ฉันต้องอยู่ต่อให้ได้

21.0K·อิงกั๋ว

ครืน ครืน!!เปี้ยง! เปี้ยง!วิ้ววววววววว แอ๊ดด อี๊ดด เสียงท้องฟ้าร้องดังระงม พร้อมสายฟ้าที่ฟาดลงมาไม่หยุด ภายในกระท่อมที่เก่าทรุดโทรม แค่ลมพัดก็เกิดเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด ไม่ว่าจะพยามปิดเท่าไรมันก็ยังคงเปิดอยู่อย่างนั้นแปะ แปะ แปะ น้ำฝนที่ร่วงจากฟ้าค่อยๆ หยดลงบนเตียงเก่าๆ ที่บัดนี้มี 3 แม่ลูกนอนขดกกกอดเพื่อให้ความอบอุ่นแก่กันที่บนเตียง เด็กชายผมเพ้ายุ้งเยิงหน้าตามอมแมมตัวผอมแห้งแทบจะหนังติดกระดูกนอนที่กลางเตียง ส่วนทางซ้ายมือเป็นเด็กหญิงที่หน้าเหมือนกันยังกะแกะกันมา ต่างแค่เป็นหญิงเท่านั้น ส่วนริมขวาสุดเป็นหญิงกลางคนนอนกอดเด็กๆ ทั้งสองคนไว้ด้วยผ้านวมที่มีรอยปะชุนเย็บแล้วเย็บอีก ที่หาความอุ่นแทบไม่มี“ท่า...นแม่ ท่านแม่ ข้ากลัวจังเลยขอรับ”เด็กชายมอมแมมกล่าวเสียงสั่น สะอื้นไห้นอนกอดผู้เป็นมารดาแน่น“อาซิ่น อย่ากลัวนะลูก แม่จะปกป้องลูกๆ เอง”