Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
นักเขียน
นิยาย
ดวงใจ สุลต่าน
1.0K·panja/ปัญจา"อุ๊ย!!!!นายท่าน จะทำอะไรข้า!!!" ดาเมียร์ตกใจเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆร่างสูงของสุรต่านซาฟาล คว้าข้อมือบางประทะอกกว้าง ก่อนจะผลักร่างบางให้นอนคว่ำกับเตียงใหญ่ในลักษณะพาดกับขอบเตียง รวบมือบางไพล่หลัง
พันธนาการรัก ทะเลทราย
219·panja/ปัญจาฮะลลโหล่ววววว!!!!! เม็ดทรายยย มาแล้ววววววววว!!!!!! (^O^)/ "ตึ๊กๆๆๆๆ ซวบๆๆๆๆ ซอรี่!!!! ตึ๊กๆๆๆ เอ็กคิ้วมี!!!! ขอโทษค่ะ!!!!! ขอทางโหน่ยยยยยย" เสียงฝีเท้าดัง สลับกับเสียงขอโทษมันทั้งภาษาไทย ภาษาอังกฤษ พร้อมเสียงหอบแฮกๆๆๆของหญิงสาว ร่างบาง นามเม็ดทราย ดังไปทั่วบริเวณ อย่างไม่สนใจผู้คนรอบข้างที่หันมามองอย่างสงสัยว่า อินี่จะรีบไปไหน "แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆ...อยู่ไหนว่ะ เลทนิดเลทหน่อย แค่ 6 ชั่วโมงเอง ทำเป็นน้อยใจ ไม่มารับซะได้" ค่ะ!!!! แค่ 6 ชั่วโมงเอง เม็ดทรายเอ้ยยยยยยย แล้วคิดว่า ไกด์เค้าจะรอเมิงมั้ยยยยยยย (T^T) ไม่เห็นเหมือนที่มิลล์ไปเที่ยวเลย เพจผู้หญิงคนเดียวกก็เที่ยวได้ ที่เม็ดทรายชอบมาก ติดตามทุก EP. และสร้างแรงบรรดาลใจให้เธอมาเที่ยวในครั้งนี้...ไม่เห็นเหมือนที่คิดไว้เลย..จะทำไงต่อไปล่ะทีนี้ อิเม็ดเอ้ยยยยย... เม็ดทรายลากกระเป๋าเดินทางใบย่อมออกมายืนเก้ๆกังๆยังด้านหน้าสนามบินขนาดเล็กของเมือง คูลูฟ เมืองท่าสำคัญที่ ทุกเที่ยวบินทั้งในและต่างประเทศจะต้องมาลงจอดที่สนามบินนี้ เพื่อจะต่อรถ ต่อเครื่องบินไปยังที่ต่างๆใน แถบตะวันออกกลางนี้ "ตะวันออกกลางใช่!! ตะวันออกกลาง ฟังไม่ผิดค่ะท่านผู้อ่าน อิเม็ดมาอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ที่ประเทศ คูลูฟซารีฟ (T^T) ประเทศเล็กๆในตะวันออกกลาง ที่เป็นที่เดียวที่มีสนามบินที่นี่ แต่!!!!!...เม็ดทรายต้องไปต่อค่ะ ไปต่อยังเมือง ซารีฟอามันต์ ที่เธอได้นัดไกด์ของเธอไว้ ให้มารับที่สนามบินแห่งนี้ แต่...เหมือนโชคชะตา จะทดสอบความกล้าหาญของเธอ เนื่องจากพายุเข้า ทำให้ไม่สามารถออกเดินทางได้ตามกำหนด เม็ดทรายจึงต้องรอต่อเครื่องถึง 6 ชั่วโมง ใช่!!!! 6 ชั่วโมง!!!! กว่าจะมาถึงนี่ก็ปาเข้าไป จะเที่ยงคืนแล้วค่ะ! ตั้งสติค่ะ!!! เม็ดทรายตั้งสติก่อน เธอรำพึงกับตัวเอง พร้อมสายตาสอดส่ายมองหาที่นั่งพัก เพื่อที่จะได้หาทางติดต่อกับไกด์ที่นัดหมายกันไว้แล้ว ดีนะที่สนามบินนี้ยังพอมี Free Wifi ให้ได้ใช้งานมั้ง เธอจัดการยกโทรศัพท์กดส่งอีเมลล์หาบริษัท ไกด์ทัวร์ทันที เพื่อบอกสาเหตุที่ทำให้เธอเลท ก่อนอื่นเม็ดทรายต้องหาร้านโทรศัพท์ เพื่อที่เธอจะได้หาซื้อซิมโทรศัพท์ของประเทศนี้ เพื่อจะได้ติดต่อกับทางบริษัทไกด์ทัวร์ได้ แต่!!! นี่มันกี่โมงแล้วค่ะ!! เที่ยงคืนแล้วค่ะ อย่าว่าแต่ร้านรวง รึว่ามนุษย์และ แม้แต่แมวสักตัวยังไม่เห็น คืนนี้คงต้องหาที่นอนแถวนี้ละมั้ยว้าาา อิเม็ดเอ้ยยยย แต่!!!!!!! พลันสายตาของเธอก็ไปสะดุดกับชายร่างท้วม ชาวอาหรับดูค่อนข้างมีอายุเข้า ชายคนนั้นยืนสูบบุหรี่อยุ่ข้างรถจิ๊บไม่ไกลจากที่เม็ดทรายนั่งอยู่ ฮะฮิ้ววววว!!!! สวรรค์ทรงเมตตา สาวน้อยบอบบางอย่างเราแล้ว (T^T) ขอบคุณค่ะ พระเจ้าขา (^_^) "ขอโทษค่ะ...คุณลุงคะ หนูรบกวนสอบถามหน่อยค่ะ แถวนี้มีร้านขายโทรศัพท์มั้ยคะ" เม็ดทรายถามเสียงอ่อน พร้อมส่งยิ้มหวานสุดฤิทธิ์ให้กับคุณลุงที่เธอเรียก คุณลุง มองเธอด้วยสายตานิ่งๆพลางสำรวจหน่อยๆตั้งแต่หัวจรดเท้านิดๆ เม็ดทรายในชุดกางเกงยีนต์สีเข้ม เลื้อยืดสีขาว คลุมด้วยแจ็คเก็ตยาวผืนบางสีเข้ม รองเท้าผ้าใบสีตุ่นๆไปด้วยฝุ่นของเธอ ดีนะที่เธอเตรียมพร้อมชุดเดินทางเป็นชุดทะมัดทะแมง เลยไม่เคอะเขิน รึว่ารู้สึกตะขิดตะขวงใจในการมองสำรวจอย่างถี่่ถ้วนของคุณลุงที่เธอเรียก "ไม่มีหรอก เวลาป่านนี้แล้ว ที่นี่เมืองเล็กๆ ผู้คนก็มีน้อย เครื่องบินลำที่หนูมา ก็มีผู้โดยสารแค่ไม่กี่คนเอง" ลุงชาวอาหรับบอกเสียงเรียบ "เออ..แล้วมีโรงแรมแถวนี้บ้างมั้ยคะ" เม็ดทรายถามอีกครั้งอย่างรู้สึกเกรงใจ "โรงแรมแถวนี้ก็ไม่มีเหมือนกัน ว่าแต่หนูจะไปไหนล่ะ" คุณลุงถามกลับมาเสียงเรียบอีกเช่นเคย "หนูจะไปเมือง ซารีฟอามันต์ ค่ะคุณลุง จากที่นี่ไปอีกไกลมั้ยคะ ถ้าคุณลุงว่างหนูอยากจ้างให้คุณลุงไปส่งหนูหน่อย จะได้รึเปล่า Please" เม็ดทรายมองคุณลุงด้วยแววตาอ้อนวอนสุดชีวิตเท่าที่คิดว่า จะบ้องแบ๋วทำให้ลุงใจอ่อนยอมไปส่งเธอให้ได้ พร้อมทั้งยกมือแสดงท่าทางขอร้อง น่าสงสารสุดๆเท่าที่จะทำได้ เธอไม่อยากนอนตากยุงที่สนามบินแห่งนี้หรอกนะ มองไปทางไหนก็มืด ไร้ผู้คน ขนาดนี้ บรื๊อ!!!! น่ากลัวววววว!!!! "ซารีฟอามันต์...อืมมมมม..จากที่นี่ไปก็ขับรถอีกประมาณ 6 ชั่วโมงถึงจะเข้าเขตเมืองซารีฟ..ว่าแต่ลุงขอ 10,000 รีฟ ค่าขับรถไปส่ง เอาตามนั้น ถ้าไม่ได้ก็ไม่ไป" "โห!!!!! ลุง ใจร้ายจุงงงงงงงง (T^T) นี่มันนอกเหนือจากที่เตรียมค่าใช้จ่ายสำหรับการเดินทางนี้ไปมากเลยนะ เม็ดทรายอดคร่ำครวญไม่ได้ แต่ก็เอาโว้ย ดีกว่าต้องนอนที่นี่ แถมไม่รู้ว่าอิบริษัทไกด์จะเทเราอีกมั้ย ไปต่อที่เมืองซารีฟอามันต์เลยดีกว่า ยังไงก็จองโรงแรมที่นู้นไว้แล้ว คิดได้ดังนั้น เธอก็ตอบตกลงแต่ยังไม่วายขอต่อรองราคานิสนุง ยังไงก็นิสัยคนไทยอ่ะนะ 5555 ขอต่อนิดต่อหน่อย ก็ยังดี "8,000 รีฟ" เม็ดทรายต่อรอง "85" ลุงพูดพร้อมหันหลังเปิดประตูรถจิ๊บ ทำท่าจะก้าวขึ้นรถอย่างไม่ง้อ "85 ก็ 85" เม็ดทรายบอกพร้อมจะยกกระเป๋าขึ้นด้านหลังรถจิ๊บคนเล็ก "เดี๋ยวลุงเก็บให้" ลุงยื่นมือมาฉวยกระเป๋าเดินทางของเธอ เอาไปเก็บไว้ให้ที่ด้านหลังของรถ พร้อมประจำที่คนขับ ไปกันเลยยยยย Let Go!!!! เม็ดทรายเอ่ยออกไปอย่างคนอารมณ์ดี ไม่ให้อารมณ์ดีได้ยังไง วันนี้เธอไม่ต้องนอนตากยุงที่สนามบิน ถึงแม้จะฉุกละหุกไปบ้าง ก็ยังถือว่าเธอยังโชคดีอยู่ "คุณลุงชื่ออะไรค่ะ หนูชื่อ เม็ดทรายนะคะ เรียกเม็ด รึว่าทรายเฉยๆก็ได้" เม็ดทรายเอ่ยปากถามคุณลุงระหว่างที่ออกรถกันมาได้ไกลพอสมควร "อดัม" ลุงตอบสั้นๆ พลางขับรถต่อโดยที่ไม่ได้สนใจจะถามรึว่าจะสนทนากับเธอต่อ เอิ่ม..คุณลุงค่ะ ทำไมคุณลุงประหยัดคำพูดจุง เม็ดทรายคิด พลางปรายตามองคุณลุงอย่างเอื่อมๆ โอเค ไม่พูดด้วยก็ได้ มองวิวข้างทางดีกว่า เอิ่ม...มืดจังเลยค่ะ ไม่มีไฟกิ่งข้างทางเลยค่ะ ยิ่งขับรถไกลออกไป ถนนหนทางยิ่งลำบาก จะไหวมั้ยว่ะเนี๊ยะไอ้เม็ดเอ้ยยยย
ผู้ชายของฉันเป็นพระเอกเอวี
3.0K·panja/ปัญจา“นี่คุณ! ทำไมต้องชักให้พุ่งมาทางนี้ด้วย หา!” น้ำเสียงขุ่นเขียวตวาดแว๊ด ทั้งดวงตากลมโตที่บัดนี้วาวโรจน์ลุกโชนปานแม่เสือจะขย่ำลูกเแกะ "อี๋!!! คาว!!แหวะ!! "คาว แต่หวานนะ คุณลองชิมดูสิ" "บ้า!!!"