ตอนที่9

“เดี๋ยวผมกลับไปทานที่พักดีกว่า”

เรื่องอาหารเขารู้สึกว่าอยากจะกลับไปทานที่โฮมสเตรย์มากกว่าเพราะเขารู้สึกว่าอาหารค่อนข้างถูกปากเขามากกว่าที่อื่น

“โอเคค่ะ”

ณดารู้สึกโล่งใจที่ตอนนี้เธอนั้นจะได้กลับไปทำงานที่ค้างคาอยู่ของเธอเสียทีอีกอย่างเย็นนี้เธอก็จะได้ไปรับนีน่าจากโรงเรียนเองด้วย

21.30 น.

แกร๊ก..กุก..กัก

“เสียงอะไร”

ณดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงกุกกักภายในห้องของเธอจึงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง

“คุณคิณ..อื้อออ”

ณดาเบิกตาโพรงเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเธอเป็นใครหนำซ้ำยังโดนเขาใช้มือหนาปิดปากลากออกไปจากเตียงอีกต่างหากเธอไม่คิดว่าเขาจะกล้ามาหาเธอถึงที่นี่ในเวลานี้จึงไม่ได้เตรียมตัวหาอะไรป้องกันเอาไว้ก่อน

“บอกผมมาเดี๋ยวนี้ว่านีน่าเป็นลูกใคร??”

อคิณเค้นถามหญิงสาวอย่างตรงไปตรงมากับสิ่งที่เขาต้องการรู้

“ออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้นะ”

ณดาไม่อยากจะคิดว่าสิ่งที่เธอกลัวมันจะเกิดขึ้นเธอไม่อยากให้เขาสงสัยอะไรมากไปกว่านี้จึงรีบไล่เขากลับไปให้เร็วที่สุด

“ไม่ตอบก็ได้..ถ้าวันนึงสิ่งที่ผมคิดมันเป็นเรื่องจริงผมจะมาทวงสิทธิ์ของผม”

อคิณยังไม่ยอมแพ้ยิ่งหญิงสาวมีอาการตื่นกลัวเช่นนี้เขายิ่งมั่นใจว่าเรื่องที่เขาสงสัยมันจะเป็นเรื่องจริง

“ความจริงอะไร”

ในใจณดาตอนนี้ไม่ดีเอาเสียเลย

“ความจริงที่นีน่าเป็นลูกของผมน่ะสิ...”

อคิณพ่นคำพูดที่ทำให้เธอนั้นกลัวเขาเข้าไปอีก

“อื้มม”

ชายหนุ่มก้มลงบดจูบหญิงสาวด้วยความสะใจครู่หนึ่งจึงปล่อยเธอจากพันธนาการของเขา

“ผมไปก่อนแล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ..”

ว่าจบแล้วก็ออกไปจากบ้านของหญิงสาวด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ

“ฮึก..อึก..ฮือๆ”

ณดาทรุดลงนั่งร้องให้กองอยู่กับพื้นเธอกลัวเหลือเกินว่าปีศาจร้ายอย่างเขาจะมาพรากลูกจากเธอไปเธอรู้ว่านีน่าต้องการพ่อมากแต่ถ้าหากมีพ่อที่นิสัยไม่ดีแบบนี้เธอก็ไม่อยากให้ลูกได้รู้ว่าคนๆนี้เป็นพ่อของลูกเธอเลยสักนิด

อคิณกลับมาจากบ้านณดาได้พักใหญ่เขาก็มานั่งทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างดูหากนีน่าเป็นลูกของเขาอย่างที่เขาคิดเขาก็จะต้องได้สิทธิ์ในการดูแลลูกและสิทธิ์นี้ก็คงจะทำให้ณดาแทบบ้าตายเป็นแน่

ตอนที่เขาได้เล่นอยู่กับนีน่าเขาก็ได้เส้นผมของเด็กหญิงมาแล้วส่งไปตรวจเรียบร้อยแล้วตอนนี้ก็แค่รอผลตรวจก็เท่านั้นหากเป็นไปตามที่เขาคาดเขาจะเอาผลตรวจไปยืนยันกับณดาด้วยตัวเอง

วันต่อมา

09.00 น.

“คุณนิดมาหรือยังครับ”

อคิณทานอาหารเช้าเสร็จจึงเดินเข้ามาถามหาณดาจากนิชา

“อ้าวคุณคิณนิกำลังจะโทรไปแจ้งพอดีว่าวันนี้ณดาโทรมาบอกว่าเธอป่วยน่าจะไม่ได้เข้ามาแต่เรายังมีไกด์คนอื่นที่พาคุณคิณเที่ยวได้อยู่นะคะ”

นิชาว่าจะโทรหาอคิณเพื่อบอกกับเขาพอดีว่าณดานั้นหยุดงานเพราะเธอพึ่งได้รับสายจากเพื่อนว่าไม่สบายนิชาคิดว่าคงจะเป็นเพราะเพื่อนเธออาจจะยังไม่หายดีจากวันก่อนแล้วเมื่อวานก็พาชายหนุ่มเที่ยวอีกวันนี้เลยน่าจะไม่ไหว

“ไม่เป็นไรครับผมต้องการแค่คุณนิดถ้างั้นผมรอเธอหายดีก่อนก็ได้”

อคิณไม่คิดว่าหญิงสาวจะป่วยจริงเขาจะต้องไปดูให้เห็นกับตาให้ได้

“เอ่อ..ค่ะ..ขอโทษด้วยนะคะ”

นิชาอมยิ้มเล็กน้อยที่ดูชายหนุ่มจะต้องการแค่เพื่อนเธอคนเดียวเท่านั้นคนอื่นให้ไปแทนก็ไม่ยอม

“ไม่เป็นไรครับ”

อคิณหันหน้ากลับที่พักของเขาทันทีคิดว่าอีกสักพักเดี๋ยวเขาก็คงจะได้รู้คำตอบว่าหญิงสาวป่วยจริงหรือไม่จริง

“แกว่าคุณคิณเค้าคิดอะไรกับเพื่อนเราป่าววะ”

หนามเตยถึงแม้จะนั่งทำงานแต่หูของเธอก็ได้ยินทั้งสองคุยกันตลอดเมื่อเห็นอคิณเดินลับตาไปแล้วจึงหันมาขอความเห็นจากนิชาว่าคิดเหมือนที่เธอคิดหรือป่าว

“ฉันก็แอบเชียร์อยู่นะ..คุณคิณเค้าดูเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นแถมยังดูเข้ากับนีน่าได้ดีด้วยหากนิดได้รักกับเค้าคงดี”

นิชาเองก็คิดไม่ต่างจากเพื่อนเธอเหมือนกันหากอคิณจะจีบเพื่อนเธอหรืออะไรยังไงเธอก็เอาใจช่วย

“อิๆๆๆๆ”

สองสาวหัวเราะกันคิกคักถึงเรื่อที่กำลังมโนกันอยู่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

บ้านณดา

“เมื่อยจังเลย”

หลังจากที่ณดาไปส่งลูกสาวของเธอที่โรงเรียนเรียบร้อยแล้วก็เข้าตลาดสดไปซื้อผักผลไม้กับพวกเนื้อมาเก็บตุนของเอาไว้พอลงจากรถได้เธอก็หิ้วของพะลุงพะลังเข้าบ้านอย่างทุลักทุเล

“ให้ผมนวดให้มั้ย”

“หืมม..นี่.คุณมาทำไมอีกเนี่ย”

ณดาหันหน้าไปตามเสียงที่ส่งมาถึงเธอเมื่อรู้ว่าเป็นใครก็ถึงกับคิ้วขมวดที่คิดว่าวันนี้เธอจะพ้นจากหน้าของเขาแล้วเสียอีก

“เห็นเพื่อนคุณบอกว่าคุณไม่สบายเท่าที่ผมเห็นคุณคงอยากจะอู้งานมากกว่ามั้ง”

อคิณเห็นว่าหญิงสาวก็ดูปกติดีเป็นอย่างที่เขาคิดเขารู้ว่าเธอจงใจจะหลบหน้าเขามากกว่าอาจจะเป็นเพราะเรื่องที่เขาขู่เธอเมื่อคืนนี้ก็เป็นได้

“มันก็เรื่องของฉัน”

ณดาวางของที่เธอถือมาบนโต๊ะเธอถือว่าวันนี้เธอไม่ได้ไปทำงานและก็ไม่ต้องต้อนรับเขาเหมือนลูกค่าคนหนึ่งเพราะฉะนั้นเขาไม่มีสิทธิ์มายุ่งอะไรกับเธอ

“ถ้าพรุ่งนี้ผมไม่เห็นคุณที่โฮมสเตรย์...ไม่แน่ผมอาจจะไปรับนีน่ามาเที่ยวเป็นเพื่อนก็ได้นะขอตัวก่อน”

อคิณพูดจบเขาก็ออกจากบ้านหญิงสาวไปทันทีวันนี้เขาจะปล่อยเธอเป็นอิสระไปก่อน

“นี่เราไปทำเวรทำกรรมอะไรกับคนๆนี้ไว้นักหนานะ”

ณดาหมดคำจะโต้เถียงกับชายหนุ่มเพราะเขาชอบเอาเรื่องลูกของเธอมาขู่อยู่เรื่อย