รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน

ตอนที่ 1 สามีนอกใจ

วันครบรอบแต่งงานหนึ่งปี ถางซินคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นวันที่สามีของเธอนอกใจ！

ไม่สิ บางทีเขาอาจจะนอกใจตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ เพียงแต่เธอเพิ่งจับได้เท่านั้นเอง

ตามแผนเดิมที่ได้วางไว้เวลานี้เธอคงเป็นแขกนั่งอยู่บนเครื่องบินที่กำลังมุ่งหน้าไปเมืองมิวนิก

แต่คิดดูแล้ว ก่อนออกเดินทางเธอตัดสินใจยกเลิกการไปทำงานนอกสถานที่ในครั้งนี้ แล้วจึงสั่งจองเค้ก ดอกไม้และไวน์แดงเพื่อเซอร์ไพรส์สามีของเธอ

เมื่อถางซินผลักประตูที่กำลังแง้มอยู่ ก็เห็นคนสองคนกำลังพลอดรักกันอยู่บนเตียง รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัว

วันนี้ช่างเป็นเซอร์ไพรส์ครั้งยิ่งใหญ่จริง ๆ

ตัณหาอันร้อนแรงภายในห้องลุกโชนดั่งไฟ ภาพบาดตานั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ถึงหยุดลงได้

ถางซินยังได้ยินเสียงของหญิงสาวพร้อมด้วยเสียงสวมเสื้อผ้าอันแผ่วเบา

“หยางชิว ฉันได้หย่าแล้วนะ เมื่อไหร่คุณจะหย่ากับนางนั่นในบ้านคุณสักที ? ยังไงซะเธอก็ตอบสนองความต้องการของคุณไม่ได้ เจ็บแบบชั่วคราวดีกว่าเจ็บไปตลอดนะ”

“เรื่องหย่าช้าเร็วก็ต้องหย่าอยู่ดี ไม่ต้องรีบร้อน” มู่หยางชิวตอบออกมา

เขาเคยคิดว่าการแต่งงานมีเพียงความรักถึงจะประคองความรักให้ยืนนานอยู่ได้ แต่ว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ถางซินไม่เคยยอมมีอะไรกับเขาเลย

เขาก็เป็นผู้ชายที่มีความต้องการเหมือนคนปกติทั่วไป ต้องการที่จะปลดปล่อย ไปๆ มาๆ จึงชินกับการไปหาความสุขกับผู้หญิงนอกบ้าน

เพียงสองคำ “หย่าร้าง” มันกะทันหันเกินไป เขาก็ไม่รู้จะเริ่มต้นเอ่ยปากกับถางซินยังไง และจะต้องให้เธอ “ออกจากบ้านโดยไม่ได้อะไรเลย”

ถางซินบีบโทรศัพท์มือถือจนแน่น ระงับอาการปวดเกร็งในกระเพาะ

มิน่าหล่ะ พักนี้มู่หยางชิวถึงได้กลับบ้านน้อยลงทุกวัน ที่แท้ดอกไม้ริมทางได้โดนเขาเหยียบจนเละหมดแล้ว！

จำได้ลางๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นทำงานบริษัทเดียวกับมู่หยางชิว เธอเป็นหัวหน้าของมู่หยางชิวนั่นเอง

มู่หยางชิวยังเคยเอ่ยถึงเธอว่าอยากจะเลื่อนตำแหน่ง จึงต้องประจบผู้หญิงคนนี้เอาไว้

นี่เหรอคือวิธีการประจบของเขา ？！

ถางซินแค้น กัดฟันแน่น ต้องอดทนอย่างมากเพื่อไม่ให้หุนหันพลันแล่นผลักประตูเข้าไป

สติสัมปชัญญะทำให้เธอไม่ได้ทิ้งดอกไม้และเค้กที่อยู่ในมือ มืออีกข้างที่ว่างอยู่หยิบมือถือขึ้นมาแล้วเปิดกล้องยื่นเข้าไปถ่ายฉากที่หวานซึ้งในห้องนอน

……

ถางซินรีบเดินออกจากประตูอพาร์ทเม้นท์ ทิ้งสิ่งของที่หอบมาลงไปในถังขยะ แล้วยื่นมือไปโบกรถแท็กซี่ เสียงมือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้นมา

ถางซินยังไม่รับสาย ก้มตัวเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง แต่ไฟบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือไม่หยุดกะพริบ เหมือนกับว่าถึงตายก็ไม่ยอมเลิกรา

เธอชักรู้สึกหงุดหงิด ในที่สุดก็ยอมรับสาย——

ในทันใดนั้นเสียงของแม่สามีได้พูดผ่านลำโพงออกมา “ถางซิน ！นี่เธอหมายความว่าอะไร ？ฉันหวังดีนัดผู้เชี่ยวชาญด้านการเจริญพันธุ์ระดับท๊อปของเมืองนี้ให้เธอ เธอผิดนัดเขาฉันก็ไม่ว่าอะไร ตอนนี้แม้แต่ฉันโทรไปเธอก็ไม่รับสาย！หากว่าเธอไม่อยากมีทายาทให้ตระกูลมู่ทำไมไม่พูดตั้งแต่ทีแรก！รีบหย่ากับหยางชิวเถอะ มีผู้หญิงเยอะแยะที่อยากจะแต่งเข้าตระกูลมู่ของเรา！”

เสียงด่าของแม่สามีทยอยมาอย่างต่อเนื่อง คำก็ตระกูลมู่ สองคำก็ ตระกูลมู่ คำๆ นี้ฟังแล้วทำให้ถางซินกำมือตัวเองจนแน่น

ใช่สิ ตั้งแต่เธอเริ่มแต่งงานเข้าตระกูลมู่ แม่ของสามีก็ไม่เคยคิดว่าเธอเป็นคนของตระกูลมู่เลย

ในสายตาของพวกเขา ตระกูลของเธอมีฐานะยากจน ไม่มีชื่อเสียงทางสังคม ถ้าให้กำเนิดลูกชายลูกสาวให้กับตระกูลมู่ได้ก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งแล้ว

เฮ้อ..ตอนแรกทำไมเธอถึงเชื่อคำพูดหลอกลวงของมู่หยางชิวได้นะ

เชื่อคำพูดของเขาว่าฉันจะดีกับเธอตลอดชีวิต จะทำให้พ่อแม่คลายความไม่พอใจและยอมรับในตัวเธอ จะตามใจเธอถึงแม้เธอเคยได้รับบาดแผลจากความรักและไม่ยอมนอนร่วมเตียงกับเขา เขาก็จะไม่สน เขาจะทำให้เธอเปิดใจให้ได้

ใช่ เธอเตรียมพร้อมที่จะเปิดใจกับเขา แต่เขาหล่ะ ?

ได้ยินแม่ของสามีด่าเสียๆ หายๆ สมองก็ฉุกคิดถึงภาพในอพาร์ทเม้นท์ที่ผ่านมาไม่นานมานี้ ทำให้ถางซินโกรธจนนิ้วไม่มีสีเลือด

เธอบีบมือถือจนแน่น แล้วพูดแต่ละคำแต่ละประโยคอย่างชัดเจน “คุณแม่วางใจได้ ฉันจะหย่ากับเขาอย่างแน่นอน ไม่ต้องให้คุณแม่มาเร่งเร้า คุณแม่อยากจะได้หลานไม่ใช่เหรอคะ? ฉันจะมีหลานให้คุณแม่เองค่ะ”

แต่ว่าไม่มีกับคนอย่างมู่หยางชิวอย่างแน่นอน！

ไหน ๆ เขาก็นอกใจฉันแล้ว ก่อนหย่าร้างเธอก็อยากจะ ‘สวมเขา’ สักคู่ไว้บนหัวของมู่หยางชิว”

“เธอ！เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ต่ำทราม นี่เธอพูดอะไรออกมา！” ก่อนวางสายโทรศัพท์ ยังได้ยินคำด่าสารพัดของแม่สามีเข้ามาในหูอย่างไม่ขาดสาย

ถางซินจึงปิดมือถือทันที แล้วพูดกับคนขับรถว่า “ไปคลับเฮาส์เทียนซ่างเหรินเจียนค่ะ”