บทที่ 15

“ช่างมันเถอะ ฉันเองก็ไม่อยากใส่ความใครโดยไม่มีหลักฐานเหมือนกัน คราวนี้ถือว่าเป็นโชคดีของไอ้สารเลวนั่น แต่ถ้ามีอีกครั้งล่ะก็ ฉันไม่ยอมพลาดแน่” ชายหนุ่มตอบปัดและคาดโทษเสียงขุ่นในท้ายประโยค จำเป็นต้องยอมยุติเรื่องนี้ลงก่อน ประการแรกคือไม่มีหลักฐานใดเลยที่จะหาตัวคนทำผิด ประการต่อมาคือเขายังมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่า และต้องจัดการให้มันเรียบร้อยโดยเร็วเสียด้วย

อาชามีคำสั่งให้โชติจัดการตามช่างมาติดตั้งกล้องวงจรปิดเพิ่ม เน้นตรงหน้าห้องนอนของรินนาราและทางขึ้นบันได คราวนี้ไม่ได้ส่งภาพไปยังห้องควบคุมหลักแค่เพียงอย่างเดียว แต่เขายังสั่งให้ติดตั้งจอภาพแยกไว้ตรงห้องทำงาน ซึ่งอยู่ในบริเวณห้องนอนส่วนตัวอีกด้วย ภาพและไฟล์สำรองที่บันทึกอัตโนมัติจะถูกส่งต่อไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ของเขาเสมอ ไม่ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นก็สามารถดูเองได้ทุกเมื่อ

คราวนี้ใครหน้าไหนก็ไม่สามารถตัดขาดการทำงานของกล้องวงจรปิดได้ทั้งนั้น เพราะห้องนอนของอาชาถือเป็นเขตหวงห้าม และมีการปิดล็อกแน่นหนาทุกครั้งที่เข้าออก ที่สำคัญเรื่องนี้จะมีเพียงเขา โชติ และช่างติดตั้งกล้องเท่านั้นที่รู้ ส่วนคนอื่นๆ จะรับรู้แค่เพียงว่าช่างเข้ามาตรวจเช็กกล้องวงจรปิดที่มีปัญหาเท่านั้น

เมื่อไม่มีอะไรต้องจัดการเพิ่มเติมอีก อาชาจึงแยกตัวไปยังห้องพักของรินนาราเพื่อดูอาการเธอ หมอบอกว่าหญิงสาวไม่ได้เป็นอะไรมากนัก และโชคดีมากที่ไม่มีอาการช้ำใน จึงให้เพียงยาบรรเทาปวดและคลายเครียดเพื่อลดความตื่นตระหนกเท่านั้น ส่วนรอยเขียวช้ำภายนอก เมื่อคืนพริ้มได้ประคบเย็นบรรเทาอาการให้ตามที่หมอสั่งแล้ว เขาได้ยินว่าระหว่างนี้คนเจ็บควรหลีกเลี่ยงการเคลื่อนไหวตัวเองแรงๆ ด้วย

รินนารากำลังเอนกายพิงหมอน ในตอนที่อาชาเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี พริ้มถือถาดข้าวต้มทะเลที่พร่องไปเพียงครึ่งหนึ่งกับแก้วน้ำไว้ในมือ เมื่อเห็นเจ้านายพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าต้องการอยู่ตามลำพัง จึงรีบขอตัวลงไปข้างล่างอย่างรู้หน้าที่ทันที ชายหนุ่มหันไปมองประตูที่ปิดสนิทลง ก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงนอน เขามองหน้าเธอ นิ่งไปเล็กน้อยเหมือนกำลังตัดสินใจอะไร แล้วจึงถือวิสาสะนั่งลงตรงขอบเตียง

“เป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ่มนุ่มลึกถามอย่างห่วงใย

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ เจ็บหน่อยก็ตอนที่ต้องขยับตัวลุกขึ้นนั่ง” คนเจ็บตอบอ้อมแอ้ม ยังคงลำบากใจในการมองสบตากับเขาอยู่ตลอด

“กลัวใช่ไหม”

“ตอนนั้นใช่ค่ะ กลัวมาก แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ”

“หมายถึงกลัวพี่ใช่ไหม ทำไมถึงคอยเอาแต่หลบหน้านัก” เขาอธิบายให้เข้าใจเสียใหม่

“เอ่อ...” เธอชะงักไป ริมฝีปากเม้มแน่น สมองกำลังทบทวนว่าควรตอบอย่างไรดี

“ตอบมาสิว่ากลัว หรือว่าไม่กลัว”

“ไม่ได้กลัวหรอกค่ะ แค่...ยังไม่ค่อยชินกับคนมีหนวดมีเครา” ไม่แปลกเลยที่เหตุผลนี้จะทำเอาชายหนุ่มหลุดหัวเราะ

“พี่เองก็ไม่ชอบนักหรอกค่ะ แค่ขี้เกียจเห็นตัวเองหล่อลาก ไม่อยากให้สาวๆ บนเกาะหัวใจเต้นแรงน่ะ เดี๋ยวจะพากันหัวใจวายเอาได้” อาชาเย้าหยอกอย่างอารมณ์ดี เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ทุกวันมีแต่งานและงาน ความตึงเครียดทำให้เขาพบว่าตัวเองหัวเราะได้น้อยมาก

ต่างจากเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับรินนาราลิบลับเลยทีเดียว ยิ่งเห็นอากัปกิริยาที่ดูไร้เดียงสาของเธอ ยิ่งได้มองดวงหน้าสวยหวานมีเสน่ห์กับดวงตากลมโตคู่นี้ หัวใจเขาก็ยิ่งสูบฉีดเต้นแรง มันมีชีวิตชีวาในแบบที่ตัวเขาเองก็ยังนึกประหลาดใจ

“เอ่อ แล้วฉันจะกลับบ้านได้ตอนไหนคะ” เธอเริ่มชวนคุย เมื่อเห็นว่าเขาจ้องหน้าเธอนานเกินไปแล้ว

“มันขึ้นอยู่กับคำตอบ เรื่องที่พี่เสนอไปเมื่อวาน” อาชากระตุกยิ้มมุมปาก และไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้ รู้ทั้งรู้ว่าเขากำลังทำให้เธอประหม่าจนทำตัวไม่ถูก แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ เธอน่ารักเสียขนาดนี้ จะให้เขาหันไปมองพื้นแทนมันก็ดูจะโหดร้ายเกินไป

“เรื่องนั้น...” เป็นอีกครั้งที่รินนารานึกคำพูดของตัวเองไม่ออก

“ต้องให้พี่ทวนใหม่อีกรอบไหมคะ” อาชายินดีที่จะพูดถึงข้อเสนอที่หยิบยื่นให้ด้วยความเต็มใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังจำได้ดีทุกคำ” หญิงสาวสั่นศีรษะทันที

“งั้นก็แสดงว่ายังไม่ตัดสินใจใช่ไหม” คนกระหายอยากมีเมียหุบยิ้มฉับ นิ่วหน้าเหมือนกำลังเจ็บปวดตรงไหนสักที่