บทที่ 13

“ถ้าพี่ เอ่อ...ถ้าคุณอาชามาไม่ทัน ป่านนี้ฉันคงแย่ไปแล้ว” แค่คิด หัวใจดวงน้อยก็กระตุกวาบ

“จำหน้ามันได้ไหม?” ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ทันทีว่าเขากำลังโกรธจัด

“ในห้องมืดมากค่ะ มองแทบไม่เห็นอะไรเลย” เธอพยายามคิดแล้วคิดอีก แต่ไม่รู้จริงๆ ว่าคนที่บุกเข้ามาทำร้ายคือใคร “ตอนแรกที่เปิดประตู ฉันคิดว่าคงเป็นคนในบ้าน เลยไม่ทันได้ระวังตัวค่ะ ไม่คิดว่าจะมีคนร้ายบุกเข้ามาที่นี่ได้” พูดเพียงแค่นั้น โชติก็ปรากฏตัวมาพร้อมกับเจตน์เสียก่อน สองหนุ่มมีสีหน้าตื่นตกใจไม่แพ้กัน

“เกิดอะไรขึ้นครับนาย!” โชติถามซ้ำ เพราะคำพูดของคะนิ้งไม่เป็นที่น่าเชื่อถือนัก

“นั่นสิครับ เห็นคะนิ้งมันบอกว่ามีเรื่อง” เจตน์เองก็อยากรู้พอกัน

“มีคนเข้ามาทำร้ายรินนาราถึงในห้อง ดีนะที่ฉันดันนอนไม่หลับ กำลังจะเดินผ่านห้องนี้ลงไปข้างล่างพอดี เลยทันได้ยินเสียงแปลกๆ ไม่งั้นต้องมีเรื่องบัดซบเกิดขึ้นกับแขกของฉันแน่ ฮึ! แต่จะว่าไปมันก็ใจถึงมากเหมือนกันนะที่กล้ากระตุกหนวดเสือ!” อาชาขบกรามแน่นจนมองเห็นสันกรามกระด้างขึ้น

“แล้วนายไม่เห็นหน้ามันหรอกหรือครับ?” เจตน์ถาม ขณะลอบมองหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายอย่างสนใจ

“ไม่ ในห้องนี้มืดมาก มีแค่แสงจันทร์ส่องเข้ามา ฉันรู้แค่ว่ามันไม่ได้ใส่เสื้อ ได้เตะมันไปเต็มแรงที่กลางหลังทีหนึ่ง ว่าจะซ้ำให้อีกดอก แต่มันดันหนีไปได้ก่อน น่าเสียดายที่ฉันตามมันไปไม่ได้เพราะเป็นห่วงรินนารา แต่พรุ่งนี้แกต้องลากคอมันมาให้ได้นะโชติ ไม่ว่ามันเป็นใครบนเกาะนี้ ฉันก็จะจัดการขั้นเด็ดขาดโทษฐานที่กล้าคิดทำร้ายแขกของฉันจนถึงบนเรือนใหญ่!”

“ไม่ต้องห่วงครับนาย เรือนใหญ่มีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกบริเวณ พรุ่งนี้ผมจะรีบหาตัวมันให้เจอ แล้วมารายงานให้ทราบทันทีครับ แต่คืนนี้คุณรินนาราคงไม่กล้านอนคนเดียวแล้ว เดี๋ยวผมให้พริ้มมาอยู่เป็นเพื่อนก็แล้วกันนะครับ” โชติเสนอให้ภรรยามาอยู่เป็นเพื่อนแขกของเจ้านาย ด้วยเห็นว่ารินนาราดูจะถูกคอกับพริ้มมากกว่าใคร ที่สำคัญป้ามะลิเองก็อายุมากแล้ว ความคล่องตัวย่อมน้อยลงไปตามกาลเวลา ส่วนคะนิ้งอย่าหวังเลยว่าจะไหว้วานให้ช่วยดูแลอะไรได้

“ดีเหมือนกัน พริ้มดูจะเข้ากับรินนาราได้ดี” ชายหนุ่มพูดตามที่เห็น “หลังจากวันนี้เป็นต้นไป กำชับให้พวกบอดี้การ์ดตรวจตราโดยรอบให้ละเอียดกว่าเดิมด้วยนะโชติ รินนาราคงจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนาน ฉันไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอทั้งนั้น” ท้ายประโยคที่ดูมีความหมายสำคัญแอบแฝง ทำให้ทุกคนสงสัยและคันปากอยากจะถามแทบแย่ แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครกล้าละลาบละล้วงเรื่องของเจ้านาย

รินนาราเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่นั่งอยู่บนเตียงเดียวกันครู่หนึ่ง เมื่อสายตาที่ยากจะคาดเดาจ้องตอบ สิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คือการเสมองไปที่ท้องของตัวเองตามเดิม

“คุณหมอมาถึงแล้วค่ะคุณเอื้อ” เสียงของป้ามะลิดังขึ้น

“เชิญเลยครับคุณหมอ ช่วยตรวจดูทีว่ามีอะไรร้ายแรงหรือเปล่า” สิ้นคำสั่งของอาชา ทุกคนก็พากันออกจากห้องไปอย่างรู้หน้าที่ เหลือเพียงเขากับคุณหมอวัยห้าสิบปีเท่านั้นที่ยังอยู่ภายในห้องกับหญิงสาว

รินนาราอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี ใบหน้าที่ขาวราวกับงาช้างของเธอกลายเป็นสีเหมือนลูกตำลึงสุก เพราะตอนที่หมอมนูญดึงผ้าห่มขึ้นคลุมช่วงสะโพกไว้ แล้วขอให้เธอร่นชุดนอนสูงขึ้นไปจนถึงหน้าท้อง อาชายืนกอดอกมองอยู่ตลอดเวลา ไม่เลื่อนสายตาไปทางอื่นเลยแม้แต่วินาทีเดียว คิ้วเข้มหนาที่พาดอยู่เหนือดวงตาคมปลาบขมวดชนกันด้วยความไม่พอใจ ทันทีที่สายตาสะดุดเข้ากับบางอย่าง

ปฏิกิริยานั้นทำให้เธอต้องผงกศีรษะขึ้นมองที่หน้าท้องของตัวเองบ้าง พบว่าตอนนี้บนผิวขาวเนียนเกิดรอยช้ำแดงเป็นปื้นใหญ่ เธอนิ่วหน้าเล็กน้อย เพราะเพียงแค่นิ้วของคุณหมอแตะผ่านเบาๆ ก็เจ็บเสียจนสะดุ้งโหยงแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่หดหู่จนแทบร้องไห้ออกมาดังๆ เลยทีเดียว ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ แบบนี้ด้วย

ถ้ามีดวงยิหวาอยู่ตรงนี้ เธอคงอุ่นใจมาก แต่การที่มีอาชาอยู่ด้วยและคอยมองมาอย่างห่วงใย นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกว่าค่ำคืนนี้ ไม่ได้มีแต่เรื่องเลวร้ายไปเสียทีเดียว เธอถือว่าเขาเป็นสิ่งดีๆ ที่ช่วยทำให้เธอหยุดร้องไห้ด้วยความขวัญเสียลงได้อย่างง่ายดาย

อาชาขบกรามแน่นและสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากเห็นร่องรอยการถูกทำร้ายนั่นให้ต้องรู้สึกแย่อีก

มันเป็นเพราะความประมาทของเขาเองที่ไม่ได้ดูแลรินนาราให้ดี ไม่ได้เข้มงวดเรื่องความปลอดภัยให้มากพอ เพราะเห็นว่าไม่เคยมีเหตุร้ายเกิดขึ้นบนเรือนใหญ่มาก่อน แต่หลังจากนี้ไปคงต้องระวังให้มาก เธอจะได้ไม่ต้องมาเดือดร้อนทั้งที่ไม่มีความผิดอีก

ไม่สิ...จะว่าไปแล้วรินนาราผิดเต็มๆ เลยต่างหาก ผิดมากที่มีความสวยปานนางฟ้านางสวรรค์ งดงามเหมือนรูปปั้นเทพธิดาที่แกะสลักขึ้นอย่างประณีต แน่นอนว่าความงามที่สมบูรณ์แบบจนเกินไปนั้น ย่อมเป็นเสมือนดาบสองคม ทำให้เกิดภัยแก่ตัวเองได้อย่างร้ายกาจ

อย่าว่าแต่ไอ้คนชั่วนั่นเลยที่อยากสัมผัสเธอ เขาเองก็เป็นผู้ชายทั้งแท่งและขอยอมรับโดยดุษณีเลยว่าเผลอคิดไม่ซื่อกับเธอเช่นกัน แต่ถ้าจะให้ใช้วิธีหักหาญน้ำใจลูกผู้หญิงล่ะก็

สุภาพบุรุษอย่างอาชาไม่มีวันทำแน่...