3

Talk แป้ง

ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกเขินอายกับคำพูดของคุณอา ไหนจะสีหน้าและท่าทางในตอนนี้อีก อารันดูเหนื่อยหอบแปลกๆ นะฉันว่า

“อารันโอเคนะคะ”

“อื้อ อาโอเค แค่เมื่อกี้…รุนแรงไปหน่อย”

“มะ…หมายถึงอะไรเหรอคะ”

“เมื่อกี้ออกกำลังกายน่ะ สงสัยจะออกแรงมากไปหน่อย”

“อ๋อค่ะ…” ฉันก็ตกใจคิดว่าเรื่องอะไรซะอีก

“แป้งไปนอนเถอะ เดี๋ยวอาก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”

“โอเคค่ะ งั้นฝันดีนะคะ^_^” ฉันฉีกยิ้มหวานให้อารัน

“ฝันดีครับ อ้อ เดี๋ยวก่อน” กำลังจะกดวางแต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงท้วงของคุณอา

“มีอะไรเหรอคะ”

“ชุดนี้…แป้งห้ามใส่ให้ใครเห็นนะรู้ไหม ?” น้ำเสียงของคุณอาดุดันเล็กน้อย ทำเอาฉันแปลกใจ

“ทำไมเหรอคะ”

“อาหวง”

ตึกตัก! ตึกตัก!

พอได้ยินคำตอบหัวใจดวงน้อยก็เต้นรัวไม่เป็นส่ำ คำว่าหวงของคุณอาทำไมถึงมีผลต่อความรู้สึกของฉันขนาดนี้

“เข้าใจที่อาบอกหรือเปล่า หืม ?”

“ขะ…เข้าใจแล้วค่ะ”

“ไว้วันหลัง…อาจะโทรมาขอให้แป้งใส่ชุดนี้ให้อาดูใหม่นะ”

“ค่ะ แค่นี้นะคะคุณอา”

“ครับ”

สิ้นสุดคำพูดฉันก็กดวางสายทันที มือเรียวยกขึ้นกุมหน้าอกตัวเองเพื่อห้ามหัวใจไม่ให้เต้นแรง อีกมือก็ลูบใบหน้าที่ทั้งแดงซ่านและร้อนผ่าว

นี่ฉันเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้เขินอารันมากขนาดนี้กัน…

วันต่อมา

วันนี้มหาวิทยาลัยของฉันเปิดเทอมเป็นวันแรก มีกิจกรรมมากมายรอฉันอยู่ มันรู้สึกตื่นเต้นมากๆ กับสังคมที่โตขึ้นไปอีกขั้นนึงของฉัน

โชคดีที่เพื่อนจากโรงเรียนเดียวกันตามไปเรียนด้วยถึงสองคน ไม่อย่างนั้นฉันคงจะเหงาหงอยมากแน่ๆ

ฉันเป็นคนที่เฟรนลี่นะ แต่ถ้าไม่เคยรู้จักกันฉันจะเกร็งไปทันที

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมายังชั้นล่าง คุณพ่อบอกว่าวันนี้จะไปส่งฉันด้วยตัวเอง ทว่าพอเดินลงมาฉันกลับเจอกับคุณอาที่นั่งจิบกาแฟอยู่ในห้องรับแขก

“คุณอา…”

“แป้ง”

คุณอาเรียกฉันเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่พอเราสบตากับน้ำเสียงนั้นก็ชะงัก สายตาคมของคุณอากวาดมองฉันในชุดนักศึกษาที่รัดติ้วตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

วูบหนึ่งสายตานั้นทำให้ฉันรู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัว เพราะมันไม่ได้แฝงไปด้วยความเอ็นดู แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกอื่นที่ฉันคาดเดาไม่ได้

“คุณอาคะ…” ฉันเรียกคุณอาอีกครั้งเมื่อเห็นเขาเอาแต่จ้องโดยไม่พูดอะไร โดนจ้องแบบนั้นฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ

“อะ…อ้อ ปะ…แป้งจะไปเรียนแล้วเหรอ” คุณอาลนลานเล็กน้อยก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืน

“ค่ะ คุณพ่อล่ะคะ”

“พอดีคุณลุงติดธุระด่วน เลยวานให้อาไปส่งแป้งแทน”

“แป้งรบกวนคุณอาเปล่าคะ” เห็นคุณอาเพิ่งกลับมาจากทำงานที่ลอนดอน ฉันจึงกลัวว่าตัวเองจะรบกวนเวลาพักผ่อน

“ไม่เลย อาเต็มใจไปส่ง”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ^_^”

มหาวิทยาลัย

“ขอบคุณนะคะที่มาส่งแป้ง^_^” ฉันให้ไปขอบคุณอารันพลางส่งยิ้มหวาน

“ตั้งใจเรียนนะ” อารันยิ้มตอบแล้วลูบศีรษะฉันเบาๆ ก่อนจะลดสายตาลงมองมาที่ชุดนักศึกษาของฉัน “ชุดนี่มันรัดไปไหม ?”

“ก็นิดหน่อยค่ะ” ฉันยิ้มแห้งๆ เหมือนว่าหน้าอกมันจะใหญ่ขึ้นน่ะก็เลยทำให้รัด

“กระโปรงก็สั้น” จากนั้นสายตากดเลื่อนลงมองที่กระโปรง

อันนี้ฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัว คือฉันไม่ค่อยชอบใส่กระโปรงยาวๆ น่ะ ไม่ได้จะใส่สั้นไปอ่อยใครนะ มันแค่รู้สึกอึดอัด

“แป้งไม่ชอบกระโปรงยาวๆ น่ะค่ะ”

“แต่อันนี้มันสั้นไป”

“คือแป้ง…”

“ไว้อาจะพาไปตัดใหม่”

อารันสวนกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาฉันไม่กล้าเถียงอะไร ได้แค่พยักหน้าตอบรับอย่างงงๆ “ค่ะ…”

“เลิกเรียนแล้วโทรบอกด้วย เดี๋ยวอามารับ”

“ค่ะ แป้งไปนะคะ” ฉันไม่ได้ซักไซ้ถามอะไรเพราะเหมือนว่าตอนนี้อารันจะไม่พอใจกับชุดของฉันเอามากๆ

ฉันเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยท่ามกลางสายตาของผู้ชายที่มองมาอย่างสนใจ จึงรีบก้มหน้าก้มตาเดินไปหาเพื่อนที่นัดเจอกันใต้ตึกคณะ

“ยัยแป้ง ทางนี้!” เสียงเรียกของเอิร์นตะโกนบอกพร้อมโบกมือให้ฉัน

“จะตะโกนทำไมเนี่ย ยัยแป้งไม่ได้หูหนวกซะหน่อย” เดียวปั้นหน้ายักษ์ใส่เอิร์น

ฉันรีบเดินไปนั่งข้างๆ เพื่อนทันที ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“เป็นอะไร ทำไมต้องถอนหายใจแรงขนาดนั้น” เอิร์นถาม

“ก็เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามามีแต่ผู้ชายมองฉัน สายตาแต่ละคนน่ากลัวทั้งนั้นเลย” เพราะแบบนี้ฉันถึงไม่ยอมอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหน ยกเว้นคุณพ่อกับอารัน

“ไม่แปลกหรอก ก็แกใส่ชุดรัดแน่นซะแบบนี้ อาหารตาพวกผู้ชายชัดๆ” เดียวเหลือบมองชุดฉันด้วยหาง ถึงจะพูดจาห้าวห้วนไปหน่อยแต่ฉันก็รู้ว่าเดียวเป็นห่วงฉัน

เดียวกับเอิร์นจะมีนิสัยที่แตกต่างกันมาก เอิร์นจะเป็นคนสดใส ช่างพูดและร่าเริง ส่วนเดียวจะเป็นคนนิ่งๆ พูดจาตรง แรงและห้วน แต่ทั้งสองคนก็จริงใจกับฉันมาก

“แกก็พูดเกินไปหน่าเดียว ฉันว่าแป้งแต่งแบบนี้ก็น่ารักออก”

“เอาเถอะ ไปเรียนดีกว่า จะสายละ” เดียวลุกขึ้นเดินนำไป ฉันกับเอิร์นจึงรีบลุกเดินตาม มาเรียนเป็นวันแรกถ้าไปสายคงจะดูไม่ดี

เลิกเรียน

ฉันส่งข้อความไปบอกอารันตามที่สั่ง ฉันแยกกับเพื่อนแล้วออกมายืนรอคุณอาที่หน้ามหาวิทยาลัย

“โทษนะครับ” ระหว่างรอก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาทัก “น้องแป้งหรือเปล่าครับ”

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“พี่ชื่อโดมนะ อยู่ปีสาม”

“ค่ะ…สวัสดีค่ะพี่โดม…” ฉันไม่รู้จะตอบอะไรก็เลยสวัสดีไปตามมารยาท “แล้วนี่พี่รู้จักชื่อแป้งได้ยังไงคะ”

“ได้ยินเพื่อนน้องเรียกเมื่อเช้าน่ะ”

“อ๋อค่ะ…” ฉันยิ้มแห้งๆ ก่อนจะหันมองไปทางอื่นเพราะจู่ๆ ก็รู้สึกเกร็งขึ้นมา

“รอใครมารับเหรอครับ”

“รอคุณอาน่ะค่ะ”

“แสดงว่ายังไม่มีแฟนน่ะสิเรา”

“ก็ใช่ค่ะ…ว่าแต่ทำไมถึงรู้ล่ะคะ”

“ก็ถ้ามีแฟนแป้งคงตอบว่ารอแฟนมารับไง^_^”

ไม่น่าเชื่อว่าจากคำถามแค่นี้จะทำให้เขาเดาได้ว่าฉันโสด

“นั่นสินะคะ^_^”

จากนั้นบรรยากาศก็กลับเข้าสู่ความเงียบ ทำเอาเกร็งขึ้นมาอีกแล้วสิ

“ถ้าแป้งยังไม่มีแฟน…” อยู่ๆ พี่โดมก็เกริ่นขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “…งั้นพี่ขอจีบแป้งได้ไหมครับ”

“เอ่อคือ…”

ไปต่อไม่ถูกเลยทีนี้ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนเข้ามาขอจีบฉันตรงๆ ตั้งแต่เกิดฉันก็เรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาตลอด ไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย

“ถ้าไม่ได้ก็…”

“จีบแปลว่าคบกันเป็นแฟนเลยหรือเปล่าคะ” ฉันถามเพราะสงสัย คำว่าจีบของแต่ละคนมันก็ไม่เหมือนกัน

“ไม่ครับ จีบสำหรับพี่คือการที่น้องแป้งยอมให้พี่แสดงความรู้สึกออกไปตรงๆ ส่วนจะคบหรือไม่คบอยู่ที่แป้งตัดสินใจ”

“งั้น…แป้งให้จีบก็ได้ค่ะ^_^” ที่ฉันตอบตกลงก็เพราะว่าอยากจะลองใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วๆ ไปบ้าง ไม่ได้ดูใจง่ายไปใช่ไหม แค่จีบนี่เนอะ ไม่ได้คบกันเป็นแฟน

“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเบอร์แป้งไว้ได้ไหมครับ^_^”

“ไม่ได้” นี่ไม่ใช่คำตอบของฉันนะ แต่เป็นของอารันที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของพี่โดม

พี่โดมหันไปมองอารัน ส่วนอารันก็จ้องหน้าพี่โดนเหมือนอยากจะบีบคอ

“ผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของแล้ว”