ตอนที่ 5

เช้าตรู่ของวันใหม่ เธอตื่นแต่เช้า รีบไปที่ตำหนักทรงไทยริมน้ำของเขา เธอเข้าไปยังห้องแต่งตัวตรวจดูเรื่องเสื้อผ้า และของใช้ส่วนตัวให้เขาอย่างครบครัน

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณชาย..ดิฉัน..”

หม่อมราชวงศ์ชายทีฆรัตเดโช ขมวดคิ้วมุ่น ทำให้เธอก้มหน้าลง

“ธารเตรียมเสื้อผ้าให้แล้วนะคะ..น้ำอุ่น ๆ กับของใช้ส่วนตัว..จะถามคุณชายว่าจะรับอาหารเช้ากับหม่อมท่านหรือที่ตำหนักนี้คะ..”

“พี่จะรับที่นี่จ้ะ..วันหยุดถึงจะไปทานกับหม่อมแม่ที่ตำหนักใหญ่..”

“ถ้างั้น..อาหารเช้าของคุณชาย..จะรับเป็นอาหารไทยหรือ..”

“พี่ขอเป็นข้าวสวยร้อน ๆ จะได้หนักท้อง เพราะอาหารมื้อเช้าสำคัญที่สุด..พี่ไม่ดื่มกาแฟ..ขอให้น้องจำไว้นะจ๊ะ..”

เธอเงยหน้ามองเขาเผลอยิ้มออกมา จนทำให้คนที่มองเห็นต้องนิ่งงันไปชั่วขณะกับความน่ารักและดูเย้ายวนของเธอ

“ค่ะ..ถ้าอย่างนั้นจะจัดที่ด้านล่างนะคะ..วันนี้ธารคงทานอาหารด้วยไม่ได้..เพราะต้องรีบไปแต่งตัวไปทำงาน..”

“ไม่ได้..พี่บอกแล้วไงว่าจะแวะไปส่ง..ไม่สายหรอกจ้ะ..ต้องทานอาหารกับพี่ก่อน..”

“จะดีหรือคะ..เพราะธารเป็นแค่..”

“บอกแล้วไงธารเหมือนน้องสาวของพี่..ไปจ้ะ..ไปรอพี่ข้างล่างนะคนดี..”

รอยยิ้มที่พริ้มเพราเหือดหายไปจากดวงหน้าที่งดงามของเธอ..

“ค่ะ..”

เธอลงมาด้านล่างดูความเรียบร้อยของอาหารบนโต๊ะ สักครู่เขาก็ลงไปหลังจากอาบน้ำแต่งตัวด้วยสูทสีขรึมอย่างเรียบร้อยแล้ว

“นั่งสิจ๊ะ..”

เขาผายมือออก ก่อนจะนั่งลง แล้วเริ่มตักอาหารทานอย่างเงียบ ๆ จนอิ่ม โดยไม่ได้คุยอะไร

“พี่จะไปรอที่ตำหนักหม่อมแม่นะจ๊ะ..”

“ค่ะ..”

เธอลุกขึ้นแล้วหันมาดูสาวใช้ที่ยกสำรับอาหารออกไปก่อนจึงชำเลืองสายตามามองเขาอีกครั้งที่ยังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ แล้วจึงหมุนร่างเดินกลับมาบ้าน แต่งตัว แล้วเดินไปที่ตำหนักใหญ่ ซึ่งเขากำลังนั่งคุยอยู่กับหม่อมกฤตญาณีและแม่ของเธอ

“ไปเถอะจ้ะ..สายมากเดี๋ยวรถจะเยอะ..”

เธอยกมือไหว้ลาหม่อมและแม่ของเธอ ก่อนจะยืนหลบให้เขาเดินผ่านไปก่อนแล้วจึงเดินตามไปห่าง ๆ

นายชลชาติคนขับรถเปิดประตูทางด้านหลังให้เขาแล้วทำท่าจะปิดลง

“เกลียวธาร..มานั่งข้าง ๆ พี่นี่สิจ๊ะ..”

เธอทำท่าอึกอักอยู่ชั่วครู่

“เชิญครับคุณหนู..”

นายชลชาติหันมากระซิบบอกเบา ๆ เธอจึงค่อย ๆ ก้าวไปนั่งเคียงข้างเขาแต่นั่งห่างจนชิดประตู นายชลชาติปิดประตูแล้วเดินอ้อมมาด้านหน้าประจำที่คนขับแล้วขับรถออกจากวังศรีลักษณ์

“สอนอยู่คณะศึกษาศาสตร์หรือจ๊ะ..”

“ค่ะ..”

“อาจารย์มหาวิทยาลัยก็คงเข้าออกไม่เป็นเวลา เพราะไม่ได้สอนทั้งวัน..มีสอนพิเศษที่อื่นหรือไม่..”

“มีค่ะ..”

“แล้วจะกลับกี่โมงล่ะจ๊ะ ..หือ..”

เธอก้มหน้านิ่ง

“ไม่เป็นเวลาค่ะคุณชาย..”

เธอหันหน้าไปมองใบหน้าด้านข้างที่คมขรึมของเขานิ่ง

“ให้ธารมาเองก็ได้นะคะ..ไม่ต้องแวะมาส่งหรอกค่ะ..”

“ไม่ได้..พี่ขอปฏิเสธนะจ๊ะให้พี่มาส่งเถอะ..แล้วตอนกลับรอพี่ได้ไหมจ๊ะ..”

“กรุณาเถอะค่ะคุณชาย..ธารเป็นแค่ลูกสาวแม่นม ซึ่งเหมือนเป็นคนรับใช้ของหม่อมท่าน..ธารอาศัยอยู่ ทั้งที่นอน ที่กิน..อย่าให้ธารต้องรบกวนมากไปกว่านี้อีกเลยค่ะ..ธารขอกลับเอง..”

“ตามใจ..แต่พี่ขอมาส่ง..วันไหนพี่กลับเร็วจะแวะมารอรับนะจ๊ะ..”

เธอลอบผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ

“แล้วก็อย่าได้คิดว่าเป็นเหมือนคนรับใช้ของพี่อย่างเด็ดขาด..เพราะพี่รักนม เหมือนแม่ของพี่อีกคน..น้องก็เหมือนน้องสาวของพี่..อย่าลืมสิจ๊ะ..”

เธอนิ่งเงียบ ไม่มีคำพูดใด ๆ อีก หากเขาพูดคุยคำตอบก็คือคำว่า ค่ะ..เสียเป็นส่วนใหญ่..จนมาถึงหน้ามหาวิทยาลัย เขาสั่งให้นายชลชาติขับรถเข้าไปจอดหน้าคณะของเธอ

เกลียวธารหันมายกมือไหว้เขา ก่อนจะก้าวลงจากรถที่นายชลชาติเปิดออกให้ แล้วยืนมองเขาจนรถเลี้ยวออกนอกประตูรั้วที่สูงตระหง่าน