Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
นักเขียน
นิยาย
ลวงใจซ่อนใยรัก
11.0K·ดาวิสา ดาวิกา-บทนำ- "นิ้งคือใครเหรอคะ" เพชรไพลินเอ่ยถามชายหนุ่มข้างกายเสียงสั่น หลักฐานคือสมาร์ทโฟนของเขาในมือของหล่อนนี่อย่างไรเล่า "เธอรับโทรศัพท์พี่เหรอเพชร" ภาธรกระชากสมาร์ทโฟนในมือสาวเจ้าคืนมา ก่อนจะรีบเปิดดูด้วยหัวใจที่สั่นไหว และก็เป็นจริงดังที่เขาคิด สายเรียกเข้าล่าสุดคือณิชกลม "คุยอะไรไปบ้าง" มือหนากระชากเรียวแขนเล็กขึ้นมาบีบด้วยความโกรธที่เจ้าหล่อนถือวิสาสะมายุ่งกับของใช้ส่วนตัวของเขาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเขาก่อน "พี่ธร…เพชรเจ็บ" เพชรไพลินเอ่ยบอกทั้งน้ำตา จากแววตาและการกระทำของเขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทุกอย่างนั้นไม่ใช่ความจริง ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่หล่อนคิด เขามีคนรักอยู่ก่อนแล้ว "ผู้หญิงคนนั้น…" "คุยอะไรไปบ้าง" ภาธรยังเค้นถาม กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดนูนขึ้นมา "ตอบสิวะ! " ภาธรยิ่งเครียดหนัก เมื่อเขานั้นไม่สามารถติดต่อณิชกมลได้และคนตรงหน้านั้นก็ไม่ยอมตอบคำถามเขา เจ้าหล่อนเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น ถ้าหากเขาอยู่กรุงเทพแน่นอนว่าตอนนี้เขาคงรีบไปหาณิชกมลแล้ว "ฮ…ฮัลโหลนิ้ง ผมอธิบายได้นะนิ้ง" ภาธรละล่ำละลักแก้ตัวกับคนปลายสายเมื่อฝ่ายนั้นกดรับ "ธรจำได้ไหมคะว่าครั้งนั้นเราต้องเลิกกันเพราะอะไร เพราะความเจ้าชู้มักมากของธร แต่นิ้งก็ให้โอกาสและเชื่อใจธร แต่วันนี้ธรก็ทำมันอีก นิ้งคงไม่เหลือโอกาสรอบที่สองให้ธรแล้วล่ะค่ะ โชคดีนะคะ" ปลายสายบอกเสียงแผ่ว น้ำเสียงเจือความเจ็บปวดรวดร้าว จนเขาต้องกลืนคำแก้ตัวที่จะบอกไปอย่างยากลำบาก "เอี๊ยด!! โครม! เห้ย! รถชนคนท้อง " เสียงดังโครมและเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากปลายสายทำให้ใจแกร่งหลุดล่วงไปถึงตาตุ่ม "นิ้ง! นิ้ง! เกิดอะไรขึ้น ตอบผมสินิ้ง! " เมื่อตั้งสติได้ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งไปคว้ากุญแจรถกับกระเป๋าสตางเตรียมไปหาหญิงคนรัก "พี่ธรหลอกเพชรมาโดยตลอดเลยใช่ไหม คนเลว ฮือ…พี่ทำแบบนี้กับเพชรได้ยังไง" เพชรไพลินเข้าไปทุบตีชายหนุ่มตรงหน้า "เพชรหลีกก่อน! " ภาธรพยายามปัดป้องมือเล็กที่ทุบตีมา ในใจนั้นก็กระวนกระวายกับคนทางนั้นไม่น้อย ยิ่งเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่ยิ่งทำให้ใจดวงหน้าเต้นระส่ำอย่างไม่เป็นจังหวะ "หลีกดิวะ" เพราะความรีบร้อนใจ และเป็นห่วงณิชกมลทำให้เขาเผลอผลักคนตัวเล็กออกไปเต็มแรง เขาไม่ได้ตั้งใจ… "ว้าย!...โครม" เพชรไพลินอุทานออกมาด้วยความตกใจที่ถูกเขาผลักออกมาเต็มแรงจนชนเข้ากับโต๊ะตั้งโคมไฟอย่างจัง ทั้งเขาและเธอต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในแววตาคมกริบนั้นเพียงเสี้ยววินาทีหนึ่งเห็นถึงความตกใจปนรู้สึกผิด แต่มันก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นเพราะเขาก็เลือกที่จะเดินออกไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองกันอีกเลย "พี่ธร!" เพชรไพลินตะโกนเรียกตามหลัง แต่ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะหันกลับมา "อ…โอ๊ย" มือเรียวบางรีบยกขึ้นมากุมหน้าท้องแบนราบ เมื่อรู้สึกถึกแรงบีบรัด มันปวดเกร็งจนต้องกุมไว้แน่น "ล…เลือด" ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นเมื่อเห็นโลหะสีแดงข้นเปรอะเลอะเรียวขาของตนเอง สาวเจ้ายกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจพลางหยดน้ำตาก็ไหลอาบลงมาโดยอัตโนมัติ "ช…ช่วยด้วยค่ะ"เพชรไพลินพยายามฝืนอาการปวดเกร็งนั้นแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเพื่อหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วย แต่ยิ่งฝืนยิ่งแย่เมื่อภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอ ก่อนจะค่อยๆมืดลงพร้อมกับเปลือกตาคู่สวยที่ปิดลงและปล่อยให้ร่างทั้งร่างล้มลงอย่างหมดเรี่ยวแรง "แม่จะบอกธรไว้เลยนะ แม่ไม่ยอมรับเด็กใจแตกนั่นมาเป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด แม่จะเอาแค่หลาน หลานคลอดเมื่อไหร่หย่าทันที" ผู้เป็นมารดายื่นคำขาดกับบุตรชาย ทำไมนางจะมองไม่ออกว่าบุตรชายก็มีใจให้เด็กคนนั้น ถึงเรื่องราวจะผ่านมากว่าหกเดือนแต่นางก็ทำใจยอมรับความจริงไม่ได้ว่าหลานกับลูกสะใภ้คนโปรดนั้นต้องมาสิ้นลมเพราะเด็กใจแตกอย่างเพชรไพลิน"ครับ ผมก็รอแค่ลูกคลอด" ภาธรบอกเสียงเรียบ แววตาสีนิลนั้นยากจะคาดเดาความรู้สึก"จะไปแยกแม่ลูกเขาได้ยังไงคะ ยังไงซะหลานก็ต้องอยู่กับแม่" เพียงธารบอกอย่างไม่เห็นด้วย"หลานต้องอยู่กับเราต่างหากล่ะยัยธาร เราเป็นใคร แม่นั่นเป็นใคร เทียบกันไม่ติดด้วยซ้ำ" ผู้เป็นมารดาเถียงขึ้นทันควัน"ธารไม่เห็นด้วย พี่ธรคิดว่าที่ทำมันถูกต้องแล้วเหรอคะ มันยุติธรรมกับเพชรเหรอ ทั้งๆที่ทั้งหมดมันก็เป็นความผิดพี่เหมือนกัน" เพียงธารว่าพี่ชายก่อนจะเดินลิ่วๆออกไป ทั้งผิดหวังในตัวพี่ชายและน้อยใจแทนเพื่อนรักอย่างเพชรไพลิน
ใจช้ำรัก
10.0K·ดาวิสา ดาวิกา"โอ๊ย"กวินตาอุทานออกมาด้วยความเจ็บ "หวา! ทำบ้าอะไรเนี่ย"เขาว่าพร้อมกับบีบแขนเรียวแน่นด้วยแรงโทสะ วริษฐาสะบัดลำแขนออกจากมือแกร่งก่อนจะฟาดลงบนใบหน้าคมเต็มแรงทำให้ใบหน้าคมนั้นหันไปตามแรงตบ น่าแปลกใจที่ตอนนี้หล่อนไม่มีน้ำตาเลยสักหยด เพิ่งเข้าใจวันนี้นี่เองว่าเจ็บจนจุกมันเป็นยังไง "หนีงานแต่งมากกอยู่กับแฟนเก่า ดีจริงๆเลย สุภาพบุรุษที่สุด"หล่อนว่าพร้อมกับแค่นหัวเราะออกมา "มันไม่ใช่อย่างนั้นหวา"เขาพยายามระงับอารมณ์ที่เดือดพล่านไว้ "ก็อธิบายมาสิคะ บอกหวามาสิว่าเพราะอะไร เพราะมันใช่ไหม"หล่อนขึ้นเสียง "กลับไปก่อน"เขาเอ่ยบอกเสียงเหนื่อย เพราะยังไงวันนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องแน่ถ้าวริษฐายังใช้อารมณ์เหนือเหตุผลแบบนี้ "มดพาเกรซขึ้นไปที"พชรพลเอ่ยบอกสาวใช้ สาวใช้คนนั้นก็ค่อยๆเข้ามาพยุงกวินตาโดยมีพชรพลช่วยอยู่ห่างๆ ภาพที่เขาดูเป็นห่วงเป็นใยผู้หญิงคนนั้นมันยิ่งทำให้เพลิงโทสะของวริษฐาลุกโชน เจ้าหล่อนจึงเข้าไปดึงแขนพชรพลออกมา "พี่ต้องคุยกับหวาให้รูเรื่องก่อนนะ" "กลับไประงับสติอารมณ์ก่อนแล้วเราค่อยคุยกัน"เขาว่าก่อนจะเข้าไปช่วยสาวใช้พยุงกวินตา "ถ้าพี่ไม่กลับมาเราไม่ต้องมาคุยกันอีก"หล่อนยื่นคำขาดทำให้คนตัวโตหยุดชะงัก แต่มันก็เป็นแค่เพียงเสี้ยวนาทีเดียวเท่านั้นเพราะเขาเลือกที่จะไม่สนใจหล่อนและพากวินตาขึ้นไปยังชั้นบนต่อ "พี่เพชร!"วริษฐาตะโกนตามหลัง ตอนนี้หล่อนไม่สามารถกักเก็บความเสียใจไว้ได้อีกต่อไป เพราะมันถูกระบายออกมาในรูปของหยดน้ำตาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
สองเราร้าวรัก
9.0K·ดาวิสา ดาวิกา"วัฒน์อยู่ไหนคะ ทำไมรับสายพิณช้า"พิณนาราถามเสียงสั่นทั้งๆที่หล่อนกำลังยืนมองเขาอยู่จากมุมมืดมุมหนึ่ง หล่อนแค่อยากจะรู้ว่าเขาจะตอบหล่อนว่ายังไง"พอดีรถติดน่ะ อาจจะถึงช้าหน่อย ผมไม่อยากคุยโทรศัพท์ตอนขับรถคุณก็รู้""เหรอคะ"หล่อนถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที"พิณคุณเป็นอะไรหรือเปล่า คุณ…"ไม่ทันที่ศิวัฒน์ได้ถามต่อภรรยาก็กดตัดสายไป"พิณ!""บอสคะ กวางขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม"เกวลินที่นิ่งเงียบพูดขึ้น ใช่ตอนนี้หล่อนเห็นพิณนาราแล้ว "อืม ได้สิ"ศิวัฒน์ที่กำลังจะเปิดประตูฝั่งคนขับหยุดการกระทำนั้นก่อนจะหันมาทางสาวเจ้า"บอสไม่ต้องมารับผิดชอบกวางแล้วนะคะ ลูกคนเดียวกวางเลี้ยงเองได้ค่ะ กวางไม่อยากให้ใครมานินทาว่ากวางเป็นเมียน้อยคนอื่น""ทำไมคิดแบบนั้น หรือใครมาว่าคุณ""ไม่มีใครว่าหรอกค่ะ"หล่อนว่าพร้อมกับหลุบสายตามองต่ำลงเหมือนคนปกปิดความผิดทำให้ศิวัฒน์ยิ่งเข้าใจว่าหล่อนต้องโดนใครว่ามาแน่นอน"ใครว่าคุณบอกผมสิ ผมจะไล่มันออก""คุณส้มโอค่ะ คนของคุณพิณ"ชื่อนั้นทำให้ทั้งร่างกายเขาชาวาบ พิณนารารู้เรื่องนี้แล้วงั้นเหรอ"ตอแหลเก่งสมกับตำแหน่งเมียน้อยจริงๆ""พิณ…"น้ำเสียงที่คุ้นหูนั้นทำให้ใจเขากระตุกวูบ "อยากรู้จริงๆว่าหน้าจะหนาสมตำแหน่งหรือเปล่า"เจ้าหล่อนว่าพร้อมกับเข้าไปกระชากผมของอีกฝ่ายก่อนจะฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าสาวเจ้าอย่างจัง "เพียะ! " "โอ๊ย…" "ชอบนักใช่ไหม ผัวคนอื่นน่ะ"มือเรียวกำผมหญิงสาวตรงหน้าแน่น "พิณพอได้แล้ว! "ศิวัฒน์รีบเข้าไปห้ามปรามภรรยา "ฮึก…ช่วยกวางด้วยค่ะบอส กวางกลัว" "ทีแบบนี้มาร้องห่มร้องไห้ ทำไมตอนแบไม่ใช้สมองกลวงของแกคิดบ้างล่ะ"ยิ่งเห็นสามีเข้าข้างมันเพลิงโทสะในใจสาวเจ้ายิ่งลุกโชนขึ้น สาวเจ้าพุ่งเข้าไปหมายจะทำร้ายคนที่หลบอยู่ข้างหลังสามี "พิณ! ผมบอกให้พอได้แล้ว" "บอกให้พอไงวะ! "ร่างบางทั้งสองที่ล้มคะมำลงไปนั้นทำให้ศิวัฒน์ชะงักนิ่ง "พ…พิณ.. " "อ…โอ๊ย.. กวางปวดท้องค่ะบอส"เกวลินที่ล้มลงโดยไม่ทันตั้งตัวนั้นทำให้ก้นกระแทกพื้นอย่างจังศิวัฒน์ที่กำลังจ้องภรรยาอยู่นั้นรีบหันไปทางต้นเสียงก่อนจะพบว่าเรียวขางามของสาวเจ้านั้นมีเลือดสีแดงสดไหลลงมา ศิวัฒน์เห็นดังนั้นจึงรีบช้อนร่างบางขึ้นรถ "กลับไปคุยกันที่บ้าน"เขาบอกเพียงเท่านั้นก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง พิณนารามองภาพตรงหน้าพร้อมกับกำมือเข้าหากันแน่น ก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลลงมาอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง
แค้นรักลวงใจ
20.0K·ดาวิสา ดาวิกางานแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก จุดจบมันจะเป็นเช่นไร เขาเกลียดแสนเกลียดแต่เธอรักเขาหมดใจ "อย่าลืมกินยาคุมด้วยล่ะ อย่าปล่อยให้ป่องอีกเพราะมันจะไม่มีครั้งที่สองและผมจะไม่เอามันไว้แน่"
เพียง(เศษ)รัก
52.0K·ดาวิสา ดาวิกากลางวันทำหน้าที่เป็นเลขาตามต้อยเจ้านายหนุ่มไปทุกที่ กลางคืนทำหน้าที่นางบำเรอแสนชัง เจ้าหล่อนอยู่ในสถานะนี้มานานกว่าสองปี โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้เลยแม้แต่คนเดียว "ไปไหนมา!" ภาคินตวาดถามขึ้น "ป...ไปโรงพยาบาลมาค่ะ" "ไปทำไม"ภาคินเข้ามาบีบแขนเรียวเล็กแน่น "รักก็ไปเยี่ยมแม่มาไงคะ" "แล้วนี่มันอะไร!"ถุงยาถูกเหวี่ยงมาตรงหน้าหล่อน มันคือถุงยาบำรุงครรภ์ที่หล่อนซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าเมื่อสองวันก่อน "มันคืออะไรเพียงรัก บอกฉันมาสิ"เพลิงโทสะยิ่งลุกโชนขึ้นเมื่อเพียงรักเอาแต่เงียบ "ตอบมาสิเพียงรัก!"ภาคินตวาดอีกรอบ "ถ้าคุณคินไม่ต้องการ รักจะเอาออก"เพียงรักตอบออกไปเสียงสั่น ลำพังแค่ตัวหล่อนเองยังเอาไม่รอด ไหนจะค่ารักษามารดา ไหนจะต้องส่งน้องเรียน ถ้ามีอีกหนึ่งชีวิตเพิ่มมาหล่อนคงไม่ไหว เพราะทุกวันนี้ก็เพิ่งเม็ดเงินของภาคินทั้งนั้นสิ้นประโยคของเจ้าหล่อนภายในห้องก็กลับมานิ่งเงียบ บรรยาอึมครึมช่างน่าอึดอัดเสียจริง "ปัง!"เสียงปิดประตูดังขึ้นบ่งบอกได้ว่าภาคินนั้นออกไปแล้วร่างบางทรุดนั่งลงบนโซฟาบุนวมอย่างหมดแรง มือเรียวบางค่อยๆยกมาลูบบริเวณหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อย ตอนนี้อายุครรภ์ของหล่อนก็ย่างเข้าสัปดาห์ที่สิบแล้ว น้ำตาหยดที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่หยดแหมะลงมา "แม่ขอโทษ ที่ปกป้องหนูไม่ได้"เจ้าหล่อนเอ่ยออกมาเบาๆ หวังว่าคำพูดหล่อนมันจะสื่อไปถึงลูกน้อยได้