ตอนที่ 2

“แล้วชู้รักนายหายไปไหนแล้วล่ะ”

เตศวรโน้มหน้าลงมาหาเล็กน้อย ดวงตาของเขาเย็นชาและเหย่อหยิ่งจนวีรยาหวั่นใจ เขาเหมือนไม่ใชคนงานธรรมดา แต่ถ้าไม่ใช่ แล้วหมอนี่เป็นใครกันล่ะ นั่นสิ ถ้าเตศวรไม่ใช่แค่คนงานธรรมดา แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน หรือว่ามือปืน?

วีรยาหน้าเผือด แต่ก็พยายามควบคุมสติ แต่กระนั้นร่างกายก็สั่นเทาอยู่ดี

“คุณหนูหมายถึงใครหรือครับ”

“กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ยังจะมาถามอีกเหรอ กล้าทำชั่วก็กล้ารับหน่อยสิ”

หล่อนเค้นเสียงเดือดดาลใส่ ก่อนจะเอานิ้วจิ้มหน้าอกกว้างที่แข็งราวกับแผ่นศิลาของเตศวรแรงๆ

“หรือว่านายชอบหลบอยู่ตามชายกระโปรงของผู้หญิง หึ นายเตศวร”

หล่อนเห็นกรามแกร่งที่มีไรหนวดของเตศวรขบกันแน่น จนเห็นสันนูนปูดเป่ง สายตาของเขาก็วาวโรจน์ บอกให้รู้ว่าโกรธจัดเลยทีเดียว แต่แปลกที่เขาไม่ทำร้ายหล่อนเลย อาจจะเป็นเพราะไม่กล้าล่ะมั้ง

“กลับไปเถอะครับ อย่ามายุ่งกับผมเลย”

“นายก็ตอบคำถามฉันมาก่อนสิ เอาชู้รักของนายไปซ่อนไว้ที่ไหน”

หล่อนเห็นเขาทำหน้าเบื่อหน่าย ก่อนจะผายมือเข้าไปในห้องพักของตัวเอง

“งั้นก็เชิญคุณหนูฟางหาเอานะครับ ค้นให้ทั่วห้องเลย จะค้นถึงฝ้าเพดานเลยก็ได้ ถ้าคิดว่าผมจะซ่อนใครเอาไว้บนนั้น”

เขาประชดประชันและกำลังจะหมุนตัวเดินจากไป แต่หล่อนรีบวิ่งไปขวางหน้าเอาไว้

“นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

เขายิ้มหยัน สายตาเลือดเย็น

“ตอนนี้มันไม่ใช่เวลางานของผมแล้ว ดังนั้นอย่ามาบังคับผมตอนนี้”

“อวดดีนักนะ”

วีรยาชี้หน้าอย่างโมโห ผู้ชายคนนี้ไม่เคยยอมอ่อนข้อให้หล่อนเลย แม้ว่าหล่อนจะอยู่ในฐานะนายจ้างของเขาก็ตาม

“อย่าคิดว่ามีนังแม่มดนั่นเป็นคนถือหางแล้วฉันจะทำอะไรนายไม่ได้ล่ะ”

หล่อนเต็มไปด้วยความโมโหและก็อีกความรู้สึกหนึ่งที่ยังไม่เข้าใจ

“เพราะฉันจะต้องกระชากหน้ากากของนายกับนังแม่มดออกมาให้ได้ คอยดู!”

“ใช่ คอยดู”

ลำไยสนับสนุนเต็มที่

แต่เตศวรไม่ได้มีท่าทางสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขายังคงมีสีหน้าที่เรียบเฉย

“คุณอรัญญาเป็นแม่เลี้ยงของคุณหนู ผมว่าคุณหนูควรจะให้เกียรติเธอสักหน่อยนะครับ”

“ทำไมฉันต้องให้เกียรตินังแม่มดนั่นด้วย ในเมื่อมันเป็นตัวร้ายที่ทำให้ครอบครัวของฉันต้องแตกแยก แล้วนายก็อย่าคิดนะว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมือของฉัน เพราะฉันจะตามจองล้างจองผลาญนายกับนังแม่มดไม่ให้มีความสุข คอยดูสิ”

เตศวรส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับคู่สนทนาวัยกระเตาะ

“ผมขอตัวนะครับ ขี้เกียจฟังเด็กมีปัญหาบ่น”

“นี่นาย... ว่าฉันเป็นเด็กมีปัญหาเหรอ!”

เขายิ้มหยัน ก่อนจะเลิกคิ้ว หลิ่วตาล้อเลียน

“ผมคงว่าบานประตูมั้งครับ”

แล้วเตศวรก็ไหวไหล่อีกครั้ง ก่อนจะก้าวยาวๆ เดินจากไป

วีรยามองตามไปด้วยความขุ่นเคือง สองมือเล็กที่ทิ้งอยู่ข้างกายกำแน่น

“ฉันไม่มีทางเลิกราง่ายๆ แน่ ไอ้กรรมกร”

“คุณหนูใจเย็นๆ ค่ะ” ลำไยเตือนสติ

วีรยาหันหน้ามาจ้องลำไย

“ไหนบอกว่านังแม่มดมันอยู่ในห้องของนายเตยังไงล่ะ แล้วไหนล่ะ ไม่เห็นแม้แต่เงาเลย”

“ก็... นังจุกมันบอกมาน่ะค่ะ” ลำไยแก้ตัวหน้าเจือนซีดขาว

“คราวหน้าคราวหลังกรองข่าวก่อนนะ ฉันไม่อยากหน้าแหกแบบนี้”

“ค่ะ คุณหนู”

วีรยาเดินกระแทกเท้ามุ่งหน้ากลับเข้าไปในบ้าน โดยมีลำไยวิ่งตามไปติดๆ

พอเข้ามาถึงในบ้านวีรยาก็ต้องชะงักเท้า เมื่อประจันหน้าเข้ากับอรัญญา แม่เลี้ยงที่อายุห่างจากหล่อนไม่ถึงสิบปีเข้าพอดี

“คุณฟางจะรีบไปไหนเหรอคะ”

น้ำเสียงของอรัญญาเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน แต่วีรยารู้ดีว่ามันน้ำผึ้งอาบยาพิษชัดๆ

“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ฉันไม่หลงกลเธอเหมือนคนอื่นๆ หรอก”

“ตายแล้วคุณฟาง ทำไมพูดกับแม่แบบนี้ล่ะคะ”

อรัญญาแกล้งแทนตัวเองว่าแม่ เพื่อยั่วโทสะของลูกเลี้ยงที่หล่อนชังน้ำหน้า

“เธอไม่ใช่แม่ฉัน แม่ฉันมีคนเดียว และก็ถูกเธอทำให้ตายไปแล้ว จำไม่ได้หรือไง!”

“อุ๊ย ตายจริง... ทำไมว่าร้ายกันแบบนี้ล่ะคะคุณฟาง แม่จริงใจกับคุณฟางนะคะ”

“อย่ามาตอแหล เพื่อปกปิดความชั่วของตัวเองเลย คอยดูนะ ฉันจะต้องจับเธอกับนายเตให้ได้คาหนังคาเขา แล้วเมื่อนั่นคุณพ่อก็จะเลิกเชื่อคำพูดลวงๆ ของเธอสักที”

อรัญญายิ้มหยัน สีหน้ายียวนกวนโทสะของวีรยาเป็นที่สุด

“ก็หลายปีแล้วนะคะที่คุณฟางพยายามหาเรื่องใส่ร้ายฉันน่ะ แต่เพราะฉันเป็นคนดีไงคะถึงตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ แถมผัวก็ยังรักยังหลงไม่เสื่อมคลาย”

“นังแม่มด!”

วีรยาเงื้อมือขึ้นจะไปตบหน้าอรัญญา ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พ่อของหล่อนเดินออกมาจากห้องพักและเห็นช็อตนี้เข้าพอดี

ทำไมสวรรค์ถึงต้องทำให้หล่อน ดูแย่ ดูเลว ดูร้ายในสายตาของบิดาด้วยนะ

“หยุดนะ ฟาง”

“คุณพ่อ...”

วีรยาลดมือลง และหน้าซีดเล็กน้อย

อรัญญาหันไปเห็นวิทยาสามีแก่ก็รีบบีบน้ำตา และวิ่งเข้าไปกอดออดอ้อน

“คุณพี่ขา ช่วยญาด้วยค่ะ คุณฟางจะตบยาอีกแล้วค่ะ ช่วยญาด้วยค่ะ”