พอเหมาะพอดี

5

พอเหมาะพอดี

“คุณชายท่านมองสิ่งใดอยู่หรือ” บ่าวรับใช้ถามพลางรินน้ำชาบนโต๊ะให้ผู้เป็นนายที่นั่งมองเหม่อไปยังโต๊ะสตรีทั้งสอง ซึ่งยามนี้กำลังพูดคุยหยอกล้อกันจนเพลิดเพลิน

“นั่นใช่โจวเจียวเจียวหรือไม่” บุรุษผู้นั้นเอ่ยถาม มือก็รับถ้วยชาที่มีไอร้อนลอยกรุ่นมาจิบ แม้สายตาจะเลิกมองนางแต่ยังไม่ละความสนใจจากนางไป

เขาเคยได้ยินผู้คนเล่าลือกันว่าโจวเจียวเจียวเป็นหญิงสาวที่เอาแต่ใจตนเอง ไม่สนใจ ไม่ไว้หน้าผู้ใดนอกเสียจากมู่หลินเฟิง บุรุษที่นางพึงใจที่สุด แต่มู่หลินเฟิงไม่ชื่นชอบนาง

“ขอรับนั่นคุณหนูโจว บุตรสาวคนเดียวของตระกูลโจว น้องสาวคนเดียวของคุณชายโจว คุณชายท่านสนใจหรือ”

“ข้าหรือจะสนนาง เพียงได้ยินข่าวว่านางจงใจผลักบุตรสาวใต้เท้าสือตกน้ำในงานโคมไฟ จึงอยากรู้ว่านางเป็นคนเช่นไร”

“เอาแต่ใจตามประสาบุตรสาวเศรษฐีขอรับ มิต่างจากคุณหนูตระกูลอื่น ต่างก็แต่เป็นคนโพงพางไปเสียหน่อยไม่เหมือนคุณหนูบ้านอื่น” เฉิงเชียงบ่าวรับใช้ชายพ่วงตำแหน่งองครักษ์ของคุณชายตระกูลหลินกล่าวขึ้นน้ำเสียงจริงจัง ปนตื่นเต้นราวกับเป็นเรื่องสนุก

ชายหนุ่มฟังเรื่องราวจากปากบ่าวของตนเงียบ ๆ พร้อมจิบชาในถ้วยไปด้วย หากไม่ใช่ตระกูลหลินกับตระกูลเฉียนเกี่ยวข้องเป็นญาติกัน งานเช่นนี้เขาไม่เข้าร่วมให้เหนื่อยเป็นแน่

มารดาเขาตายไปหลายปีแล้ว เหลือเพียงบิดาที่เป็นแม่ทัพให้ วัน ๆ ยุ่งจนแทบไม่ได้เจอ ไม่รู้ยามนี้จำหน้ากันได้หรือไม่ ทำให้บุตรชายคนเดียวเช่นเขาต้องมาเป็นตัวแทน หากรู้เช่นนี้คงหนีกลับค่ายทหารไปแล้ว น่าเบื่อยิ่ง

องครักษ์หนุ่มว่าจบเขาก็พูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม

“เฉิงเชียง เหตุใดเรื่องของสตรีเจ้าก็พูดเป็นน้ำไหลเลยเล่า ทำตัวราวหญิงปากตลาด” ผู้ถูกตำหนิเบ้ปาก ขมวดคิ้ว เหตุใดคุณชายของเขาจึงกล่าวเช่นนั้น ผู้ที่ฟังอยู่ตรงนี้ก็เห็นมีแต่คุณชายหลิน หากไม่ต้องการฟังเรื่องราวเหล่านี้เหตุใดไม่ห้ามก่อนเขาเล่าจบ

แต่มีหรือบ่าวเช่นเขาจะขวัญกล้าเอ่ยทัดทานผู้เป็นนาย ทำได้เพียงค้อมตัวกล่าวขอโทษไป

“อีกนานหรือไม่ พิธีจึงจะเสร็จ ที่นี่น่าเบื่อข้าอยากกลับไปฝึกยุทธ์มากกว่า”

“คงอีกสักพักขอรับ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะขยับตัวเท้าแขนลงบนโต๊ะอาหารไว้ให้คางได้พักพิง หากไม่เกรงใจเขาจะเอนนอนให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

“เฮ้อ ข้ารอไม่ไหวแล้ว ไปเฉิงเชียงข้าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย รอให้เริ่มพิธีค่อยกลับมา ไม่เช่นนั้นคงได้หลับคาโต๊ะ” เฉิงเชียงรับคำด้วยการพยักหน้าแล้วเดินตามผู้เป็นนายไปติด ๆ

ชายหนุ่มเดินมาถึงส่วนลานของเรือนข้าง มีดอกไม้พืชพรรณหลากหลายอย่างกำลังชูดอกงดงาม หากเขาเป็นสตรีย่อมต้องเบิกบาน แต่หาใช่เขาในยามนี้ที่เป็นทหารจึงไม่สามารถชื่นชมความงามของดอกไม้เหล่านี้ได้

“ข้าจะไปนั่งรับลมที่นั่นสักพัก เจ้าไปเถิดหากเริ่มพิธีให้มาตาม”

“ขอรับคุณชาย” เฉิงเชียงค้อมตัวรับแล้วเดินจากไปไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดขึ้นมาอีก กลัวว่าจะถูกเจ้านายดุให้อีกหน ชินเสียแล้วก็คุณชายของเขาอารมณ์เปลี่ยนแปลงรวดเร็วเป็นปกติ

หลินซีเป็นบุตรชายของแม่ทัพหลิน ที่มีความดีความชอบรบศึกใดไร้ปราชัย ฮ่องเต้จึงทรงชื่นชอบเป็นพิเศษ ผู้คนเองก็เกรงใจแม่ทัพน้อยผู้นี้ไปด้วย

เขาคิดไว้ว่าวันหน้าต้องได้ออกรบเคียงบ่าบิดา เป็นขุนศึกคู่ใจร้อยพันสงครามไม่หวั่นจึงมักไปขลุกตัวอยู่ในค่ายฝึกยุทธ์ซ้อมดาบ

แม้จะมีใบหน้างดงามเทียบเคียงอิสตรี แต่จนบัดนี้เขาก็ยังไม่สนใจเรื่องการวิวาห์เลย

“นั่นคุณชายหลินมิใช่หรือ มาทำสิ่งใดที่นี่” สมองรีบทบทวนบทนิยายทันทีที่ได้ยินหว่านจืออวิ๋นเอ่ยชื่อคนผู้หนึ่งขึ้นมา แซ่นี้นางจำได้ว่าเขาคือพระรองที่แสนดี หลงรักและทำทุกอย่างเพื่อสืออีหราน งดงามอย่างที่ผู้เขียนบรรยายไว้จริง ๆ คิ้วเข้มดังคันธนู ดวงตาฉายแววกล้าหาญมุ่งมั่น ริมฝีปากเล็กรูปกระจับสีสดดังชาดทาปาก

ไม่แน่ว่าหากจับเขามาแต่งหญิงคงสูสีกับหว่านจืออวิ๋น

ที่นางมาวันนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะหลินซีผู้นี้ เดิมทีหลินซีไม่ต้องตาต้องใจสตรีนางใดเลย แต่เนื่องจากในงานพิธีปักปิ่นสืออีหรานช่วยเขาเอาไว้จึงเกิดใจผูกจิตรักแก่สืออีหราน

นางไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้นเพราะหลินซีเป็นบุรุษที่มีอำนาจ หากเข้าเป็นพวกสืออีหรานมีแต่นางที่เสียเปรียบ

“ใช่แล้ว ไปทักสักหน่อยดีหรือไม่พี่จืออวิ๋น” โจวเจียวเจียวกล่าวพลางส่งยิ้มหยอกล้อราวกับรู้ทันให้หว่านจืออวิ๋น ใบหูเล็กของหญิงสาวแดงเรื่อทันทีที่พูดถึงบุรุษผู้นั้น

โจวเจียวเจียวคิดว่าหากผู้ที่ช่วยเขาวันนี้ไม่ใช่สืออีหราน เขาย่อมไม่ตกหลุมรักนางแน่ จึงตั้งใจมาร่วมพิธีปักปิ่น แต่นางไม่ต้องการเป็นจุดสนใจเลยคิดว่าจะให้หว่านจืออวิ๋นเป็นผู้ช่วยเหลือเขาแทน

เช่นนี้หลินซีก็จะไม่มีทางช่วยเหลือสืออีหรานในการลอบกัดนางภายหน้า คนอะไรฉลาดจริง ๆ นางคิดลำพังพร้อมกับอมยิ้มให้ตนเอง

“เจียวเจียว” หญิงสาวรับรู้ได้ว่ากำลังถูกหยอกล้อก็เรียกชื่ออีกฝ่ายแก้ความขัดเขิน ก่อนที่ใบหน้าจะแดงลามไปทั่วสองแก้มนวล

“พี่จืออวิ๋นนั่นสืออีหราน หากท่านยังอยู่เงียบ ๆ เช่นนี้ระวังสตรีอื่นจะเอาไปกินเสียก่อน รีบไปเถอะ อีกสักครู่กิ่งไม้ใหญ่บนหัวคุณชายหลินจะหล่นลงมา ท่านรีบไปช่วยดีกว่า” โจวเจียวเจียวพูดจบก็เหลือบมองกิ่งไม้แห้งบนต้นทับทิมเหนือหัวหลินซี ทั้งที่บอกว่าจะออกมารับลมแต่พอไม่เห็นใครอยู่แถวนี้ เขาก็ฟุบหลับลงบนโต๊ะหินอ่อน

ในนิยายตอนนี้เป็นสืออีหรานเข้ามาช่วยใช้แขนบังกิ่งไม้ที่หล่นลงมาตรงหัวเขาพอดี ทำให้นางได้รับบาดเจ็บไม่น้อย สำหรับสตรีหากเกิดรอยแผลเป็นคงแย่ หลินซีรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก ไม่แน่ว่าหากมันตกลงมาโดนหัวเขาจัง ๆ จะยังเป็นคนปกติดีหรือไม่

“เจียวเจียวรู้ได้อย่างไร”

“อย่าพึ่งถามเลยพี่จืออวิ๋นรีบไปช่วยคุณชายหลินเถิด ไม่เช่นนั้นจะไม่ทันสืออีหรานแล้ว” หว่านจืออวิ๋นพยักหน้าแล้วรีบก้าวเท้าไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวถือวิสาสะดึงแขนเขาที่ฟุบอยู่ให้ลุกจากโต๊ะหินอ่อน ช่างพอดียิ่งที่สืออีหรานก็เข้ามาช่วยเช่นกัน

“นี่เจ้า” หลินซีสะบัดแขน ขมวดคิ้วแน่นอย่างหงุดหงิดที่ถูกขัดขวางเวลานอนเช่นนี้ แต่เมื่อได้ยินเสียงกิ่งทับทิมแห้งขนาดใหญ่ตกกระแทกโต๊ะหินอ่อน ถึงเริ่มเข้าใจว่านางไม่ได้ตั้งใจก่อกวนแต่กำลังช่วยเขาอยู่ต่างหาก

หว่านจืออวิ๋นได้ยินเช่นนั้นก็หน้าเจือนไม่กล้าพูดสิ่งใดออกไป เดิมทีก็ไม่ใช่สตรีที่ช่างพูดจาหรือกล้าทะเลาะกับผู้ใด พอได้ยินอีกฝ่ายกล่าวเสียงดังก็ค้อมตัวเป็นการลา เร่งฝีเท้าหนีไปในทันที

หลินซีตั้งใจจะตามไปแต่ถูกสืออีหรานรั้งไว้เสียก่อน

“คุณชายหลินไม่เป็นไรใช่หรือไม่” นางถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงอย่างจริงใจ แต่ผู้ใดจะรู้เล่าว่าเหตุใดกิ่งทับทิมถึงตกลงมาได้พอเหมาะพอเจาะเช่นนี้ หากมิใช่มีผู้ใดจงใจ...