ตอนที่ 10

10

“อยู่เฉยๆ ซิ...” เขาลืมไปได้ยังไง ยังไม่มีการแนะนำตัวกันเลยนี่น่า ชายหนุ่มเลยปล่อยให้สองทรวงกลมกลึงให้เป็นอิสระชั่วคราว ขบเคลื่อนปากไล่ไปตามผิวเนื้อนวลเนียนนุ่มหอม

“อยากรู้ชื่อฉันใช่ไหม...บอกชื่อเธอมาก่อนสิ ชื่ออะไร” ไม่ได้สะเพร่า แต่เพราะไม่สนใจว่าผู้หญิงหน้าหนาที่ชอบแย่งสามีชาวบ้านชื่ออะไรต่างหาก มาถึงตอนนี้ก็ให้ชักเสียดายขึ้นมามิใช่น้อย

“ไม่!!” สายน้ำผึ้งเบี่ยงหน้าหนี ใช่...ตอนแรกเธอคิดยั่วยวนเมื่อเห็นเขาไม่สนใจ ทว่าต้องมาเจอโดนดูถูก ด่าว่าเสียๆ หายๆ ต่อให้เธอถูกตำหนิ ถูกภาคทัณฑ์ ลดเงินเดือนหรือแม้ต้องออกจากงาน เธอยอมทั้งนั้น ขอเพียงอย่างเดี๋ยว อย่าได้เจอผู้ชายหน้าไม่อาย รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้นี่อีกเลย

“หืม...” ศีรษะทุยผงกขึ้นเล็กน้อย “ฉันจำได้วันก่อนเธอขอนามบัตร อยากรู้ฉันเป็นใคร ทำอะไรอยู่ที่ไหน เมื่อกี้ก็ถามอีก...ทำไมตอนนี้ถึงไม่อยากรู้เสียล่ะ”

“ไม่อยากรู้จักผู้ชายหน้าไม่อาย รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้อย่างคุณ!”

“อืม...ยังปากดีได้อีก” พยักหน้าหงึกๆ ลูบไล้ฝ่ามือใหญ่ไปบนผิวเนื้อนวลเนียนนุ่ม ก่อนรัดรอบเอวคอดกิ่วดึงร่างเพรียวอ้อนแอ้นมาแนบชิด พลางมือใหญ่เลื่อนไล้ไปกดรั้งศีรษะทุยให้ก้มลงมา “ฉันชักอยากรู้แล้วซิ ปากอิ่มแดงสดราวกับเชอร์รี่นี่จะหวานสักแค่ไหน”

“ไอ้คนทุเรศ ไอ้คนหน้าไม่อาย ไอ้ผู้ชายหน้าหม้อรังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้” สายน้ำผึ้งก่นด่าและพยายามส่ายศีรษะหนี แต่ต้องหรี่ตาด้วยความเจ็บจากมือใหญ่ที่บีบเต็มแรง

“ขอบใจที่ชม แล้วอย่าลืมไปอัพลงในสต๊อกเธอด้วยล่ะ ไอ้ผู้ชายทุเรศคนนี้ได้เบียดกระแซะปั๊ม...ตรงไหนบนร่างเธอบ้าง” บดเบียดกายแนบชิดกับเนินเนื้ออ่อนไหว “แล้วปั๊ม...เป็นคนที่เท่าไหร่”

“ไอ้...”

“อ๊ะ...ถ้าด่าฉันอีกคำเดียวนะยาหยี เธอเตรียมตัวลงนรกได้เลย” ไม่ได้ขู่...นิ้วยาวสอดดันกระโปรงเลิกขึ้น ใบหน้าคมเข้มซ่อนยิ้มเคลือบใบมีดคมๆ มองสบตาดวงตากลมโตที่ฉายแววขลาดกลัวเมื่อเจอคนจริง

ราวสายฝนเคลือบน้ำแข็งตกลงมากระทบผิวกาย หนาวเหน็บจนฟันกระทบกันกึกๆ ไม่แพ้หัวใจที่เต้นไหวระทึกราวกับยืนอยู่บนดาบคมๆ ตากลมโตมองนิ้วที่เคลื่อนไหวอยู่บนร่าง “แล้วคุณจะเอาไงกับฉัน” กัดฟันถามเสียงสั่นด้วยโกรธตัวเองที่ถูกรังแกแต่เอาคืนไม่ได้

“อืม...เอาไงดีล่ะ” เล่นลิ้นถาม พลางหัวเราะหึหึในลำคอ เมื่ออีกฝ่ายโกรธจนหน้าดำหน้าแดง “เอาชื่อเธอก่อน”

“สายน้ำผึ้ง” หญิงสาวตอบกลับเสียงเขียวอย่างเสียมิได้ อึดอัดคับแค้นใจจนอยากร้องตะโกนดังๆ ทว่าก็ได้แต่มอง...ในอกร้อนด้วยเพลิงโทสะที่เผาไหม้ ฟันขาวขบกัดจนเสียงดังกรอดๆ ถ้ามือว่างเมื่อไหร่จะบีบคอให้หักหมุนได้สามร้อยหกสิบองศาเลยเชียว

“อือ ชื่อท่าทางหวานดี...แต่ไม่รู้ว่าร่างนี้จะหวานเหมือนชื่อหรือเปล่านะ หนทางเดียวที่ฉันจะได้รู้ ก็คือชิมเธอจนหมดทั้งตัวไม่ให้เหลือแม้กระทั่งกระดูกใช่ไหม...สายน้ำผึ้ง”

“บ้าแล้ว...คุณมันบ้า ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า ไอ้คนสติไม่เต็มเต็ง”

“ใช่เลย ฉันเป็นอย่างที่เธอว่าทุกอย่าง อย่างนี้เธอควรกลัวฉันใช่ไหม” ทาบมือบนลำคอระหง นิ้วยาวไล้คลึงเส้นเอ็นที่เต้นตุบๆ อยู่ “เพราะคนสติไม่ดีทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งบีบคอเธอทิ้ง!”

เธอเพียงแค่คิด แต่เป็นเขามีสิทธิ์ทำก่อน แม้กลัวจนหัวใจหล่นกองที่ปลายเท้า ทว่าสายน้ำผึ้งยังพยายามเรียกความกล้าในตัวขึ้นมารับมือกับไอ้บ้าหน้าตัวเมียให้จั๋งหนับ ก่อนเผ่นแนบหายเข้ากลีบเมฆ

“ก็เอาซิ คุกตะรางไม่ได้มีไว้ขังไอ้ด่างสี่ขา แต่ขังคนหมาๆ หน้าไม่อายอย่างคุณ!”

“เธอนี่เก่งนะ โดนขนาดนี้ยังปากกล้า ฉันอยากรู้ซะแล้วซิ ถ้าฉันทำอย่างที่คิดไว้ อย่างเธอจะกล้าเอาเรื่องน่าอับอายไปป่าวประกาศบอกใครเขา เวลาเขาถาม...เธอถูกฉันทำอะไรบ้าง ตรงไหนบ้าง ถ้าไม่ชอบใจแล้วทำไมถึงไม่ขัดขืน ทำไมต้องยอมให้ฉัน...”

“เพราะฉันถูกหมาบ้าอย่างคุณกัดเอาต่างหากล่ะ สู้คุณไปเห็นแต่จะเจ็บตัวอย่างเดียว ฉันเลยต้องกัดฟันยอมทำตัวเป็นท่อนไม้ให้คุณข่มเหงรังแก!”

“อย่างนี้แหละ เขาถึงเรียกว่า เกลือจิ้มเกลือ เธอไปทำร้ายคนอื่นเขาก่อน ก็ต้องยอมรับเวลาเขามาเอาคืน”

“ไม่จริง! คุณฟังความข้างเดียว ไม่คิดตรวจสอบความจริงให้ชัด ก็มาทำร้ายคนอื่น”

“พูดไปคนหน้าหนาอย่างเธอก็ไม่ยอมรับ ยังโยนความผิดให้กับคนอื่น”

“ใช่แล้วไง ฉันมันคนไม่ดี คนดีๆ อย่างคุณก็รีบถอยห่างไปซิ มายุ่งเกี่ยวอะไรด้วย”

“เพราะฉันดันอยากรู้ ผู้หญิงหน้าหนาชอบแย่งผัวชาวบ้านจะรสชาติเป็นยังไงน่ะซิ จะเปรี้ยวจี๊ดปนขมปี๋จนชิมครั้งเดียวแล้วต้องอัปเปหิไปไกลๆ หรือหวานฉ่ำจนฉันต้องหม่ำกินจนไม่เหลือแม้แต่เศษซาก” ใบหน้าคมเข้มซุกไซ้คลอเคลียซอกคอระหง ไต่เคลื่อนปากร้อนผ่าวไปทีละนิด ขบเม้มสลับห่อเรียวลิ้นอุ่นชื้นสอดกระหวัดหยอกเย้ากับช่องหูนุ่ม โลมไล้ทรวงอกกลมกลึงจรดปลายยอดหดเกร็งไหวสู้มือ

ยังไม่ทันได้ต่อว่าห้ามปรามกลีบปากอิ่มนุ่มก็ถูกปิดทับเสียก่อน ดวงตากลมโตใสแจ๋วเบิกกว้าง...ไม่อยากบอกเลย นอกจากการถูกจู่โจมอย่างอุกอาจแนบชิดแล้ว นี่คือครั้งแรกด้วยเช่นกันที่เธอถูก...จูบ!

ชายหนุ่มบดคลึงปากอิ่มอย่างหนักหน่วง ขบเม้มกัดดึงกลีบปากนุ่มบนสลับล่าง ในขณะฝ่ามือก็นวดเคล้นเฟ้นเต้าอิ่มตั้งชัน นิ้วยาวไล้คลึงจะงอยถันหดเกร็ง ใช้ความแข็งแกร่งและได้เปรียบทางร่างกายเล่นงานสายน้ำผึ้งจนเธอหัวหมุนคว้าง แต่ก็ยังพยายามต้านทานอารมณ์แปลกๆ วาบหวามปั่นป่วนและร้อนรุ่มราวถูกไฟเผาผลาญ

เบี่ยงศีรษะหนีก็แล้ว ขบเม้มกลีบปากเข้าหากันก็แล้ว แต่ก็ไร้ผล สุดท้ายเธอก็แพ้ถูกจูบจนปากบวมเจ่อ แรงบดคลึงทำให้ต้องแยกกลีบปากให้เรียวลิ้นอุ่นชื้นสอดแทรกเข้าไปกวาดไล้จนถ้วนทั่ว เหมือนมีพลังบางอย่างดูดเธอลงไปในเกลียวสายน้ำที่ไหลหมุนวนจนหัวหมุน ทำให้ลิ้นเล็กที่พยายามขับไล่กลับกลายเป็นยั่วยุให้คนตัวใหญ่ปั่นป่วนด้วยเชื้อไฟที่กำลังปะทุ ความปรารถนาทางกายหักห้ามได้ยากเย็น

“ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าคิดผิดเกี่ยวกับเธอนะสายน้ำผึ้ง”

หมายความว่าเขารู้แล้วใช่ไหม เธอไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่เขาคิดน่ะ

นิ้วยาวร้อนผ่าวหยอกเย้าผิวเนื้อเนียนนุ่ม ก่อนลูบไล้ไต่ไปโอบอุ้มนวดเฟ้นทรวงอกกลมกลึงอย่างหนักหน่วง มองสบตากลมโตฉายแววยิ้มๆ “คงไม่ผิด ถ้าฉันจะทบทวนข้อเสนอของเธอใหม่”

“ข้อเสนอ...?” เพราะสัมผัสที่เคลื่อนไหวอยู่บนเรือนกายทำให้สติถูกฉุดดึงออกไปด้วย แล้วเมื่อได้ยินพูดเช่นนี้ก็เลยทำให้งงงัน ตามไม่ทัน

“ข้อเสนอที่ว่า...เธอเลิกกับชายแก่หงำเหงือกมาขึ้นเตียงกับหนุ่มหุ่นล่ำบึกอย่างฉันที่ตอนนี้อดทนรอนานไม่ไหวซะด้วยซิ แบบว่าเธอรสชาติดีชะมัด งั้นตกลงเป็นคืนนี้เลยนะ ส่วนสัญญานั่นก็วางเอาไว้ก่อน หลังเราอิ่มหมีพีมันท่องทัวร์วิมานสวรรค์ชั้นเจ็ดเรียบร้อยแล้ว ฉันค่อยเซ็นให้ เธอว่าไงล่ะ”

ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังไม่มีแววล้อเล่นเลยนิดเดียว สายน้ำผึ้งถึงกับหนาวเหน็บจากศีรษะจรดปลายเท้า หัวใจหล่นตุบไปกองที่พื้นในบัดดล

“อ๋อ...เราเกือบได้เสียเป็นคนเดียวกันอยู่แล้วนี่นะ ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวให้เธอรู้จักเลย”

“ไม่จำเป็น ฉันไม่อยากรู้จักผู้ชายอย่างคุณ...ไอ้คนลามกจกเปรต!” เสียดายน้ำลายที่เคยชม เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีที่น่าคบหา แต่สุดท้ายแล้วมันก็...เลวทรามต่ำช้าเหมือนกันหมด!