บทที่ 5

“พ่อ...ผมเข้าไปนะ” ลูคัสเคาะห้องทำงานของพ่อ ก่อนจะเอ่ยขออนุญาตขึ้น เขาเลี่ยงมาดามมิเชลกับวิคตอเรียขึ้นมาข้างบนก่อน เมื่อได้ยินเสียงนี้อดัมก็รีบเก็บรูปภรรยาสุดที่รักในลิ้นชักโต๊ะทำงานทันที แม้จะไม่ได้เจอหน้าเกือบยี่สิบแปดปีแล้ว แต่ในหัวใจของเขาก็ยังมีเธอไม่เปลี่ยนแปลง

“เข้ามาสิ” อดัมเอ่ยบอก ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ มองไปยังลูกชายคนเดียวของเขา ที่ยังมีเค้าความเป็นแม่อยู่ในแววตาบ้าง

“มาดามมิเชลมา พ่อรู้หรือยังครับ” ชายหนุ่มเดินมานั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพ่อแล้วเอ่ยถาม ลูคัสนั้นมักจะเรียกย่าตัวเองว่ามาดามมิเชลแบบเต็มยศ และย่าสั้นๆ บ้างตามแต่สถานการณ์

“รู้...ก่อนหน้าลูกครึ่งชั่วโมงน่ะ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยบอก เพราะรู้นิสัยของแม่ตัวเองและย่าของลูคัสดีว่าเป็นยังไง เขาอยากรู้นักนิสัยแบบนี้จะใช้กับเขาตอนนั้นด้วยหรือเปล่า ภรรยาเขาถึงได้หายไปแบบไร้ร่องรอย ตามหาตัวแทบพลิกเมืองไทยก็ยังหาตัวไม่พบ

“แม่ของพ่อนี่ไม่เบาเลย ถ้ายังสาวคงน่ากลัวใช่เล่น” ลูคัสยิ้มออกมา อดัมอยากหัวเราะ ชักจะอยากให้พ่อลูกชายตัวดีส่องกระจกเสียจริง เพราะนิสัยบางอย่างของลูคัสเองก็ช่างเหมือนมาดามมิเชลไม่มีผิด กัดไม่ปล่อย โหดหน้าตายแบบนี้

“เห็นว่าคราวนี้พาใครมาด้วย”

“มาดามมิเชลบอกว่าเป็นหลานของเพื่อนน่ะครับ ผมเจอแล้วเมื่อกี้” ชายหนุ่มเอนหลังพิงเก้าอี้ ไม่ว่าจะกลับมาที่นี่สักกี่ครั้ง เขาไม่เคยชอบเลยสักทีให้ตาย มันรู้สึกอึดอัดมากจนแทบหายใจไม่ออก ที่ต้องมายืนมาใช้อากาศของประเทศนี้หายใจ ยิ่งโตมาก็ยิ่งเกลียดให้ตายเถอะ แต่ยิ่งเกลียดเขาก็ต้องยิ่งอยู่

“เพิ่งรู้ว่ามาดามมีเพื่อนเยอะกับเขาเหมือนกัน” อดัมเอ่ยประชดประชันผู้เป็นแม่ เพราะมาดามมิเชลถึงจะเดินทางมาเมืองไทยไม่บ่อย แต่ทุกครั้งที่มามักจะหาเรื่องให้แปลกใจเสมอ แต่ถึงกระนั้นมาดามมิเชลก็เลี้ยงลูคัสจนเติบใหญ่ ซึ่งเขาก็ขอลูคัสกลับมาเลี้ยงเองตอนที่ลูกชายอายุได้สิบขวบ

ก่อนจะส่งไปเรียนต่อที่อังกฤษตอนเข้าไฮสคูลจนถึงมหาวิทยาลัย ด้วยอาชีพของเขาที่ต้องไปดูความเรียบร้อยของพื้นที่ขุดเจาะน้ำมันที่ประเทศซาอุดีอาระเบีย จึงไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกชายเท่าที่ควร แม่ของเขาจึงหมั่นไปเยี่ยมหลานชายคนโปรดที่อังกฤษบ่อยๆ แต่พอโตขึ้นดูทั้งคู่จะห่างๆ กันออกไป

“คงงั้น” ลูคัสเอ่ยตอบเหมือนไม่สนใจ

“เรื่องคนงานรอบใหม่ที่จะพาไปซาอุ พ่อให้คนจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วนะ รอแค่วันเดินทาง เอาคนไทยไปดีแล้ว ฝีมือดี จะได้ช่วยคนที่นี่ด้วย” ผู้เป็นพ่อหันกลับมาคุยเรื่องงานบ้าง เพราะตอนนี้ลูคัสดูจะเป็นหัวเรือใหญ่ในการบริหารจัดการทุกอย่างของบริษัท ซึ่งชายหนุ่มก็ทำได้ดีทีเดียว แม้จะเสี่ยงอันตรายต่อการทำงาน ที่ผ่านมาก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

ส่วนเขาก็คอยหาพื้นที่ร่วมทุนแห่งใหม่เสมอ เพราะสัมปทานการขุดเจาะน้ำมันที่ประเทศซาอุดีอาระเบียนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอด พักนี้ทางรัฐบาลก็ค่อนข้างบีบบริษัทข้ามชาติเสียด้วย จึงต้องหาช่องทางใหม่ๆ รองรับไว้

“ช่วยคน พ่อนี่ใจดีจริง ยังช่วยคนในประเทศนี้อยู่อีก” พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร ลูคัสมักจะรู้สึกไม่ชอบใจเสียทุกครั้งไป

“พ่อไม่รู้ว่ามาดามมิเชลพูดอะไรให้เราฟังบ้าง แต่ความจริงคือความจริง ที่ลูกมีสายเลือดของคนในประเทศนี้อยู่ครึ่งหนึ่ง จำไว้” อดัมมองลูกชายคนเดียวด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่รู้ทำไมลูคัสถึงได้มีอคติกับคนไทยนัก ทั้งๆ ที่เรื่องในอดีตยังไม่ได้รู้ความจริงด้วยซ้ำ ทุกอย่างมันต้องมีเหตุผลสิ

“แต่ผมไม่ยอมรับ”

“ลูคัส!” ฝ่ามือใหญ่ตบลงโต๊ะทำงานอย่างไม่กลัวเจ็บ มองหน้าลูกชายนิ่งด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ซึ่งลูคัสเองก็ไม่ได้ละสายตาไปทางไหน สบตาของผู้เป็นพ่ออย่างแข็งกร้าวเช่นกัน

“ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก แค่มาเหยียบพื้นดินที่คนคนนั้นเคยอยู่ และอาจจะอยู่ถึงทุกวันนี้ ผมก็รังเกียจจะแย่แล้ว”

“ลูคัส หยุดพูดแบบนั้น” ได้ยินคำพูดที่ดูถูกแผ่นดินเกิดผู้เป็นแม่ของลูกชายแบบนี้ อดัมถึงกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ จ้องมองลูกชายที่ไม่รู้ถึงความผิดที่ได้พูดออกมา

“ผมยอมทำตามที่พ่อสั่งหลายเรื่อง ทั้งเรื่องที่ให้ผมอยู่ที่นี่ เรื่องรับคนงานไทยไปทำงานที่พื้นที่ขุดเจาะน้ำมัน และอื่นๆ ที่เกี่ยวกับคำว่าไทย มันมากพอแล้ว ผมไม่อยากทำเกินกว่านี้” ลูคัสเน้นคำว่าไทยอย่างชัดเจน เพราะเขาไม่ชอบคำนี้เลยจริงๆ แต่ก็ต้องทนอยู่ทนทำเรื่องมากมายตามที่พ่อสั่ง

สิ่งที่ชายหนุ่มพูดออกมา ทำให้คนที่ยืนนอกห้องซึ่งได้ยินประโยคนี้เข้าถึงกับยิ้มพอใจ มาดามมิเชลรู้สึกพอใจกับหลานชายที่เธออุตส่าห์เลี้ยงมากับมือ แม้จะไม่ได้ดั่งใจไปซะทุกอย่าง แต่เรื่องแรงเกลียดชังนี้ ลูคัสไม่เคยทำให้เธอผิดหวังเลยจริงๆ

“หลานย่า ต้องรักย่าสิถึงจะถูก” มาดามมิเชลเอ่ยกับตัวเองยิ้มๆ ก่อนจะเดินผ่านเข้าห้องนอนของตัวเองไป เธอเคยเจ็บปวดจากการถูกแย่งของรัก แต่ตอนนี้ของรักชิ้นนั้นได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเธอแล้ว แต่เพิ่มจากหนึ่งเป็นสอง