ้นัท เอาดีดีนะมึง กูสงสารน้องเพิร์ล ถ้ามึงไม่คิดจะจริงจังกับเขา มึงก็ปล่อยเขาไปเถอะ ถ้าคิดจะคบแก้เบื่อ มีคนอยากจะแก้เบื่อให้มึงเยอะ แต่กับเพิร์ลกูว่าเขาเป็นเด็กดีว่ะ”

สงสารถ้าคิดจะเล่นๆ ให้น้องเพิร์ลคนโปรดไปเจอคนดีดี ดีกว่า

“เอาเป็นว่า ถ้ากูรู้สึกว่าเพิร์ลเขาคือคนที่ใช่จริงๆ กูจะหยุดโอเค๊ แต่ตอนนี้เพิ่งรู้จักกับเขา คุยกันยังไม่ถึงสองเดือนเลยมึง รสนิยมด้านอื่นก็ยังไม่รู้ว่าจะเข้ากันได้ไหม ของแบบนี้มันต้องลองก่อน”

เขาเป็นผู้ชายที่มีความต้องการทางเพศสูงมาก ถ้าจะมีแฟนแล้วเรื่องอย่างว่ามันเข้ากันไม่ได้ ความสัมพันธ์มันไปยากแน่ๆ

ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดจะมีแฟนเร็วๆนี้ด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่าไม่พร้อมที่จะหยุด ยังอยากจะใช้ชีวิตอิสระเสรีแบบนี้ไปเรื่อยๆก่อน อายุเพิ่งจะยี่สิบสองเอง ไม่รู้จะรีบไปทำไม อยากใช้ชีวิตหนุ่มโสดให้มันคุ้มๆ แต่เขารู้ดีพอๆกับที่ติณณภพรู้ว่าพัลลภาไม่ใช่ผู้หญิงที่คิดจะมีความสัมพันธ์เล่นๆแบบฉาบฉวย

เพราะอย่างนี้ไงถึงต้องเทสไดร์ฟก่อน ว่าไปกันได้ไหม อย่างน้อยเขาก็เปิดโอกาสให้ตัวเองและเธอได้ศึกษากันก่อน ถ้าหลายๆอย่างไปด้วยกันได้ เขาอาจจะลองให้สถานะแฟนกับเธอดูก็ได้ นี่ก็พิเศษที่สุดแล้วนะ พิเศษกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยมีสัมพันธ์ด้วย

“แล้วไงวะ ถ้าลองแล้วไม่ดีมึงจะทิ้งเขาเหรอ”

ติณณภพถามอย่างหวั่นใจ ณัฐนันท์เปลี่ยนผู้หญิงยังกับเปลี่ยนถุงเท้า สงสารน้องเพิร์ลล่วงหน้าได้ไหม

“มึง ถ้ามันไม่ได้จะฝืนทำไม มึงอย่าโลกสวย ทุกๆความสัมพันธ์มันก็แบบนี้ทั้งนั้นไหมวะ ชีวิตมันยังมีอะไรให้ออกไปเรียนรู้อีกตั้งเยอะ ต่อให้ผู้ชายที่คบกับเขาไม่ใช่กู แล้วสุดท้ายเข้ากันไม่ได้ ก็ต้องเลิกทั้งนั้น ไม่เห็นจะแปลก กูก็ว่านี่ก็พิเศษกว่าทุกคนแล้วนะ กูไม่เคยมานั่งคุยกับผู้หญิงทีละเป็นชั่วโมงเหมือนเพิร์ลเลยสักคน กับปริมก็แค่คุยสั้นๆแล้วก็ไปหา หรือผู้หญิงคนอื่นก็เจอกันบนเตียงอย่างเดียว นี่เพิร์ลคือคนแรกตั้งแต่กูเรียนมหาลัยนะมึง ที่กูพาไปกินข้าวดูหนัง นี่เขาพิเศษมากๆแล้วนะ“

เขาว่าเขาไม่ได้เลวนะ อยู่กับความเป็นจริงมากๆ แต่ไอ้ตี๋แม่งโลกสวยเกินไป คนเรามันก็ต้องเรียนรู้กันไหม สมมุติจะแต่งงานตอนอายุสามสิบ อีกตั้งแปดปี กว่าจะได้แต่ง ชีวิตต้องมาทนเพราะได้ผู้หญิงบริสุทธิ์เป็นแฟนหรือไง เข้ากันไม่ได้ก็ต้องฝืนเหรอ ไม่เอาล่ะ ไม่ใช่ทาง

“ถ้ามึงเทสแล้วไปกันได้ มึงจะตัดพี่ปริมหรือผู้หญิงคนอื่นออกไปไหม”

ณัฐนันท์ทำท่าคิด ก่อนจะตอบว่า

“สมมุตินะ ถ้าเพิร์ลกับกูเรื่องอย่างว่าไปกันได้ กูไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นก็ได้ กูจะมีแค่เพิร์ล แต่ถ้ามันไม่ได้ มึงจะให้กูอดเหรอวะ ยอมกินอะไรจืดๆไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ ไม่ไหวล่ะ เซ็กส์นะมึงสำคัญพอๆกับเรื่องอื่นๆในชีวิตเลยนะ มึงอย่ามาโลกสวย”

ณัฐนันท์ก้มหน้าอ่านชีทในมือต่อ ติณณภพกำลังจะอ้าปากถามต่อในสิ่งที่ยังสงสัยแต่เจอณัฐนันท์ดักคอก่อน

“เลิกถามได้แล้ว อ่านหนังสือไป เดี๋ยวทำข้อสอบไม่ได้นะมึง”

ติณณภพถอนหายใจอย่างอ่อนใจ เพราะถูกชะตากับน้องเพิร์ลคนโปรด สงสารไม่น่ามาหลงชอบคนอย่างไอ้นัทเลย มีผู้ชายอีกมากที่พร้อมจะคบหากับน้องเพิร์ลด้วยความบริสุทธิ์ใจอีกเยอะมาก ได้แต่หวังว่าไอ้นัทไม่คิดจะแค่ฟันแล้วทิ้ง

หลังสอบเสร็จ ณัฐนันท์ขับรถมารับพัลลภาที่หน้าคณะสถาปัตย์โดยจอดรถของเธอไว้ที่นั่น ณัฐนันท์ยิ้มให้กับสาวสวยในชุดนักศึกษาพอดีตัว ผมมัดหางม้าสูงโชว์ต้นคอและไรผมบางเบาแต่งหน้าอ่อนๆ เธอดูน่ารักและสดใส เป็นผู้หญิงในแบบที่เขาไม่เคยควง เขาเดินไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับรอเธอ

“รอนานไหมครับ”

พัลลภาในรองเท้าส้นเตี้ยตัวเท่าไหล่เขาแค่นั้นเอง

“ไม่นานค่ะ เพิร์ลเพิ่งมาจากห้องสมุด”

เขาปิดประตูให้เธอแล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ พอเข้าไปนั่งในรถ ก็โน้มตัวมาหอมแก้มเธอหนึ่งที โดยไม่ให้โอกาสได้ตั้งตัว เธอตกใจเล็กน้อย แต่ก็เพียงแค่ยิ้มเขินๆไม่ได้ว่าอะไร

“ขอชื่นใจก่อน เหนื่อยมากเลยรู้ไหมครับเดี๋ยวขับรถไม่ไหว”

พัลลภาอมยิ้มก่อนที่จะโน้มตัวมาหอมแก้มเขา

“เพิ่มพลังค่ะ”

ณัฐนันท์หันหน้ามามองคนที่หอมแก้มเขาแต่หน้าแดงแล้วอดมันเขี้ยวไม่ได้

“น่ารักว่ะเพิร์ล พี่จะไม่ไหวเอา เดี๋ยวก็ขับรถพาเข้าโรงแรมอีกหรอก คราวนี้จะไม่ยอมปล่อยออกมาแล้วนะ”

***