กับดักหวามสวาท

จันทร์เจ้า เรืองฤทธิ์ หรือที่ทุกคนเรียกว่า จันทร์ หญิงสาวเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่เสียชีวิตไปตั้งแต่ยังเด็ก ก็ได้คุณหญิงภัทรมลนี่แหละที่ยื่นมือมาอุ้มชูเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ แม้หล่อนจะอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะเด็กในอุปการะของเจ้าของบ้าน แต่หล่อนก็ไม่เคยงอมืองอเท้า หล่อนมักจะหยิบจับช่วยงานบ้าน งานเรือนเสมอมา และนั่นก็ทำให้คุณหญิงภัทรมลยิ่งรักยิ่งเอ็นดูหล่อนมากยิ่งขึ้น

“คุณท่านมีอะไรให้จันทร์รับใช้หรือคะ”

หล่อนถูกคุณหญิงภัทรมลเรียกให้มาพบในเย็นวันหนึ่ง หลังจากเสร็จสิ้นการรับประทานอาหารค่ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“นั่งลงก่อนสิแม่จันทร์”

“ค่ะ คุณท่าน”

หล่อนยิ้มแย้มตอบ และกำลังจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น แต่คุณหญิงภัทรมลขัดขึ้นเสียก่อน

“บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าให้ขึ้นมานั่งด้วยกันข้างบน ไปนั่งข้างล่างทำไมกัน”

“คือว่า...”

“ฉันเอ็นดูแม่จันทร์เหมือนลูกเหมือนหลานนะ ไม่ได้มองว่าเป็นบ่าวไพร่ในเรือน”

หล่อนน้ำตาซึมด้วยความซาบซึ้งใจ ยกสองมือประกบกันและโน้มศีรษะไหว้อย่างนอบน้อม

“ขอบคุณคุณท่านมากค่ะที่เอ็นดูจันทร์ ชาตินี้ฉันไม่มีทางชดใช้บุญคุณของคุณท่านได้หมดแน่ๆ ค่ะ”

หล่อนขยับตัวขึ้นมานั่งบนโซฟา และมองผู้มีพระคุณอย่างแสนเทิดทูน

“เรียนอยู่ปีไหนแล้วล่ะ”

“จันทร์เรียนจบมาเดือนกว่าๆ แล้วค่ะคุณท่าน”

คุณหญิงภัทรมลระบายยิ้ม เอียงคอถามต่อ

“อ้าวจบแล้วเหรอ แล้วนี่แม่จันทร์เรียนจบสาขาอะไรมานะ ฉันเคยถามแล้วล่ะ แต่ก็ลืมไปแล้ว”

หญิงสาวระบายยิ้มให้กับผู้มีพระคุณตรงหน้า ก่อนจะตอบออกมา

“จันทร์เรียนบัญชีมาค่ะคุณท่าน”

คุณหญิงภัทรมลดีดนิ้วอย่างถูกใจ

“เมื่อวานพ่อคินเพิ่งมาบ่นๆ ว่าพนักงานบัญชีลาออกทีเดียวสองคน ไม่มีคนทำงาน ฉันว่าแม่จันทร์ลองไปช่วยงานที่บริษัทฯ พ่อคินดูไหม”

ภาคิน อภิรัตน์ นักธุรกิจชื่อดังคับฟ้า ชายหนุ่มเป็นผู้ชายที่ทรงเสน่ห์ และเป็นที่หมายปองของสาวๆ ทั่วฟ้าเมืองไทย ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ภาคินจะมีผู้หญิงมาให้เลือกลากขึ้นเตียงทุกค่ำคืน และเขาก็เป็นหลานชายแท้ๆ ของคุณหญิงภัทรมลนี่เอง

ภาคินไม่ชอบขี้หน้าหล่อน มักจะหาเรื่องต่อว่ากระแนะกระแหนทุกครั้งที่เจอหน้าหล่อน แม้ว่าหล่อนจะพยายามหลบเลี่ยงแค่ไหน แต่ก็เหมือนว่าโชคชะตาจะเหวี่ยงหล่อนไปตกลงตรงหน้าของผู้ชายใจร้าย ปากร้ายคนนี้ทุกที

หล่อนหวาดกลัวเขา ในขณะเดียวกันก็ตกหลุมรักเขาไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ แต่หล่อนเก็บซ่อนมันเอาไว้ ตั้งใจจะซ่อนมันเอาไว้แต่ภายในอก ให้มันเป็นความลับไปชั่วกาล

“เอ่อ... จันทร์...”

“แม่จันทร์ไม่เต็มใจเหรอ”

“เปล่าค่ะคุณท่าน แต่จันทร์...”

หล่อนอึกอักและเต็มไปด้วยความลำบากใจ อยากจะหนีห่างจากผู้ชายคนนี้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะขัดใจของคุณหญิงภัทรมลผู้มีพระคุณได้

“แม่จันทร์มีอะไรเหรอ”

“คือ... จันทร์คิดว่าคุณคินคงไม่ต้องการ... เอ่อ... ให้จันทร์ไปช่วยหรอกค่ะ”

“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ” คุณหญิงภัทรมลหัวเราะออกมา

“คือจันทร์...”

“ฉันว่าพ่อคินจะต้องดีใจมากๆ ต่างหาก ที่ฉันสามารถหาพนักงานบัญชีเก่งๆ ไปช่วยน่ะ”

ภาคินน่าจะรู้สึกโมโหมากกว่า

หล่อนคิดในใจแต่ไม่กล้าที่จะโต้แย้งออกไป ทำได้แค่ก้มหน้านิ่ง

“งั้นก็ตกลงตามนี้แล้วกันนะแม่จันทร์”

นี่หล่อนจะต้องไปอยู่ใกล้ๆ กับผู้ชายที่คอยแต่จะดุด่าหล่อนจริงๆ เหรอ

“เอ่อ... ค่ะคุณท่าน”

หล่อนจำต้องตอบรับปากออกไปอย่างไม่มีทางเลือก ใบหน้ามีรอยยิ้มที่ปั้นแต่งขึ้นมาเคลือบทับความกังวลใจเอาไว้

“พ่อคินจะต้องดีใจมากแน่ๆ”

สีหน้าของคุณหญิงภัทรมลเต็มไปด้วยความสุข จนคนที่มองอย่างหล่อนเผลอระบายยิ้มออกมาเช่นกัน หากทำอะไรแล้ว ผู้มีพระคุณมีความสุข หล่อนก็จะอดทนทำ แม้ว่าสิ่งนั้นมันจะสร้างความทรมานให้กับตัวหล่อนสักแค่ไหนก็ตาม

“แล้วปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วล่ะแม่จันทร์”

จู่ๆ คุณหญิงภัทรมลที่นั่งระบายยิ้มก็เอ่ยถามขึ้นมาอีก

“เอ่อ จะยี่สิบสามแล้วค่ะคุณท่าน”

“มีแฟนหรือยังล่ะ”

แก้มนวลของหล่อนแดงก่ำ ก่อนจะตอบเอียงอายออกไป

“จันทร์ยังไม่คิด... เรื่องนั้นหรอกค่ะ”

“งั้นก็แสดงว่ายังไม่มีใช่ไหม”

หล่อนผงกศีรษะตอบรับน้อยๆ

“ค่ะ คุณท่าน”

คำตอบของจันทร์เจ้าทำให้แววตาของคุณหญิงภัทรมลเป็นประกายสุกใส

“ดีจัง ฉันจะได้ไม่ต้องกังวลอะไรอีก”

“คุณท่าน... หมายถึงอะไรคะ”

หล่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“เดี๋ยวถึงเวลาแม่จันทร์ก็รู้เองแหละน่า ตอนนี้ไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้แม่จันทร์ไปช่วยพ่อคินที่บริษัทฯ เลย”

“เอ่อ... ค่ะ คุณท่าน”

จันทร์เจ้าลุกขึ้นจากโซฟา และเดินค้อมหลังออกไปจากห้องรับแขกด้วยกิริยามารยาทสมกับเป็นกุลสตรีไทยเป็นที่สุด

คุณหญิงภัทรมลมองตามไปจนลับตาด้วยสายตาพึงพอใจ

“ถ้าได้แม่จันทร์มาเป็นหลานสะใภ้ ฉันคงตายตาหลับแล้วล่ะ”

หญิงสูงวัยที่เส้นผมสีขาวโพลนระบายยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะนั่งดูทีวีรอการกลับมาของหลานชายหัวแก้วหัวแหวนต่อไป