ป๋าอยากให้แต่งงาน

ป๋ากิจรู้ว่าเลี้ยงลูกแบบตามใจจนเสียคน แต่ด้วยความที่รสรินทร์ขาดแม่มาตั้งแต่เด็ก จึงเอาใจทุกอย่างทั้งด้านวัตถุและความรัก เขากลัวว่าถ้าดุหรือตีจะทำให้ลูกสาวคิดว่าตนไม่รัก เลยไม่เคยดุเลยสักครั้งทำให้เมื่อโตมารสรินทร์กลายเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง จะดัดนิสัยตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“ไม่เบื่อค่ะ ถ้าไม่เที่ยวแล้วจะให้โรสทำอะไรล่ะคะ”

“ช่วยงานป๋าสิ ป๋าแก่ขึ้นทุกวันแล้วนะลูก ถ้าหนูไม่สานต่อธุรกิจป๋าก็คงต้องหาลูกเขยมารับช่วงแทน” ผู้เป็นบิดาทราบดีว่าไม่สามารถดูแลลูกสาวคนเดียวไปได้ตลอด สักวันหนึ่งเขาก็คงต้องลาโลกนี้ไปเป็นห่วงก็แต่โรส อยากให้มีผู้ชายดีๆ มาคอยดูแล

“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วเหรอคะ?” เธอไม่ชอบทำงานเพราะคุณป๋าไม่เคยบังคับให้ทำงาน แต่ถ้าเรื่องแต่งงานถ้าแต่งกับคนที่ถูกใจ รสรินทร์ก็ไม่มีปัญหาในจุดนี้ เพียงแค่คนที่ถูกใจเธอไม่ใช่คนที่บิดาถูกใจ

เธออยากแต่งงานกับเหนือเพชร แต่บิดาคงไม่ยอมแน่!

“ป๋าไม่ดีเองที่เลี้ยงหนูให้สบายเกินไป ป๋าว่าหาคนดีๆ มาดูแลหนู มาช่วยด้านธุรกิจรับช่วงต่อ ป๋าจะสบายใจมากกว่าให้หนูดูแลธุรกิจเอง”

ป๋ากิจเป็นผู้มีอิทธิพลแม้แต่ผู้หลักผู้ใหญ่ในเมืองยังเกรงใจ เพราะเม็ดเงินของป๋าที่ช่วยสนับสนุนพรรคการเมืองชื่อดัง มีส่วนผลักดันให้ชนะการเลือกตั้ง ป๋ากิจเลือกสนับสนุนพรรคที่ใสซื่อมือสะอาด เพราะเขาไม่ชอบธุรกิจที่ผิดกฎหมายทุกชนิด และตัวเขาเองก็มีธุรกิจส่งออกหลายอย่าง เป็นธุรกิจที่ถูกกฎหมายทั้งสิ้นร่ำรวยมาได้จากน้ำพักน้ำแรง ฉะนั้นคู่ครองของลูกสาวก็จะต้องเป็นคนที่ทำธุรกิจและเป็นธุรกิจขาวสะอาดด้วย

“แต่โรสยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลยนะคะ” จริงๆ เธอเจอแล้วแต่ไม่น่าจะถูกใจป๋า

รสรินทร์ประทับใจในตัวเหนือเพชร ไม่เพียงเฉพาะความเท่ความหล่อ แต่เธอเคยบังเอิญเห็นเขาเอาเงินและของบริจาคไปให้ผู้คนยากไร้ในพื้นที่ห่างไกล ซึ่งตอนนั้นเธอไปเที่ยวพักผ่อนบนดอยที่ไม่มีไฟฟ้า เป็นความบังเอิญเพราะเดิมทีเธอตั้งใจจะไปรีสอร์ทหรูที่อยู่ท่ามกลางภูเขา แต่ระบบนำทางดันพาไปบนดอยนั้นแทน จึงจำเป็นต้องค้างคืนก่อนจะลงมาในวันถัดไป และวันนั้นเธอได้เจอกับเหนือเพชรเป็นครั้งแรก และตอนนั้นยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร รู้แค่ว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีน้ำใจมาก

จนกระทั่งมาเจออีกครั้งและได้รู้ว่าเขาเป็นมาเฟีย!

“ไม่รู้ล่ะ เรื่องนี้หนูต้องตามใจป๋าบ้าง เดี๋ยวป๋าไปคัดเลือกว่าที่ลูกเขยมาให้ ต้องมีสักคนแหละที่หนูถูกใจ”

“ป๋าอยากให้โรสแต่งงานแล้วย้ายออกไปเร็วๆ เหรอคะ?”

“เรื่องอะไร! ลูกเขยบ้านนี้ต้องอยู่ที่นี่ ป๋าไม่ยอมให้ใครมาแยกหนูไปหรอก”

“แล้วจะมีใครรับเงื่อนไขของป๋าล่ะคะ” เป็นที่รู้กันดีว่าประเพณีไทยฝ่ายหญิงต้องออกไปอยู่บ้านฝ่ายชาย หรือไม่ก็แยกออกไปอยู่กันสองคน น้อยมากที่แต่งกันแล้วฝ่ายชายจะเข้ามาอยู่บ้านฝ่ายหญิง

“มันต้องมีสิ ไม่งั้นป๋าไม่ให้แต่งหรอก” ป๋ากิจมีลูกสาวเพียงคนเดียวและรักดั่งแก้วตาดวงใจ เขาทนไม่ได้แน่ถ้าหากต้องแยกจากรสรินทร์ คงกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเอาแต่เป็นห่วง

คุณหนูโรสยิ้มขำกับความหวงลูกสาวของบิดา ระหว่างนี้เธอหันไปเห็นหญิงสาวอายุไม่ห่างจากเธอมากนักเดินผ่านหน้าห้องครัวไป ก็คงเป็นเด็กที่พ่อเธอเช่ามาอีกตามเคย ตั้งแต่ที่มารดาเสียไปพ่อของเธอก็ไม่คบใครจริงจังอีกเลย จะมีก็แต่เด็กเอ๊าะๆ ที่เข้าออกบ้านเป็นประจำเห็นจนชินตาแล้ว และเธอก็เข้าใจบิดาดีในเรื่องนี้ ก็แค่หาความสุขชั่วครั้งชั่วคราว บิดาของเธอร่ำรวยมากจะเจียดเงินมาเป็นทุนการศึกษาของสาวๆ เธอก็ไม่เดือดร้อนอะไร

“เด็กใหม่เหรอคะป๋า” รสรินทร์เอ่ยถาม เพราะไม่รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาแม้จะเห็นแค่แว็บเดียวก็ตาม

“อืม เด็กมันไม่มีค่าเทอม” ป๋ากิจอ้อมแอ้มตอบ แม้จะรู้ว่าลูกสาวเข้าใจเรื่องแบบนี้ แต่ในความรู้สึกเขาไม่เคยชินเลยกับการถูกถามคำถามแบบนี้

“ป๋ากิจใจบุญ ทำมูลนิธิเลยดีไหมคะ”

“อย่ามาแซวป๋าน่า เอ้า! แล้วนี่ไม่มีใครเอาข้าวต้มมาเสิร์ฟลูกสาวฉันเลยหรือไง” ป๋ากิจแก้เขินด้วยการหันไปบ่นแม่บ้าน ลูกสาวสุดที่รักมานั่งตั้งนานแล้ว ยังไม่มีอาหารมาเสิร์ฟให้เลย

“แค่กาแฟก็พอแล้วค่ะ ป้าพราวขาหนูขอกาแฟดำค่ะ”

“ค่ะ คุณหนู”

ป้าพราวเป็นแม่บ้านและแม่นมที่อยู่มาตั้งแต่เธอจำความได้ คอยดูแลและเลี้ยงเธอในตอนที่บิดาออกไปทำงาน ป้าพราวจึงรู้ใจและตามใจรสรินทร์ไม่ต่างจากป๋ากิจ แม่บ้านคนโปรดเดินไปหยิบโถกาแฟมารินใส่แก้วให้ตามสั่ง

“ขอบคุณค่ะป้าพราว”

“เดี๋ยววันนี้ป๋าว่าจะเข้าไปหาไอ้ชัยเสียหน่อย ไม่ได้ไปเยี่ยมมาเป็นปีแล้ว”

“ลุงชัยเหรอคะ?” รสรินทร์จำได้เพราะลุงชาญชัยเป็นเพื่อนสนิทกับบิดาของเธอ ไปมาหาสู่กันเป็นประจำและเธอก็เคยไปบ้านของลุงชัยหลายครั้งแล้ว

“ใช่ หนูจำน่านฟ้าได้ไหมลูก ได้ข่าวว่ากลับมาจากต่างประเทศหลายปีแล้ว”

“อ่อ พี่น่าน โรสจำได้ค่ะ” เมื่อตอนเด็กๆ เธอกับน่านฟ้าวิ่งเล่นด้วยกันบ่อย พี่น่านโตกว่าเธอห้าปีเป็นพี่ชายที่คอยดูแลเวลาที่เธอตามบิดาไปที่บ้านหลังนั้น พอช่วงมัธยมน่านฟ้าไปเรียนที่ต่างประเทศและหลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

“ตอนนี้ตาน่านรับช่วงต่อจากไอ้ชัยมันแล้ว หนูไปกับป๋าไหมลูกไปเยี่ยมพี่เขาด้วยไง”

“ป๋าขา ตอนนี้โรสง่วงมากเลยค่ะ ดูสภาพสิคะหน้าตาโทรมขนาดนี้พี่น่านได้ตกใจแย่ เอาไว้วันหลังนะคะป๋า” รสรินทร์รู้ถึงจุดประสงค์ของบิดา เลยหาเรื่องเลี่ยงไม่ตามไปด้วย

“เอาไว้วันหลังก็ได้ แต่วันนี้หนูโรสขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะลูก แล้วเพิ่งดื่มกาแฟดำเข้าไปจะนอนหลับไหม หืม?”

“หลับสิคะป๋า กาแฟดำฝีมือป้าพราวทำให้โรสหลับสบายที่สุดเลยค่ะ”

“อืม งั้นไปพักผ่อน เดี๋ยวป๋าก็จะไปแล้วเหมือนกัน”

“ค่ะ รักป๋านะคะ”

รสรินทร์ลุกขึ้นไปหอมแก้มบิดาหนึ่งฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินออกไปจากครัวแล้วขึ้นไปยังห้องนอนของตนที่อยู่อีกฝั่งของปีกบ้าน คฤหาสน์มีพื้นที่กว้างขวางและมีหลายห้องให้ใช้สอย ส่วนที่พักของคุณหนูโรสอยู่อีกฝั่งของตัวบ้าน ซึ่งฝั่งนี้เป็นพื้นที่ใช้สอยของรสรินทร์ทั้งหมด

เธอไม่ได้เข้าไปในห้องนอนแต่เลือกไปที่ห้องแต่งตัวก่อน เพื่อหยิบชุดใหม่และเตรียมตัวอาบน้ำ ซึ่งเมื่อคืนรสรินทร์นอนเต็มอิ่มมาแล้วจึงไม่รู้สึกง่วง แค่อยากนอนแช่น้ำให้รู้สึกสดชื่น ระหว่างที่กำลังเตรียมชุดอยู่แม่บ้านก็เข้าไปจัดการเปิดน้ำใส่อ่างไว้รอให้คุณหนูโรสเข้าไปแช่