ตอนที่ 5

“ ท่าทางทำอะไรไม่เป็นเลยสินะเนี่ย .. ทุเรศ..”

“ อุ๊ย..”

เสียงคนงานหญิงคนหนึ่งพูดพร้อมกับสาดน้ำเฉียดมาหาเธอ ที่รีบหลบ

“ นี่แม่จวน ..เบา ๆ หน่อย ..ถึงอย่างไร ..เขาก็เป็นนายหญิง ..ถึงจะผ่านอะไรมาก็ช่างเถอะ.. นายของเราเขารักหล่อนอยู่นะ..”

คำพูดของบัวชุมทำให้คนงานเหล่านั้นเงียบไปได้บ้าง แต่ก็ยังอดที่จะกลั่นแกล้งเสียไม่ได้ ถ้ามีโอกาส

“ คุณ ..มาใกล้ ๆ สิคะ ..เรียนรู้ไว้ก็ดีนะคะ ..การทำอาหารเนี่ย ..อย่าไปสนใจนักเลยไอ้เรื่องล้างถ้วยชามน่ะ ..มานี่ค่ะ..ป้าจะสอนให้..”

ป้าบัวคำ แม่ของบัวชุม กวักมือเรียกเธอ เพราะรู้สึกถูกชะตากับเธอ จึงเอ็นดูนักหนา

“ นี่แกงพะแนงนะคะ ..หรือเรียกว่าแกงคั่วแห้ง นี่เป็นแกงพะแนงเป็ด พอดีเป็ดในฟาร์มมีเยอะเลยเอามาทำแกง..ลองดูบัวชุมมันทำพริกแกงนะคะคุณ..”

หญิงสาวยิ้มกว้าง รู้สึกว่าหัวใจที่ห่อเหี่ยวมันเบ่งบานขึ้นมาในบัดดล เมื่อได้มองเห็นหน้าของป้าบัวคำ หน้าตาของแกยิ้มแย้มแจ่มใส น้ำเสียงไพเราะ ท่าทางโอบอ้อมอารี

“ เรียกพาก็ได้ค่ะป้าขา..เรียกพาเฉย ๆ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกนะคะ ..ขอบคุณป้ามากค่ะ ที่เมตตาพานะคะ..”

“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ..คุณ ..เอ่อ หนูพา..”

หญิงสาวยิ้มหวานเบิกบานใจ แต่รอยยิ้มที่แสนหวานมันก็ทำให้คนที่ได้พบเห็นรู้สึกเย็นใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน

เธอไปนั่งใกล้ ๆ บัวชุม แล้วยื่นมือไปช่วยหาเครื่องแกง ใส่ครกโขลก ด้วยความตั้งอกตั้งใจ บัวชุมเองก็รู้สึกเอ็นดูเธออยู่ไม่น้อย ยิ่งเห็นอากัปกิริยาที่ไม่ถือตัวแบบนี้ด้วยแล้ว

“ ดูคุณก็น่ารักดี ..มิหน้านายถึงได้ไปสู่ขอมาเป็นนายหญิงของเรา ..แต่ทำไมคุณถึงไม่รักนายของเรา เขาลือกันว่าคุณหนีตามชายชู้ไป ไม่ยอมเข้าหอกับนาย..แล้วชายชู้ ถูกนายเชี่ยวฆ่าตายด้วย..”

คำพูดของบัวชุมทำให้เธอนิ่งอึ้ง แต่คนอย่างบัวชุม เป็นคนเถรตรง

“ ถ้าคำพูดของฉันทำให้คุณไม่สบายใจก็อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันเรียนมาน้อย ..พูดตรงไปหน่อย..”

เธอยิ้มน้อย ๆ

“ ไม่เป็นไรจ้ะ ..ทุกคนล้วนต้องมีเหตุผลด้วยกันทุกคน..”

“ งั้นคุณก็ต้องมีเหตุผล..เอาล่ะ ..ฉันไม่ถามแล้วล่ะ..”

บัวชุมพูดแค่นั้นแล้วก็ไม่เซ้าซี้ต่อ หยิบจับทำงานอื่นต่อไปเรื่อย ส่วนเธอก็พยายามมองดูทุกอย่างแล้วจดจำให้มากที่สุด

“ นี่คุณ มันหนักนะ ..ระวังจะแท้ง..”

เสียงร้องบอกของบัวชุมทำให้คนงานในที่นั้นทุกคนต่างหันมามองหน้าเธอแทบเป็นตาเดียว

“ ท้องหรือจ๊ะแม่หนู..”

ป้าบัวถามเธอด้วยความห่วงใย แต่เธอก็ยิ้มพลางส่ายหน้า

“นายบอกจ้ะแม่..”

ป้าบัวคำเมียงมองดูร่างบางของเธอก่อนจะมองหน้าลูกสาวคนเดียว

“ ยังไม่ได้เข้าหอไม่ใช่หรือ..แล้วจะท้องได้ไง..คนท้อง ต้องผ่านเวลาเป็นเดือนถึงจะรู้ว่าท้องนี่ยังผ่านมาได้ไม่กี่วันไม่ใช่หรือ ..”

เธอก้มหน้านิ่ง ไม่ปริปากพูดอะไร แล้วก็รีบช่วยกันทำงานต่อ จนแจ้ง ก็รีบยกอาหารออกต้องวางเป็นแถว เพื่อเตรียมไว้ให้คนงานมาตักไปทานก่อนเข้างาน

ในขณะที่เธอกำลังดูแลคนงานตักอาหารไปทาน ก็มีสายตาของใครคนหนึ่ง คอยสอดส่องจ้องมองเธออยู่แทบทุกขณะ จนเธอเองก็สามารถที่จะรับรู้แล้วสัมผัสได้

ไม่ว่าเธอจะก้าวเดินไปทางไหน หยิบจับอะไร เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เธอก็จะต้องพบเขาวนเวียนอยู่ไม่ห่างนัก

“ เสร็จแล้วก็ไปไร่..ทำงานที่ไร่..”

คำสั่งของเขาดังอยู่ใกล้ ๆ เมื่อเธอทานอาหารเช้าเสร็จ

“ ทราบแล้วค่ะ..ไม่ต้องย้ำ..”

เธอเอ่ยออกมาเบา ๆ

“ รู้แล้วก็ดี..”

เขาพูดกระแทกใส่ ก่อนจะก้าวเดินจากไป ..วริญยุพามองตามด้านหลังของเขาไป ก่อนจะเดินตามคนงานทั้งหลายออกไปยังไร่กว้าง ที่บัดนี้ ต้นกาแฟ เติบโตเบ่งบานเต็มที่

“ ไม่มีหมวกใส่หรือคุณ แดดมันร้อนนะ..แล้วร้องเท้าล่ะ ไม่มีเหรอ..”

เธอส่ายหน้า

“ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะป้า..”

“ อย่าไปยุ่งกับเขาเลยแม่..เดี๋ยวนายมาจัดการเองนั่นแหละ..”

เธอมองดูคนงานทั้งหลายต่างก็ช่วยกันทำงาน เมื่อเหนื่อยก็หยุด แต่เธอนั้นเล่า ไม่รู้จะทำอะไรจึงเดินทอดน่องไปเรื่อย ๆ

“ ฉันให้เธอมาทำงานไม่ได้ให้เธอมาเดินตรวจงาน..”

เธอเดินเรื่อยมาจนไม่ได้มองเขา กระทั่งได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นจากเบื้องหน้าจึงหยุด ถ้าไม่หยุดมีหวังเธอต้องชนกับร่างกำยำของเขาแน่ ๆ

“ ฉันไม่รู้จะทำอะไรนี่คะ..”

เขามองสำรวจเรือนกายของเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะหันไปหาหญิงคนหนึ่ง

“ ให้ผู้หญิงคนนี้ไปทำงานด้วย ..ถากถางต้นหญ้านั่น ..อย่าอู้ล่ะ ทำงานให้คุ้มกับข้าวที่กินเข้าไปด้วย..”

วริญยุพาจ้องหน้าเขานิ่ง ก่อนจะก้าวตามหญิงคนนั้นไปทำงานตามที่เขาบอก ..ฝ่ามือเรียวบางสะอาดต้องจับจอบ จับคราด ถากถอนต้นหญ้าใต้ต้นกาแฟ เพื่อทำความสะอาด อีกทั้งอากาศก็ร้อนอบอ้าว

เธอเองก็ไม่มีหมวก ไม่มีผ้ากันร้อนสักชิ้นเดียว ฝ่าเท้าก็เปล่าเปลือย เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง ผิวที่ขาวผ่องเป็นยองใย กลับต้องหมองคล้ำลงไปจนเห็นได้ชัด