ตอนที่ 5 เจอกันอีกครั้ง

ตอนที่ 5 เจอกันอีกครั้ง

3 วันต่อมา

รถเก๋งสีดำจำนวน 5 คันแล่นเข้ามาจอดในที่จอดรถของคฤหาสน์จันทรพิพัฒน์ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทวิ่งลงจากรถแล้วรีบมาเปิดประตูให้ผู้เป็นนายทันที

อาร์เดนก้าวขาลงจากรถพร้อมกับยื่นมือไปให้พิมพ์มาดาที่ตอนนี้เป็นนายหญิงใหญ่ของบ้านเต็มตัวจับ แล้วประคองภรรยาสุดที่รักลงมาจากรถ ส่วนพายุนั่งอยู่ในรถอีกคันหนึ่ง

“เชิญคุณทั้งสามคนเข้าไปข้างในครับ นายท่านรออยู่” สิบทิศ ลูกน้องคนสนิทของก้องภพรีบวิ่งเข้ามาหา และเชิญทั้งสามคนเข้าไปข้างใน

เพราะเป็นการนัดคุยธุระเรื่องการเกี่ยวดองของทั้งสองตระกูล ทำให้วันนี้ก้องภพจัดลูกน้องดูแลบริเวณบ้านมากกว่าปกติ เพื่อความแน่ใจว่าจะไม่มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

“ว่าไงคุณท่าน” ก้องภพที่รออยู่ในห้องรับแขกลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินเข้าไปหาเพื่อนซี้

“สวัสดีค่ะคุณก้องภพ” พิมพ์มาดายกมือขึ้นไหว้เจ้าของบ้าน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่สิบปี เธอก็ยังคงเป็นคนที่มีความนอบน้อมเสมอต้นเสมอปลาย

“สวัสดีครับคุณพิมพ์มาดา” ก้องภพยกมือขึ้นรับไหว้

“สวัสดีครับคุณอา” พายุเองก็ยกมือขึ้นไหว้ชายวัยกลางคนที่เป็นเพื่อนสนิทของพ่อ และว่าที่พ่อตาของเขาเช่นกัน

“ไหว้พระเถอะลูก”

เมื่อทักทายกันเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็นั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขก ก้องภพหันหน้าไปมาเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่าง

“จันทร์ คุณหนูไปไหน ทำไมยังไม่ลงมา ขึ้นไปตามคุณหนู บอกว่าคุณลุงอาร์เดนมาแล้ว” ก้องภพหันไปบอกพี่เลี้ยงของลูกสาวที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

“ค่ะ นายท่าน” จันทร์ก้มหัวรับคำสั่ง แล้วก็รีบเดินขึ้นไปยังชั้นบนที่เป็นห้องนอนของพลอยใสทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง เมื่อเห็นว่าคุณหนูของตัวเองไม่เปิดสักที จันทร์เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาข้างใน

“ตายแล้ว! คุณหนูขา ทำไมยังไม่ตื่นอาบน้ำแต่งตัวอีกล่ะคะ คุณลุงอาร์เดน คุณอาพิมพ์ แล้วก็คุณพายุมาแล้วนะคะ” พูดไปก็เขย่าตัวพลอยใสไปด้วย

เหมือนว่าคนที่นอนอยู่จะตื่นนานแล้ว แต่แค่แกล้งหลับเพราะไม่อยากลงไปข้างล่างเสียมากกว่า เพราะทันทีที่จันทร์พูดเสร็จ พลอยใสก็นอนคว่ำแล้วเอาหมอนมาปิดหัวตัวเองไว้ทันที

“คุณหนู รีบเถอะค่ะ เดี๋ยวจะโดนนายท่านดุเอานะคะ” จันทร์เขย่าตัวคุณหนูของเธออีกครั้ง คราวนี้ได้ผล พลอยใสดีดตัวลุกขึ้นพร้อมกับหันมามองจันทร์แล้วยกยิ้มกวน ๆ ใส่

“อยากให้รีบใช่ไหม ได้ งั้นก็ลงไปทั้งอย่างนี้แหละ”

ไม่แค่พูด แต่พลอยใสยังดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ยังอยู่ในชุดนอน

“คุณหนูขา! ไม่ได้นะคะ อย่างน้อยก็มาเปลี่ยนชุดก่อนเถอะค่ะ โอ้ย! อกอีแป้นจะแตก”

จันทร์ตะโกนตามหลัง แต่คนถูกเรียกก็ไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น

//////

“คุณลุง คุณอา สวัสดีค่า” ทันทีที่เท้าก้าวพ้นบันได พลอยใสก็ยกมือขึ้นสวัสดีพร้อมกับเสียงพูดสดใส โดยที่เธอยังไม่ได้มองสำรวจว่ามีใครมาบ้าง

“ยัยพลอย!! แกทำอะไรของแกเนี่ย ทำไมถึงยังอยู่ในชุดนอน” ทันทีที่เห็นลูกสาวสุดที่รัก ก้องภพก็แทบลมออกหู เผลอตวาดพลอยใสเสียงดัง

“ก็จันทร์บอกให้หนูรีบ หนูก็รีบแล้วนี่ไงคะ” พูดเสร็จก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอีกตัวหนึ่ง

พลันสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างคุณอาพิมพ์ เขามีใบหน้าหล่อเหลาราวเทพปั้นจนยากที่จะลืม ถึงแม้จะมีแว่นสายตาบดบังอยู่อีกชั้นหนึ่งก็ตามที

“อ้าว คุณหมอ มาทำอะไรที่นี่คะ” พลอยใสจำได้ดีว่าเขาคือคุณหมอที่ทำการตรวจภายในให้เธอเมื่อวันก่อน

“พูดอะไรของลูกน่ะพลอยใส สวัสดีเฮียพายุเสียสิลูก”

คราวนี้เป็นเสียงของคุณหญิงเพชรอัปสรแม่ของเธอ เอ่ยปากบอกให้ลูกสาวทักทายชายหนุ่มตรงหน้า

“ฮะ เฮียพายุเหรอคะ”

เธอทวนย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ และทุกคนก็พยักหน้ารับเป็นเชิงบอกว่าใช่พร้อมกัน

เมื่อระบบประมวลผลในสมองเริ่มทำงาน ก็ทำเอาใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเรื่อ เขาคือเฮียพายุ และยังเป็นคนตรวจภายในให้เธอ นี่เขาเห็นร่างกายเธอไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย

“สวัสดีครับน้องพลอย ไม่ได้เจอกันนาน ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ” คำทักทายจากคนตรงหน้ายิ่งตอกย้ำความอายให้เธอเข้าไปอีก

พลอยใสรีบเบือนหน้าหนี สองแก้มแดงเห่อร้อน อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ทีไหนแล้ว พยายามปฏิเสธงานแต่งงานทุกอย่างทุกทางเท่าที่ทำได้ แต่กลับวิ่งไปให้เขาเห็นภายในของตัวเองถึงที่

“เอาล่ะ มากันครบแล้ว ฉันว่าเรามาเริ่มคุยกันดีกว่านะ จะได้ไม่เสียเวลา” อาร์เดนพูดขึ้น

ทั้งสองตระกูลพูดคุยตกลงกันเรื่องงานแต่งงานของพลอยใสกับพายุ พ่อแม่ทั้งสองฝั่งต่างเห็นดีเห็นงามด้วยกันไปเสียหมด รวมถึงว่าที่เจ้าบ่าวของเธอที่เอาแต่พยักหน้าเห็นด้วยกับทุกสิ่งที่พ่อกับแม่พูด ต่างจากเธอที่ไม่มีสิทธิ์ออกความเห็นอะไรเลยแม้แต่น้อย

..นี่มันมัดมือชกกันชัด ๆ ..

หลังจากพูดคุยตกลงกันเรียบร้อย ได้ข้อสรุปว่างานแต่งงานจะถูกจัดขึ้นในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า ในเมื่อไม่มีทางเลือกพลอยใสจึงได้แต่กระฟัดกระเฟียดขึ้นมาบนห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่ และแน่นอนว่ามันเป็นคำสั่งของพ่อเธอ เพราะจะต้องทานข้าวเที่ยงร่วมกัน

“อยากจะให้แต่งกันมากใช่ไหม ได้ จะเอาให้ร้องขอหย่าแทบไม่ทันเลยคอยดู” หญิงสาวพูดกับตัวเองก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยความไม่พอใจ

//////

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาข้างล่าง พลอยใสเห็นว่ายังจัดโต๊ะอาหารไม่เสร็จ เธอเลยออกไปเดินเล่นฆ่าเวลาพลาง ๆ

เธอยืนอยู่ตรงสวนดอกไม้ ที่เมื่อสิบกว่าปีก่อนมันเคยเป็นสนามเด็กเล่น เธอมักจะมานั่งก่อปราสาททรายที่นี่เสมอ และก็จะมีเฮียพายุของเธอมาเล่นด้วยประจำตามสัญญา จนเมื่อ 14 ปีก่อน ที่เขาหนีไปเรียนเมืองนอก

“เชอะ บอกว่าจะมาเล่นด้วยบ่อย ๆ สุดท้ายก็ทิ้งสัญญาแล้วหนีไปเรียนเมืองนอก เมืองไทยมันไม่มีที่ให้เรียนหรือยังไง แล้วจู่ ๆ ก็กลับมา ใครมันจะอยากอยู่ด้วย” พลอยใสบ่นอยู่กับตัวเอง โดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครยืนอยู่ข้างหลัง

“น้องพลอยยังไม่หายโกรธเฮียอีกเหรอคะ” เสียงทุ้มของใครบางคนทำให้พลอยใสต้องรีบหันกลับหลังมาดู

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อถูกจับได้ว่ากำลังนินทาเขาอยู่

“ฮึ พลอยจะไปโกรธเฮียทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ก็แค่เรื่องตอนเด็ก ๆ”

ใบหน้าหวานเฉไปทางอื่น ทำให้พายุต้องพาตัวเองให้มาหยุดอยู่ในรัศมีสายตาของเธอ

“เฮียสัญญา ว่าหลังจากที่เราแต่งงานกันแล้ว เฮียจะไม่ทิ้งพลอยไปไหนอีก จะอยู่เล่นกับพลอยทุกวัน”

“เรื่องแต่งงานนี่ก็เหมือนกัน พลอยไม่ได้อยากจะแต่งด้วยสักหน่อย มัดมือชกกันชัด ๆ”

ใบหน้าคมเจื่อนลงทันทีที่ได้ยินคำพูด นัยน์ตาสีเทาเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด เพราะภาระหน้าที่ที่เขาต้องแบกรับ เลยจำเป็นต้องไปเรียนหมอเพื่อที่จะได้มาดูแลคุณพ่อที่ไม่ชอบไปโรงพยาบาล นั่นจึงทำให้เขาต้องผิดสัญญากับเธอ

ถึงแม้อาร์เดนจะมีลูกชายฝาแฝด แต่ถ้าให้นับตามเวลาเกิด พายุถือว่าเป็นพี่ ไต้ฝุ่นเป็นน้อง รวมทั้งนิสัยที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ทำให้ผู้เป็นพ่อต้องฝากฝังทุกอย่างให้เขาดูแลรวมถึงน้องชายฝาแฝดก็ด้วย เพราะพายุเป็นคนสุขุม เอาการเอางาน แตกต่างจากไต้ฝุ่นที่มีนิสัยรักสนุก ติดเล่นเสียมากกว่า

และการแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนสนิทพ่อ ก็คือหน้าที่อีกอย่างของเขาเช่นกัน แต่สำหรับพายุนั้น ความรู้สึกของเขามันไม่ใช่แค่หน้าที่ เขาหลงรักพลอยใสมาตั้งแต่เธอยังเด็ก จึงพยายามมาเล่นกับเธอบ่อย ๆ แต่สุดท้าย คำว่าหน้าที่ก็ทำให้เขาและเธอต้องห่างกัน

////////////////////////////////