บ้านสวนแห่งความรัก ตอนที่ 3

มธุรสในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าตัวโคร่งคลุมไปจนเกือบถึงเข่านั่งพลิกซ้ายทีขวาทีอยู่บนที่นอนขนาดคิงไซส์ของเจ้าของห้องที่อาบน้ำอยู่และออกคำสั่งให้เธอนั่งรอเขาที่นี่ แผลที่โดนพ่อเลี้ยงตีมันกำลังระบม! และเธอกำลังเจ็บมากเจ็บยิ่งกว่าตอนที่นั่งมาในรถเสียอีก ณกรที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนสะอาดตามองเด็กสาวอย่างแคลงใจขณะที่มือยังสาละวนกับการเอาผ้าขนหนูเช็ดผม

“ชื่ออะไร...เราน่ะ”

“หนูเอ่อ...ฉันชื่อน้ำหวาน ชื่อจริงชื่อมธุรสค่ะ” ใบหน้าหวานค่อยๆ หันมาทางเขาแต่ก็ยังก้มหน้างุดอยู่อย่างนั้นตลอด หากพิศมองให้ละเอียดแล้วเธอเป็นเด็กสาวที่ผิวพรรณผุดผ่องขาวเนียน คิ้วโก่ง จมูกโด่งเล็กเป็นสันได้รูป ปากสีชมพูระเรื่อเครื่องหน้ารับกับผมสั้นแค่ประบ่าที่ยังหมาดน้ำอยู่ มิน่าเล่าถึงได้ถูกพ่อเลี้ยงใจชั่วคิดไม่ซื่อ

“เอาล่ะเลิกกลัวฉันซะที...ถ้าฉันทำอะไรเธอ คงไม่ปล่อยมาเป็นชั่วโมงแบบนี้หรอก” เขายิ่งชักจะหงุดหงิดกับท่าทีของเจ้าหล่อนที่ทำเหมือนเขาเป็นพวกบ้ากามไม่เลือกอย่างนั้นเต็มที พลันสายตาก็พบความผิดปกติบางอย่างบนตัวเธอ...รอยแดงจ้ำเลือดเป็นทางยาวที่บริเวณน่องฝั่งซ้ายคล้ายถูกตีด้วยเรียวไม้หรือของแข็งและมันต้องแรงมากถึงได้ช้ำเลือดขนาดนั้น

“ขาเธอ...ไปโดนอะไรมา” ตาแป๋วมองเขาบอกความหมายไม่ได้ภายในตาเศร้านั้นมีน้ำคลออยู่เป็นประกาย

“โดน...โดนพ่อตีค่ะ...ก่อนที่จะวิ่งหนีมาที่ถนน”

“แล้วตีด้วยอะไรทำไมเป็นแผลขนาดนี้...ขอฉันดูหน่อย” ไม่พูดเปล่า ณกรตรงหรี่เข้ามาหาเธอ ผ้าขนหนูที่ใช้เช็ดผมถูกพันไว้ที่คอ

“เรียวไม้ไผ่ค่ะ...อุ๊ยคุณ!!! จะทำอะไรน่ะ”

“ฉันแค่จะดูแผลว่ามันเยอะแค่ไหน...” ณกรเปิดชายเสื้อของตนที่เจ้าหล่อนสวมอยู่ขึ้นเหนือเขาก็ถูกมือบางตะปบอย่างฉับผลัน ชายหนุ่มถึงกับอึ้งเมื่อเห็นว่ามันไม่ได้มีแค่แผลเดียว รอยจ้ำช้ำเลือดนั้นมีสูงขึ้นไปตามเรียวขาสวย ด้วยสีผิวที่ขาวและซีดรอยนั้นจึงเด่นชัดและในตอนนี้มันปูดนูนขึ้นตามขนาดของไม้ที่ใช้ตีแล้วด้วย

“โดนตีถึงตรงไหนเดี๋ยวเอายาทาให้” “ไม่เป็นไรค่ะคุณ...ฉันทำเองได้ค่ะ ฉันไม่อยากรบกวนคุณน่ะค่ะ แค่นี้ฉันก็เกรงใจคุณจะแย่อยู่แล้วอีกอย่างผู้หญิงกับผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวกันไม่ดีหรอกค่ะ...ฉัน...ฉัน” จะให้บอกได้อย่างไรล่ะว่าโดนตีทั้งตัว เขามิต้องทาให้เธอทั้งตัวหรอกเหรอ “แทนตัวเองว่าน้ำหวานได้ไหมเธอคงเด็กกว่าฉันหลายปี...กี่ปีแล้วล่ะ”

“สิบแปดปีแล้วค่ะ...อุ๊ยคุณ...!!! พอเถอะค่ะอย่าเปิดอีกเลยฉันไม่ได้ใส่ชั้นในนะ!!” มธุรสเริ่มผลักมือหนาออกจากตัวเมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าจะหยุดเปิดดูแผลของเธอ

“ฉันไม่ชอบเด็กเลิกคิดไปได้เลยว่าฉันจะปล้ำเธอ...บอกมาสิโดนตีถึงไหน หยุดโวยวายซะที!!! ที่ฉันดูเพราะอยากรู้ว่าแผลเยอะไหมบางทีเธออาจจะเป็นไข้เพราะแผลอักเสบแล้วยังตากฝนอีกด้วย ไม่ได้พิศวาสเธอหรอก”

มธุรสถึงกับน้ำตาคลอเบ้าเธอพยายามเหลือบตามองเพดาน เธอมองไม่ออกว่าตอนนี้เขาจะบริสุทธิ์ใจอย่างที่ว่ารึเปล่าแต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วไม่ใช่เหรอ

“ฉะ...เอ่อน้ำหวานโดนตีทั้งตัวค่ะ ไม่รู้ว่าโดนตรงไหนบ้าง แต่เจ็บไปหมดเลยคงไม่เหมาะถ้าคุณจะทายาให้”

“บ้าชิบ!!!!” ณกรสบถอย่างหัวเสียกับการกระทำของพ่อเลี้ยงใจชั่ว

“ฉันบอกแล้วน้ำหวานว่าไม่พิศวาสเธอหรอก...ทีนี้นอนคว่ำได้แล้ว ฉันไม่มองหรอกเดี๋ยวจะทายาให้”

‘ไม่มองแล้วจะทาได้ไงคะ’ อยากจะถามเขานักแต่มธุรสก็ไม่กล้าได้แต่ทำตามคำสั่งตัวสั่นงก เธอไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายขนาดนี้แถมยังต้องถลกผ้าเปิดอะไรต่อมิอะไรให้เขาดูอีก

ณกรเองก็ใช่ว่าจิตใจจะอยู่กับเนื้อกับตัวนักเมื่อต้องมาอยู่ใกล้กับสาวน้อยวัยขบเผาะเช่นนี้เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน ออกจะเชี่ยวชาญเรื่องนารีด้วยซ้ำไป แล้วนี้ยังต้องมาทายาให้เธอ...ไอ้แผลบ้านั่นก็ไม่รู้จะมากมายไปถึงไหนต่อไหนรึเปล่า แค่คิดความร้อนรุ่มก็เริ่มเข้าครอบงำเสียแล้ว