บทที่ 1 เดิมพันแห่งโชคชะตา

บทที่ 1 เดิมพันแห่งโชคชะตา

เสียงเครื่องมือวัดสัญญาณชีพบรรเลงบทเพลงแห่งการต่อสู้กับความตายอย่างต่อเนื่องในห้องผ่าตัดที่เย็นเยียบของโรงพยาบาลอันดับหนึ่งแห่งปักกิ่ง

แสงไฟสีขาวเจิดจ้าสาดส่องลงมายังร่างงามสง่าของคุณหมอกู้ชิงอวิ๋นศัลยแพทย์หัวใจและทรวงอกมือหนึ่งแห่งยุคในวัยยี่สิบแปดปี ใบหน้าที่งดงามราวกับเทพธิดาหลุดจากภาพวาด บัดนี้กลับชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ทว่าดวงตาสีน้ำหมึกของเธอยังคงนิ่งสงบและเปล่งประกายแห่งสติปัญญาอันเฉียบคม จับจ้องไปยังบาดแผลฉกรรจ์บนทรวงอกของชายหนุ่มผู้ไร้สติบนเตียงผ่าตัด

ผู้บัญชาการหน่วยปฏิบัติการพิเศษ ลี่จิ่นหยาง อายุสามสิบห้าปี ที่เพิ่งถูกโจมตีด้วยระเบิดจากผู้ก่อการร้ายขณะปฏิบัติภารกิจลับ

"ดร.กู้ ความดันโลหิตลดลงอย่างต่อเนื่อง หัวใจหยุดเต้นเป็นครั้งที่สาม!"

เสียงของพยาบาลหัวหน้าดังขึ้นด้วยความตื่นตระหนก

กู้ชิงอวิ๋นไม่ตอบ นิ้วมือที่เรียวบางแต่มั่นคงของนางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและแม่นยำ สายตาไม่เคยละจากแผลที่ซับซ้อนยิ่งกว่าที่เคยพบมา เศษระเบิดแปลกๆ ที่ฝังลึกเข้าไปในช่องอกของผู้บัญชาการเปล่งแสงสีน้ำเงินอ่อนๆ ที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าสิ่งที่ไม่มีใครในห้องผ่าตัดสังเกตเห็นนอกจากเธอ

แปลกจริง... กู้ชิงอวิ๋นคิดในใจ นี่คือพลังงานประเภทไหน? ทำไมฉันถึงรู้สึกได้ว่ามันกำลังกัดกร่อนเซลล์ของเขาอย่างผิดธรรมชาติ

ทันใดนั้นเอง จี้ห้อยคอสีทองแดงขนาดเล็กที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อกาวน์ผ่าตัดของนางเริ่มร้อนขึ้น หีบโอสถเทวะ...สมบัติล้ำค่าที่ตกทอดมาในตระกูลกู้มากว่าพันปี ซึ่งมีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่สามารถเปิดและใช้พลังของมันได้

ความร้อนจากหีบโอสถ...นำพาสติของเธอย้อนกลับไปสู่วันแรกที่โชคชะตาเริ่มต้นขึ้น

...ยี่สิบห้าปีก่อน...

เด็กหญิงตัวเล็กวัยสามขวบนั่งขมวดคิ้วอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดของตระกูลกู้ ท่ามกลางกองหนังสือการแพทย์ที่สูงเท่าตัวเธอ ปู่ทวดกู้เหวินจือ ผู้เป็นเจ้าตระกูลแพทย์โอสถกู้ กำลังอ่านวารสารทางการแพทย์ฉบับล่าสุดที่เพิ่งตีพิมพ์เมื่อไม่กี่ปีก่อน ในนั้นมีบทความเกี่ยวกับการผ่าตัดหัวใจด้วยเทคนิคที่ล้ำสมัยที่สุดในยุคนั้น พลางถอนหายใจกับความเสี่ยงที่ยังคงสูงอยู่

"เฮ้อ...การผ่าตัดด้วยเทคนิค เปิดช่องอก ที่ว่ากันว่าดีที่สุดในตอนนี้ ก็ยังน่าเป็นห่วง โอกาสรอดไม่ถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์เลย..."

ทันใดนั้น เสียงเล็กๆ ใสๆ ก็ดังขึ้นจากกองหนังสือ

"คุณปู่ทวด คุณปู่อ่านข้ามรายละเอียดสำคัญไปหนึ่งจุดแล้วค่ะ"

กู้เหวินจือชะงัก ก้มลงมองเหลนสาวตัวน้อยที่ยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านตำราของตัวเอง

"เสี่ยวอวิ่นอวิ๋น ของปู่...เมื่อครู่หลานว่าอะไรนะ?"

เด็กหญิงยังไม่เงยหน้า แต่กลับอธิบายถึงขั้นตอนที่ซับซ้อนในบทความนั้นได้อย่างแม่นยำ

"ในบทความกล่าวว่า 'ต้องใช้เครื่องมือพิเศษเพื่อหนีบเส้นเลือดใหญ่...' แต่ว่า...เสียงในหัวของหนูบอกว่า วิธีนี้...ยังมีข้อบกพร่องอยู่มากค่ะ"

"ข้อบกพร่องรึ?" กู้เหวินจือเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

"ใช่แล้วค่ะ" เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาดำวาววับเป็นประกายอย่างน่าทึ่ง

"เสียงในหัวหนูบอกว่า หากใช้สายสวนขนาดเล็กสอดเข้าไปตามหลอดเลือด และใช้กล้องขนาดจิ๋วช่วยนำทางแทนที่จะเปิดแผลกว้าง...ผู้ป่วยแทบจะไม่เสียเลือดเลย โอกาสรอดจะเพิ่มขึ้นอีกสี่ส่วนเป็นอย่างน้อย และแผลก็จะเล็กนิดเดียวด้วย"

กู้เหวินจือถึงกับทำวารสารในมือร่วงหล่น!

วิธีการที่เหลนสาวของเขากล่าวมานั้น มันคือหลักการผ่าตัดผ่านกล้องแบบ Minimally Invasive Surgery ซึ่งเป็นเทคโนโลยีแห่งอนาคตที่ยังไม่มีใครในยุคนี้รู้จัก!

"เสี่ยวอวิ่นอวิ๋น ของปู่...ทำไมหลานถึงรู้เรื่องเหล่านี้? ใครเป็นคนสอนหลานรึ?"

เด็กหญิงเอียงคออย่างน่ารัก

"คุณปู่ หนูไม่รู้เหมือนกันค่ะ เมื่อไหร่ที่หนูอ่านหนังสือ มันเหมือนมีเสียงกระซิบบอกคำตอบเอาไว้แล้วในหัว แล้วก็มีภาพของการรักษาคนไข้ผุดขึ้นมาเองด้วย"

ปู่ทวดกู้เหวินจือมองจ้องไปที่หลานน้อยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจบางอย่าง แล้วเดินไปที่ตู้เซฟโบราณที่ปิดล็อกด้วยกลไกลับๆ เอาของสิ่งหนึ่งออกมา..เป็นหีบโลหะสีทองแดงขนาดเท่านิ้วก้อย มีลวดลายแกะสลักอันวิจิตรบรรจงที่ดูเก่าแก่เหลือประมาณ

"นี่คือหีบโอสถเทวะของตระกูลเรา" เสียงของปู่ทวดแสดงความเคารพอย่างลึกซึ้ง

"ตกทอดมาหลายร้อยปีมาแล้ว ไม่เคยมีใครเปิดมันได้สำเร็จ บรรพบุรุษเล่าขานว่าผู้ใดที่สามารถเปิดหีบนี้ได้ จะกลายเป็นแพทย์เทวดาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์"

เด็กหญิงมองหีบด้วยความสนใจ พลางเอื้อมมือไปแตะ

"อย่า! เสี่ยวอวิ๋น!!"

แต่ปู่ทวดห้ามไม่ทัน หีบโลหะนั้นเปล่งแสงสีทองอ่อนๆ ขึ้นมาทันทีที่นิ้วมือเล็กๆ ของเด็กหญิงแตะโดน เสียง 'คลิก' เบาๆ ดังขึ้น หีบเปิดออกเอง! แสงสีฟ้าน้ำเงินพุ่งออกมาจากในหีบ รอบๆ ตัวเด็กหญิงเต็มไปด้วยละอองแสงระยิบระยับราวกับเกล็ดหิมะ เสียงกระซิบนุ่มนวลดังมาจากหีบ

"ผู้ถูกเลือก...ยินดีต้อนรับสู่มรดกแห่งการรักษา เจ้าได้รับพรจากเทพเจ้าแห่งการแพทย์ จงใช้พลังนี้เพื่อช่วยเหลือผู้ทุกข์ทรมาน"

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา กู้ชิงอวิ๋นเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วภายใต้การชี้นำของหีบโอสถ เธอสามารถเรียนรู้วิชาการแพทย์ทั้งแผนจีนและแผนปัจจุบันได้อย่างน่าอัศจรรย์

เมื่ออายุสิบสี่ปี พรสวรรค์ของเธอได้ก้าวกระโดดไปอีกขั้น ดวงตาของเธอพัฒนาความสามารถในการมองเห็นที่เหนือมนุษย์ เธอมองเห็นโครงข่ายเส้นเลือด เส้นประสาท และพลังงานลมปราณในร่างกายของมนุษย์ได้ราวกับเป็นภาพเอกซเรย์สามมิติที่มีชีวิต ที่น่าทึ่งยิ่งกว่านั้นคือ เธอสามารถมองเห็นบริเวณที่เป็นโรคร้ายหรือเซลล์ที่กำลังจะกลายพันธุ์เป็นเนื้อร้ายได้ โดยมันจะปรากฏเป็นจุดสีคล้ำที่แผ่พลังงานแห่งความเจ็บป่วยออกมา ทำให้เธอสามารถระบุตำแหน่งที่ต้องผ่าตัดได้อย่างแม่นยำทุกมิลลิเมตร

พออายุยี่สิบปี เธอก็พัฒนาความสามารถแบบก้าวกระโดด ซึ่งเมื่อรวมกับดวงตาพิเศษของเธอแล้ว...มันทำให้ทุกการลงมีดผ่าตัดของเธอไม่เคยมีความผิดพลาด!

หีบโอสถไม่ใช่เพียงที่เก็บของธรรมดา มันคือพื้นที่มิติส่วนตัวขุมทรัพย์ไร้ขีดจำกัดที่เก็บสมุนไพรหายาก, ยาต่างๆ ที่เธอจัดเก็บไว้ทั้งจากที่เธอคิดค้นเองและจากแพทย์ที่เก่งกาจคนอื่น, เครื่องมือแพทย์ที่ล้ำสมัย, และองค์ความรู้ที่ลึกลับนับไม่ถ้วน

แต่นอกเหนือจากเรื่องการแพทย์แล้ว หีบใบนี้ยังเป็นดั่งคลังสมบัติส่วนตัวที่เธอใช้เก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอสนใจตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เธอเดินทางไปประชุมทางการแพทย์หรือท่องเที่ยวในประเทศต่างๆ ทั่วโลก เธอมักจะซื้อข้าวของและเสบียงที่ดีที่สุดเก็บสะสมไว้เสมอ ในมิติของเธอจึงเต็มไปด้วยเมล็ดพันธุ์พืชหายาก, ตำราอาหาร เครื่องเทศจากทั่วทุกมุมโลก, เสบียงอาหารแห้งคุณภาพเยี่ยม, ไปจนถึงเครื่องอุปโภคบริโภคที่จำเป็น ปริมาณของที่สะสมไว้ตลอดหลายปีนั้นมหาศาลมากพอที่จะทำให้เธอสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้เป็นสิบๆ ปีโดยไม่ต้องพึ่งพาโลกภายนอกเลยแม้แต่น้อย

และล่าสุดเมื่อปีที่ผ่านมา เมื่อเธอไปอ่านนิยายจีนโบราณที่นางเอกมักทะลุมิติแบบไม่รู้ตัวเข้าด้วยความอินในนิยาย โดยเฉพาะนิยายของนักเขียนชื่อดังอย่างprimพริมโรส ที่เธอจะต้องคอมเมนต์ว่า 'สนุกมาก ขออีก10 ตอน ไรท์สวยที่สุด!!' ด้วยความที่มิติของเธอนั้นสามารถเก็บของได้ทั้งของสดของแห้ง เธอก็กลัวว่าตัวเองจะทะลุมิติเหมือนคนอื่นแล้วอดอาหาร หมอกู้จึงได้กระหน่ำซื้อข้าวปลาอาหารสด อาหารแห้ง ของใช้ต่าง จนในมิติในนั้นเต็มไปหมด แน่นอนว่าสิ่งที่เธอสั่งไปมากสุดคือ ซาลาเปา และอาหารปรุงสำเร็จไม่ว่าเจ้าดังแค่ไหนเธอก็สั่งมาตุนเอาไว้ ซึ่งหลังจากที่ซื้อแบบกระหน่ำแล้ว หนึ่งปีผ่านไปเธอก็ยังไม่ทะลุมิติสักที...

ของที่อยู่ในมิติหีบโอสถโบราณนั้นเนื่องจากมันเล็กมากเธอจึงได้นำมาใส่สร้อยให้กลายเป็นจี้ห้อยคอเสียเลย และเธอสามารถหยิบฉวยสิ่งที่ต้องการออกมาได้ทันที เพียงแค่คิด แต่ที่สำคัญที่สุด หีบโอสถยังเป็นผู้นำทางแห่งจิตใจของนาง เป็นเพื่อนคู่ใจที่คอยช่วยเหลือและให้คำแนะนำตลอดหลายปีที่ผ่านมา

...กลับมาสู่ปัจจุบัน...

"ดร.กู้! เขาหยุดหายใจแล้ว! สัญญาณชีพจรเป็นเส้นตรง!" เสียงของแพทย์ผู้ช่วยสั่นเครือและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

กู้ชิงอวิ๋นเพ่งมองเศษระเบิดประหลาดที่ฝังอยู่ใกล้หัวใจของผู้บัญชาการ พลังงานสีน้ำเงินรอบเศษนั้นแผ่ขยายออกมาราวกับม่านหมอกแห่งความตาย กำลังจะกลืนกินชีวิตของชายหนุ่มผู้นี้ไปตลอดกาล

ไม่!

ดวงตาของนางจับจ้องไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาที่ซีดเซียวของเขา ชายผู้นี้...ผู้บัญชาการหลี่จิ่นหยาง...เขาอุทิศทั้งชีวิตปกป้องผู้คนนับไม่ถ้วนจากภยันตราย วิ่งเข้าหาความตายครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้คนอื่นมีชีวิตรอด ชีวิตของเขามีค่าเกินกว่าจะปล่อยให้จบสิ้นลงบนเตียงผ่าตัดนี้!

ในฐานะแพทย์...หน้าที่ของข้าคือการต่อสู้กับยมทูต และชายคนนี้...คือคนที่ข้าจะยอมเดิมพันด้วยทุกสิ่งเพื่อดึงเขากลับมา!

หีบโอสถที่คอของเธอร้อนจนแทบไหม้ แสงสีทองเล็ดลอดออกมาจากใต้เสื้อผ่าตัด เธอรู้สึกถึงการเรียกหาจากหีบ เสียงกระซิบที่คุ้นเคยดังก้องขึ้นในจิตใจของนาง

"พลังแห่งกาลเวลากำลังบิดเบี้ยว...หากเจ้าต้องการฝืนชะตาเพื่อช่วยเขา...เจ้าต้องเสี่ยงทุกสิ่ง...แม้กระทั่งชีวิตของเจ้า"

กู้ชิงอวิ๋นหลับตาลงชั่วครู่ ตัดเสียงร้องไห้และความโกลาหลรอบข้างออกไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความเงียบงันและความมุ่งมั่นอันแรงกล้า

"ฉันยินยอม"

เธอกระซิบเบาๆ โดยไม่สนใจความแปลกใจของทีมแพทย์รอบข้าง เสียงของเธอแม้จะแผ่วเบา...แต่กลับหนักแน่นดุจคำสาบานที่สั่นสะเทือนไปถึงจิตวิญญาณ!

เธอวางมือทั้งสองข้างลงบนอกของผู้บัญชาการ หีบโอสถเปล่งแสงจ้าจนทุกคนในห้องต้องหลับตา พลังชีวิตจากเธอถ่ายเทเข้าไปในร่างกายของชายหนุ่ม แต่พร้อมกันนั้น เศษระเบิดแปลกๆ ก็เริ่มสั่นสะเทือนและส่องแสงแรงขึ้น

"ดร.กู้! อันตราย! หลบเร็วเข้า!" พยาบาลตะโกนเตือน

แต่สายเกินไปแล้ว เศษระเบิดระเบิดขึ้น แต่แทนที่จะเป็นการระเบิดที่ทำลาย มันกลับเป็นการระเบิดของพลังงานมิติ แสงสีน้ำเงินและสีทองพันเกี่ยวกันจนไม่อาจแยกออก กู้ชิงอวิ๋นรู้สึกว่าโลกรอบตัวหมุนไป ร่างกายเบาไปราวกับใยแมงมุม เสียงสุดท้ายที่นางได้ยินคือเสียงเต้นของหัวใจผู้บัญชาการที่เริ่มเต้นกลับมาอีกครั้ง...แล้วความมืดก็กลืนกินทุกสิ่ง

ในความมืดนั้น เธอรู้สึกถึงมือใหญ่ของใครบางคนกำมือเธอไว้แน่น เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูกระซิบ:

"ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน..ผมจะหาคุณให้พบ"

กู้ชิงอวิ๋นยิ้มในสติสัมปชัญญะสุดท้าย ก่อนที่ทุกสิ่งจะมืดมิด... หีบโอสถเทวะระยิบระยับในแสงน้ำเงินและทอง ก่อนที่จะหายไปพร้อมกับเจ้าของของมัน

****ถึงรีดที่รัก ***

อย่าลืมกดไลท์ กดหัวใจ คอมเมนต์ เพิ่มเข้าชั้นเป็นกำลังให้ไรท์ด้วยนะเจ้าคะ เรื่องใหม่มาแล้ว!!! ****